Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Сакратарка трымала ╝ руках паднос╕к, на як╕м стаял╕ чатыры ф╕л╕жанк╕ кавы ╕ сподачак з куб╕кам╕ белага ╕ карычневага цукру. Пастав╕╝шы паднос на дырэктаркавы стол, Скунс╕ха ц╕хутка зн╕кла, пак╕ну╝шы ╝ каб╕неце задушл╕вы пах ландышавага алею. Уп╕р, спадар Стрыг╕н ╕ пан╕ Бергманава ╝зял╕ па ф╕л╕жанцы ╕ прынял╕ся дзелав╕та размешваць цукар кававым╕ лыжачкам╕. Чацвёртую ф╕л╕жанку н╕хто не крану╝.

-- Та╕са, вы не п'яце каву? - пац╕кав╕╝ся спадар Стрыг╕н.

-- Каву?.. - перапытала я ╕ з дурнаватым выглядам уперылася на паднос. Мне нават да галавы не прыходз╕ла, што гэты чацвёрты кубачак кавы прызнача╝ся не дырэктарцы, як я падумала спярша, а мне.

-- Вы сядайце, Таечка, сядайце, -- зашчабятала дырэктарка, м╕тусл╕ва падсо╝ваючы мне свабоднае крэсла. - Кал╕ жадаеце, я скажу Соф'╕ М╕калае╝не, каб яна прыгатавала гарбаты.

-- Э-э-э...не. Дзякуй, не трэба, -- адказала я збянтэжана ╕ павольна апусц╕лася на крэсла.

Я разумела, што ╝ ма╕м жыцц╕ адбываецца штосьц╕ вельм╕ адмысловае. Дырэктарка выкл╕кае мяне ╝ свой каб╕нет, прапано╝вае мне каву з гарбатай ╕ звяртаецца да мяне на 'вы', танцуючы вакол мяне траха не на дыбачках. Здаецца, на блатным жаргоне гэта завецца 'бегаць на цырлах'. А яшчэ ╝чора яна глядзела на мяне, як на апошняе быдла.

Спадар Стрыг╕н сербану╝ кавы ╕ нядбайным жэстам пастав╕╝ ф╕л╕жанку на дырэктаркавы стол, трох╕ расплюха╝шы гарачы напой на пал╕раваную паверхню. Дырэктарка падц╕снула вусны, але не прамов╕ла ан╕ слова.

-- Ну што ж, Та╕са, кал╕ вы не супраць, давайце пяройдзем да справы. Я азнаём╕╝ся з вашым╕ творам╕, за што зно╝ хачу падзячыць спадару Каялов╕чу, гэта ён дасла╝ мне вашыя тэксты.

-- Так, Я╝ген Бенедыктав╕ч - выб╕тны педагог! - падхап╕ла дырэктарка. - Ён працуе тут зус╕м нядо╝га, а ╝жо разгледзе╝ юнае дараванне. Вось што значыць спрактыкаванае вока!

Уп╕р стрымана ╝см╕хну╝ся ╕ к╕╝ну╝. Спадар Стрыг╕н нават не з╕рну╝ у бок дырэктарк╕, быццам прапусц╕╝шы яе словы м╕ма вушэй.

-- У вас сабралася дастаткова тэкста╝, каб атрыма╝ся асобны зборн╕к, -- працягва╝ ён. -- Нашае выдавецтва гатова выпусц╕ць яго накладам у тысячу асобн╕ка╝. Абмежаваны тыраж, канечне, але, спадзяюся, вы пастав╕цеся да гэтага з разуменнем, Та╕са. Вы малады а╝тар, пачатковец, яшчэ невядомы на кн╕жным рынку. Аднак кал╕ кн╕га будзе добра разыходз╕цца, яна будзе перавыдадзена значна большым накладам. Натуральна, вы будзеце атрымл╕ваць свой працэнт ад продажу. Як вам так╕я ╝мовы?

-- А што ад мяне для гэтага патрабуецца? - спытала я трох╕ бязладна.

Я з ус╕х с╕л спрабавала ╝даваць абыякавасць, хаця сэрца ╝ мяне закалац╕лася так, што ледзь не выскачыла з грудзей, а рук╕ ╕ ног╕ пачал╕ дробна дрыжаць, як ╝ алкаша-прафес╕янала. Тысяча асобн╕ка╝! Тысяча, каб ты спрогся! ╤ працэнты ад продажу. У найкруцейшым выдавецтве. Халера, так не бывае! Усё гэта неяк занадта ╕дэальна, каб адбывацца ╝ рэча╕снасц╕.

