Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Потым усё сц╕шылася. Я расплюшчыла вочы. Пакой, зал╕ты бляклым месяцовым святлом, бы╝ прада мной як на далон╕. Я н╕быта глядзела на яго зверху ╝н╕з, аднекуль з-пад стол╕. Сябе я таксама ╝бачыла - ╝ ложку, пад ко╝драй, нацягнутай да падбароддзя. Я-Тая спала. Я-╤ншая в╕села ╝ паветры ╕ глядзела на сябе са стол╕. Ну так сабе в╕дов╕шча. У рэча╕снасц╕ я выглядала зус╕м не так, як на фотках ц╕ ╝ люстэрках. На фотках я сабе падабалася, нават без фоташопу. Цяпер, з╕рну╝шы на сябе вачыма ╤ншай, я расчаравалася. Рудая, рабац╕н╕стая. Нягеглая нейкая. Нос к╕рпаты, вусны занадта тонк╕я, ╕ бровы бялясыя, дзякуй, што хоць прышчо╝ няма. ╤ што тольк╕ Ц╕мка ╝ ёй знайшо╝? То бок, ува мне...

'Тая! Тая!' пакл╕кал╕ мяне аднекуль здалёк. За акном, на тле месяцовага ззяння па╝стал╕ танклявыя, ламаныя с╕луэты. Гэта нагадвала гульню ценя╝, але яны был╕ сапра╝дныя ╕ мел╕ ╝стойл╕вую форму - прыгледзе╝шыся, я магла адрозн╕ць скурыстыя крылы, казл╕ныя рожк╕, падвойныя капыц╕к╕ ╕ хвасты, до╝г╕я ╕ гнутк╕я, н╕бы пуга. Я-╤ншая адштурхнулася ад стол╕ ╕ падплыла да акна. Я ╝перлася далоням╕ ╝ шкло - яно паддалася, зраб╕╝шыся студзен╕стым, як жэле, ╕ я лёгка прайшла скрозь яго. Ста╝шы на кра╕ падваконн╕ка, я з асалодай удыхнула свежае, марознае паветра. Потым я заплюшчыла вочы ╕ зраб╕ла крок у бездань, дазвол╕╝шы крылатым падхап╕ць мяне ╕ панесц╕.

Спачатку я проста лунала па-над горадам, уп╕ваючыся палётам. Часам я апускалася так н╕зка над вул╕цам╕, што магла дакрануцца рукой да ходн╕ка, а потым зно╝ узнас╕лася ╝ вышын╕, аглядаючы зверху цёмныя цясн╕ны дваро╝, асветленыя пляцы ╕ вулк╕, перакрэсленыя падвойным╕ л╕н╕ям╕ правадо╝, ╕ пляскатыя дах╕ шматпавярхов╕ка╝, што шчац╕н╕л╕ся тэлеантэнам╕. Овельск ляжа╝ пада мной, як намаляваны - цагляныя 'блок╕' ╕ старыя кварталы, брукаваная плошча з храмам╕, мог╕лк╕ на ╝згорку, хуткаплынная Овелька, мост, лесап╕льня, а ╝круг горада заснежаныя пал╕ са стужкаю шашы ╕ шэрагам╕ высакавольтных мачт, а яшчэ далей -- сцяна лесу, балота ╕ ман╕ста глыбок╕х азёр, як╕я не замярзал╕ нават уз╕мку. ╤ тады, у захапленн╕ ад палёту, я раптам усвядом╕ла, што люблю гэты горад. Па-сапра╝днаму. Люблю яго так╕м, як╕ ён ёсць, разам з ус╕м╕ яго дэманам╕ ╕ праклёнам╕, ╕ з цемрай, што ах╕нае яго. ╤ н╕куды я адгэтуль не з'еду, бо ведаю - тут ёсць ╕ святло, патаемнае ╕ схаванае, яно ледзьве цьмее ╕ вось-вось патухне, яго яшчэ можна ╝ратаваць, але яно зг╕не, кал╕ мы сыдзем, ╕ таму я застануся тут, наза╝сёды, наза╝жды, каб святло гэта н╕кол╕ не згасла ...

