Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Дабрыдзень, сястрычка. Далёка едзем? -- сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

-- Дабрыдзень. Да Смаленска не падк╕неце?

Ён пах╕та╝ галавой.

-- Не, да Смаленска, нажаль, не атрымаецца. Да Растова магу. Падыдзе?

Я пачала л╕хаманкава прыгадваць, дзе знаходз╕цца той Расто╝, ╕ ц╕ далёка гэта ад Смаленска. Так, з геаграф╕яй у мяне за╝сёды бы╝ по╝ны швах.

-- А да Гомеля? Хаця б да ╬п╕рэв╕ча╝ мяне давязеце? - спытала я.

Ён раптам развесял╕╝ся.

-- А ц╕ не зарана табе ва ╬п╕рэв╕чы, сястрычка? - сказа╝ ён, смеючыся. -- Туды н╕хто дабраахвотна не ╕мкнецца.

-- Вы мясцовы, так? - пац╕кав╕лася я.

Ён узня╝ бровы.

-- Адкуль так╕я высновы?

-- Ну, кал╕ тут чуюць пра ╬п╕рэв╕чы, то адразу ж прыгадваюць уп╕рэв╕цкую пс╕хушку. ╤ спецынтэрнат.

-- Ты няблага разб╕раешся ╝ людзях. Гэта добра, у жыцц╕ спатрэб╕цца, - сказа╝ ён ухвальна.

Працягну╝шы руку сабе за сп╕ну, ён прачын╕╝ дзверы салона.

- Дык што, сястрычка, едзем? У Гомель. Альбо ╝сётк╕ ва ╬п╕рэв╕чы?

Адказаць я не паспела, таму што з боку шашы мяне хтосьц╕ пакл╕ка╝:

-- Тая!

Здрыгану╝шыся ад нечаканасц╕, я абярнулася. Па ╝збочыне, злёгку накульгваючы, крочы╝ Ц╕мка. Сустрэ╝шыся са мной поз╕ркам, ён за╝см╕ха╝ся ╕ махну╝ мне рукой.

-- Ой, ну бл╕-╕-╕н!... - вырвалася ╝ мяне.

Тольк╕ яго тут не хапала.

-- Тай, прыв╕танне, -- сказа╝ ён, набл╕жаючыся.

К╕ро╝ца, неяк адразу страц╕╝шы да мяне ╕нтарэс, зачын╕╝ дзверы, ╕ машына, ра╝ну╝шы маторам, паехала.

-- Гэта што за фацэт? - спыта╝ Ц╕мка, праводзячы поз╕ркам а╝то.

Я пац╕снула плячыма.

-- Не ведаю. Дзядзька нейк╕. Я пад'ехаць з ╕м хацела... Ц╕м, а чаму ты не на ╝роках?

-- А ты? У школе цябе няма, на званк╕ не адказваеш. Па каб╕нетах, м╕ж ╕ншым, дырэктарка швэндаецца, перап╕свае ╝с╕х адсутных. Цябе вось перап╕сала.

-- Ну, ╕ халера яе бяры, -- сказала я.

Чула я ╝жо пра гэты перап╕с. Мама гаварыла, ╝ яе на працы таксама адзначаюць ус╕х адсутных. ╤ ╝ цёц╕ Тон╕ ╝ гастраноме тое ж самае. Усе, хто трап╕╝ на аловак, потым пав╕нны будуць даказваць, што адсутн╕чал╕ па ╝важл╕вай прычыне, а не займал╕ся якой крамолай. Кажуць, быццам некальк╕ чалавек ужо так арыштавал╕. Усё з-за 'беспарадка╝', як╕я чакаюцца ╝ нядзелю. Так╕ метад запалохвання. Вял╕к╕ Брат глядз╕ць на вас, тутэйшыя. Госпадзе, якое ж ╕дыёцтва!..

-- Тая, а ты што гэта ╝здумала? -- Ц╕мка з╕рну╝ на спартовую сумку, якая ба╝талася ╝ мяне на плячы. - Сабралася некуды?

-- Сабралася, -- адказала я панура. - Я звальваю адгэтуль.

-- У сэнсе?

