Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

----------------------------

* Fallsucht (нем.) - падучая

* Паводле справаздач, апантаныя нячысц╕кам╕ часам пачынаюць разма╝ляць на ╕ншаземных мовах. Гэты, як бачым, пача╝ луп╕ць на трасянцы.

27. Ва╝калак╕

Дадому хачу. Дадому. У ложак. Спаць. Закруц╕цца з галавой у ко╝дру ╕ выруб╕цца на цэлыя сутк╕. Альбо на некальк╕ сутак. Абрыдл╕, усе абрыдл╕... Не. Спаць будзем потым. Спачатку ╝ шп╕таль. Трэба даведацца, як там справы ╝ Ц╕мк╕. Я нават патэлефанаваць ╕м не магу, маб╕льн╕к-то ╝ сумцы заста╝ся. ╤ пал╕цечка там жа, на канапцы ╝ вестыбюл╕. Балазе мне не холадна, ан╕колечк╕, х╕ба тольк╕ ╝ носе пашчыпвае, ды слязяцца вочы ад марознага ветру... Анягож, слёзы ╝ мяне ад ветру. Ты так ╕ не прымус╕╝ мяне заплакаць. Затое раззлава╝ не на жарт. Цяпер трымайся. Я дакладна кагосьц╕ прыкончу сёння ноччу. Ты ведаеш, каго. Давай, псялыжн╕к, выходзь. Не трэба ад мяне хавацца. Ты ж так прагну╝ сустрэчы са мной, пра╝да?..

Я брыла па начным горадзе, нацягну╝шы на галаву капюшон байк╕ ╕ схава╝шы далон╕ ╝ рукавы. Мяне калац╕ла, але не ад холаду. Усярэдз╕не мяне ╝сё напялася, нервы гудзел╕, як высакавольтныя правады. ╤ ╝ галаве панава╝ по╝ны гарм╕дар. Я не магла засяродз╕цца -- думк╕ разбягал╕ся, як кропл╕ ртуц╕, гулял╕ ╝ чахарду, л╕хаманкава пераскокваючы з аднаго на другое, ╕ мяне гэта трох╕ палохала. Я чула, што менав╕та так людз╕ губляюць розум. Думк╕ рассыпаюцца. Першы званочак.

╤ Цемра. Сястра-Цемра была тут, са мной. Я сама ╝жо амаль што зраб╕лася Цемрай. Пачуцц╕ ╝се згасл╕, нават стомленасць прайшла, засталася тольк╕ лютасць. Чыстая лютасць. Храбусткая, вострая, як шкло ╝ роце. ╤ яшчэ па╝вар'яцкая нейкая ╝зв╕нчанасць, бл╕зкая амаль да весялосц╕. Пэ╝на, так пачуваецца серыйны забойца, як╕ выйша╝ на паляванне за чарговай ахвярай... Пра╝да, Лёнечка? Ты ж ведаеш, як гэта бывае...

Забойца, ха! Я стольк╕ разо╝ набл╕жалася да гэтай мяжы, але мяне за╝сёды нешта стрымл╕вала. Цяпер усё. Я больш не баюся цябе, сволач. Ты раззлава╝ мяне, ╕ я ╝жо не спынюся. Дзе ж ты, дз╕цятка? Не трэба ад мяне хавацца. Тры, чатыры, пяць, мы ╕дзём цябе шукаць... Шкада ╝сётк╕, што маб╕льн╕ка няма. Я з задавальненнем паслухала бы плэйер. Штосьц╕ цяжкае. Блэк-метал, напрыклад. Шчыры ╕ незакаламучаны, як грал╕ напачатку дзевяностых. У як╕м-небудзь ангары, на сцэне, аздобленай гн╕лым╕ каров╕ным╕ галовам╕ ╕ св╕ным╕ тушам╕. Кажуць, яны цягал╕ ╕х з прылеглага скотамог╕льн╕ка. Слухаю такое рэдка, выключна пад настрой, але настрой у мяне зараз адпаведны... Ты ╝ мяне не адразу здохнеш, паскуда. Абяцаю. Памучышся спачатку. Усе мал╕твы ╝спомн╕ш, нават тыя, што не веда╝... К╕шк╕ павыцягваем. Голым╕ рукам╕, ага. Абгорнем вакол дрэ╝ца. Годны атрымаецца серпанц╕н...трэ будзе падзял╕цца дызайнерскай ╕дэяй з выканкамам, для наступнага фэсту... св╕ныя тушы ╝ фальбонах, канечне, нашае ╝сё, але г╕рлянды з к╕шак таксама будуць выглядаць стылёва, асабл╕ва з каляровай падсветкай... што-небудзь патрыятычненькае... ╤ прымус╕м цябе хадз╕ць па кругу. Будзеш глядзець, як твае ╝ласныя вантробы намотваюцца на слуп, пакуль не скапыц╕шся. А пасля мы адвернем табе мазга╝ню. Вось так, супраць разьбы. Усё ро╝на там адна сечка... Падчас навагодняга к╕рмашу яны ╝прыгожыл╕ шап╕к адсечанай каров╕най галавой. З прылеглага скотамог╕льн╕ка. Чысты культ. На ёй яшчэ был╕ завушн╕цы з фальшывым╕ каменьчыкам╕. А стрыжка давол╕ безгусто╝ная. ╤ валасы дарма фарбуе. Я за╝сёды мела падазрон, што старшыня выканкама таемна займаецца чорнай маг╕яй... А потым мы спакойна вернемся ╝ шп╕таль. Да... Да каго? Забылася. Ц╕мафей?

