Fallout – Powieic (СИ)

Niestety, z oczywistych względów, nie byłem sobie w stanie na to pozwolić. Mogłem, co najwyżej, zardzewieć w mojej stalowo-tytanowej puszce. To zaś nie był dobry pomysł.

170

Przemykanie tuż przy ewidentnej wylęgarni Szponów Śmierci, również nie należało do grona tak zwanych dobrych pomysłów. Kiedy tylko Blaine i Ochłap dotarli do granicy usłanego kolosalnymi odchodami terenu, na którym mieścił się stary, opuszczony magazyn, jeden i drugi przestali się dziwić, dlaczego posiadający renomę Zbrojeniowcy, tak cienko ostatnimi czasy przędą.

Właściwie, poczęli się z miejsca zastanawiać, jakim cudem w ogóle są jeszcze w stanie utrzymać interes.

Kamienny, szeroki budynek był praktycznie całkowicie pozbawiony dachu. Spora część bocznej ściany, została wyłupana, a z wnętrza znajdującego się za nią pomieszczenia, zionął trupi odór i fetor ekskrementów. Niektóre okna wyrwano na zewnątrz. To samo zrobiono z drzwiami. Blaine i Ochłap ostrożnie obchodzili zabudowania, starają się stąpać na samych tylko paluszkach. Niestety, zarówno w przypadku wyposażonego w pazury i poduszeczki psa, oraz człowieka odzianego w skrzypiącą, zmechanizowaną zbroję wspomagającą, względnie ciche poruszanie w stylu japońskiego ninja, nie było możliwe.

Dlatego należało wprowadzić dodatkowy element do planu. Blaine Kelly chciał za wszelką cenę zebrać wszelkie potrzebne dane, która pomogą mu lepiej zrozumieć sytuację panującą na tym terenie. Pamiętał jak groźnym, potężnym i praktycznie niezniszczalnym stworzeniem jest Szpon Śmierci. Jeden był wystarczająco przerażająco, by do końca życia powracać do napotykającego go biedaka pod postacią koszmarnych snów.

Czający się na uboczu pośród ruin Blaine, naliczył, co najmniej trzy bestie grasujące wewnątrz zdezelowanego budynku. Źrenica jego utkwionego w lunecie Pogromcy Arbuzów oka, była wąska i mała - zupełnie jakby pod wpływem docierających do niej obrazów, pragnęła wycofać się w głąb czaszki, uciekając przed tym, co widzi.

- No, Ochłap – szepnął Blaine odsuwając głowę od karabinu snajperskiego DKS-501. – Wygląda na to, że nie będzie lekko. Zbrojeniowcy mają szczęście, że te dzieciny nie rozniosły ich jeszcze na strzępy. Nie dziwi mnie, że okopali się w bastionie, zalewając fosę żrącym kwasem.

Ochłap, jak to Ochłap, patrzył z zaciekawieniem na swojego pana. Łeb miał przekrzywiony. Wyglądał na spokojnego i szczęśliwego. Najwyraźniej wspomnienie pieszczot prześlicznej dziewczyny o ksywie Brzytwa, wciąż było żywe i gorące w jego małym, szybko bijącym, psim sercu.

- Chodź – Blaine zaczepił Pogromcę na stelażu i machnął na psa ręką. – Przejdziemy tym bocznym przesmykiem. Zobaczymy, co chłopaki od spluw mają nam do powiedzenia. Coś mi mówi, że jeszcze tu wrócimy, a wtedy… ech – żachnął się – wtedy będziemy musieli pomyśleć, jak wysłać te chodzący kupy mięśni i pazurów prosto do piachu.

/ bułka z masłem / – pomyślał podążający za swoim szczękającym panem Ochłap.

/ Jeżeli mają tu gniazdo, to najrozsądniej będzie wywabić je najdalej jak to tylko możliwe. Najlepiej tam, gdzie raki zimują. Potem zajmiemy się mamuśką, rozwalimy jajka, bo przecież tych było dużo w jaskini pod tym wielkim miastem i kiedy wystrychnięte na dudka, warczące warczoły, powrócą, wpadną w taki szał, że stracą zmysły, a wtedy… wtedy mój dwunogi kolego rozwalisz je z tego małego, złocistego zip-zipa, którego wyciągnąłeś z wraku tych dziwnych panów o dużych głowach. Dobry plan? /

Nie da się ukryć, iż plan Ochłapa był niemalże genialny. Miał tylko jeden, minimalny szkopuł. Szpony Śmierci były stworzeniami prowadzącymi stadny tryb życia. Było ich jednak na tyle mało, że większość spotykanych na pustkowiach, z braku alternatywy, to samotniki. Stąd błędne przekonanie, jakoby te potężne, odziane w naturalne zbroje w kolorze czekolady, bydlaki, żyły w odosobnieniu. Nic bardziej mylnego. Szpony Śmierci przypominały nieco mrówki. Bardzo duże, masywne i groźne mrówki, ale jednak mrówki. Znajdowały odpowiednie miejsce na gniazdo. Najlepiej takie, które posiadało liczne naturalne fortyfikacje i podziemia. Podziemia ciemne, wilgotne i gorące. To właśnie w nich, Maciory Szponów Śmierci, regularnie kopulowały z najjurniejszymi samcami, składając potem liczne jajka, z których w kolejnym cyklu życia tchniętego w nie przez ewolucję, wykluwały się małe szponniki śmierci. Te szybko dorastały (główna zaleta bogatej w białko mięsnej diety - tak skwapliwie wyznawanej przez naszych polujących na mamuty protoplastów) i niebawem dołączały do strzegących powierzchni wojowników.

