Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ты прыдурак.

Тады ц╕харык, нарэшце, паварушы╝ся ╕ ╝зня╝ галаву. Кал╕ я ╝бачыла тое, што хавалася ╝ яго пад капюшонам, у мяне душа сышла ╝ пятк╕. Гэта было не чалавечае абл╕чча. Ягоны твар ме╝ зеленаватае адценне ╕ бы╝ н╕быта скроены з дзвюх палав╕нак - проста ╝поперак ф╕з╕яном╕╕ праходз╕╝ грубы шо╝, быццам зроблены шавецкай ╕голкай, пераноссе амаль адсутн╕чала, вусны не стульвал╕ся, агаляючы жа╝тлявыя вышчарбленыя зубы, а на месцы вачэй, як мне здалося, был╕ прышыты два алавяныя гуз╕к╕.

-- Во, халера!.. - выдыхнула я, адыходзячы.

-- Тая, не прыставай да чалавека. Ён на рабоце.

Ц╕мка. Я нават не за╝важыла, як ён падышо╝. Ён узя╝ мяне за руку ╕ пацягну╝ па сцяжынцы праз заснежаны сквер, прэч ад школы. Я валаклася за ╕м, як на букс╕ры, увесь час аз╕раючыся. Сэрца маё ╝сё яшчэ шалёна калац╕лася. На шчасце, ц╕харык за нам╕ не пагна╝ся, заста╝ся каля школьнага будынка.

-- Ц╕мка, ты з урока╝ збег? - спытала я, спрабуючы аддыхацца.

Ён к╕╝ну╝.

-- Ты выйшла ад дырэктарк╕ ╝ся зялёная. Сабралася, пабегла. Я падума╝ - яшчэ самлее дзе.

-- Ой, Ц╕м!..

Я з╕рнула на яго з пяшчотай. За╝сёды мяне ратуе. Бяжыць на дапамогу. ╤ нават не здагадваецца, у што ён улаз╕ць, з як╕м╕ с╕лам╕ гуляе. Можа, гэта сапра╝ды наканаванасць - быць разам? Ён светлы, я цёмная. Як у дз╕цячай загадцы пра дзень ╕ ноч. 'Белы брат, чорная сястра. Братка ╝ дом, сястра з двара'... Трымаючыся за рук╕, мы перасекл╕ пустынны сквер ╕ выйшл╕ на ц╕хую вулку ля набярэжнай. Людзей амаль не было - працо╝ны дзень. На ходн╕ку ля парапета прыткну╝ся а╝тазак. У каб╕не, здавалася, хтосьц╕ сядзе╝, але вокны был╕ прыцемненыя, ╕ я не магла яго разгледзець.

-- Што, дастал╕ яны цябе? - спыта╝ мяне Ц╕мка са спагадай. -- Можаш не расказваць. Сам ведаю. Нельга на ╕х так рэагаваць, разумееш? Яны на гэта ╕ разл╕чваюць. Хочуць, каб мы баял╕ся.

-- Я не баюся, -- адказала я. Не вельм╕ шчыра. Пра╝ду кажучы, адчувала я сябе непамысна. Кал╕ нехта сапра╝ды жада╝ мяне запалохаць, то свайго ён дамогся.

-- Ц╕м, слухай, я такое бачыла. Ц╕харык гэты, каля школы. У яго з мордай штосьц╕ не тое.

-- Ды нармальная морда, -- адказа╝ ён, пасм╕хаючыся. -- У ц╕хары тольк╕ так╕х ╕ бяруць.

З гуз╕кам╕ замест вачэй? Магчыма.

-- Сёння ╝весь горад ╕м╕ к╕шыць, -- працягва╝ ён. -- Я ран╕цой м╕ма плошчы ╕шо╝. Там проста чорна ад ╕х. ╤ каля ╝с╕х грамадск╕х будынка╝ брындаюць, па адным ц╕ па некальк╕.

-- ╤ што яны робяць?

-- Н╕чога. Проста стаяць. Чакаюць с╕гналу з космасу.

