Dobry omen

— Tylko Atlantom będzie się dobrze powodzić — zauważyła weso­ło Pepper.

— Ha - odrzekł Adam, wcale nie słuchając.

Coś się działo w jego głowie. Bolała go. Pojawiały się tam myśli, których wcale nie myślał. Coś mówiło: Adamie Young, możesz coś zrobić. Możesz to wszystko zrobić lepiej. Możesz zrobić wszystko, co zechcesz. A to, co do niego w ten sposób przemawiało, to był... on sam. Jego część, głęboko ukryta. Część, która przez te wszystkie lata była z nim związana, ale prawie nie zauważana, jak własny cień. Mówi­ła: Tak, to parszywy świat. Mógł być wspaniały. Ale teraz jest parszywy li czas coś z tym zrobić. Po to właśnie tu jesteś. Aby wszystko ulepszyć. i — Bo oni będą mogli iść wszędzie — mówiła dalej Pepper, rzuca­jąc na Adama zaniepokojone spojrzenie. - To znaczy Atlanci. Po­nieważ...

— Mam wyżej uszu starych Aliantów i Tybetańczyków - warknął Adam.

ONI na niego spojrzeli. Nigdy go takim nie widzieli.

— Im to jest dobrze — powiedział Adam. — Wszyscy sobie cho­dzą, zużywając wszystkie wieloryby i węgiel, i ropę, i ozon, i puszcze tropikalne, i te, i dla nas nic już nie zostanie. Powinniśmy pojechać na Marsa albo gdzieś, zamiast wysiadywać w ciemności i wilgoci z uciekającym powietrzem.

To nie był Adam, którego ONI od dawna znali. ONI unikali własnych spojrzeń. Gdy Adam był w takim nastroju, świat wydał się deprymujący.

— Mnie się wydaje - oświadczył pragmatycznie Brian - mnie się wydaje, że najlepsze, co z tym można zrobić, to przestać o tym

czytać.

— To tak, jak to kiedyś powiedziałeś — rzekł Adam. — Rośnie się, czytając o piratach i kowbojach, i kosmonautach, i takich, i wła­śnie gdy jesteś przekonany, że świat pełen jest zdumiewających rze­czy, to ci mówią, że tak naprawdę, to on jest cały z martwych wielo­rybów i zrąbanych lasów, i nuklearnych odpadów, co będą krążyć przez miliony lat. Do tego nie warto wyrastać, jeśli chcecie wie­dzieć, co o tym myślę.

ONI wymienili spojrzenia.

Naprawdę cień ogarnął cały świat. Na północy narastały chmu­ry burzowe, a promienie słońca świeciły zza nich żółto, jak gdyby niebo namalował pełen entuzjazmu amator.

— Mnie się wydaje, że powinien zostać zwinięty i zaczęty znów od początku - powiedział Adam.

Głos brzmiał, jakby nie należał do Adama.

Przez letnie lasy zadął przejmujący wiatr.

Adam spojrzał na Psa, próbującego stanąć na głowie. Z odda­li zamruczał grzmot. Adam pochylił się i z roztargnieniem pokle­pał zwierzę.

— A dobrze im wszystkim tak będzie, jeśli wszystkie nuklearne bomby wybuchną naraz i wszystko zacznie się od początku, tylko właściwie zorganizowane - rzekł Adam. — Czasem myślę, że chciał­bym, aby tak było. Bo wtedy moglibyśmy wszystko uporządkować.

Grzmot zawarczał ponownie. Pepper zadrżała. To nie była zwy­kła sprzeczka, pozwalająca wypełnić wiele pustych godzin. W spoj­rzeniu Adama było coś, czego przyjaciele nie potrafili w pełni zgłę­bić - nie łobuzerstwo, bo to było mniej więcej stale w nim obecne, ale coś o wiele gorszego: obojętna szarość.

— No, nie wiem - próbowała podjąć dyskusję Pepper. - Nie wiem, ponieważ jeżeli tak te wszystkie bomby wybuchną, to wszystl

kich nas wysadzą. Zabierając głos jako matka nie narodzonych po­koleń, jestem temu przeciwna.

Popatrzyli na nią z zaciekawieniem. Wzruszyła ramionami.

— A wtedy świat przejmą gigantyczne mrówki — powiedział zde­nerwowany Wensleydale. — Widziałem ten film. Albo trzeba cho­dzić ze spiłowanymi dubeltówkami i każdy ma te samochody, wie­cie, z nasadzonymi nożami i armatami...

— Nie pozwolę na żadne gigantyczne mrówki ani nic podobnego - powiedział Adam ze straszliwym uśmiechem. - A z wami będzie wszystko dobrze. Ja się tym zajmę. To byłoby niegodziwie mieć cały świat tylko dla nas. Prawda? Możemy się nim podzielić. Możemy mieć zdumiewające zabawy. Możemy mieć wojny z prawdziwym wojskiem.

— Ale przecież nie będzie żadnych ludzi — sprzeciwiła się Pepper.

— Och, mogę nam zrobić trochę ludzi — oświadczył beztrosko Adam. - W każdym razie wystarczająco dobrych do wojska. Każde z nas może mieć ćwiartkę Ziemi. Na przykład ty — pokazał palcem Pepper, która odskoczyła, jakby palec Adama był rozpalonym do białości pogrzebaczem - możesz mieć Rosję, bo ona jest czerwona, a ty masz czerwone włosy, zgadzasię? A Wensley może mieć Ame­rykę, a Brian może mieć Afrykę i Europę, i... i...

