Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Здрасце, Франц-Адамыч, -- пав╕талася я.

-- Прыв╕танне, Тая. Як маешся? - спыта╝ ён добразычл╕ва.

-- Н╕чога. Нармальна, -- схлус╕ла я.

-- Мо да школы падк╕нуць? - прапанава╝ ён.

Я пах╕тала галавой.

-- Ды не, дзякуй. Я лепш прагуляюся.

-- Ну, як скажаш. Поспеха╝ у школе! -- сказа╝ ён ╕ ╝см╕хну╝ся.

-- Ага. Дзяк, -- сказала я, адыходзячы.

Гера╕чны ён усётк╕ чалавек, гэты Франц-Адамыч. Так шчыльна дачыняцца з маёй мамашай ╕ не звар'яцець - на такое не ╝сяк╕ здольны... Я раптам спын╕лася.

-- Франц-Адамыч!

-- Ну? - адгукну╝ся той, выз╕рну╝шы з акенца а╝то.

-- Франц-Адамыч, а вось ад ╕мя "╤ерэм╕я" як вытворнае будзе? Ёрык, ц╕ што?

Франц-Адамыч зарагата╝.

-- Ну, Тая, ты даеш. Ды не. Ерамей гэта. Яромка. Абруселы варыянт старазапаветнага ╕мя. А што?

-- Ды так, ц╕ка╝люся проста. Дзякуй, Франц-Адамыч!

Яромка. ╤ чаму я не здз╕в╕лася?

____________________

* Ковен (англ. Coven) -- суполка ведзьма╝, як╕я рэгулярна зб╕раюцца на шабас, каб ладз╕ць адмысловыя абрады.

** "Крылатыя" - мяркуючы па ап╕санн╕, гэта Night-Gaunts (у канан╕чным перакладзе - "Ночные Призраки"). Носяць мройца╝ па мройных сусветах. Давол╕ добразычл╕выя, нягледзячы на брыдкую знешнасць.

24. Inner Circle

У гэту пятн╕цу ╝ горадзе чын╕лася чорт ведае што. Уражанне было такое, быццам спадар Хлябцо╝ рыхтуецца да Мамаева пабо╕шча. Плошчу абнесл╕ па перыметры метал╕чным╕ агароджам╕ ╕ перакрыл╕ подступы да будынка адм╕н╕страцы╕. Вакол помн╕ка Лен╕ну таксама пастав╕л╕ бар'еры, што было зус╕м ужо зал╕шн╕м - н╕хто яго чапаць не зб╕ра╝ся. А╝тазак╕, як╕я надоечы ╝язджал╕ ╝ горад, занял╕ баявыя паз╕цы╕. Асно╝ная ╝дарная с╕ла сканцэнтравалася на вул╕цах ╕ ╝ дварах вакол плошчы, астатн╕я разгрупавал╕ся па ╝с╕м Овельску - адз╕н прыткну╝ся ля Чортава моста з боку старога горада, яшчэ адз╕н стая╝ у дворыку каля нашай школы, некальк╕ а╝тазака╝ дзяжурыл╕ ╝ прыватным сектары, у 'блоках' ля к╕натэатра, ля ╝езду ╝ пасёлак 'Шчагол' ╕ побач са злашчаснай лесап╕льняй. Апроч таго, па гораде гулял╕ чутк╕, быццам на даху адм╕н╕страцы╕ сядз╕ць снайпер, як╕ мае загад страляць на паражэнне, а на самой плошчы н╕быта рыхтуюцца тэракты ╕ правакацы╕. Не мне адной гэта здавалася нелаг╕чным. Стольк╕ рэсурса╝ дзеля жменьк╕ м╕тынго╝шчыка╝, як╕я пасля ╝с╕х гэтых запалохвання╝, хутчэй за ╝сё, увогуле не прыйдуць...

У школе, у дадатак да перап╕су адсутных, пачал╕ ладз╕цца праф╕лактычныя гутарк╕ з 'нядобранадзейным╕'. У чацвер Стас╕ка выкл╕кал╕ да дырактарк╕ ╝ каб╕нет. Мурыжыл╕ яго давол╕ до╝га, ╕ ад дырэктарк╕ ён вярну╝ся ╝весь збялелы. Стась мо╝чк╕ дасядзе╝ да канца ╝рока, а кал╕ празв╕не╝ званок, ён н╕кому н╕чога не патлумачы╝шы, сабра╝ свае манатк╕ ╕ пайшо╝ дадому.