Ci zaś mieli w życiu tylko jeden cel: do śmierci bronić bytującej w gnieździe Maciory.

171

Blaine wpatrywał się w otaczające żelazny hangar z karbowanej blachy, bajoro kwasu. Zielona, gęsta substancja skwierczała i syczała w kontakcie z tworzącym fosę gruntem. Gdzieniegdzie na powierzchni pojawiały się bulgoczące bąble. Całość zaś sprawiała wrażenie, jakby niczym czarna dziura wsysała światło, oddając je potem w powolnym, fascynującym na swój sposób i urzekającym procesie fosforyzacji.

Zostawiając za sobą zagłębie Szponów Śmierci, Blaine i Ochłap przez cały czas zachowywali doprowadzającą ich do granic napięcia czujność. Zewsząd, dosłownie zewsząd w stanowiących Gruzy resztkach dawnego Los Angeles, mogła rzucić się na nich upiorna, odziana w czarną szatę kostucha. Jeden moment, nieopatrzny ruch, odłączenie się i powędrowanie myślami gdzieś daleko stąd, a jej ostra niczym brzytwa golibrody kosa ścięła by psią i ludzką głowę, a następnie wrzuciła ich truchła do parującej kadzi z fosforyzującym kwasem. Teraz, kiedy nasi bohaterowie znaleźli się przy świetnie jak na współczesne warunki ufortyfikowanej lokacji, pozwolili sobie odetchnąć. Blaine ponownie zdjął hełm, a Ochłap rozsądnie trzymał się metr od jego prawej nogi. Po lewej, naturalnie, znajdowała się fosa. Widok nadżartych, rozpadających się zwłok leżących w pozycji tylnej bezpiecznej na niewielkiej, piaskowej wysepce pośród lśniącej zieleni, aż nadto pozwalał wyobrazić sobie, jak bezwzględna jest zawartość lokalnego bajora.

Spokojnie, bez zbędnego pośpiechu, okrążając nienaturalne rozlewisko, Blaine podziwiał umiejscowiony tuż pośrodku hangar. Wyglądał na jedną z tych licznych niegdyś w L.A wielkich hal-hurtowni. Budynek był wyjątkowo dobrze zachowany. Blacha wyglądała na zadbaną, izolowaną i okrytą odpowiednią warstwą świeżej powłoki antykorozyjnej. Wysokie, szerokie rolety przystosowane do pojazdów dostawczych, pozostawały skrzętnie zamknięte. Jedynie niewielkie, prostokątne drzwi dwuskrzydłowe, zdawały się przyjmować tę samą funkcję, co brama w Adytum - jedynej drogi do wewnątrz i na zewnątrz. Tuż obok wisiała miedziana, prostokątna tablica z wybitym czarnym napisem: „ZBROJENIOWCY”. Blaine Kelly, nawet gdyby był kompletnym analfabetą, z pewnością rozpoznałby znajdujący się poniżej symbol ustawionego z profilu AK-47; wiedząc tym samym, iż znalazł się we właściwym miejscu. Poza opisanymi dotychczas atrakcjami, wszędzie wokół hangaru stały ustawiony w pionowe stosy beczki. Blaine słusznie zauważył, że przypominają okopy. Tuż zza nich, wyglądały ku niemu zasnute czarnymi soczewkami oczy Zbrojeniowców.

172

Na niewielkim podwyższeniu z usypanej i ubitej skrzętnie ziemi, znajdowała się drewniana kładka. Tworzyły ją powiązane ze sobą, podłużne deski. Była to jedyna droga, coś na kształt mostu zwodzonego, którą można było dostać się na teren niewielkiej wysepki mieszczącej na sobie kwaterę główną Zbrojeniowców.

Stojący na straży chłopak, odziany tak jak wszyscy w zielony pancerz bojowy, trzymał obie ręce na zawieszonym na wysokości krocza szybkostrzelnymi karabinie SLK-77. Wydawał się równie zaskoczony obecnością Blaina, co Blaine całokształtem rozpościerającego się przed jego oczami miejsca.

- No proszę – podjął chłopak. Był młody i wyglądał na żywą reprezentację wyznawanej przez Marka Aureliusza filozofii stoicyzmu. – Nie często miewamy tu gości. Właściwie – wykonał ruch głową w bok, w stronę, z której przybył Blaine – od kiedy zaczęły się problemy ze Szponami Śmierci, nie mamy ich prawie w ogóle.