Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Штосьц╕ не так? - занепакоена спыта╝ Стрыг╕н.

-- Чы ёсць пан звар'яваны? Мушк╕ пэлна хата. Як сл'епы, дал╕бог,* -- адказа╝ той, адганяючы апошн╕х запозненых казурак, як╕я ╝сё яшчэ вылятал╕ з дзвярэй фургона.

-- Спадар Ляпец, нам зразумела ваша ╕мкненне падкрэсл╕ць сваю тутэйшасць, -- сказа╝ спадар мэр, паморшчы╝шыся. - Але зраб╕це ласку, гаварыце па-чалавечы. Мы не ╝ вандро╝ным цырку.

Ляпец. Яромка. Мройца ад нараджэння ╕ чалавек, як╕ зраб╕╝ся пачварай. Пры╝зня╝шыся на локцях, я ╝перыла ╝ яго вочы. Зрэшты, глядзець тут не было на што. Выгляда╝ ён, як 'прыпылены' Лёня Захара╝. Не змян╕╝ся н╕ на кал╕ва -- ╝сё тая ж расхрыстаная скуранка ╕ патрапаныя джынсы, заквэцаныя ц╕ то ал╕вай, ц╕ то нейкай граззю, брудныя валасы в╕сяць ледзяшам╕, пад вачам╕ с╕няк╕, ды свежы кровападцёк на правай скуле ╝ дадатак - пэ╝на, пасля ╝чорашняй сутычк╕ з Ц╕мкам. Госпадзе, ня╝жо гэта было тольк╕ ╝чора? А здаецца, быццам м╕нула цэлая вечнасць... Хаця не, штосьц╕ ╝ ╕м усётк╕ змян╕лася. Ма╝ленне, перадус╕м. Лёня за╝сёды гавары╝ вельм╕ ц╕ха ╕ павольна, быццам з выс╕лкам. Цяпер ён страчы╝, як з кулямёта, ╕ ╝ ягоным голасе з'яв╕л╕ся незнаёмыя ╕нтанацы╕.

-- Анягож, спадар Ляпец, -- сказа╝ ён, чамусьц╕ звяртаючыся да мэра Хлябцова. Потым сх╕л╕╝ся нада мной ╕ прамов╕╝, хмылячыся:

-- Ляпец, прыв╕танне.

-- Адыдз╕ ад мяне, пс╕х! - крыкнула я ╕ паспрабавала адштурхнуць яго нагой.

Ён заржа╝, быццам я сказала штосьц╕ надзвычай смешнае. Потым з╕рну╝ на мяне з маньяцк╕м прыжмурам ╕ працадз╕╝ скрозь зубы:

-- Ага, так. Бабы ╝ нашым родзе баявыя. Ведаем так╕х. ╤нсургенты з шылам у дупе. Папаша мой нябожчык так╕х ╕нсургента╝ з асец╕ за ног╕ выцягва╝, аж пыл слупам стая╝. Паехал╕!

Ён схап╕╝ мяне за нагу ╕ павалок да выхаду.

-- Пусц╕, паскуда! Не пайду! - я ╝чап╕лася была за сядзенне, але да мяне падскочы╝ Уп╕р ╕ схап╕╝ мяне за рук╕.

-- Ай, спадар Ляпец. Стольк╕ часу прабав╕л╕ ╝ панск╕м маёнтку, а шляхетных манер так ╕ не засво╕л╕. Бяда з вам╕ проста, -- сказа╝ Уп╕р з папрокам.

Яны ╝два╕х вывалакал╕ мяне з фургона ╕ пацягнул╕ да лесап╕льн╕. У начным змроку я бачыла яе абрысы - прысадз╕стая будын╕на с высачэзным цагляным ком╕нам, якая нават у цемры выглядала выродл╕вай. ╤ вось гэта спадар На╝мысн╕к л╕чыць г╕старычнай кашто╝насцю?

-- Псялыжн╕к╕! Пусц╕це! - крычала я, спрабуючы выдрацца.

-- Мне ╕мпануе ваша пас╕янарнасць, -- усм╕ха╝ся ╬п╕р.

-- Цешысень, ягодко! -- ржа╝ загадчык лесап╕льн╕.