Потым да дырэктарк╕ выцягнул╕ Тол╕ка. 'Гутарыл╕' з ╕м добрыя па╝гадз╕ны, з каб╕нета ён выйша╝ нейк╕ прышыблены ╕ ╝весь перапынак прасядзе╝ за партай, выц╕раючы вочы кулаком. Гэта было штосьц╕ надзвычайнае. Раней я н╕кол╕ не бачыла, каб Тол╕к плака╝. Даканал╕ ╝сётк╕. Аднак, мяркуючы па ╝с╕м, гутарка выкл╕кала зваротны эфект, бо ╝ адказ на ╝се пытанн╕ Тол╕к па╝тара╝, як заведзены: 'У нядзелю я буду на плошчы'.

Затым надышла чарга Ц╕мк╕. Па лог╕цы, наступнай мус╕ла быць я. Мы, усе чацвёра, был╕ ╝ сп╕се 'нядобранадзейных'. Дырэктарка не забылася на той 'дэмарш' (так яна гэта называла), кал╕ мы паспрабавал╕ заступ╕цца за Альгерда Алегав╕ча. Экзекуцыю ╝ дырэктарк╕ Ц╕мка вытрыма╝ стойка, як партызан.

-- Ну, дырэктарка там была з завучыхай, -- расказва╝ ён спакойна. -- З ╕м╕ ╕нспектар па справах непа╝налетн╕х ╕ яшчэ тып адз╕н, каламутны так╕, ╝ п╕нжаку, канторск╕, напэ╝на. Казал╕, каб я праяв╕╝ благаразум'е ╕ не ╝здума╝ ╕сц╕ на м╕тынг. Распавял╕ яшчэ, што са мной будзе, кал╕ пайду.

-- ╤ што будзе? - пац╕кав╕лася я.

Ён хмыкну╝.

-- А ты як думаеш? Зловяць, пасадзяць у клетку, будуць па к╕рмашах ваз╕ць, людзей палохаць.

-- Ясна. ╤ што ты вырашы╝?

-- Пайду, канешне, -- сказа╝ ён так╕м тонам, быццам размова ╕шла пра штосьц╕ само сабой зразумелае.

Як н╕ дз╕╝на, мяне ╝ той дзень не чапал╕, хаця ╝ тым 'дэмаршы' я была гало╝най завадатаркай. Пэ╝на, гэтыя вурдалак╕ вырашыл╕ пак╕нуць мяне на дэсерт, вырашыла я. Сёння не чапаюць, а за╝тра так уставяць, што мама не гаруй. Н╕чога, перажывём ╕ гэта.

Я не памыл╕лася. У пятн╕цу мяне выкл╕кала дырэктарка, сарва╝шы з урока ф╕з╕к╕. Заз╕рнула ╝ клас, нават не паздаро╝ка╝шыся з наста╝н╕цай, ╕ пагардл╕ва, як за╝сёды, к╕нула: 'Скавыш, да мяне ╝ каб╕нет!' Я не тое каб спалохалася, мне проста зраб╕лася непрыемна. Не люблю, кал╕ мне мазг╕ дзя╝буць. Але ╝ любым выпадку, плакаць яны мяне не прымусяць, хай не спадзяюцца нават.

У дырэктарск╕м каб╕неце мяне чакала яснавяльможная хе╝ра -- Уп╕р Каялов╕ч, з ╕м нейкая бялявая паненка ╝ м╕н╕-спадн╕цы ╕ цыв╕льным жакец╕ку, як╕ сядзе╝ на ёй, як ваенная ╝н╕форма, а таксама - нечаканчык! - той самы фацэт з белага 'мерса', з як╕м мы два дн╕ таму гаман╕л╕ на шашы. Усё так╕ ж прыл╕заны ╕ глянцаваны, ╝ акулярчыках ╕ чорным п╕нджаку. Ц╕кавенька, што ён тут роб╕ць, ён жа ╝ Расто╝ зб╕ра╝ся? З'ездз╕╝ ужо?

