Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ад узнёслых думак мяне адцягнула цалкам прыземленае пачуццё -папросту кажучы, мне прысп╕чыла. Ц╕ то перахвалявалася, ц╕ то проста кавы нажлукц╕лася. Я паднялася з канапк╕ ╕ пайшла шукаць прыб╕ральню. 'Удобствы' размяшчал╕ся дзесьц╕ ╝глыб╕н╕ кал╕дора, сама б я дакладна не знайшла, прыйшлося звярнуцца да сан╕тарк╕, якая паказала мне дарогу. Намаца╝шы на сцяне выключыльн╕к, я запал╕ла святло. Няспра╝ны плафон адчайна трашча╝ ╕ карац╕╝, н╕бы ╝ падучай. Я спехам агледзела нях╕тры ╕нтэр'ер ╝ эп╕лептчыным м╕гценн╕ святла - кафляныя сцены, белыя каб╕нк╕, ракав╕на з наплывам╕ ╕ржы, над ёй аскетычнае люстэрка без рамк╕ ╕ сушылка для рук. 'Сайлент-Х╕л', падумала я ╕ нак╕равалася ╝ адну з каб╕нак. Кал╕ я сядзела, зачын╕╝шыся на клямку, мне здалося, быццам уваходныя дзверы рыпнул╕, а потым я выразна пачула цоканне чы╕хсьц╕ абцаса╝ па кафл╕. Каго яшчэ прынесла? Пэ╝на, хтосьц╕ з персаналу. Медсястра, напрыклад. Ага, са скальпелем. ╤ вачам╕-гуз╕кам╕. Зомб╕ лезуць цераз тын... 'Чорт, спын╕ся ты, нарэшце! ╤ так млосна,' - загадала я сябе. Пачуццё неспакою, аднак не адпускала. Прыадчын╕╝шы дзверцы каб╕нк╕, я асцярожна выз╕рнула вонк╕. Ды не, н╕кога. Дый хто тут можа быць? Гэта ╝жо паранойя ╝ мяне. Я сх╕л╕лася над ракав╕най ╕ адвярнула кран, каб памыць рук╕. Узня╝шы галаву, я ╝бачыла адб╕так у люстэрку. Проста ╝ мяне за сп╕най. Не, не маньяк са скальпелем. Бергманава. Пан╕ карэктар у спадн╕чцы ╕ жакеце-м╕л╕тары, з якой мы надоечы гаман╕л╕ ╝ дырэктарск╕м каб╕неце. ╤ што яна тут забыла? Спалохацца я не паспела. Яна зраб╕ла крок да мяне, спрактыкаваным рухам учап╕лася пяцярнёй мне ╝ валасы ╕ з размаху бразнула мяне лбом аб люстэрка. Шкло трэснула, ╕ я ╝бачыла адлюстраванне свайго твару - перакры╝ленага, з размазанай чорнай тушшу вакол вачэй. Са свежага парэзу на лбе струмен╕ла кро╝. Не даючы мне апамятацца, пан╕ карэктар згрэбла мяне ╝ ахапак ╕ павалакла да выхаду.

-- Сука! - прагыркала я ╕ ╝п╕лася зубам╕ ёй у запясце.

Яна зашыпела, ╕ перахап╕╝шы мяне за ка╝нер, зно╝ прыклала галавой - гэтым разам аб ракав╕ну. З вачэй у мяне сыпанул╕ ╕скры, а ╝ вушах зашумела, як быццам я дала нырца ╝ ваду з вял╕знай вышын╕. Потым я адчула, як штосьц╕ кальнула мяне ╝ шыю. ╤н'екцыя? 'Тольк╕ не 'Тэхаск╕ кактэйль'. Фашысты', паспела падумаць я, перш чым адключыцца.

***

Цёмна. Занадта цёмна. ╤ цела не слухаецца. Я яго адчуваю, але варухнуцца не магу. Як быццам галаву адсекл╕, але яна яшчэ трымаецца на некальк╕х нервах. Язык таксама не слухаецца - н╕ закрычаць, н╕ вылаяцца. Слых затое ╝ парадку. Чуецца гуд рухав╕ка. Што яшчэ? Я паспрабавала засяродз╕цца на пачуццях, як╕я ╝ мяне пакуль што заставал╕ся. Так, ляжу быццам бы дагары тварам, на цвёрдай паверхн╕. Яна злёгку гайдаецца ╕ в╕брыруе. Смярдз╕ць бенз╕нам. Значыць, я ╝ машыне. Нейк╕ м╕краа╝тобус. Ц╕ а╝тазак. Тут ёсць яшчэ людз╕. Сядзяць, напэ╝на, у крэслах, а я валяюся на падлозе, у праходзе м╕ж сядзенням╕. Пасажыры перагаворваюцца пам╕ж сабой. Я ╕х не бачу - цёмна ╝ваччу - але галасы знаёмыя. Вось гэты, трох╕ гугнявы, з арыстакратычнай картав╕нкай - спадар Стрыг╕н.

