Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Упершыню я ╝бачыла ╕х каля старой лесап╕льн╕. Адтуль я ляцела, як на спрынтэрскай дыстанцы╕, ╕ ╝ мяне не было часу ╕х разглядваць. Адз╕нае, што я за╝важыла ╝ той момант, была нейкая шэрая маса, што валтуз╕лася ╝ снезе побач з фургонам, на як╕м мяне прывезл╕ сюды. Мне здалося тады, што гэта ва╝к╕ ц╕ здз╕чэлыя сабак╕ - ╝ зелянявым святле золку я адрозн╕ла завостраныя вушы, худыя хрыбты ╕ ашчац╕неныя загры╝к╕. Прыпа╝шы да зямл╕, яны з гырканнем ╕ гурчаннем дагрызал╕ тое, што засталося ад спадара Стрыг╕на. Прызнацца, адчула я злараднасць. Што, Герман Бенцыяныч, нечаканчык? Туды вам ╕ дарога, ╕ ╝сёй вашай яснавяльможнай хе╝ры таксама. На лёгк╕м кацеры, як той сказа╝. Г╕перабарэйцы недаробленыя.

Альжбета наказала мне бегчы без аглядк╕, але на Малым мосце каля п╕льн╕, там, дзе Овелька трох╕ звужалася ╕ раб╕ла выг╕н, я змушана была спын╕цца. Па мосце мне насустрач кац╕лася цэлая зграя ╕стот, пэ╝на, роднасных тым, што я бачыла каля фургона. Гэтым разам яны был╕ зус╕м побач, ╕ я магла разгледзець ╕х ва ╝сёй 'прыгажосц╕'. Яны напра╝ду мел╕ некаторае падабенства з ва╝кам╕ ц╕ г╕енам╕, але пры гэтым не был╕ н╕ тым, н╕ друг╕м. Менав╕та тады мне прыйшла да галавы думка аб ва╝калаках. Дакладней, пярэваратнях на стады╕ пера╝тварэння. Яшчэ не жывёлы, але ╝жо не людз╕. Голыя, асл╕злыя целы без по╝сц╕, прыгорбленыя постац╕, до╝г╕я ╝чэп╕стыя лапы з загнутым╕ к╕пцюрам╕ ды ╕кластыя зяпы, ╝ як╕х па-блюзнерску пермяшал╕ся рысы звярыныя ╕ чалавечыя. Некаторыя з ╕х бегл╕ на дзвюх нагах, нязграбна валюхаючыся ╕ завальваючыся наперад, але большасць з ╕х перамяшчал╕ся па-звярынаму, на чатырох. ╤ чатырохног╕я ╕стоты, ╕ ╕х двухног╕я супляменн╕к╕ рухал╕ся надзвычай хутка - хутчэй, чым я бегаю, ╕ зразумела было, што любая спроба ╝ратавацца ╝цёкам╕ загадзя вырачана на правал. Усё ро╝на, што ╝цякаць ад згра╕ сабак - дагоняць на раз-два.

Але н╕ страху, н╕ пан╕к╕ я не адчула. Кал╕ гэта гайня набл╕з╕л╕ся да мяне, я проста саступ╕ла ╝бок ╕ прых╕нулася да метал╕чных парэнча╝ моста, даючы ╕м дарогу. Яны пра╕мчал╕ся м╕ма, нават не з╕рну╝шы на мяне. В╕давочна, палявал╕ яны не за мной. ╤хняй мэтай была лесап╕льня, то бок, нежыць, якая там акапалася. З адным з чарнакн╕жн╕ка╝ ужо расправ╕л╕ся, двое астатн╕х, напэ╝на, усё яшчэ курчыл╕ся ╝ снезе, люта чапляючыся за падабенства жыцця, якое высл╕згвала ад ╕х. Яны был╕ тольк╕ ╝мо╝на жывыя, с╕лай вядзьмарства трымаючыся ╝ целах, як╕я належыл╕ не ╕м. Цяпер яны памруць па-сапра╝днаму, ╕ ╕х до╝гае падарожжа скрозь прастору ╕ час будзе скончана. Ц╕кава, спадара мэра таксама загрызуць? Ён жа ╝сётк╕ пакуль яшчэ не нежыць. Проста чынуша-сатан╕ст. ╤ Альжбета. Яна таксама засталася там, каля лесап╕льн╕. Зрэшты, за яе я была спакойная. Вядзьмарка ведала пра ва╝калака╝. Яна ╕ мяне папярэдз╕ла - не бойся, не крануць. А можа, яна з ва╝калакам╕ заадно? Казала ж яна, што 'разбярэцца' з чарнакн╕жн╕кам╕. Вось ╕ закл╕кала гэтк╕ атрад камандас з ╤ншасвету. Я так мяркую. Трэ будзе спытаць ╝ яе потым... кал╕ яно, канечне, кал╕-небудзь надыдзе, гэтае 'потым'...