Трое астатн╕х крочыл╕ следам. Спадар мэр прыц╕ска╝ да грудзей важк╕ фал╕янт у скураной вокладцы. Стрыг╕н нёс у руцэ до╝гую пляскатую скрыню, вельм╕ падобную на старасвецк╕ чамаданчык палявога х╕рурга. Пан╕ карэктар ╕шла з пустым╕ рукам╕, але пад ейным жакец╕кам штосьсц╕ падазрона адтапырвался, ╕ мяркуючы па роду яе дзейнасц╕, гэта мог быць тольк╕ баявы ствол у кабуры. В╕давочна, у гэтай хе╝ры Бергманава выконвала абавязк╕ штатнага к╕лера.

Я ╝жо зразумела, што чакаць дапамог╕ мне няма адкуль, ╕ я вырашыла хаця б памерц╕, змагаючыся. Уп╕р ╕ Яромка валакл╕ мяне да лесап╕льн╕, трымаючы за шчыкалатк╕ ╕ запясц╕. Я адчайна тузалася ╕ выг╕налася ╝ ╕хн╕х руках. Урэшце мне ╝далося вызвал╕ць правую нагу, ╕ зла╝чы╝шыся, я з асалодай засандал╕ла берцам Яромку ╝ ск╕в╕цу. Дакладней, ск╕в╕ца была Лёнева, але Лён╕ тут ужо не было, ╤ншы авалода╝ ╕м по╝насцю.

-- Пся крэв, - гыркну╝ той ╕ сплюну╝.

-- Годзе. Спын╕цеся! - пачула я раптам.

Яны стал╕, як укапаныя. Пальцы ╬п╕ра задрыжэл╕ ╕ расц╕снул╕ся, ╕ я звал╕лася патыл╕цай у снег. Пра╝да, адразу ж ускочыла, дз╕ка аз╕раючыся па баках. Фары фургона был╕ патушаныя, на тэрыторы╕ лесап╕льн╕ не гарэла н╕воднага л╕хтара, але было давол╕ светла ад снегу, ╕ ╝ начным небе цьме╝ дз╕╝ны зеленаваты золак. У гэтым няпэ╝ным святле я разгледзела невысокую, стан╕стую ф╕гуру, якая нерухома стаяла пам╕ж нам╕ ╕ будынкам лесап╕льн╕. До╝гая спадн╕ца, кажушок, хустка з махрам╕, завязаная на паляшуцк╕ манер. Альжбета. Яна штосьц╕ трымала ╝ руках. Нейк╕ каротк╕ к╕й. Не. Дубальто╝ка.

-- Пан╕ Альжбета! - залямантавала я, к╕даючыся да яе.

-- Стаяць! - ра╝ну╝ спадар мэр ╕ схап╕╝ мяне за ка╝нер.

-- В╕ктар, пусц╕ яе, -- прагаварыла яна нягучна.

-- Альжбета, не прымушай мяне раб╕ць непапулярныя захады, -- пагрозл╕ва сказа╝ спадар мэр.

Яна пах╕тала галавой.

-- Ты ╝жо нараб╕╝ спра╝, В╕ктар. На тры жыцц╕ наперад. А зараз здзекуешся з няшчаснага дз╕цяц╕.

-- Гэта не дз╕ця, гэта пасрэдн╕к, -- змрочна запярэчы╝ Уп╕р. - ╤ полаваспелая дзяв╕ца, апроч ╕ншага.

-- Ма╝чы, нелюдзь, -- к╕нула яна.

-- Пан╕ Альжбета, вы не ведаеце ╝с╕х дэталя╝ справы, -- умяша╝ся Стрыг╕н. - Мы ёй прапанавал╕ супрацо╝н╕цтва. Кантракт, з подп╕сам ╕ пячаткай, як цыв╕л╕заваныя людз╕. Яна адмов╕лася. Так╕м чынам, у нас не заставалася выбару.

-- Хлусяць! - крыкнула я, спрабуючы адштурхнуць ад сябе мэра. - Я не адма╝лялася. Я папрас╕ла даць мне дзень на разважанн╕... Альжбета!!!

Я залямантавала ад жаху, убачы╝шы, што пан╕ карэктар зраб╕ла крок наперад, адначасова суну╝шы правую руку сабе пад жакец╕к. Я пачула шча╝чок затвора, потым шугану╝ выбл╕ск ╕ штосьц╕ аглушальна бабахнула ╝ мяне над вухам, н╕бы выбухнула петарда. Пэ╝на, пан╕ карэктар была спрактыкаваным к╕лерам, але Альжбета паспела першай. Бергманаву падк╕нула ╝ паветра ╕ шпурнула сп╕наю ╝ снег. Альжбета апусц╕ла стрэльбу. Руля дубальто╝к╕ злёгку дым╕лася.