-- Адчайны вы чалавек, спадар Каялов╕ч, -- гаворыць Стрыг╕н. - Я, напрыклад, цалкам адмов╕╝ся ад В╕нум Сабац╕, кал╕ стала вядома, што ён разбурае тонкую матэрыю, а заадно ╕ мазгавыя клетк╕. Без яго, нажаль, немагчыма ╝бачыць ╤снасц╕, кал╕ тольк╕ ты не мройца, аднак рызыка занадта вял╕кая.

-- Вы ведаеце, што я скептык. З тых, хто не паверыць, пакуль не ╝бачыць на ╝ласныя вочы, -- адказвае ╬п╕р. Голас у яго энерг╕чны ╕ рэзкаваты, з ╕ран╕чным╕ ноткам╕. - ╤ скажу я вам, яно таго варта. Незабы╝нае в╕дов╕шча. Дзеля гэтага не шкада ахвяраваць сотняй-другой нейрона╝.

-- ╤ ╝сётк╕, на што яна падобна? - пытаецца Стрыг╕н пасля кароткай па╝зы.

-- На нож мясарубк╕, -- адказвае ╬п╕р.

-- Як паэтычна, -- хмыкае трэц╕ голас. Пан╕ карэктар.

-- Альбо, кал╕ за╝годна, на квазар, -- працягвае ╬п╕р. -- Уяв╕це ядро цёмнай энерг╕╕, ад якога ва ╝се бак╕ разыходз╕цца мноства промня╝, яны трох╕ заг╕наюцца злева направа, н╕бы свастыка, ╕ ╝сё гэта круц╕цца вакол сваёй вос╕ з нарастальнай хуткасцю. Сапра╝ды, падобна да электрычнай мясарубк╕. Кал╕ б не Пячатка, мяне бы расцерушыла, як, выбачайце, трыбух па турб╕не. ╤ ╝с╕х, хто знаходз╕╝ся побач, таксама.

'Мясарубка' - гэта ён пра Цемру? Дык вось яна якая. Не такой я яе ╝я╝ляла. Мая фантаз╕я малявала яе ╝ вобразе прыгожага драпежнага звера, штосьц╕ з пароды кашэчых. А аказваецца, на нейк╕ механ╕зм падобна. Турб╕на, хм.

-- Падумаць тольк╕, энерг╕я квазара╝ сканцэнтравалася ╝ гэтай глухмен╕, сярод пейзана╝, як╕я жывуць, як краты, без усякай свядомасц╕, -- у задуменн╕ прамов╕╝ Стрыг╕н. - Гэта, вядома, воля Старых, аднак ╕ншы раз задаешся пытаннем - чым яны к╕руюцца? Якой лог╕кай?

-- Лог╕ка Старых непасц╕жная для простых смяротных, -- умяша╝ся чацвёрты голас, спакойны ╕ ╝ладны. - А ╕х воля - закон. Баг╕ Г╕пербарэ╕ глядзяць скрозь прастору ╕ час, ╕ яны ведаюць больш, чым самы спрактыкаваны чарнакн╕жн╕к, як╕ пражы╝ сотню жыцця╝.

-- Спадар Хлябцо╝ мае рацыю, -- сказала пан╕ карэктар, лакан╕чна, як за╝сёды.

Хлябцо╝. Я ╝ся напялася, з ус╕х с╕л спрабуючы варухнуцца. Ну канечне. Спадар мэр. Чацвёрты пераапрануты на тым маскарадзе прыв╕да╝. Нездарама ён зда╝ся мне смутна знаёмым. Ён таксама адз╕н з ╕х. Сябар 'Унутранага Кола'. ╤ цяпер зразумела, чаму ён вырашы╝ зачын╕ць лесап╕льню. Яна яму патрэбна, каб завяршыць рытуал. Тады яны не паспел╕ адчын╕ць Браму, бо пан Кунцэв╕ч выбы╝, а з Яромк╕ выб╕л╕ дух. Дарэчы, дзе ён?..

