Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Змо╝ч, паскуда! -- крыкнула я. Мне хацелася зац╕снуць сабе вушы.

-- Што, прыкра? Н╕ц не ятрыць так, як пра╝да, - сказа╝ ён, пасм╕хаючыся. - Але прызнай, у глыб╕н╕ душы ты гэта ведала. Я заз╕ра╝ у твае мро╕, кал╕ ты была яшчэ дз╕цём. Ты мела рацыю наконт сябе. Дачка Змея, так ты звала сябе ╝ маленстве? ╤ тое пра╝да. Та╕са, ты не зус╕м чалавек. На табе метка Старых. ╤ на Альжбетцы таксама. ╤ на ╝с╕х, хто нарадз╕╝ся пасля мяне. Гэта ╝ нас сямейнае. Усе пазначаныя, ды не ╝се годныя. Пашкоджаных многа. Але то не пра цябе, Та╕са. Ты ╝далая атрымалася. Вартая сва╕х продка╝. Нездарма Старыя абрал╕ цябе, даверы╝шы табе ключ.

Не слухай яго, казала я сабе. Не слухай. Гэта проста морак. Ашуканства. Але халера, як жа складна гаворыць! Лаг╕чна, па-сур'ёзнаму. Не чакала. На лесап╕льн╕ ён паводз╕╝ сябе, як апошн╕ крэтын. Ц╕ не на╝мысна? Прынамс╕, чарнакн╕жн╕к╕ трымал╕ яго за ╕дыёта. Я гэта зразумела з ╕хняй гутарк╕ ╝ фургоне. Для ╕х ён бы╝ проста прыдуркаватым тутэйшым, якому чыста выпадкова дасталася с╕ла Старых. А Яромка, у сваю чаргу, ахвотна выконва╝ ролю блазнаватага дурня. ╤ спакойна, без перашкод, руха╝ся да сваёй мэты. Кансп╕ратар чорта╝. Ён значна разумнейшы, чым здаецца на першы погляд. Х╕тры, як шатан. ╤ па-сапра╝днаму небяспечны. Чарнакн╕жн╕к╕ гэтага так ╕ не ╝цям╕л╕. А пан Кунцэв╕ч, здаецца, яго раскус╕╝. Таму ╕ ╝цёк за мяжу. Стары вядзьмак бая╝ся свайго служк╕. Веда╝, што з ╕м у свет прыйшла пачвара, з якой н╕як╕м╕ чарам╕ не справ╕цца. Х╕ба тольк╕ абухом па галаве, дый тое без гаранты╕.

-- Добра, Яромка, я ╝сё зразумела. - сказала я. -- Але ад мяне чаго ты хочаш?

-- Ты една з нас. ╤ ты гэта ведаеш. Табе н╕кол╕ не падабалася жыць сярод людзей. Дый людз╕ за╝сёды бачыл╕ ╝ табе чужан╕цу. Нават родная мац╕ ад цябе шарахалася. Для ╕х ты вырадак. Чарна овца. Твая сапра╝дная радз╕на там, за Брамай. Ты наша страчанае дз╕ця. Згубленае, зак╕нутае ╝ сусвет, як╕ завшэ бы╝ для цябе варожым. Мы не жадаем табе зла. Мы хочам, каб ты вярнулася да нас. Та╕са...

Ён зраб╕╝ крок да мяне. Я паспешл╕ва адступ╕ла, не зводзячы з яго вачэй.

-- Ключ, Та╕са. Ты маеш ключ, - сказа╝ ён спакойна. -- Нам не хацелася б адб╕раць яго с╕лай. Скарыстайся ╕м. Сама, без прымусу. Я патлумачу, як гэта можна зраб╕ць. Адчын╕ Браму. Дай нам увайсц╕ ╕ будзь з нам╕.

Я пакруц╕ла галавой.

-- Не!

-- Ну, дзевчынка, -- прамов╕╝ ён мякк╕м голасам.