Ва╝калак╕ был╕ не тольк╕ на лесап╕льн╕. Зараз ╕м╕ к╕шэ╝ увесь горад. На адной тольк╕ вул╕цы ╝ прыватным сектары я нал╕чыла ╕х з па╝дзясятка. Па-ранейшаму не зважаючы на мяне, яны подбегам рухал╕ся ╝здо╝ж ходн╕ка ╕ як ганчак╕, вышуквал╕ здабычу. Нарэшце, быццам штосьц╕ ╝чу╝шы, яны разам к╕нул╕ся ╝ нейк╕ цёмны туп╕чок, куды не сягала святло л╕хтаро╝. Пачулася адрыв╕стае гырканне, падобнае да сабачага брэху, ╕ праз ╕мгненне з туп╕чка выпа╝з псе╝да-ц╕хар у трэн╕ках. Ц╕ не той самы, якога я бачыла каля школы? Можа, той самы, а можа ╕ не. Усе яны выглядал╕ абсалютна аднолькава. Ва╝калак╕ абклал╕ ц╕харыка з ус╕х бако╝ - адз╕н заскочы╝ яму на сп╕ну, друг╕ ╝чап╕╝ся ╝ глотку, яшчэ двое круц╕л╕ся ╝ яго пад нагам╕ ╕ грызл╕ яго за лытк╕. Той канвульс╕╝на разгойдва╝ся, спрабуючы стрэсц╕ з сябе нападн╕ка╝, ╕ ня╝клюдна маха╝ рукам╕. Матам, аднак, ён пры гэтым не лая╝ся. Ён наогул не выда╝ ан╕ гуку - н╕ крыку, н╕ ляманту, усё адбывалася ╝ абсалютным ма╝чанн╕, кал╕ не л╕чыць вантробнага рыку ва╝калака╝. Не╝забаве голем, страц╕╝шы ра╝навагу, павал╕╝ся ╝ снег, ва╝калак╕ нак╕нул╕ся на яго галоднай зграяй, ╕ пачалося баляванне. Паназ╕ра╝шы трох╕ за гэтай сцэнай, я акуратна абышла ╕х па кругу ╕ рушыла далей.

М╕ну╝шы яшчэ некальк╕ прыватных дамо╝ з агародчыкам╕, я натрап╕ла на груду жаляззя, у беспарадку раск╕данага па асфальце. Я не адразу зразумела, што гэта такое. Метал╕чныя агароджы, што кал╕сьц╕ перакрывал╕ выхад да плошчы, цяпер перакуленыя ╕ моцна пагнутыя, был╕ бязладна звалены ╝ кучу, утвары╝шы штосьц╕ накшталт барыкады. Не без цяжкасц╕ прабра╝шыся цераз гэты завал, я, нарэшце, апынулася на плошчы.

-- Бл╕н!.. - вырвалася ╝ мяне.