Ц╕мка. Згадка аб ╕м мяне трох╕ ацвяроз╕ла. Я рэзка спын╕лася. 'Тая, *** тваю маць! Зус╕м мазг╕ спякл╕ся?' Мяне раптам апанава╝ ╕стэрычны рогат. Проста ╝яв╕ла карц╕нку. У шп╕таль сабралася, ну-ну. Са скрыва╝леным╕ рукам╕ ╕ з галавой прыпыленага Захара ╝ зубах. От жа Ц╕мка ╝зрадуецца, ачмурэць проста, як... Дакац╕лася, называецца. Маньячка хрэнава, думала я, выц╕раючы слёзы. Мяне душы╝ нервовы смех. Ну ╕ чым я лепш за Лёню? Ды н╕чым. Такая ж, як ён. Нават горш. Ён, у рэшце рэшт, за свае ╝чынк╕ больш не адказвае. Пс╕хапат няшчасны, навошта яго ненав╕дзець? ╤ ён не забойца.

Затое Яромка заб╕вае лёгка ╕ весела, людз╕ для яго, н╕бы смецце. ╤ для мяне, атрымл╕ваецца, таксама. Невыпадкова ён назва╝ мяне сва╕м прозв╕шчам. 'Прыв╕танне, Ляпец'. Пэ╝на, намяка╝, што мы з ╕м аднаго поля ягадк╕. ╤ мае ж рацыю, падлюга. Ён люб╕ць заб╕ваць, ╕ я таксама. Ён напалову Пачвара, я спакваля ператвараюся ╝ Цемру... Ц╕кава, ╝ яго таксама ╕дыяс╕нкраз╕я на Пячатку? Кудмень блак╕руе с╕лу Пачвары - здаецца, яна мае тую ж прыроду, што ╕ Цемра. Асоба ╤ншага, аднак, пры гэтым застаецца незакранутай. Кал╕сьц╕ ён бы╝ чалавекам, цяпер ён параз╕туючая ╕снасць, што ╝чап╕лася ╝ пасрэдн╕ка, як клешч, ╕ н╕як╕м╕ Пячаткам╕ яго не выб'еш... Так, Лёня тут ужо н╕ пры чым. Сам па сабе ён цям╕ць не больш, чым зомб╕ з прастрэленай галавой, ╕ ╝с╕м╕ яго ╝чынкам╕ к╕руе ╤ншы... ╤ ╝сётк╕, кал╕ ён з заточкай па парку швэнда╝ся, ён дзейн╕ча╝ паводле сваёй вол╕, ц╕ ╝жо не?.. Хаця, якая розн╕ца? Ён, прынамс╕, спрабава╝ супрац╕╝ляцца. А я... Я гатова добраахвотна к╕нуцца ╝ абдымк╕ Цемры, аддацца ёй ва ╝ладу без усякага супрац╕ву. Ненав╕дзець ╕ заб╕ваць, заб╕ваць з радасным г╕каннем. Прыв╕танне, пан╕ пал╕цай... то бок, у сэнсе, Ляпец...

