Fallout – Powieic (СИ)

Blaine powoli zaczynał wyrabiać sobie osąd odnośnie panujących w Złomowie relacji i mniejszych oraz większych machlojek. Uznał również, że gliniarze w dość osobliwy sposób definiują tu znaczenie słowa „niegroźny”.

Kiedy pożegnał się z Larsem obiecując, że przyjrzy się zarówno sprawie Gizma jak i Czach, nadszedł czas na realizację własnego planu.

Zwiedzanie Złomowa.

23

Blaine przechadzał się po Złomowie niczym starożytny Rzymianin podziwiający świeże dostawy niewolnic i niewolników na Forum Romanum. Pogoda zdawała się idealna. Słońce wciąż skrywało się za piętrzącymi się ponad miastem burzowymi chmurami. Od czasu do czasu ołowiany nieboskłon rozświetlała skrząca się błyskawica, a zaraz po niej następował dojmujący grzmot. Dzięki padającemu niedawno deszczowi, atmosfera była oczyszczona, a burza pozostawiła po sobie przyjemną aurę rześkości i wyjątkowy, obcy Blainowi zapach geosminy. Gdzieniegdzie musiał uważać lawirując między błotnistymi bagienkami i kałużami. Nie odczuwał jednak wilgoci, a jego buty dobrze radziły sobie z podmokłym podłożem. Spoczywająca na barkach i udach skóra Mela Kaminsky’ego została na tyle zmyślnie wygarbowana i zszyta, że Blaine mógł cieszyć się suchym kombinezonem Krypty 13 i równie suchą, trzymającą ciepło bielizną. Pokryty praktyczną warstwą brezentu plecak również zapewniał bezpieczeństwo wszystkiemu, co skrywał w środku.

Tak jak wspominaliśmy wcześniej – wisząca po prawej stronie błękitnej bramy pocztówka z mapą Złomowa wskazywała trzy wyraźne dzielnice: Bramę, Noclegownię i Kasyno.

Pierwszy obszar mieścił w sobie kilka budynków mieszkalnych. Tuż obok bramy znajdował się duży blaszany barak, gdzie urzędowali pilnujący okolicy strażnicy-gliniarze. Wszyscy nosili skórzane pancerze z jaszczurek i byli uzbrojeni w dobrze Blainowi znane kolty 6520 i niekiedy dzidy i dziryty. Zagadywali Blaina i z grubsza pozostawali życzliwi. Kelly uświadomił sobie, iż ich postawa wynika z częstego obcowania z przybyszami z zewnątrz. Cieniste Piaski ze swoją prowincjonalną podejrzliwością i pałającą z oczu Seth’a nienawiścią były na tyle odseparowane i pozbawione częstych wizyt przyjezdnych, że mieszkańcy sami z siebie byli pozbawieni jakiejkolwiek motywacji do zmiany własnych zaściankowych wartości i jeśli w przyszłości nie wydarzy się nic spektakularnego, Piaski na zawsze pozostaną tylko małą, zabitą dechami dziurą gdzie rośnie zmutowana kapusta, psy kończą w kotle z gulaszem, a główny sołtys handluje dupą własnej córki za odrobinę bezpieczeństwa, zaś braminy…

No właśnie, braminy! Obok koszar rosło drzewo przypominające wystawioną na śmietnik wigilijną choinkę. Być może niegdyś była to jabłoń, lecz teraz wyglądała jak zasuszony drapak z jedną wystającą po łuku gałęzią, na której z reguły wieszają się zdesperowani hazardziści.

Tuż obok tej udręczonej rośliny znajdował się drewniany parkan. Za parkanem tym kłębiło się niewielkie stadko dwugłowych krów. Blaine przemknął obok nich, posyłając im kilka ukradkowym spojrzeń. Bóg jeden raczy wiedzieć, o co chodzi z tymi krowami, ale gdy tylko go spostrzegły, zaczęły niepewnie gromadzić się przy najbliższej mu ścianie ogrodzenia i z wolna, zachowując z początku jakieś pozory przyzwoitości, cicho pomukiwały.

Blaine uznał, że cokolwiek zdarzyło się w Cienistych Piaskach, tutaj ten numer nie przejdzie. Jeżeli zadrze z tutejszymi braminami, lokalni rolnicy i pastuchy dobiorą mu się do skóry. Dlatego zachowując względną obojętność zignorował domagające się pieszczot, nawołujące go już z nie lada desperacją cielęta i przesmerfowując naprędce obok ich zagrody, dostrzegł kątem oka i zarejestrował, iż vis-a-vis mieści się szpital. Dobre miejsce, o którym warto pamiętać. Solidny, kamienny budynek przypominający chyba jedną z tych przedwojennych stacji benzynowych. Tabliczka z nazwiskiem lekarza prezentowała wybite w mosiądzu litery: „doktor Kostuch”.