Ц╕мка жартава╝, але мне здалося, што ён бы╝ вельм╕ бл╕зк╕ да ╕сц╕ны. Што, кал╕ гэта не ц╕харык╕, а...големы? Кольк╕ ╕х там было, на лесап╕льн╕ Кунцэв╕ча - чацвёра? А чарнакн╕жн╕к╕, пэ╝на, ведаюць, як стварыць голема з мёртвай плоц╕, ╕ н╕што ╕м не зам╕нае вырабляць ╕х у прамысловых масштабах. ╤ а╝тазак╕ гэтыя - зус╕м не а╝тазак╕, а труны на колах, по╝ныя жывых мерцвяко╝... Халера, што яны задумал╕?! Можа, м╕тынг - проста падстава? Ну сапра╝ды, не нагэтульк╕ яны дурныя, каб к╕даць нато╝пы ц╕харыка╝ супраць няшчасных пратэсто╝ца╝, як╕х добра кал╕ дзясятак набярэцца. А што, кал╕...

-- Ц╕м, у мяне такое адчуванне, быццам плануецца захоп горада, -- сказала я. - ╤ не смейся. Я сур'ёзна кажу.

Мы спусц╕л╕ся да набярэжнай ╕ спын╕л╕ся, разглядваючы а╝тазак. Ён здава╝ся пустым. З-за закрачаных вокна╝ не данос╕лася ан╕ гуку.

-- Тай, ты маеш рацыю, -- сказа╝ Ц╕мка. -- Гэта дэсэптыконы. У гадз╕ну ╕кс яны ператворацца ╝ баявых робата╝ ╕ захопяць нашу планету.

Ён пагрука╝ кулаком па бран╕раваным борце.

-- Гэй, Мегатрон!

-- Ай, Ц╕м, не трэба. Ну ╕х на ф╕г, -- сказала, адцягваючы яго ад а╝тазака. Хто ведае, што хаваецца там унутры.

-- Тай, а хадзем на лодачную, -- прапанава╝ Ц╕мка.

-- Куды?

-- Ну, лодачная станцыя, ведаеш? Зачыненая, але туды можна ╝вайсц╕. Пайшл╕, там файна. У горадзе ╝сё ро╝на раб╕ць няма чаго. Адны ц╕хары кругом, не прапхнуцца.

Я задумалася. Лодачная? А чаму б ╕ не.

-- Добра. Тольк╕, Ц╕м, давай спачатку ╝ прадуктовую зойдзем. Я сёння не ела н╕чога.

-- Давай. Грошы ё?

-- Трох╕ ё.

Каб трап╕ць на лодачную станцыю, нам давялося апусц╕цца ╝ снег на карачк╕ ╕ падпа╝зц╕ пад высок╕ ганак. Пры╝зня╝шыся, Ц╕мка нац╕сну╝ далоням╕ на дошку, ╕ яна лёгка адсунулася ╝ бок. Ён залез туды першы ╕ прасуну╝шы руку праз адтул╕ну ╝ падлозе, сказа╝:

-- Цяпер ты. Велкам!

Выпраста╝шыся, я з ц╕кавасцю аглядала гэты сакрэтны хлапечы клуб - струхлелыя перакуленыя лавы, галава Лен╕на на зламаным сейфе, кумачовыя сцяжк╕, транспаранты. Сцены ╕ падлога был╕ пакрыты тонк╕м слоем намараз╕, вокны - тыя, ╝ як╕х яшчэ заставал╕ся шыбы - зарасл╕ марозным╕ ╝зорам╕.

-- А тут пра╝да файна, -- сказала я. -- Як на лец╕шчы ╝з╕мку.

Мы к╕нул╕ на падлогу некальк╕ транспаранта╝ ╕ расклал╕ на ╕х ссабойку, якую куп╕л╕ ╝ крамцы - л╕тровую бутэльку колы, печыва, багет, накроеную вяндл╕ну ╕ сыр у пластыку. П╕кн╕к атрыма╝ся ╝далы - я раптам адчула проста во╝чы голад ╕ мяла так, што за вушам╕ трашчала.

-- Эх, яшчэ б кавы сюды гарачай, -- прагаварыла я, надкусваючы печыва ╕ зап╕ваючы яго колай.

-- Так, кава была б не л╕шняя, -- пагадз╕╝ся Ц╕мка. -- Наступным разам тэрмас прынясём.