Тым часам крылатыя ╕стоты, як╕х я не бачыла, але адчувала дотык╕ ╕х гнутк╕х хвасто╝ ╕ ╝чэп╕стых рук, несл╕ мяне да здз╕чэлага парку, як╕ атача╝ ру╕ны сядз╕бы Кунцэв╕ча╝. Мы ляцел╕, ледзь не чапляючы вершал╕ны таполя╝, ╕ спускал╕ся ╝сё н╕жэй, я ╝жо бачыла чорныя выварац╕ сярод гурба╝ снегу ╕ ствалы паваленых дрэ╝, як╕я ляжал╕ ╕ гн╕л╕, як костк╕ - стары парк да╝но ╝жо н╕хто не дагляда╝. Потым наперадзе сярод гал╕н зам╕льгал╕ агн╕ - напачатку мне падалося, што хтосьц╕ пал╕ць вогн╕шчы ╝ лесе. Яшчэ праз ╕мгненне сцяна дрэ╝ раступ╕лася, ╕ прада мной па╝стала сядз╕ба - фам╕льны палац Кунцэв╕ча╝ ва ╝сёй сваёй прыгажосц╕. Вел╕чны каменны будынак з дэкараты╝нам╕ вежкам╕, стральчатым╕ вокнам╕ ╕ стройным╕ калонам╕, што ╝прыгожвал╕ парадныя сходы, выгляда╝ дакладна так, як на старых фотаздымках ╕ гравюрах, як╕я я бачыла ╝ нашым краязна╝чым музе╕. Палац з╕хаце╝ агням╕, за стральчатым╕, ярка асветленым╕ вокнам╕ рухал╕ся цен╕, мне здалося нават, быццам я чую гук╕ флейты ╕ скрыпк╕. Крылатыя несл╕ мяне на╝прост да парадных дзвярэй.

-- Не-не. Туды не трэба! Туды не хачу! - запратэставала я, але мяне ╝жо ╝цягнул╕ па сходах уверх ╕ проста ╝к╕нул╕ ╝ тлумную залу, дзе грымела музыка ╕ ззял╕ агн╕.

Пры ма╕м з'я╝ленн╕ ╝се гук╕ змо╝кл╕, ╕ ╝ зале запанавала мёртвая ц╕ша. Госц╕, людз╕ то был╕ ц╕ нячысц╕к╕, зн╕кл╕ таксама, ╕ ╝ зале засталося тольк╕ трое пераапранутых. Я зраб╕ла выснову, што да майго з'я╝лення тут ладз╕╝ся баль-маскарад, бо ╝се трое был╕ ╝браныя ╝ до╝г╕я чорныя балахоны з каптурам╕, ╕ твары ╕х был╕ схаваны пад маскам╕, зробленым╕ ц╕ то з белага пластыку, ц╕ то з воску. Я-╤ншая в╕села ╝ паветры, пам╕ж падлогай ╕ столлю, а яны стаял╕ ╕ глядзел╕ на мяне зн╕зу ╝верх, ╕ я не бачыла ╕х вачэй ╝ адтул╕нах масак - там была тольк╕ цемра. У мяне над галавой зырка палал╕ жырандол╕, пахла свечачным воскам, тытунем ╕ парфумам╕ з цяжк╕м усходн╕м водарам. На сценах, абягнутых жо╝тым╕ шпалерам╕ з расл╕нным малюнкам, гайдал╕ся зелянявыя хвал╕стыя бл╕к╕, ╕ дзесьц╕ ╝н╕зе плёскалася вада -- ╝ражанне было такое, быццам я апынулася ╝ памяшканн╕ басейна ц╕ аквапарка. Агледзе╝шыся, я зразумела, што ╝ся справа ╝ падлозе. Падлога была шкляная, ╕ ╝н╕зе размяшчалася штосьц╕ накшталт вял╕знага акварыума - скрозь празрыстыя панел╕ я бачыла сцябл╕ны вадзяных расл╕н, як╕я злёгку калыхал╕ся, ╕ пам╕ж ╕м╕ паважна хадз╕л╕ в╕рлавок╕я рыб╕ны з пунсовай луской. Я ╝спомн╕ла - Альгерд Алегав╕ч расказва╝, - што Славам╕р Кунцэв╕ч, як╕ люб╕╝ жыць з размахам, зладз╕╝ у сваёй сядз╕бе штучны вадаём, запусц╕╝ туды трап╕чных рыб ╕ экзатычных марск╕х гада╝, а зверху зраб╕╝ купал з то╝стага шкла, такога моцнага, што на ╕м можна было таньчыць. Шкляныя панел╕ сапра╝ды выглядал╕ надзейным╕, ╕ ╝ск╕ну╝шы рук╕ над галавой, я павольна апусц╕лася ╝н╕з ╕ дакранулася ступням╕ да падлог╕, апыну╝шыся з пераапранутым╕ тварам у твар. Яны заварушыл╕ся.

