Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ц╕ ╝сётк╕ зможам? Штосьц╕ адбывалася. Цемра не магла выйсц╕ вонк╕, бо яе блакавал╕ Пячатк╕, аднак н╕што не зам╕нала ёй арудаваць унутры мяне. Я адчула, як Цемра, сц╕снутая да памера╝ атама, пак╕нула сваё схов╕шча ╝ сонечным спляценн╕ ╕ пачала рухацца па артэры╕ ╝верх. Не╝забаве яна дабралася да сэрца, ╕ з першым жа ╝дарам крывябег падхап╕╝ яе ╕ панёс па сасудах. Пачуццё было такое, быццам яна скан╕руе мой арган╕зм, клетачку за клетачкай, выцягваючы атруту з маёй крыв╕. Пэ╝на, уключылася нейкая невядомая мне опцыя, накшталт самарэгуляцы╕. Я ╝сётк╕ была яе носьб╕там, пасрэдн╕кам, ╕ Цемра клапац╕лася аба мне. Так ╕ Лён╕ не дал╕ памерц╕ тады, кал╕ ён зляце╝ з моста падчас фэсту... Сценк╕ стра╝н╕ка сутаргава сц╕снул╕ся, ╕ я адчула моцны прыступ млосц╕. Зараз зван╕туе, падумала я. Проста на падлогу фургона. Было б няблага. Мяне, аднак, не знудз╕ла, ╕ млосць трох╕ адпусц╕ла. Значыць, атрута ╝сё яшчэ заставалася ╝ва мне. Затое паралюш пача╝ праходз╕ць. Я паспрабавала паварушыць пальцам╕ ног. Атрымалася. Потым я расплюшчыла вочы - ╕ адразу ж зажмурылася ад яркага святла. Пячатак, як╕я выпраменьвал╕ зелянявае ззянне, гэтым разам я не ╝бачыла. Затое яснавяльможную хе╝ру я разгледзела выразна. Усе чацвёра сядзел╕, развал╕╝шыся, у скураных крэслах, ╕ мяркуючы па выразу ф╕з╕яном╕й, настрой ╝ ╕х бы╝ святочны. А чаму б яму не быць святочным? Цемра ╝ ╕х у руках, застаецца тольк╕ адчын╕ць Браму -- ╕ прыв╕танне, дз╕╝ны новы свет.

-- Сапра╝ды, учынк╕ Старых часам не паддаюцца лаг╕чнаму тлумачэнню, -- гавары╝ Уп╕р. - Успомн╕це хаця б Кунцэв╕ча. Ён абодва свае жыцц╕ прысвяц╕╝ Служэнню, а яно бач як абярнулася. Старыя адрынул╕ яго ╕ абрал╕ Яромку Ляпца. Загадчыка лесап╕льн╕, з прасталюдз╕на╝...

-- Тут, як раз-тк╕, усё лаг╕чна, -- запярэчы╝ спадар мэр. - Пан Кунцэв╕ч бы╝ звычайным прагматыкам. А ╤ерэм╕я - мройца ад нараджэння, ╕ да таго ж вольны ад маральных абмежавання╝. Накольк╕ мне вядома, ён раб╕╝ рэчы, як╕я не ╝хвалял╕ся нават "Унутраным Колам".

-- Вы пра тую ╕нтрыжку з пан╕ Ядв╕сяй? - спыта╝ Стрыг╕н, пасм╕хаючыся. - Як жа, помню. А старэча Кунцэв╕ч так н╕чога ╕ не за╝важы╝. А кал╕ Ядв╕ся адпрэчыла ня╝далага кавалера, той усё звал╕╝ на небараку Авельчанку. У якога, так бы мов╕ць, ╕ ╝ думках не было. Хаця, згадз╕цеся, гэтага студыёзуса нават трох╕ шкада. Ён шчыра спадзява╝ся вызвал╕ць Ядв╕сю з к╕пцюро╝ шаленца╝-некраманта╝.

Яго апошн╕я словы патанул╕ ╝ выбухах рогату. Пэ╝на, яснавяльможная хе╝ра л╕чыла гэту г╕сторыю заба╝най. Мяне зно╝ пачало нудз╕ць -- ц╕ то ад атруты, ц╕ то ад адкравення╝, як╕м я м╕мавол╕ зраб╕лася сведкай. Мама родная, што ж гэта за людз╕ так╕я? ╤ ц╕ людз╕ яны наогул?..