Вусны яго рассунул╕ся, ╕ на ягонай ф╕з╕яном╕╕ з'яв╕лася скры╝леная ╝смешка, н╕бы выскал драпежнай рыб╕ны. Знаёма. Лёня гэтак жа ╝см╕ха╝ся. Замест усмешк╕ ╝ яго за╝сёды атрымл╕валася нейкая хварав╕тая грымаса. ╤ншы ╝сётк╕ шмат перайма╝ у свайго пасрэдн╕ка. Ц╕ наадварот, гэта пасрэдн╕к перайма╝ ╝ ╤ншага? Чорт ╕х разбярэ. Складаныя ╝ ╕х был╕ ╝заемааднос╕ны. Лёня быццам бы ╝спрыма╝ ╤ншага як чужародную ╕снасць. Хаце╝ вызвал╕цца. Мабыць, з-за гэтага ╕ ╝ пятлю палез. Тады, у школе. Усе помняць гэту г╕сторыю. Гэта адбылося праз год пасля смерц╕ ягонага бацьк╕. Лён╕ тады было трынаццаць. Ён нак╕ну╝ шворку на водаправодную трубу. Ледзь адратавал╕. Наша класная к╕ра╝н╕ца потым гаварыла, што Лёня проста вып╕наецца, хоча прыцягнуць да сабе ╝вагу, а дырэктарка адназначна назвала яго шаленцам. Скандал атрыма╝ся страшэнны, але ╝ рэшце рэшт гэту справу замял╕. Як ╕ ╝се наступныя. Гэта бы╝ адз╕ны вядомы мне выпадак, кал╕ Захар спрабава╝ заб╕ць сябе. Пасля гэтага ён пача╝ ужо на людзей к╕дацца. А Жыхарэ╝ск╕-старэйшы кожны раз яго адмазва╝. Па старой памяц╕. Ён сябрава╝ з Захаравым бацькам, пакуль той не разб╕╝ся на Чортавы мосце... Бл╕н, лепш бы яго адразу засунул╕ ╝ вар'ятню. Так было бы лепей для ╝с╕х.

-- Тая, -- ╤ншы зраб╕╝ яшчэ адз╕н крок да мяне ╕ працягну╝ мне руку далонню ╝гору. - Годзе ╝жо гарэзаваць. Вяртайся дадому. Крэ╝ныя зачакал╕ся.

Я мо╝чк╕ адступ╕ла, не даючы яму набл╕з╕цца. Прызнацца, ╤ншаму ╝сётк╕ ╝далося зб╕ць мяне з панталыку. Я чакала чаго за╝годна - бойк╕, калатнечы, але тольк╕ не гэтага. Пачувалася я ╝жо не такой рашучай, як раней. Цяпер мне хацелася проста ╝цячы. Я хутка аз╕рнулася, ацэньваючы шлях╕ адступлення, к╕нула поз╕рк за агароджу моста. Овелька ╝верх па цячэнн╕ была прыхоплена лёдам, а пад мостам у в╕рах, як╕я н╕кол╕ не замярзал╕, бурл╕ла ╕ клекатала вада. Не, скакаць з моста - не лепшая ╕дэя, гэта самагубства. Трэба бегчы. Проста павярнуцца ╕ ляцець на злом галавы зваротна да плошчы, дзе ╝сё яшчэ гаспадарыл╕ ва╝калак╕. Штосьц╕ мне падказвала, што ╤ншы туды не сунецца... Зараз, зараз. Тольк╕ б ён не разгада╝ мае намеры. Трэба неяк адцягнуць час... Я зно╝ павярнулася да яго ╕ заз╕рнула яму ╝ твар.

-- Тваю ж душу...якога хрэна?! - вырвалася ╝ мяне.