Nawet w nastroju narastającej grozy ONI poświęcili temu tyle namysłu, na ile sprawa zasługiwała.

— H...hę - zająknęła się Pepper, a coraz silniejszy wiatr szarpał jej koszulkę. - Nie r...rozumiem, czemu Wensley dostał Amerykę i wszystko, a ja m...mam tylko Rosję. Rosja jest nudna.

— Możesz mieć Chiny i Japonię, i Indie - zgodził się Adam.

— To znaczy, że ja mam tylko Afrykę i tylko masę strasznie nud­nych krajów — powiedział Brian, targując się nawet w chwili, gdy ro­tacja wektora katastrofy była bliska szczytu. - Nie obraziłbym się za Australię - dodał.

Pepper szturchnęła go i z naciskiem pokręciła głową.

— Pies dostanie Australię - oświadczył Adam ze wzrokiem płonącym ogniem tworzenia - bo potrzebuje masę miejsca do biegania. I tam ma do polowania te wszystkie króliki i kangury, i...

Chmury kłębiły się jak atrament wlany do miski czystej wody, sunąc po niebie prędzej od wiatru.

— Ale przecież nie będzie żadnych król... - wrzasnął Wensley-dale.

Adam nie słuchał, przynajmniej nie słyszał żadnego z głosów dolatujących z zewnątrz jego głowy.

— To wszystko, to już zbyt wielki bałagan - powiedział. - Musi­my znów zacząć od początku. Po prostu ocalić tych, których ocalić chcemy i zacząć od nowa. To najlepszy sposób. To będzie dla Zie­mi przysługa, jeśli się o tym dobrze pomyśli. Gniewa mnie, gdy wi­dzę, w jaki sposób ci starzy wariaci partolą to wszystko...

* * *

— To, rozumiesz, jest pamięć - powiedziała Anathema. -Działa do tyłu oraz do przodu. Mam na myśli pamięć ga­tunkową. Newton spojrzał na nią uprzejmie, lecz bez cienia zrozumienia.

— Próbuję ci wyjaśnić - kontynuowała cierpliwie - że Agnes nie widziała przyszłości. To tylko metafora. Ona ją pamiętała. Oczy­wiście niezbyt dobrze, a gdy taki obraz został przefiltrowany przez jej własne możliwości pojmowania, często stawał się nieco pogma­twany. Uważamy, że najlepiej zapamiętywała to, co miało się przy­darzyć jej potomkom.

— Ale jeśli udajesz się gdzieś i robisz coś, ponieważ ona tak na­pisała, a ona tak napisała, ponieważ pamiętała, gdzie się udasz i co będziesz robić - sprzeciwił się Newton - to...

— Wiem. Ale istnieją, eee, pewne dowody, że to właśnie działa w ten sposób — odparła Anathema.

Popatrzyli na rozłożoną mapę. Obok nich mamrotało radio. Newton miał dojmującą świadomość, że tuż przy nim siedzi kobieta.

Zachowuj się jak zawodowiec - powiedział sobie. Jesteś żołnierzem, nieprawdaż? No, praktycznie tak. Więc zachowuj się jak żołnierz. Na ułamek sekundy głęboko się zamyślił. W takim razie zachowuj się jak doskonale wychowany, godzien szacunku żołnierz. Zmusił się do ponownego skupienia uwagi na aktualnych problemach.

— Dlaczego Lower Tadfield? - zapytał. -Ja się nim zaintereso­wałem z powodu pogody. To się nazywa optymalnym mikroklima­tem. Co oznacza, że jest to mała miejscowość z własną, osobistą, piękną pogodą.

Popatrzył na jej notatniki. Z miejscowością wiązało się coś zde­cydowanie dziwnego, nawet jeśli nie brać pod uwagę Tybetańczyków i UFO, które w tym momencie jak się okazuje, roiły się na ca­łej Ziemi. Ale obszar Tadfield miał nie tylko pogodę, według któ­rej można by regulować kalendarz pór roku; był również uderzająco odporny na zmiany. Wyglądało, że nikt tu nie buduje nowych domów. Ludność nie była wcale ruchliwa. Zdawało się, że jest tutaj więcej lasów i żywopłotów, niż można się zwykle spodzie­wać w dzisiejszych czasach. Jedyna zautomatyzowana farma hodow­lana, otwarta na tym terenie, zbankrutowała po roku czy dwóch i zastąpił ją staromodny hodowca świń, który pozwalał im biegać swobodnie w sadzie jabłoniowym i sprzedawał wieprzowinę po wy­sokich cenach. Dwie miejscowe szkoły uporczywie trzymały się sta­rych zasad, pogrążone w błogiej niewrażliwości na zmieniające się mody systemu edukacyjnego. Autostrada, która powinna była zmienić większą część Lower Tadfield w zaledwie węzeł drogowy numer osiemnaście, parking przydrożny “Pod Wesołym Tuczni­kiem" - o pięć mil stamtąd zmieniła kierunek, zatoczyła wielkie półkole i pobiegła dalej, nieświadoma wysepki wiejskiej niezmien­ności, którą ominęła. Nikt właściwie nie wiedział, czemu tak się stało; jeden z mierniczych tamtego odcinka rozchorował się ner­wowo, drugi wstąpił do klasztoru, a trzeci wyjechał na Bali malować nagie kobiety.