-- Рэчыва, -- пачулася з-пад масак. - Рэчыва, рэчыва.

Усе трое с╕нхронна зраб╕л╕ крок да мяне. Я адступ╕ла.

-- Ну што, васпаны. Цяпер вы пераканал╕ся, што ╝ Овельску прысутн╕чае Акульта? - пачула я ╝ сябе за сп╕най.

Я аз╕рнулася. З глыб╕н╕ залы да нас набл╕жа╝ся чацвёрты пераапрануты -- таксама ╝ балахоне ╕ ╝ масцы. Знешне ён н╕чым не адрозн╕ва╝ся ад першых трох, але ╝ той жа час ён бы╝ ╕ншы. Трое ╝ масках рухал╕ся неяк ненатуральна, н╕бы дра╝ляныя ляльк╕, як╕х тузаюць за н╕тк╕, ╕ пад ╕хн╕м╕ каптурам╕, здавалася, не было н╕чога, пустэча, якую яны ня╝дала спрабавал╕ замаск╕раваць. Чацвёрты раб╕╝ уражанне нармальнага чалавека, а пад маскай ╝ яго бы╝ твар ╕ жывыя вочы -- я бачыла ╕х скрозь адтул╕ны, ╕ гэты поз╕рк здава╝ся мне смутна знаёмым.

-- Рэчыва. Акульта. Рэчыва, -- зно╝ загаман╕л╕ пераапранутыя.

Яны перыл╕ся проста на мяне, ╝ адтул╕нах ╕х масак зе╝рала пустое чарноцце.

-- Далучайся, -- пачула я.

Усе трое гаварыл╕ адначасова, ╕ галасы ╕хн╕я зл╕вал╕ся ╝ адз╕н, ц╕х╕ ╕ выразны.

- Далучайся. Да нас. Ты будзеш прынцэсай. Нашага ковена*.

Чацвёрты зраб╕╝ крок наперад, ста╝ пам╕ж ╕м╕ ╕ мной.

-- Не сёння. Чакаем ╤ерэм╕ю, -- сказа╝ ён цвёрда.

-- ╤е-рэ-м╕-╕-╕я... - рэхам адгукнул╕ся яны ╕ пачал╕ павольна адыходз╕ць.

Мне раптам зраб╕лася вельм╕ ня╝тульна. Што тут наогул адбываецца? Я не прас╕лася на гэты шабас. На халеру мяне сюды прыпёрл╕? ╤ хто так╕ ╤ерэм╕я? Бл╕н, дадому хачу. Да Ц╕мк╕. Як жа вы ╝се апрыкрал╕!.. Н╕быта разгада╝шы мае думк╕, чацвёрты павярну╝ся да мяне ╕ гледзячы мне ╝ вочы, прамов╕╝ уладна:

-- А цяпер дадому. Прэч!

Я адчула магутны штуршок у грудз╕, у мяне ╝ваччу зам╕льгацела, потым мне здалося, быццам я лячу на шалёнай хуткасц╕ праз нейк╕ грымл╕вы тунэль, а потым я прачнулася. Дома, у сва╕м ложку.

Была ╝жо ран╕ца. У кватэры гарэла святло, мама разлютавана к╕далася па пако╕, спрабуючы адшукаць калготк╕ ╕ жакет. Усё ясна. Заначавала ╝ Франц-Адамыча, заскочыла дадому на хв╕л╕нку, каб пераапрануцца на працу.

-- Та╕са, ужо палова на восьмую, а ты ╝сё сп╕ш, -- сказала яна, ледзь з╕рну╝шы на мяне.-- Што, зно╝ урока╝ няма?

-- Ёсць урок╕. Але ж табе напляваць, пра╝да? - прабурчала я напа╝голасу.

На шчасце, мама не дачула, а то зно╝ бы атрыма╝ся скандал. Я вылезла з ложка ╕ паплялася ╝ лазн╕цу.

Спехам апрану╝шыся ╕ ╝зя╝шы школьную сумку - чорт з ╕м, са сняданкам, -- я выйшла з кватэры. Мама ╝сё яшчэ зб╕ралася. На вул╕цы ля пад'езда стаяла шэрая А╝дз╕. Кал╕ я праходз╕ла м╕ма, к╕ро╝ца пам╕рга╝ фарам╕ ╕ прас╕гнал╕╝. Франц-Адамыч. Падк╕ну╝ маму дадому, ╕ пэ╝на, падахвоц╕╝ся падвезц╕ яе яшчэ ╕ на працу. Экстрэмал.