Машыну рэзка страсянула, зав╕шчал╕ тармазы. Пасажыра╝ шпурнула наперад, пачулася лаянка, ╕ мяркуючы па гуку, хтосьц╕ добра выця╝ся галавой аб сядзенне. Мне вельм╕ хацелася думаць, што гэта была Бергманава.

-- У чым справа? Чаму ста╕м? - спыта╝ Стрыг╕н.

-- Прапускаем цягн╕к, -- адказала пан╕ карэктар.

Прыслуха╝шыся, я расчула с╕гнал семафора. Пераезд. Значыць, лесап╕льня ╝жо зус╕м бл╕зка.

-- Г╕цаль. Ён не мог бы мягчэй тармаз╕ць? - незадаволена прабурча╝ Стрыг╕н. -- Хто наогул пусц╕╝ яго за стырно?

-- Я, спадар Стрыг╕н, -- спакойна сказа╝ Хлябцо╝. - Не хвалюйцеся, справ╕цца. Ён выкарысто╝вае веды пасрэдн╕ка.

-- А пасрэдн╕к хоць на правы здава╝? - пац╕кав╕╝ся ╬п╕р. - Ён, здаецца, не вадз╕╝ н╕чога складаней за матацыклетку.

Халера ясная! Захар за стырном?! Ц╕ ╤ерэм╕я? Альбо яны абодва? Чорт!.. Мяне раптам накрыла такая хваля лютасц╕, што перахап╕ла дыханне, ╕ сэрца пачало шалёна калац╕цца. Лёня, ты паскуда! Гадзёныш, ╕дыёц╕на! Дай тольк╕ дабрацца да цябе! ╤ пляваць на Пячатк╕, я прыкончу цябе без усякай Цемры! Вочы выдрапаю! Так засандалю берцам, што твае выв╕хнутыя мазг╕ будуць скакаць па асфальце, як квашан╕на! ╤ н╕як╕ ╤ншы не дапаможа... Я адчула, што ╝сярэдз╕не мяне штосьц╕ варухнулася. Потым дзесьц╕ ╝грудзёх, каля сонечнага спляцення, пача╝ раскручвацца павольны в╕р -- махав╕к мясарубк╕, як╕ рухаецца вакол сваёй вос╕, з кожным абаротам наб╕раючы хуткасць. Я ведала, што гэта значыць. Цемра прачнулася. Мая лютасць абудз╕ла яе.

Я чула, як м╕ма пераезда з грукатам пранёсся цягн╕к. Потым ра╝ну╝ рухав╕к, машына тарганулася пару разо╝ ╕ павольна папа╝зла наперад.

-- Пра што я каза╝. Вязе, як дровы, -- прагавары╝ Стрыг╕н.

-- Што ж, прыйдзецца патрываць гэту часовую нязручнасць, васпаны. Затое ╝ новым свеце, як╕ набл╕жаецца, выбраныя будуць перамяшчацца скрозь прастору с╕лаю думк╕, -- сказа╝ спадар Хлябцо╝.

Аднак, у спадаро╝ культыста╝ плана╝ грамаддзё. Новы свет будаваць сабрал╕ся. Выбраныя, халера б на ╕х. Я вам дам с╕лу думк╕... Цемра ╝ва мне ╝ск╕нулася, як абуджаная змяя. Зрок вярну╝ся, ╕ навокал трох╕ пасвятлела. Вочы мае был╕ заплюшчаныя, але я глядзела вачам╕ Цемры скрозь стуленыя павек╕. Я ╝бачыла цьмяна асветлены салон м╕краа╝тобуса. Чатыры ф╕гуры на сядзеннях - цёмныя, невыразныя с╕луэты, як на размытай фатаграф╕╕. Чатыры Пячатк╕. Яны па╝стал╕ прада мной ╝ вобразе г╕ганцк╕х, пачварных марск╕х зорак, як╕я варушыл╕ промням╕-шчупальцам╕ ╕ выпраменьвал╕ фасфарычнае ззянне, абуджаючы ╝ва мне пракаветны жах. Цемра, н╕бы ╝ спалоху, сц╕снулася ╝ кропку - м╕краскап╕чную, не больш за атам - ╕ шаснула ╝ сваё гняздо╝е ля сонечнага спляцення. Ну вядома, кал╕ на ╕х Пячатк╕, то мы н╕чога не зможам зраб╕ць...