-- Лярва, -- прашыпе╝ Уп╕р.

Маланкавым рухам ён выхап╕╝ з-за калашыны до╝г╕ нож накшталт старасвецкага штылета ╕ загырка╝шы, к╕ну╝ся бы╝ да Альжбеты, але яна зно╝ уск╕нула дубальто╝ку. Я зажмурылася ╕ зац╕снула вушы далоням╕. Грымну╝ стрэл. Расплюшчы╝шы вочы, я ╝бачыла, як Альжбета, разлам╕╝шы ружжо, заганяе новыя патроны ╝ ствол. Бергманава ляжала ╝ сумёце, сц╕скаючы ╝ руцэ п╕сталет, ейная спадн╕чка непрыстойна задралася. Пан╕ карэктар не варушылася. Побач дагары тварам валя╝ся ╬п╕р, на месцы яго правага вока зе╝рала скразная дз╕рка, аднак, як н╕ дз╕╝на, крыв╕ амаль не было. Яны абое выглядал╕ не як мерцвяк╕, а хутчэй як васковыя ляльк╕ ц╕ манекены, як╕х вык╕нул╕ з в╕трыны ╝ снег. Стрыг╕н, паразважа╝шы ╕мгненне, сарва╝ся з месца ╕ пабег з╕гзагам╕ ╝ к╕рунку фургона. Альжбета ╝зняла ружжо, узя╝шы яго на мушку, але на спуск яна так ╕ не нац╕снула. Стрыг╕н раптам узмахну╝ рукам╕ ╕ грымну╝ся плазам у снег, быццам наляце╝шы на нябачную перашкоду. Я пачула адрыв╕стае гырканне ╕ гук╕, падобныя да сабачага брэху, затым з цемры данесл╕ся немыя ляманты. Крыча╝ Стрыг╕н. Потым усё сц╕шылася.

Ля будынка лесап╕льн╕ застал╕ся тольк╕ я, Альжбета ╕ спадар мэр. Яромка некуды падзе╝ся. Я ╝спомн╕ла, што ледзь угледзе╝шы Альжбету, ён спачатку знерухоме╝, а потым пача╝ павольна адыходз╕ць. Значыць, пакуль мы тут тачыл╕ лясы з мэрам, спадар Ляпец пац╕ху звал╕╝. Альбо Альжбета дазвол╕ла яму збегчы. Навошта? Усё яшчэ спадзяецца ╝ратаваць прыдурка Лёню? Мажл╕ва. Хацелася б мне ведаць, як?..

-- Дай сюды кн╕гу, В╕ктар, -- загадала Альжбета, нак╕рава╝шы на яго рулю дубальто╝к╕.

-- Гэта факс╕м╕ле, -- адказа╝ той.

-- Кн╕гу!

Памарудз╕╝шы, спадар мэр неахвотна к╕ну╝ фал╕янт на снег. Альжбета адразу ж падхап╕ла яго ╕ адышлася.

-- Ты роб╕ш глупства, сястрычка, -- працадз╕╝ спадар мэр.

-- Я спрабую ╝ратаваць тваю душу, ╕дыёт! - крыкнула яна. -- Пакуль яшчэ не позна...

Краем вока я за╝важыла, што пан╕ карэктар паварушылася ╕ ня╝клюдна заграбаючы рукам╕, прынялася выб╕рацца з сумёта. Уп╕р таксама ажыв╕╝ся. Пры╝зня╝шыся, ён круц╕╝ галавой, спрабуючы сфакус╕раваць поз╕рк свайго адз╕нага вока. Рух╕ яго был╕ нейк╕я торганыя ╕ разв╕нчаныя, але для чалавека з дз╕ркай у мазга╝н╕ ён паводз╕╝ сябе давол╕ жвава.

-- Альжбета... -- прашаптала я.

Яна спакойна з╕рнула на мяне, усм╕хнулася.

-- Бяжы, Та╕са, -- сказала Альжбета. -- Бяжы. Што б ты н╕ ╝бачыла на дарозе, не спыняйся. ╤ не бойся. Цябе не крануць.

Прас╕ць мяне двойчы ёй не давялося. Я развярнулася ╕ вобцас к╕нулася прэч ад лесап╕льн╕. У мяне за сп╕най зно╝ пачул╕ся стрэлы, але я бегла, не аз╕раючыся ╕ не спыняючыся, быццам за мной гнал╕ся чэрц╕.