Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Дамов╕л╕ся.

Падня╝шыся на ног╕, я ╝зялася за край пал╕то, якое было к╕нута на падлогу замест посц╕лк╕, пацягнула.

-- Ц╕м, пал╕цечка аддай. Ц╕ ты тут заначаваць сабра╝ся?

Перад адыходам мы трох╕ прыбрал╕ся - тут усётк╕ сакрэтны клуб, а не бамжатн╕к. Усёй ссабойк╕ мы так ╕ не ас╕л╕л╕ ╕ рэштк╕ ежы рассовал╕ па пакетах. Затым мы прыбрал╕ з падлог╕ кумачовыя транспаранты ╕ акуратна паскладвал╕ ╕х каля сейфа з галавой Лен╕на. Гэта ж трэба, падумалася мне, нехта стара╝ся, выводз╕╝ лозунг╕ пад трафарэт ╕ нават не здагадва╝ся, дзеля чаго ╕х у рэшце рэшт выкарыстаюць... Потым мы сышл╕ - тым жа манерам, праз падлогу, не забы╝шыся старанна прыштукаваць масн╕цу на месца.

Выбра╝шыся з-пад ганка, я з асцярогай агледзелася па баках - ц╕ не спа╝зл╕ся да станцы╕ нато╝пы нежыц╕ з алавяным╕ вачам╕? Ды не, усё спакойна. Нават занадта спакойна, н╕ гуку, н╕ руху. Мароз памацне╝, у небе цьме╝ зеленаваты вечаровы золак, ╕ зямлю ах╕нал╕ шклян╕стыя з╕мныя прыцемк╕.

-- Хутка Апакал╕пс╕с. Чуеш узрушэнне кантынууму? - прамов╕ла я так╕м тонам, быццам гутарка ╕шла пра надвор'е.

-- ╤ метэарытныя ападк╕, -- падхап╕╝ Ц╕мка. - Тай, ну ╕ фантаз╕я ╝ цябе. Ты, кажуць, кн╕жк╕ п╕шаш?

Я махнула рукой.

-- Ды не, лухта. Так, гарфаманю пац╕ху.

Мы ╕шл╕ цераз парк па расчышчанай дарожцы, выкладзенай ружовай пл╕ткай. Паабапал дарожк╕ гарэл╕ л╕хтары, абледзянелая пл╕тка цьмяна пабл╕сквала, як слюда, прыц╕хлы парк патана╝ ╝ аксам╕тнай цемрадз╕.

-- За╝тра на факультаты╝ныя пойдзеш? - спыта╝ Ц╕мка.

Я пакруц╕ла галавой.

-- Неа. А ты?

-- Я таксама. Планы як╕я?

-- Н╕як╕х. Буду дома сядзець, кн╕жк╕ чытаць.

-- А ╝ нядзелю?

"Сустрэнемся на плошчы", хацела адказаць я, ды не паспела. Кудмень у мяне пад вопраткай раптам пача╝ выпраменьваць святло, як быццам уключы╝ся зялёны л╕хтарык, ╕ я адчула лёгкую пульсацыю, н╕быта пентакль ажыв╕╝ся ╕ прыня╝ся варушыць сва╕м╕ промням╕-шчупальцам╕, як марская зорка.

-- Неруш, -- пачула я ╝ сябе за сп╕най.

Голас, ц╕х╕ ╕ бясколерны, як╕ я пазнала бы з тысячы. Ц╕мка аз╕рну╝ся. Той, ╤ншы, бы╝ зус╕м побач, на адлегласц╕ выцягнутай рук╕. Напэ╝на, увесь час крочы╝ услед за нам╕, а мы не чул╕. Ён стая╝, неяк прыгорб╕╝шыся, у нязменнай скуранцы наросхрыст. Вочы шкляныя. Левую руку ён трыма╝ у к╕шэн╕ куртк╕, у правай было штосьц╕ зац╕снута. Нож ц╕ заточка.

Усё адбылося вельм╕ хутка. Я не адразу зразумела. Я проста ╝бачыла, што Ц╕мка раптам х╕сну╝ся ╕ ╝па╝ на кален╕, зац╕скаючы горла далоням╕. А Лёня - ╤ншы-выцер заточку аб рука╝, павярну╝ся ╕ пайшо╝ прэч па абледзянелай дарожцы, нейкай дра╝лянай хадой, н╕бы механ╕чная лялька. Здаецца, я закрычала. Потым я к╕нулася была ╝след за Лёнем, спын╕лася - чорт з ╕м! - ╕ пабегла назад да Ц╕мк╕. Ён стая╝ на каленях, зац╕скаючы рану на горле, рук╕ ягоныя был╕ ╝ крыв╕.