-- Вам неабходна тольк╕ падп╕саць кантракт, Та╕са, -- ветла прамов╕╝ спадар Стрыг╕н. - Пагадненне з выдавецтвам, а╝тарск╕я правы ╕ таму падобнае. Кн╕га выйдзе, арыенц╕ровачна, у першай дэкадзе чэрвеня. Спадарыня карэктар, прашу вас...

Пан╕ Бергманава паклала на стол скураны дыпламат, расшп╕л╕ла ╕ выцягнула адтуль чорную пластыкавую тэчку.

-- На апошняй старонцы. Ваш подп╕с ╕ прозв╕шча з ╕н╕цыялам╕. ╤ сённяшнюю дату, -- сказала пан╕ карэктар, пасуну╝шы мне цэлы стос аркуша╝ фармата А4, спярэшчаных драбнютк╕м шрыфтам.

-- Я не захап╕ла ручку, -- прамов╕ла я.

Спадар Стрыг╕н выня╝ з нагруднай к╕шэн╕ чорную асадку з залатым пяром ╕ працягну╝ мне.

-- Трымайце! - сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

-- Дзяк!..

З асадкай у руцэ я сх╕л╕лася над кантрактам, намагаючыся разабраць друкаваныя радк╕ -- я ╝сётк╕ маю права ведаць, што менав╕та я падп╕сваю -- ╕ са спалохам усвядом╕ла, што не разумею ╝ гэтым дакуменце ан╕ слова. Л╕тары выглядал╕, як ╕ншапланетныя ╕ерогл╕фы - проста набор с╕мвала╝, пазба╝леных для мяне ╝сякага сэнсу. Перахвалявалася я, здаецца, вось ужо л╕тары пачала забываць. Валяр'яначк╕ б мне зараз...

-- Та╕са? Штосьц╕ не так? - спагадл╕ва спыта╝ спадар Стрыг╕н.

-- Та╕с╕я Вас╕лье╝на, кал╕ ласка, подп╕с, -- прамов╕ла пан╕ Бергманава. У яе голасе чулася нецярпенне. - Ун╕зе. Вось тут.

Яна тыцнула пальцам у аркуш. Лепш бы яна гэтага не раб╕ла. Па-першае, я ненав╕джу, кал╕ на мяне ц╕снуць. Па-другое, я разгледзела вузк╕ пярсцёнак на яе мезенцы. На пярсцёнку, адл╕тым з белага металу, красавалася пячатка - пентакль з выгнутым╕ промням╕ ╕ рунай усярэдз╕не. Мяне раптам закалац╕ла. ' Ты будзеш прынцэсай...нашага ковена', прыгадалася мне. ╤дз╕це вы к чорту. Не буду! Я паклала асадку на стол ╕ адсунула паперы.

-- Я... Гэта ╝сё давол╕ нечакана, -- прагаварыла я з цяжкасцю. У роце ╝ мяне перасохла. - Герман Бенцыянав╕ч, а можна мне трох╕ паразважаць...сутк╕ вы мне дасце?

Я ╝бачыла, як усе трое абмянял╕ся хутк╕м╕ поз╕ркам╕.

-- Та╕са, вы пав╕нны разумець, Герман Бенцыянав╕ч ╕ пан╕ карэктар - вельм╕ занятыя людз╕... -- пача╝ бы╝ Уп╕р, але спадар Стрыг╕н перапын╕╝ яго жэстам.

- Спадарыня мае рацыю, Я╝ген Бенедыктав╕ч. Гэта сапра╝ды вял╕кая адказнасць, -- сказа╝ ён, прыб╕раючы са стала тэчку. - Канечне, Та╕са, канечне. Паразважайце, узважце ╝се 'за' ╕ 'супраць'. За╝тра мы з вам╕ сазвон╕мся.