Ледзь угледзе╝шы ╬п╕ра, я адразу ж уся наструн╕лася. Тольк╕ б не пача╝ прыставаць са сваёй кн╕жкай. Кн╕жку я так ╕ не прачытала. Ледзьве адолела пару раздзела╝ ╕ к╕нула. Нейкая феерычная лухта -- я не магла пазбав╕цца ╝ражання, быццам чытаю п╕сан╕ну форумнага бота-прапагандыста. Стыль адз╕н ╕ той жа, ╕ тэз╕сы, ╕ метафары... Дарэчы, а ц╕ не ╬п╕р ╕м метадычык╕ п╕ша? Суцэль магчыма. Размярко╝ваюць потым па выканкамах, а ╬п╕р стрыжэ купоны за коп╕райт. На шчасце, пра кн╕гу ╬п╕р нават не ╝згада╝. Ледзь тольк╕ я ╝вайшла, ён падхап╕╝ся ╕ рушы╝ мне насустрач.

-- Та╕са, добры дзень! -- сказа╝ ён. - У мяне для вас радасная нав╕на. Хаця вы ╝жо, напэ╝на, у курсе. Вы бачыл╕ маё паведамленне на е-мейлы?

-- Я не правярала пошту, -- адказала я.

-- О, так нават лепш, -- узрадава╝ся ╬п╕р. -- У так╕м выпадку, вас чакае найпрыемны сюрпрыз, Та╕са. Выда╝цы азнаём╕л╕ся з вашым╕ творам╕ ╕ знайшл╕ ╕х ген╕яльным╕. Прадста╝н╕к╕ рэдакцы╕ адмыслова наведал╕ся з в╕з╕там ╝ Овельск, каб пагутарыць з вам╕ асаб╕ста.

'Непагана', сказала я сабе.

Фацэт ╝ акулярах пры╝зня╝ся з крэсла ╕ працягну╝ мне руку для прыв╕тання.

-- Герман Бенцыянав╕ч Стрыг╕н. П╕ар-менеджэр, -- сказа╝ ён.

'Ды ня╝жо?' падумала я.

-- Та╕са, -- прамов╕ла я ╝слых.

Мы пац╕снул╕ адно аднаму рук╕. Далонь яго была трох╕ пульхная ╕ нейкая ненатуральна мяккая, як быццам пад скурай ╝ яго было жэле. Мне зраб╕лася брыдка, але я пастаралася гэтага не паказваць.

-- Рады знаёмству, Та╕са. Хаця, мы часткова ╝жо знаёмыя, ц╕ не так? -- сказа╝ спадар Стрыг╕н, усм╕хаючыся.

Бялявая ╝ жакеце аказалася значна больш лакан╕чнай.

-- Бергманава. Карэктар, -- коратка прадстав╕лася яна, нават не працягну╝шы мне рук╕.

-- Скавыш. Та╕са, -- адказала я тым жа тонам.

Тут у нашу гутарку ╝мяшалася дырэктарка.

-- Герман Бенцыянав╕ч, гэта вял╕к╕ гонар ╕ для мяне, ╕ для ╝сёй нашай установы! - сказала яна л╕сл╕ва. -- Я ╝сцешана, што вы не пак╕даеце па-за ╝вагай нашых адораных вучня╝. ╤ як бачыце, нават наша сц╕плая прав╕нцыйная школка здольная выко╝ваць таленты...

Дзверы каб╕нета прачын╕л╕ся, ╕ ╝вайшла Скунс╕ха - дырэктаркава сакратарка Соф'я М╕калае╝на. Мяном 'Скунс╕ха' яе кал╕сьц╕ ╝знагародз╕╝ Тол╕к Валаткев╕ч - у прыватнасц╕, за яе прых╕льнасць да глух╕х чорных гарн╕тура╝ з белым╕ блузачкам╕ (пад колер скунса), а таксама за звычку абл╕вацца нейк╕м надзвычай паганым парфумам з забойным пахам ландышу. Дал╕бог, н╕кол╕ б не падумала, што дал╕катны ландыш можа так смярдзець. Парфумеру рук╕ павыкручваць, адназначна...