-- Ц╕мка!

Я апусц╕лася на зямлю побач з ╕м, абхап╕ла яго за плечы.

-- Ц╕м, ты што?..

Ён пры╝зня╝ галаву, ╕ я ╝бачыла, што з куточка ягоных вусна╝ збягае струменьчык крыв╕.

-- Н╕чога. Драп╕на. Бл╕н... Хустка ёсць? - прагавары╝ ён здушаным голасам.

Абл╕чча яго збялела, ╕ ён пача╝ павольна асядаць на зямлю, яго светлую куртку зал╕вала крывёй.

-- Ц╕мка!.. - мяне закалац╕ла.

У адча╕ я здзёрла з шы╕ Пячатку ╕ к╕нула яе ╝ снег. Я адчувала, як Цемра в╕рыць ╕ пульсуе ╝ва мне, але як╕ з яе бы╝ цяпер толк? Яна ╝мела тольк╕ разбураць ╕ заб╕ваць, але н╕ ╝васкрашаць памерлых, н╕ ратаваць параненых яна не магла.

-- Тады навошта ты патрэбна? - шаптала я. - Навошта, навошта, навошта?

Прытрымл╕ваючы Ц╕мку за плечы, я сунула руку ╝ сваю школьную сумку, намацала маб╕льн╕к ╕ прынялася наб╕раць нумар "хуткай дапамог╕". Пальцы трэсл╕ся ╕ сасл╕згвал╕ з кнопак. Тое, што я адувала цяпер, было не проста пачуццём жаху, але ╝сведамленнем таго, што Апакал╕пс╕с ужо пача╝ся, ╕ звыклы сусвет, у як╕м я жыла з самага нараджэння, ╕мкл╕ва развальваецца на кавалк╕.

26. Загадчык лесап╕льн╕

Мы чакал╕ ╝ бальн╕чным вестыбюл╕. Ц╕мку паклал╕ на каталку ╕ павезл╕ ╝ аперацыйную. Нам н╕чога не тлумачыл╕, але зразумела было, што справа дрэнь. Усё, што нам заставалася - гэта чакаць. ╤ мал╕цца.

Пра Лёню я не сказала. Кал╕ прыехала 'хуткая', я патлумачыла тольк╕, што 'нейк╕я гопн╕к╕ нак╕нул╕ся - я ╕х не ведаю'. На шчасце, пытання╝ мне задаваць не стал╕.

Мы чакал╕. Цёця Тоня не плакала. Яна сядзела на скураной канапцы, абхап╕╝шы галаву рукам╕, ╕ абл╕чча яе было белае, як у нябожчыцы. Я сядзела побач ╕ ма╝чала. Што я магла ёй сказаць? Усё жыццё яна змагалася за сваё дз╕ця. Ц╕мка нарадз╕╝ся "нежывым", ╕ ёй сказал╕ на╝прост -- кал╕ ╕ выжыве, то н╕ хадз╕ць, н╕ гаварыць не зможа. Я╝ген, Ц╕мка╝ бацька, паверы╝ ╕ ╝цёк. Цёця Тоня не паверыла. Не здалася. ╤ ╝сётк╕ выцягнула яго, адратавала. Я не ведала, чаго ёй гэта каштавала, бо яна н╕кол╕ не жал╕лася, не скардз╕лася на лёс. А цяпер усё перакрэслена - вось так, адным махам. Журба-Дзядо╝н╕к усётк╕ ╝зяла рэванш. ╤ Бледны Вусень, як╕ хава╝ся на гарышчы, дачака╝ свайго часу. Яны прыйшл╕ ╕ з'ел╕ яе жыццё. ╤ кветк╕ ╝ ейным садзе больш не зацв╕туць... 'Ды заторкн╕ся ты ╝жо, ╕дыётка! - загадала я сябе, перапыняючы гэту плынь чорных думак. - Што ты тут сядз╕ш ╕ ╝сх хаваеш? Н╕хто яшчэ не памёр'.