Выйша╝шы з дырэктаркавага каб╕нета, я адчула моцны прыступ млосц╕. Я к╕нулася ╝ прыб╕ральню, паспешл╕ва сх╕л╕лася над та╝чком, ╕ мяне зван╕тавала. Потым, х╕стаючыся, я падышла да ракав╕ны ╕ прапаласкала рот вадой, але ╝ роце ╝сё ро╝на было горка. Мяне калац╕ла, як у трасцы. Inner Circle. Унутранае Кола, круц╕лася ╝ мяне ╝ галаве. Чарнакн╕жн╕к╕, пра як╕х гаварыла Альжбета. Яны носяць Пячатк╕, бо ведаюць, што маюць справу з Акультай. Абараняюць сябе. ╤ ╬п╕р - адз╕н з ╕х. Як я адразу не здагадалася? Кал╕ тады на ╝року я заелася з Уп╕рам, Цемра адскочыла ад яго, як мяч ад сценк╕. На ╕м была Пячатка. А цяпер яны тут, усе трое. Ц╕ не ╕х я бачыла ╝ сённяшняй мро╕? Яны хавал╕ свае абл╕ччы пад маскам╕. А чацвёрты? Хто тады чацвёрты? ╤ дзе ╤ерэм╕я? Ён адсутн╕ча╝ на тым маскарадзе, але яны сказал╕, што чакаюць яго...

'Чорт, Лёня!' - асян╕ла мяне раптам. Лёня яго трымае. 'Ён мацнейшы, але я яго стрымл╕ваю', -- так ён сказа╝ мне тады, на мосце. Ён не вар'ят. Ён усведамляе ╝сё, што з ╕м адбываецца, але зраб╕ць з гэтым н╕чога не можа. Вось гэта, напэ╝на, самае жахл╕вае. ╤ так ужо тры гады, кал╕ не больш. Альжбета гаварыла, што яна спрабавала заблакаваць ╤ншага з дапамогай Пячатк╕, ды ╝жо запозна, цяпер гэта як мёртваму прыпарка. Занадта далёка ╝сё зайшло, ╕ чалавек ды чужародная ╕снасць амаль што зл╕л╕ся ╝ адно. Амаль што. Лёня ╝сё яшчэ супрац╕╝ляецца - пра╝да, ужо млява ╕ абыякава, ╕ пэ╝на, хутка здасца, а тыя, у масках, тольк╕ таго ╕ чакаюць. Што ж пав╕нна адбыцца, каб ╤ншы завалода╝ ╕м по╝насцю?..

Вярну╝шыся ╝ каб╕нет ф╕з╕к╕, я мо╝чк╕ сабрала рэчы ╕ выйшла прэч. Аднакласн╕к╕ праводз╕л╕ мяне цяжк╕м╕ поз╕ркам╕, а наста╝н╕ца нават не спрабавала мяне затрымаць. Усё было зразумела без сло╝ - у дырэктарск╕м каб╕неце мне дал╕ праф╕лактычнага прачуханца, ╕ я ╝ замяшанн╕ пачуцця╝ пайшла дадому румзаць. Ну ╕ цудо╝на. Няхай думаюць, што гэта так. Прынамс╕, н╕чога не прыйдзецца тлумачыць.

25. Апакал╕пс╕с. Пачатак

Спусц╕╝шыся з ганку, я ╝бачыла ╝ школьным двары ц╕харыка. Выгляд ён ме╝ канан╕чны, акурат як на в╕дэа з м╕нск╕х акцый пратэсту - берцы з матузкам╕, чорныя трэн╕к╕ з белым╕ лампасам╕, чорная куртка-пухав╕к з капюшонам. Ён стая╝, расстав╕╝шы ног╕ ╕ суну╝шы рук╕ ╝ к╕шэн╕ куртк╕, ягоны твар бы╝ схаваны пад капюшонам. Ц╕кава, а спружынка ╝ вуху ╝ яго ёсць? 'Неяк зарана яны павылаз╕л╕, -- падумала я. - М╕тынг тольк╕ ╝ нядзелю, а сёння пятн╕ца'. Я набл╕з╕лася да яго ╕ паспрабавала заз╕рнуць яму ╝ твар, але пад капюшонам была тольк╕ цемра. Ва ╝сяк╕м выпадку, мне так здалося. А можа, там маска? Ста╝шы насупраць ц╕харыка, я ╝тароп╕лася проста на яго. Ён не варушы╝ся. Я ссунула вочы да пераносся ╕ высалап╕ла язык. Потым прагаварыла напа╝голасу: