-->

Lalka

На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Lalka, Prus Boles?aw-- . Жанр: Любовно-фантастические романы. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Lalka
Название: Lalka
Автор: Prus Boles?aw
Дата добавления: 15 январь 2020
Количество просмотров: 152
Читать онлайн

Lalka читать книгу онлайн

Lalka - читать бесплатно онлайн , автор Prus Boles?aw

Lalka (1890) ukazywa?a si? pierwotnie w odcinkach na ?amach warszawskiego "Kuriera Codziennego". Pisarz podj?? w niej m.in. dyskusj? o idealistach i romantycznej mi?o?ci. Stanis?aw Wokulski zakocha? si? w arystokratce Izabeli ??ckiej i ca?e swoje ?ycie podporz?dkowa? zdobyciu tej kobiety. Zrezygnowa? z pracy naukowej, zacz?? gromadzi? maj?tek, stara? si? wej?? do wy?szych sfer, gdy? wydawa?o mu si?, ?e tym sposobem zbli?y si? do ukochanej. Jednak powie?? Prusa mo?na odczytywa? r??nie. Jego historia "dzia?a za spraw? swojej magicznej podw?jno?ci, kt?r? maj? tylko arcydzie?a", pisa?a Olga Tokarczuk. Autor przekazuje czytelnikom wiedz? o schy?ku XIX wieku, lecz tak?e ujawnia podstawowe "prawdy psychologiczne", kt?re nie uleg?y dzia?aniu czasu.

Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала

1 ... 88 89 90 91 92 93 94 95 96 ... 226 ВПЕРЕД
Перейти на страницу:

tysięcy i traci na Suzinie pięćdziesiąt?... Razem sto czterdzieści tysięcy rubli... A

ten powóz, a te wyścigi, a te ofiary na cele dobroczynne?... A... a ten Rossi,

któremu tak gorąco przypatruje się panna Łęcka jak Żyd dziesięciorgu

przykazaniom?... Ehe!... schowam ja do kieszeni ceremonie...” Zapiął

marynarkę na guzik pod szyją, wyprostował się i poszedł z listem do swego

mieszkania. W tej chwili dopiero zauważył, że mu trochę skrzypią buty, i poczuł

niejaką ulgę. W mieszkaniu pana Ignacego nad stosem papierów siedział

Wokulski bez surduta i kamizelki i pisał.

- Aha!... - zawołał podnosząc głowę na widok Rzeckiego.- Nie gniewasz się, że

ci tu gospodaruję jak u siebie?

- Pryncypał robi ceremonie!... - odezwał się z przekąsem pan Ignacy. - Jest tu

list od... tych... od Łęckich...

Wokulski spojrzał na adres, gorączkowo rozerwał kopertę i czytał... czytał...

Raz, drugi i trzeci przeczytał list. Rzecki coś przewracał w swoim biurku, a

spostrzegłszy, że jego przyjaciel skończył już czytanie i zamyślony oparł głowę

na ręku, rzekł suchym tonem:

- Jedziesz dziś do Paryża z Suzinem?

- Ani myślę.

- Słyszałem, że to jakiś wielki interes... Pięćdziesiąt tysięcy rubli...

Wokulski milczał.

- Więc jedziesz jutro albo pojutrze, bo podobno Suzin ma na twój przyjazd

zaczekać parę dni? - Nie wiem jeszcze, kiedy pojadę.

- To źle, Stachu. Pięćdziesiąt tysięcy rubli to majątek; szkoda go stracić... Jeżeli

dowiedzą się, że wypuściłeś z rąk taką sposobność...

- Powiedzą, żem zwariował - przerwał mu Wokulski.

Znowu zamilkł i nagle odezwał się:

- A gdybym miał do spełnienia ważniejszy obowiązek aniżeli zyskanie

pięćdziesięciu tysięcy?... - Polityczny? - spytał cicho Rzecki z trwogą w oczach,

ale i z uśmiechem na ustach.

Wokulski podał mu list.

- Czytaj - rzekł. - Przekonasz się że są rzeczy lepsze od polityki.

Pan Ignacy z niejakim wahaniem wziął list do ręki, lecz na powtórny rozkaz

Wokulskiego przeczytał:

„Wieniec jest prześliczny i już z góry w imieniu Rossiego dziękuję panu za ten

podarunek. Nieporównane jest to dyskretne rozmieszczenie szmaragdów między

złotymi listkami. Musi Pan koniecznie przyjechać do nas, jutro na obiad,

ażebyśmy się naradzili nad pożegnaniem Rossiego, a także nad naszą podróżą

do Paryża. Wczoraj papo powiedział mi, że jedziemy najdalej za tydzień.

Naturalnie jedziemy razem, gdyż bez miłego Pańskiego towarzystwa podróż

straciłaby dla mnie połowę wartości. A więc do widzenia.

254

Izabela Łęcka”

- Nie rozumiem - rzekł pan Ignacy, obojętnie rzucając list na stół. - Dla

przyjemności podróżowania z panną Łęcką, a choćby radzenia nad prezentami

dla... dla jej ulubieńców nie rzuca się w błoto pięćdziesięciu tysięcy... jeżeli nie

więcej...

Wokulski powstał z kanapy i oparłszy się obu rękoma na stole, zapytał: - A

gdyby mi się podobało rzucić dla niej cały majątek w błoto, to co?..

Żyły nabrzmiały mu na czole, gors koszuli gorączkowo falował na piersiach. W

oczach zapalały mu się i gasły te same iskry, jakie już widział Rzecki w chwili

pojedynku z baronem.

- To co?.. - powtórzył Wokulski.

- To nic - odpowiedział spokojnie Rzecki. - Przyznałbym tylko, że omyliłem się,

nie wiem już który raz w życiu...

- Na czym?

- Dziś na tobie. Myślałem, że człowiek, który naraża się na śmierci... na plotki

dla zdobycia majątku, ma jakieś ogólniejsze cele...

- A dajcież mi raz spokój z tym waszym ogółem!... - wykrzyknął Wokulski

uderzając pięścią w stół. - Co ja robiłem dla niego, o tym wiem, ale... cóż on

zrobił dla mnie!... Więc nigdy nie skończą się wymagania ofiar, które mi nie

dały żadnych praw?... Chcę nareszcie raz coś zrobić dla samego siebie... Uszami

wylewają mi się frazesy, których nikt nie wypełnia... Własne szczęście - to dziś

mój obowiązek... inaczej...w łeb bym sobie palnął, gdybym już nic nie widział

dla siebie oprócz jakichś fantastycznych ciężarów. Tysiące próżnują, a jeden

względem nich ma obowiązki!... Czy słyszano coś potworniejszego?...

- A owacje dla Rossiego to nie ciężar? - spytał pan Ignacy.

- Nie robię ich dla Rossiego.

- Tylko dla dogodzenia kobiecie... wiem... Ze wszystkich kas oszczędności ta

jest najmniej pewną - odparł Rzecki.

- Jesteś nieostrożny!... - syknął Wokulski.

- Powiedz - byłem... Tobie się zdaje, że dopiero ty wynalazłeś miłość. Znam i ja

ją, bah!... Przez kilka lat kochałem się jak półgłówek, a tymczasem moja

Heloiza romansowała z innymi. Boże mój!... ile mnie kosztowała każda

wymiana spojrzeń, które chwytałem w przelocie... W końcu w moich oczach

wymieniano nawet uściski... Wierz mi, Stachu, ja nie jestem tak naiwny, jak

myślą. Wiele w życiu widziałem i doszedłem do wniosku, że my wkładamy zbyt

dużo serca w zabawę nazywaną miłością

- Mówisz tak, bo j e j nie znasz - wtrącił pochmurnie Wokulski.

- Każda jest wyjątkową, dopóki nam karku nie nadkręci. Prawda, że nie znam t e

j, ale znam inne. Ażeby nad kobietami odnosić wielkie zwycięstwa, trzeba być

w miarę impertynentem i w miarę bezczelnym: dwie zalety, których ty nie

posiadasz. I dlatego ostrzegam cię: niedużo ryzykuj, bo zostaniesz

zdystansowany, jeżeli już nie zostałeś. Nigdym do ciebie o tych rzeczach nie

mówił, prawda? nawet nie wyglądam na podobną filozofię... Ale czuję, że grozi

255

ci niebezpieczeństwo, więc powtarzam: strzeż się! i w podłej zabawie nie

angażuj serca, bo ci je w asystencji lada chłystka oplują. A w tym wypadku,

mówię ci, człowiek doznaje tak przykrych wrażeń, że... Bodajbyś ich lepiej

nie... doczekał!...

Wokulski siedząc na kanapie zaciskał pięści, ale milczał. W tej chwili zapukano

do drzwi ukazał się Lisiecki.

- Pan Łęcki chce się z panem widzieć. Może tu wejść? - zapytał subiekt.

- Niech pan poprosi... - odparł Wokulski, śpiesznie wciągając kamizelkę i

surdut.

Rzecki wstał z krzesła, smutno pokiwał głową i opuścił swoje mieszkanie.

„Myślałem, że jest źle - mruknął będąc już w sieni. - Alem nie myślał, że jest aż

tak źle...”

Ledwie Wokulski zdążył jako tako ogarnąć się, wszedł pan Łęcki, a za nim

woźny sklepowy. Pan Tomasz miał oczy krwią nabiegłe i sine plamy na

policzkach. Rzucił się na fotel i oparłszy głowę na tylnej krawędzi, ciężko

dyszał. Woźny stał w progu z zakłopotaną miną i przebierając palcami po

metalowych guzikach swojej liberii czekał na rozkazy.

- Wybacz, panie Stanisławie, ale... proszę cię wody z cytryną...wyszeptał pan

Tomasz.

- Sodowej wody, cytryny i cukru... Biegnij! - rzekł Wokulski do woźnego.

Woźny wyszedł zawadzając wielkimi guzami o drzwi pokoju.

- To nic - mówił pan Tomasz z uśmiechem. - Krótka szyja, upał i irytacja...

Chwilę odpocznę... Zatrwożony Wokulski zdjął mu krawat i rozpiął koszulę.

Potem zlał ręcznik wodą kolońską, którą znalazł na biurku Rzeckiego, i z

synowską troskliwością wytarł choremu kark, twarz i głowę.

Pan Tomasz uścisnął mu rękę.

- Już mi lepiej... Bóg zapłać... - a potem dodał półgłosem: - podobasz mi się w

tej roli siostry miłosierdzia. Bela nie potrafiłaby zrobić delikatniej... No, ona

stworzona do tego, ażeby jej usługiwano...

Woźny przyniósł syfon i cytryny. Wokulski przyrządził limoniadę i napoił pana

Tomasza, któremu stopniowo poczęły znikać sine plamy z policzków.

- Idź do mego mieszkania - rzekł Wokulski do woźnego - i każ zaprząc konie.

Niech zajedzie przed sklep.

- Kochany... kochany jesteś... - mówił pan Tomasz, mocno ściskając go za rękę i

z wdzięcznością spoglądając na niego zaczerwienionymi oczyma. - Nie

1 ... 88 89 90 91 92 93 94 95 96 ... 226 ВПЕРЕД
Перейти на страницу:
Комментариев (0)
название