-- Што ж, ╤ерэм╕я хлопец хвацк╕, з гэтым пагаджуся, -- сказа╝ Уп╕р. -- На маёй памяц╕ ён разгуб╕╝ся тольк╕ аднойчы. Помн╕це той выпадак, кал╕ падчас адпра╝лення абраду ╝ каб╕нет уварвалася пакаё╝ка - як там яе звал╕, Гануся, Галюся? Вось тады Яромка Ляпец разгуб╕╝ся ╕ ледзь не нараб╕╝ глупства╝. Аднак забойства прыслуг╕ не ╝ваходз╕ла ╝ нашы планы, ╕ мне прыйшлося ╝мяшацца, каб выратаваць станов╕шча. Вам вядома гэта г╕сторыя, спадар Хлябцо╝?

-- Нажаль, не, -- ветл╕ва адказа╝ той.

-- Годная тады атрымалася ╕мпрэза, спадар Хлябцо╝, -- падхап╕╝ Стрыг╕н. - Уяв╕це сцэну: уваходз╕ць Гануся ╝ каб╕нет, а там стары пан Кунцэв╕ч ляжыць на падлозе ды курчыцца ╝ канвульс╕ях, побач малады пан Славам╕р на канапцы н╕ жывы н╕ мёртвы, а на╝кол суровыя мужы ╝ чорных сурдутах. Няшчасная кабета ╝жо хацела гвалт крычаць, ды спадар Каялов╕ч яе супако╕╝. У тыя часы ён выдава╝ сябе за а╝стрыйца на ╕мя Ойген фон Кленц, яго ╝ся прыслуга баялася, як агню. ╤ вось гэты грозны фон Кленц глядз╕ць пакаё╝цы проста ╝ вочы ╕ на ламанай рускай выдае наступнае: 'Барин плёхо. Fallsucht*. Вода, бистро!' Яна ╕ пабегла, як ветрам здзьмула.

-- Дасц╕пна, -- ухвал╕╝ спадар мэр, трасучыся ад смеху.

-- Аднак самае ц╕кавае было пасля, кал╕ стары Кунцэв╕ч апрытомне╝ у целе маладога Славам╕ра, а Славам╕р, адпаведна, у целе старога пана. Небарака Славам╕р не вытрыма╝ гэтага выпрабавання ╕ звар'яце╝ проста ╝ нас на вачах. Ён к╕ну╝ся ╝ вакно перш чым мы паспел╕ яго звязаць. Потым Кунцэв╕ч з Яромкам до╝га ганял╕ся за ╕м па ╝с╕м парку. Мы наз╕рал╕ за гэтай карц╕най з бэльведэра, ╕ менав╕та тады пан╕ карэктар прамов╕ла фразу, нетыпова до╝гую для яе: 'Якое красамо╝нае сведчанне таго, што Творца адвярну╝ся ад гэтага свету. Кал╕ б было ╕начай, то мы, панове, да╝но ╝жо абрынул╕ся бы проста ╝ Пекла, разам з гэтай балюстрадай'.

Пан╕ Бергманава к╕╝нула ╕ сказала коратка:

-- ╤ гэта пра╝да.

-- Славам╕р, замураваны ╝ целе старога пана, пражы╝ яшчэ тры дн╕, несупынна лямантуючы ╕ к╕даючыся на сцены пакойчыка на гарышчы, ╝ як╕м яго зачын╕л╕, -- працягва╝ Стрыг╕н. - Нарэшце Яромку надакучыла слухаць гэтыя енк╕. Ён падня╝ся на гарышча, ╕ крык╕ не╝забаве сц╕шыл╕ся. Потым Яромка патлумачы╝, што з хворым здары╝ся чарговы прыступ падучай, ён упа╝ ╕ выця╝ся скронню аб кам╕нную рашотку, пасля чаго яму на твар звал╕лася аксам╕тная падушка, так што ╝ няшчаснага не было н╕як╕х шанца╝.

-- Ах-ха-ха, шэльма! - рагата╝ спадар мэр.