Тут чын╕╝ся форменны Армагедон. Не, не так╕, што я бачыла на в╕дэа з М╕нска. Н╕ АМАПа╝ца╝, н╕ пратэсто╝ца╝ тут не было. Людз╕ як так╕я наогул адсутн╕чал╕. На плошчы гаспадарыл╕ ва╝калак╕. Не ведаю, кольк╕ ╕х тут сабралася, пэ╝на, сотн╕. Яны палявал╕ на нежыць - хадзячых мерцвяко╝, замаск╕раваных пад ц╕харыка╝ у цыв╕льным. Дзейн╕чал╕ ва╝калак╕ на дз╕╝ленне зладжана ╕ мэтанак╕равана, быццам паводле ╕нструкцы╕. На мерцвяко╝, як╕я стаял╕ паасобку, яны нак╕двал╕ся невял╕к╕м╕ групкам╕ па трое ц╕ чацвёра, уп╕вал╕ся ╕м у горла ╕ карак, вал╕л╕ на зямлю, грызл╕ ╕ раздз╕рал╕ к╕пцюрам╕. Тых, што сядзел╕ ╝ жалезных фургонах, выцягвал╕ вонк╕ ╕ перагрызал╕ ╕м глотк╕. Большасць а╝тазака╝ ужо стаял╕ пустыя. Яны был╕ моцна абдзёртыя ╕ пакарабачаныя, з выдраным╕ дзвярыма ╕ павыб╕ваным╕ вокнам╕, некаторыя был╕ перакулены ╕ ляжал╕ на асфальце дагары колам╕. У нешматл╕к╕х ацалелых машынах усё яшчэ хавалася нежыць. Адз╕н з так╕х фургона╝ зграя ва╝калака╝ атакавала проста ╝ мяне на вачах. Во╝кападобныя ╕стоты разлютавана трэсл╕ яго ╕ разгойдвал╕, ╕мкнучыся перакул╕ць, к╕дал╕ся на бран╕раваныя сцены, в╕снул╕ на дзвярах ╕ закрачаных вокнах. Яшчэ двое ва╝калака╝ заскочыл╕ на метал╕чны дах ╕ азвярэла скрэбл╕ яго к╕пцюрам╕, быццам спрабуючы адкаркаваць кансервавую бляшанку. Нарэшце фургон нах╕л╕╝ся ╕ са скрогатам завал╕╝ся набок, ╕ яго адразу ж накрыла хваля гнутк╕х бясшэрсных цела╝, як╕я тольк╕ часткова был╕ звярыным╕. Я бачыла, як у паветра ╝зляцел╕ выдраныя 'з мясам' дзверы. Адкаркава╝шы а╝тазак, ва╝калак╕ прынял╕ся за псе╝да-ц╕харыка╝. Жывых мерцвяко╝ выцягвал╕ з фургона аднаго за адным, як шпроты з бляшанк╕, ╕ тут жа, не адыходзячы, так бы мов╕ць, ад касы, пачынал╕ ╕х грызц╕ ╕ рваць на кавалк╕. Што характэрна, падчас расправы ╝се големы захо╝вал╕ грабавое ма╝чанне. Н╕ крыка╝, н╕ лаянк╕. Пакорл╕ва ╕ без наракання╝ прымал╕ свой лёс... А мажл╕ва, опцыя 'голас' ╝ ╕х папросту не была прадугледжана. Хто ведае.

Я повольна крочыла цераз плошчу, старанна абм╕наючы зграйк╕ балюючых ва╝калака╝ ды кучк╕ пашматанага адзення, пад як╕м, мажл╕ва, яшчэ заставал╕ся шматк╕ недаедзенай мёртвай плоц╕. Ва╝калак╕ мяне бачыл╕, у гэтым не было сумневу, аднак яны не выя╝лял╕ варожасц╕ ╝ дачыненн╕ мяне. Яны пранос╕л╕ся м╕ма, часам к╕даючы на мяне хутк╕я поз╕рк╕, але в╕давочна, я не ╝я╝ляла для ╕х н╕якага ╕нтарэсу. ╤х ц╕кав╕ла тольк╕ нежыць. То добра. Заядацца з ва╝калам╕ мне зус╕м не ╝см╕халася. Давол╕ з мяне Пачвары.

Праходзячы м╕ма помн╕ка Лен╕ну, я ╝бачыла вял╕знага рудога ката з падраным вухам. Я пазнала гэту звяругу. Кот Альжбеты. Ён нерухома, н╕бы ╝мураваны, сядзе╝ на пастаменце ╕ спакойна наз╕ра╝ за бойняй, што чын╕лася на плошчы. Яго круглыя жа╝тлявыя вочы свяц╕л╕ся, а вусатая ф╕з╕яном╕я - я гатова была ╝ гэтым паклясц╕ся - расплывалася ╝ з╕хатл╕вай усмешцы. Так, кац╕дла хмыл╕╝ся, як той Чашыр, ╕ здавалася, ён вось-вось раскрые пашчу ╕ выдасць чалавечым голасам: 'Аперацыяй па зачыстцы задаволены!' То ж бо. 'Чысц╕льшчык╕' працавал╕ вельм╕ шпарка, з так╕м╕ тэмпам╕ яшчэ да ранку Овельск будзе вольны ад нежыц╕. Я ╝жо не сумнявалася, што ва╝калак╕ з вядзьмаркай заадно. Ха╝русн╕к╕. Мне невядома было, як╕м чынам яна прыцягнула ╕х сюды ╕ як ёй удалося з ╕м╕ дамов╕цца. Дый не мая гэта справа. Гало╝нае, каб пасля 'зачыстк╕' гэтыя бравыя камандас вярнул╕ся туды, адкуль прыйшл╕.