Не, Сястрычка, так не гадз╕цца. Н╕куды не гадз╕цца. Хто, наогул, у доме гаспадар, я ц╕ яна?.. Я стаяла пасярод пустыннай вул╕цы, спрабуючы сабрацца з думкам╕. Патроху мне ╝далося супако╕цца, ╕ чахарда ╝ галаве, нарэшце, спын╕лася. Цемра па-ранейшаму была тут, я адчувала, як яна в╕рыць ╕ клякоча ╝ва мне, але я ╝жо ╝зяла яе пад кантроль. Як дрэс╕ро╝шчык тыгра. Уп╕р звёрз лухту, пара╝на╝шы яе з машынай для забойства. Яна жывая ╕стота. Драпежн╕к. ╤ я трымаю яе на кароткай шворцы. Спакойна, м╕лая, спакойна. Н╕чога не роб╕м без каманды 'фас'... Не, Захар, канечне, таксама в╕наваты. Сам пакл╕ка╝ ╤ншага, пусц╕╝ яго ╝ сваю душу. А цяпер... Што цяпер? Кольк╕ хв╕л╕н таму ╝сё было адназначна - знайсц╕ яго ╕ прыкончыць. Аднак лютасць мая сц╕шылася, ╕ я разумела, што не жадаю яму смерц╕. Гэта Ляпцы заб╕вал╕ з пакалення ╝ пакаленне - вось ужо дзе сямейка маньяка╝, - а я не стану. Не хачу. Але, з ╕ншага боку, што я буду раб╕ць, кал╕ ён выйдзе ╕ нак╕нецца на мяне?.. Добра, што-небудзь зымправ╕зуем. Па абстав╕нах.

Агледзе╝шыся, я зразумела, што знаходжуся на вул╕цы ╝ прыватным сектары, што вяла на╝прост да цэнтральнай плошчы. Туды, дзе ╝ нядзелю планава╝ся м╕тынг, ╕ дзе зараз сканцэнтравал╕ся фальшывыя а╝тазак╕, наб╕тыя нежыццю. У гэтыя планы, аднак, ужо хтосьц╕ ╝нёс карэктывы. На першы погляд, у горадзе н╕чога не адбывалася. Ц╕шыня, у вокнах н╕ агеньчыка, л╕хтары гараць - цьмяна, цераз адз╕н. Эканом╕я электраэнерг╕╕. Вакол л╕хтаро╝ раяцца сняжынк╕ срэбнай жамярой, ды пабл╕сквае ледзяная корка на ходн╕ку, выкладзеным ружова-шэрай пл╕ткай. Ноч у прав╕нцы╕, н╕чога выб╕тнага. Але я глядзела на горад скрозь Цемру ╕ бачыла рэчы, схаваныя ад людск╕х вачэй.

На двары бы╝ Апакал╕пс╕с, ╕ горад пагруз╕╝ся ╝ хаос. У нябёсах па-над дахам╕ цьме╝ зеленаваты золак - тое самае тагасветнае ззянне, што пераследвала мяне ╝ жахл╕вых мроях. Цяпер гэта зраб╕лася рэча╕снасцю. Слуп халоднага зелянявага полымя ╝здыма╝ся таксама над Овелькай з боку Чортава моста. Свяц╕╝ся ц╕ то сам мост, ц╕ то рака пад ╕м. Крын╕ца гэтага мёртвага святла знаходз╕лася за Брамай - сёння яна мус╕ла адчын╕цца, ╕ дэманы Г╕пербарэ╕ чакал╕ на парозе, ╕м засталося тольк╕ атрымаць ключ, каб увайсц╕. А па горадзе, усцяж спусцелых вул╕ц, ценям╕ гойсал╕ ва╝калак╕.

Я ╝ думках назвала ╕х 'ва╝калакам╕', хаця насамрэч я не ведала, што яны такое ╕ адкуль узял╕ся. Па ма╕х наз╕раннях, рухал╕ся яны аднекуль з боку гарадск╕х мог╕лак, аднак да ажылых мерцвяко╝ яны был╕ непадобныя. Кал╕ ╝жо пара╝но╝ваць з м╕ф╕чным╕ ╕стотам╕, то больш за ╝сё яны нагадвал╕ менав╕та ва╝ко╝-пярэваратня╝.