-- У сэнсе назус╕м. У Смаленск еду. Ужо ╝сё вырашана, мяне там чакаюць... ╤ не глядз╕ на мяне так! Ну прабач, не папярэдз╕ла. Я хацела табе ╝жо па факце ╝сё расказаць.

-- Так, нечаканчык, -- прамов╕╝ ён, ╕ пама╝ча╝шы трох╕, раптам спыта╝: -- Тай, у цябе там хлопец, так?

Я заматляла галавой.

-- Як╕ хлопец? Сябро╝ка. Ну, знаёмая, па ╕нтэрнэце пазнаём╕л╕ся, -- я хлус╕ла, як дыхала, але што было раб╕ць?

Ц╕мка з╕рну╝ на мяне скептычна.

-- ╤ гэта сябро╝ка табе нара╕ла на трасе фуры лав╕ць? Ну вы даеце.

-- Ды не! Гэта маё рашэнне, асаб╕стае... Ц╕м, ну пра╝да, ╕шо╝ бы ты дадому, -- сказала я, ужо пачынаючы адчуваць раздражненне. - Я табе потым патлумачу. Потым, добра?

Я рэзка развярнулася ╕ таропка закрочыла ╝здо╝ж трасы, прэч ад Овельска. Ц╕мка ╕шо╝ следам, ледзьве паспяваючы за мной.

--Тай, ну пачакай. Тая! Ды што з табой такое?

Я спын╕лася, павярнулася да яго тварам ╕ прагаварыла з прыкрасцю:

-- Што ╝сё ходз╕ш за мной? Задзя╝бло ╝жо! Усё задзя╝бло! Горад гэты сраны. Ненав╕джу яго! Тут дыхаць няма чым, тухл╕най смярдз╕ць, на╝цам╕. Што, не адчуваеце? Прызвыча╕л╕ся, тутэйшыя, бл╕н! А мне яно вось тут ужо, вось тут!..

Ён ступ╕╝ да мяне крок, узя╝ мяне за руку.

-- Тай, паслухай мяне... - прым╕рэнча пача╝ ён.

-- Пусц╕!

Адштурхну╝шы яго, я пераскочыла кювет ╕ рванула на╝прост праз поле.

-- Тая! - крыча╝ ён мне ╝след.

-- Адчап╕ся!

Я бегла, захрасаючы ╝ гурбах снегу, важкая спартовая сумка адцягвала мне плячо. Халера, ╕ чаго яна цяжкая такая, быццам цагл╕нам╕ напханая, я ж старалася браць тольк╕ самае неабходнае?.. Трэ было манатк╕ свае ╝ заплечн╕к пагруз╕ць, лягчэй было б цягнуць...

-- Чорт!..

Зачап╕╝шыся нагой за нейкую старую а╝тапакрышку, я з усяго ходу, плазам павал╕лася ╝ снег. Сумка пераляцела мне цераз галаву, жмякнулася побач, расшп╕л╕лася, ╕ яе змесц╕ва павывальвалася на зямлю, як вантробы. З вачэй у мяне пырснул╕ слёзы.

-- Ну што за гадства?!..

Укленчы╝шы, я падхап╕ла выпалыя рэчы, не складваючы, камяком запхала ╕х зваротна ╝ сумку, прыц╕снула ╕ паспрабавала зашп╕л╕ць, ды замок-маланка разышо╝ся ╕ здавалася, злама╝ся канчаткова. Усё, прыехал╕. Гэта было апошняй кропляй. Адп╕хну╝шы сумку, я села на снег ╕ працягла, па-бабску, загалас╕ла.

Ц╕мка стая╝ побач са мной, апусц╕╝шы рук╕, ╕ мо╝чк╕, у разгубленасц╕ глядзе╝ на мяне -- мужык╕ за╝сёды бянтэжацца, кал╕ бачаць кабету ╝ ╕стэрыцы, а я ╝сё выла ╕ выла, н╕бы на пахаванн╕, ╕ н╕як не магла суц╕шыцца. Мяне ахап╕ла пачуццё такой безвыходнасц╕, што хацелася памерц╕. Я зразумела, што Овельск мяне не адпускае. Я пав╕нна застацца тут ╕ сустрэць тое, што наканавана мне лёсам. Тое, пра што казала Альжбета падчас нашай апошняй сустрэчы. Наканаванасць. ╤ збегчы, схавацца ад гэтага не атрымаецца. Я зраб╕ла глыбок╕ ╝дых, прымушаючы сябе супако╕цца, схап╕ла прыгаршчу снегу ╕ абцёрла ╕м твар. Падня╝шыся на ног╕, я абтрэсла вопратку ╕ ╝зяла ╝ рук╕ сумку з рэчам╕.