Blaine skrzywił się w duchu, ale po chwili uznał, że noszące dumnie nazwę Złomowo miasto musi trzymać poziom i lokalny lekarz faktycznie może sobie pozwolić na przezwisko Kostuch. Killian Darkwater powinien się w takiej sytuacji mianować Śmieciarzem, zaś Gizmo… chuj jeden wie. Nie chce mi się wymyślać. Niech Gizmo pozostanie po prostu tłustym, opasłym skurwysynem manifestującym wszystko, co złe i obrzydliwe w każdym z możliwych światów.

Zmierzając w kierunku Noclegowni, Blaine zauważył karcer. Był to niewielki, jednopiętrowy budynek – jak praktycznie wszystkie tutejsze domostwa – ze stojącym przed nim strażnikiem, ścianami z karbowanej blachy pozbawionymi okien, wyglądającymi na solidne drzwiami i wywieszką, której napis układał się w nasuwające złe skojarzenia słowo „areszt”.

Noclegownia zajmowała znacznie większą przestrzeń, niż Brama. Główny element krajobrazu stanowił potężny hangar z szyldem Darkwater i nieco mniejszą wywieszką „U Killiana”. Niewątpliwie był to opisywany przez Larsa wielobranżowy sklep prowadzony przez burmistrza Złomowa. Warto do niego zajrzeć, zwłaszcza, że czegoś takiego w Cienistych Piaskach nie było, a Blaine musiał z wolna planować uzupełnienie zapasów.

Tuż obok, nieco bardziej na zachód mieściła się… kolejna zagroda braminów. Co prawda dwugłowe krowy były tylko cztery, ale ich strzygące nieustannie uszy zdawały się nabierać cech ruchowych dziwnego podekscytowania, a gdy Blaine zbyt długo wpatrywał się w zwierzęta, te z wolna zaczynały przyspieszać w swoim chaotycznym błądzeniu w granicach parkanu i wydawać z siebie dobrze mu już znane odgłosy buczącego muczenia.

Czym prędzej odbił w bok mijając wielobranżowy sklep Killiana i zawieszając oko na rozległej noclegowni. Zastanawiało go ile może kosztować jedna noc w zdającym się nieźle prezentować z zewnątrz przybytku.

Ile to już minęło, Blaine? Kiedy ostatni raz spałeś jak człowiek?

- Ciężko stwierdzić – mruknął pod nosem Blaine i sięgnął po swój przenośny komputerek.

Dzisiejsza data wskazywała drugi stycznia dwa tysiące sto sześćdziesiątego drugiego roku. Oznaczało to, że Blaine Kelly „gości” już w świecie zewnętrznym pełne cztery tygodnie. Dwadzieścia osiem dni włóczęgi przekładało się na sto dwadzieścia dwa dni, nim zapasy wody w Krypcie 13 zeszczupleją tak, iż wszyscy będą z wolna ciągnąć słomki, a pechowcy z najkrótszymi poświęcą się dla reszty oddając własną krew by chociaż część mieszkańców miała szanse pożyć nieco dłużej.

Oczywiście Nadzorca Jacoren znajdzie się bez wątpienia w grupie, która dziwnym zrządzeniem losu będzie wyciągała najdłuższe słomki.

Wszystkiego najlepszego, Blaine! Szczęśliwego Nowego Roku! Kalendarzowo masz już dwadzieścia dziewięć lat! Co chcesz w prezencie?

Jedną noc w normalnym łóżku, pomyślał Blaine. Mam już serdecznie dość walania się w tym dupnym, przepuszczającym zimno śpiworze. Wszędzie tylko skały i piasek. Łóżko…

Ale na łóżko czas przyjdzie nieco później. Należało jeszcze zerknąć na Kasyno i odwiedzić Killiana. Do tej pory perspektywy zarobienia niezłej forsy zapowiadały się całkiem dobrze. Złomowo wyglądało na dość zamożne – jak na panujące w post-apokaliptycznym świecie warunki – i na samą myśl o tym, że już niebawem zawita do Hub, gdzie NA PEWNO odnajdzie jakieś wskazówki dotyczące hydroprocesora, zaś spanie na twardej ziemi w końcu się skończy, Blaine rozpromienił się nieco.

Lecz już po chwili ostudził go podmuch dość przenikliwego wiatru. Temperatura była chyba najniższa od kiedy dwadzieścia osiem dni temu opuścił Kryptę 13. Zastanawiał się, czy w tym świecie pada jeszcze w ogóle śnieg.

Tutaj chyba koczują Czachy, nie?

Faktycznie, tyły noclegowni stanowiły zamkniętą część dużego budynku. To tutaj wedle słów Larsa kisił się lokalny gang zbuntowanych, żądnych seksu, adrenaliny i wiecznie niosącego na fali taniego bimbru melanżu. Blaine zerknął przez przeszklone okno, lecz pokrywający szybę syf i kurz uniemożliwił mu zobaczenie czegokolwiek.