Я ляжала, змагаючыся з млоснасцю, у стра╝н╕ку круц╕ла ╝жо невыносна. Славам╕р. Бедны Славам╕р. Альгерд Алегав╕ч л╕чыць яго ледзь не гало╝ным злачынцам, а ён н╕ ╝ чым не бы╝ в╕наваты. Ён пражы╝ зус╕м нядо╝га ╕ пэ╝на, не паспе╝ зраб╕ць н╕чога благога. Кунцэв╕ч-стары ╕ пан Славам╕р - адз╕н ╕ той жа чалавек. ╤ менав╕та стары пан прада╝ душу Д'яблу, на што ╕ намякае крушнявецкая батлейка. А потым ён звё╝ са свету Славам╕ра, уласнага сына, каб перасял╕цца ╝ ягонае цела. ╤ ╝сё ро╝на скончы╝ кепска, атрыма╝ выспятка ад Г╕пербарэйца╝ ╕ скана╝ у парыжскай начлежцы. Ц╕кава, а ха╝русн╕к╕ з 'Унтранага Кола' таксама практыкуюць перасяленне душ? Пэ╝на, так. ╤ хто ведае, кольк╕ ╝жо стагоддзя╝ яны гуляюць па зямл╕, ╕ кольк╕х людзей яны загуб╕л╕, каб завалодаць ╕хн╕м╕ целам╕...

Машына спын╕лася, ╕ матор заглух.

-- Лесап╕льня, панове. Прыехал╕, -- абвясц╕╝ спадар мэр.

Ён падня╝ся з сядзення ╕ ста╝ проста нада мной, так што я магла разгледзець падэшвы ягоных чарав╕ко╝.

-- Мы на парозе грандыёзных падзей, васпаны, -- прамов╕╝ ён урачыста. -- Як там у Пушк╕на - 'Отсель грозить мы будем миру!'

'Шведам, крэтын, -- падумала я. - Пётр Першы 'граз╕ць' зб╕ра╝ся тольк╕ шведам. А на ╝весь свет ён усётк╕ не замахва╝ся...' Стра╝н╕к зно╝ звяло сутаргай, гэтым разам так моцна, што ╝сё цела выгнулася дугой. Я адчула страшэнную млосць, у роце заказытала, потым мяне, здаецца, знудз╕ла, ╕ я звал╕лася без с╕л зваротна на падлогу. Расплюшчы╝шы вочы, я ╝бачыла, што ╝ фургоне зраб╕лася чорна ад мух. Яны в╕сел╕ пад столлю гудл╕вай хмарай, по╝зал╕ па сценах, аблепл╕вал╕ вокны ╕ скураныя сядзенн╕. Мяне перасмыкнула ад г╕дл╕васц╕. Чарнакн╕жн╕к╕, па╝скоква╝шы з сядзення╝, сх╕л╕ся нада мной з заклапочаным╕ ф╕з╕яном╕ям╕. На мух яны не зважал╕. Выглядала так, быццам чарнакн╕жн╕к╕ наогул ╕х не за╝важаюць, хаця недабачыць такое рапто╝нае нашэсце жамяры здавалася нерэальным.

-- Яна апрытомнела? - спыта╝ Уп╕р.

Бергманава пах╕тала галавой.

-- Немагчыма. Я ╝калола ёй по╝ную ампулу.

На ейны лоб прызямл╕лася тлустая муха з зелянявым бл╕скучым брушкам, але пан╕ карэктар нават брывом не павяла. Як н╕чога н╕якага. Тады я зразумела. Цемра. Цемра, сястрычка мая, выцягнула з мяне атруту ╕ ператварыла яе ╝ рой насякомых. ╤ каб убачыць гэтую жамяру, трэба быць мройцам, альбо глынуць вядзьмарскага зелля, якое разбурае нейроны ╕ тонк╕я матэры╕... Арыг╕нальна, сястрычка. Не, малайчына, канечне, ухваляю. Цяпер трэба прыдумаць, як справ╕цца з чарнакн╕жн╕кам╕, бо на ╕х кудмен╕, а Цемра супраць Пячатк╕ бясс╕льная...

-- Пся крэв!

Дзверы расх╕нул╕ся, ╕ ╝весь гудл╕вы рой адразу ж ск╕рава╝ся да праёму, ╕рвучыся на волю з цеснага фургона.

-- А-а-а, курва! Паганск╕ басурман╕н! - лая╝ся хтосьц╕ ╝ скуранцы, адной рукой трымаючыся за дзверы, а другой разлютавана адмахваючыся ад жамяры, якая чорнай хмарай ляцела праз расх╕нуты праём ╕ растваралася, зн╕кала ╝ начным марозным паветры.