-- Ц╕м, а ц╕ будзе ён, гэты 'наступны раз'? Тут нежыць на а╝тазаках. Канец свету. Культысты захап╕л╕ пошту, тэлефон ╕ тэлеграф. ╤ масты.

Я ╕ не думала жартаваць, але Ц╕мка ╝спрыня╝ гэта, як адмысловы чорны гумар.

-- Угу. ╤ зомб╕ лезуць цераз тын. Цераз агароды, -- прамов╕╝ ён маркотна ╕ састро╕╝ такую траг╕чную г╕мору, што я пачала рагатаць.

-- Зомб╕! Зомб╕-зомб╕, -- я шпурнула ╝ яго абгорткай ад печыва. -- Цур, не я.

-- Заблытал╕ся ╝ гарбузы, нараб╕л╕ шкоды.

-- Ай, ды ну цябе!

-- Уяв╕ла карц╕нку?

-- Ц╕мка, хоп╕ць ржаць! А то пакусаю.

Я к╕нулася яму на шыю ╕ жарта╝л╕ва ╝кус╕ла яго за н╕жнуюю губу.

-- Тай, задушыш, -- смяя╝ся ён.

-- Анягож!

Я прыц╕снулася сва╕м╕ вуснам╕ да ягоных. Пацалунак атрыма╝ся да╝жэйшы, чым звычайна. Нарэшце я адх╕л╕лася, пераводзячы дыханне.

-- Тая... - прамов╕╝ ён вельм╕ ц╕ха.

-- ╤дз╕ да мяне, -- сказала я.

Усё атрымалася неяк спантанна. Я проста абняла яго ╕ пацягнула на падлогу, на кумачовыя транспаранты.

-- Расшп╕л╕ мне пал╕то, -- папрас╕ла я.

-- А не змерзнеш?

-- Мне не холадна.

-- Чакай... - ён ск╕ну╝ з сябе куртку, падкла╝ яе мне пад галаву. - Так зручна?

-- Нармальна.

Прыплюшчы╝шы вочы, я ляжала на падлозе, пакуль ён распрана╝ мяне, як ляльку.

-- Цяпер байку, -- я ╝зняла рук╕ над галавой, ╕ ён зня╝ з мяне байку ╕ ц╕шотку. Потым ён расшп╕л╕╝ "маланку" на ма╕х джынсах ╕ сцягну╝ ╕х да берца╝. Скура мая пакрылася пупырышкам╕, ун╕зе жывата ╝сё сц╕снулася. Ён сх╕л╝ся нада мной ╕ пача╝ цалаваць мяне ╝ вусны. Потым ён прыц╕сну╝ся да мяне ╝с╕м целам, а я абняла яго ╕ раскрыла сцёгны, прымаючы яго.

Пасля мы ляжал╕, абня╝шыся, пад Ц╕мкавай курткай. На лодачнай станцы╕ было з╕мна, наша дыханне ператваралася ╝ аблачынк╕ пары, але холаду я не адчувала. Я так ╕ не зразумела толкам, спадабалася мне ц╕ не. Болю не было, але ╕ асабл╕вай асалоды таксама. Хаця, для першага разу можа ╕ няблага. Ай, усё ро╝на. Мы проста был╕ разам, ╕ гэта гало╝нае.

-- Прышп╕льная фенечка, -- сказа╝ ён, дакрану╝шыся да кудменю, як в╕се╝ ╝ мяне на шы╕.

-- Гэта мне падарыл╕.

-- ╤ хто, кал╕ не сакрэт?

-- Сваячка мая. Цётка, -- схлус╕ла я. Ну сапра╝ды, не скажаш жа -ведзьма з Кунца╝к╕.

-- Хвацк╕я ╝ цябе сваяк╕, -- сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

-- А то ж!

За вокнам╕ ╝жо пачынала шарэць, на лодачнай станцы╕ зраб╕лася зус╕м цёмна. Я адчула, што ╝ мяне мерзнуць ног╕. Я зашп╕л╕ла джынсы ╕ се╝шы на падлозе, пацягнулася за байкай ╕ ц╕шоткай. Ц╕мка ляжа╝, падкла╝шы руку пад галаву, ╕ глядзе╝, як я апранаюся.

-- Дарма ты фарбуеш валасы, -- сказа╝ ён.

-- Больш не буду, -- паабяцала я. - А ты не куры.