-- Ц╕м, я тут пс╕ханула, даруй, -- прагаварыла я.

-- Тая, што з табой дзеецца? - спыта╝ ён, п╕льна гледзячы на мяне. -- Ты з восен╕ як непрытомная, не пазнаю цябе.

-- Ц╕м, мне пра╝да жудасна.

Ён к╕╝ну╝.

-- Ды я бачу. А з-за чаго канкрэтна? Ты ж ма╝чыш, партызанка, быццам я сам пав╕нен здагадацца. А я ж не гэты, з 'Б╕твы экстрасэнса╝', я думк╕ твае не магу прачытаць. Ну што здарылася, Тая? Кал╕ цябе тут якое быдла кры╝дз╕ць, ты так ╕ скажы. А можа, з мац╕ пасварылася?

Я ма╝чала, зб╕раючыся з думкам╕. Што я магла яму сказаць? Распавесц╕ пра свае мро╕, у як╕х я бачу мёртвыя гарады ╕ трупы на вул╕цах? Пра Цемру-Акульту, якую я прыручыла кал╕сьц╕, падваб╕╝шы цукеркам╕? Альбо пра Лёню, як╕ не чалавек ужо, а пачвара, зомб╕, што глядз╕ць на свет вачам╕ ╤ншага? Чорт, ды ён вырашыць, што ╝ мяне не ╝се дома!..

-- Ц╕мка, мне за цябе страшна, -- сказала я.

-- За мяне? - перапыта╝ ён здз╕╝лена.

-- Ты памятаеш тады, на Новы год, кал╕ Захар з моста навярну╝ся?

-- Ну?

-- Я сустрэла яго тады. Там, на мосце. У яго ствол бы╝, п╕сталет, сапра╝дны. Сказа╝ мне, што зараз пойдзе ╕ ╝с╕х вас перастраляе наф╕г. Ён не жартава╝, Ц╕мка, ён напра╝ду зб╕ра╝ся. Я спрабавала яго спын╕ць, ды ён не слуха╝. Тады тольк╕ тое ╕ выратавала, што матацыклетку ягоную на агароджу панесла.

-- Тваю ж маць... -- вылая╝ся Ц╕мка напа╝голасу.

-- А ╝жо потым, пасля вакацый, я зно╝ на яго нарвалася, у скверы каля школы, -- працягвала я. -- Аб╕ва╝ся там ля дарог╕, з заточкаю сваёй, ды там адна цётка м╕ма ╕шла, ╕ ён звал╕╝... Ц╕м, ён напра╝ду ненармальны, з галавой штосьц╕ не тое. Мне шкада яго, разумееш? Людз╕ не в╕наватыя, што вар'яцеюць. Але я баюся яго таксама. Ён жа без тармазо╝, ён урэшце заб'е каго-небудзь. Я не ведаю, што раб╕ць. У м╕л╕цыю ╕сц╕? ╤ што мне скажуць - вал╕ адгэтуль, дзевачка, звяртайся, кал╕ ╝жо факт макрух╕ будзе?..

-- ╤ з-за гэтага ты вырашыла збегчы? - спыта╝ Ц╕мка.

-- Не тольк╕, -- сказала я шчыра. - Але ╕ з-за гэтага таксама. Ц╕м, што нам раб╕ць? Як уратавацца?

Ён не адказа╝. Мы стаял╕ пасярод поля тварам у твар, па калена ╝ снезе, побач грукатала траса, а зверху нав╕сала шэрае з╕мовае неба, н╕бы св╕нцовы купал - усё, дзетк╕, вы ╝ пастцы, не вырвацца, не збегчы.

-- Тая, хадзем дадому, -- сказа╝ ён нарэшце.

Ц╕мка ╝зя╝ мяне за руку ╕ мякка пацягну╝ за сабой. Я пакорл╕ва рушыла за ╕м. Мы вяртал╕ся ╝ Овельск.