Не╝забаве прыскака╝ Франц-Адамыч разам з маёй мамай. Прыехал╕ на ягоным а╝то, прывезл╕ падушк╕, пледы ╕ пакет з ссабойкай. Ведал╕, што чаканне будзе до╝г╕м. Я не без здз╕╝лення наз╕рала, як мама зав╕хаецца на╝кол цёц╕ Тон╕. 'Ты ляж, Тонечка, паляжы', прыгаворвала яна, падсо╝ваючы цёц╕ Тон╕ падушку ╕ нак╕дваючы плед ёй на плечы. Са мной яна н╕кол╕ не была такой добрай. А можа ж, кал╕ захоча...

Франц-Адамыч тапта╝ся пасярод вестыбюля ╝ по╝ным замяшанн╕ пачуцця╝, чуха╝ патыл╕цу ╕ па╝тара╝ разгублена: 'Бач ты, бяда якая. Бяда дык бяда'. Потым, уздыхну╝шы, ён палез у пакет з ссабойкай, выня╝ адтуль нейк╕я бутэрброды ╝ фользе ╕ бл╕скучы тэрмас, працягну╝ ╕х мне.

-- Та╕ска, кавы глын╕, -- сказа╝ ён спагадл╕ва.

Я к╕╝нула.

-- Дзякуй, Франц-Адамыч.

Бутэрброды был╕ зал╕шн╕я -- мне зараз кавалак у горла не лез, але кава прыйшлася дарэчы. Адкруц╕╝шы накры╝ку тэрмаса, я плёснула туды гарачага напою ╕ зраб╕ла глыток. Салодк╕. Я адразу ж адчула палёгку. 'Усё будзе добра, -- сказала я сабе. - Вось убачыш, усё будзе добра...' У мяне зап╕шчэ╝ маб╕льн╕к. Я выцягнула яго з сумк╕, з╕рнула на экран. Прыйшла смс-ка ад Стас╕ка. Тольк╕ два словы: 'Кашмар. Трымайцеся'. ╤ сумны смайл╕к. Я набрала адказ: 'Дзякуй, Стась!' Простыя словы, але так╕я важныя для мяне.

Потым у вестыбюл╕ з'яв╕╝ся Пётра Анатольев╕ч, Тол╕ка╝ бацька, ╕ адразу ж учын╕╝ мне допыт з прыдз╕ркам╕ - што ды як? Вядома, н╕чога новага я яму не паведам╕ла, упарта трымаючыся сваёй верс╕╕ пра 'гопн╕ка╝'. Затым Пётра Анатольев╕ч выцягну╝ з-за пазух╕ важк╕ пачак купюр ╕ прыня╝ся распытваць, каму тут заплац╕ць, каб усё прайшло як трэба, ╕ ╝жо зб╕ра╝ся бегчы шукаць гла╝урача. Франц-Адамыч яго ледзьве ╝гаман╕╝, сказа╝шы, што ягоны душэ╝ны пары╝ могуць няправ╕льна патлумачыць, ╕ тады непрыемнасцей не абярэшся. Пётра Анатольев╕ч усё зразуме╝ ╕ неахвотна схава╝ пачак зваротна ╝ нагрудную к╕шэню.

-- Але, Тонька, кал╕ грошы спатрэбяцца, ц╕ яшчэ што - завяртайся. Як тольк╕, дык адразу. Без фатыг╕, -- сказа╝ ён цёц╕ Тон╕.

Сла╝ны, сла╝ны Пётра Анатольев╕ч. У яго самаго зараз праблем вышэй за дах, а ╝сё ро╝на ╕мкнецца дапамагчы, прычым дапамагчы чалавеку, для яго, па сутнасц╕, чужому.

Я сядзела з тэрмасам у руцэ, глытала гарачую каву ╕ адчувала, што мне ╝жо не так страшна. Мне чамусьц╕ ╝спам╕налася паданне пра Авяльяна-рыбака. Простага хлопца, тутэйшага, як╕ прыкончы╝ Пачвару, што тэрарызавала ╝сё наваколле.'А можа, Авяльян - гэта ╝се мы? - думала я. - ╤ Стась, ╕ Тол╕к, ╕ Франц-Адамыч з Пётрам Анатольев╕чам. ╤ спадар На╝мысн╕к. ╤ наша неабыякавасць ╕ здольнасць да спагады - гэта трызуб Авяльяна, як╕ можа прапароць бруха Пачвары ╕ зак╕нуць яе зваротна ╝ цемру, адкуль яна прыпёрлася?.. Але хто тады я? Я, са сваёй Цемрай ╕ лютасцю?..'