Ён змян╕╝ся. Рысы пасрэдн╕ка неяк паблякл╕, быццам сцёрл╕ся, ╕ па╝зверх праступ╕ла ╕ншае абл╕чча. Абл╕чча ╤ншага, дакладней кажучы. Яго сапра╝днае. Не такое ╝жо ╕ страшнае, хаця ╕ асабл╕ва прывабным яго не назавеш. На мяне падобны. Так. Уражанне было такое, быццам я гляджу на свайго брата-бл╕знюка, х╕ба тольк╕ крыху старэйшага. Пам╕ж нам╕ ляжала добрае стагоддзе, па лог╕цы, зараз ён мус╕╝ выглядаць як згрыбелы дзед, але парада мной ён па╝ста╝ у вобразе маладога мужчыны. Майго крэ╝нага. Падабенства сапра╝ды было жудаснае. Капа рудаватых валасо╝, як у мяне. ╤ так╕я ж бялясыя бровы, к╕рпаты нос з рабац╕нкам╕, а вусны тонк╕я, жорстк╕я. Якога колеру ╝ яго был╕ вочы, я не магла сказаць. Вочы як так╕я адсутн╕чал╕. Замест ╕х на ягоным твары зе╝рал╕ дзве цёмныя ям╕ны, ╝ як╕х плавал╕ два зелянявыя агеньчык╕. Пэ╝на, так╕я агеньчык╕ запальваюцца на старых мог╕лах у глухую ╕ золкую л╕стапада╝скую ноч... прынамс╕, так п╕шуць у раманах жаха╝...

-- Бачыш мяне? То добра, - сказа╝ ён са здавальненнем. - Хадзем дадому!

Ён стая╝, працягну╝шы мне руку, усм╕ха╝ся. Яго перакры╝леная ╝смешка-ашчэр у спалучэнн╕ з нежывым╕ вачам╕ выглядала гратэскава. Кал╕ ╤ншы хаце╝ так╕м чынам прадэманстраваць сваю добразычл╕васць, то атрымалася ╝ яго неперакана╝ча. Зус╕м не перакана╝ча. Я не верыла яму н╕ на кал╕ва. А ягоныя выверты накшталт спробы скап╕яваць маё абл╕чча выкл╕кал╕ ╝ мяне тольк╕ аг╕ду. Ц╕кава, Захара ён падобным чынам апрацо╝ва╝? 'Ты вырадак, н╕хто цябе не люб╕ць, слухай тольк╕ мяне, я твой адз╕ны сябар, бла-бла-бла...' Яшчэ ╕ яго памерлым братам прык╕два╝ся, зараза. Не, Яромка, не ╝гавары╝. Са мной такое не пракац╕ць. Я ╝тароп╕лася проста на яго ╕ сц╕сну╝шы кулак╕, працадз╕ла:

-- Ведаеш што, Яромка? ╤дз╕-тка ты да л╕хаматары. Давай, шкыньдзёхай. Лайно!

Потым я развярнулася ╕ к╕нулася бегчы.

-- Тваю ж душу маць! - заро╝ ён мне ╝след. - А ну стой, курв╕ска!

Цяпер ╝ ягоным голасе чулася непадробная лютасць, ад былой прыязнасц╕ не засталося ╕ знаку. Ненадо╝га ж яго хап╕ла.

-- Скулля табе, быдла! - крыкнула я, не аз╕раючыся.

-- А ты ж, бляха, св╕ння няскробана. Стаяць, я сказа╝!

Л╕хтары зам╕ргал╕, ╕ па-над мостам пранёсся ц╕х╕ посв╕ст, н╕бы паве╝ пераднавальн╕чнага ветру ╝ мог╕лкавых хвоях. 'Ш-ш-ш-а-а-ах-х-х!' Засмярдзела марожаным мясам. Пачвара. Ён нацкава╝ на мяне Пачвару. Халера, не паспею... Паверхня моста пачала падрыгваць, ╕ за сп╕най ╝ мяне пачул╕ся нейк╕я амаль механ╕чныя скрогат ╕ лясканне. Асфальт затрашча╝, крышачыся пад вагою чагосьц╕ вел╕чэзнага й грувасткага, што неслася на неймавернай хуткасц╕. Я не аз╕ралася, але ╝ ма╕м уя╝ленн╕ чамусьц╕ па╝ста╝ вобраз нехлямяжай в╕ктарыянскай машыны з металёвым╕ суста╝чатым╕ канечнасцям╕, якая ╕мчала за мною ╝след, дыхаючы агнём ╕ парай. 'Тартак, м╕льганула ╝ мяне. Ён заве яе Тартак. Адкуль я гэта ведаю? Чорт!..' Штосьц╕ рэзка штурхнула мяне ╝ плечы, ╕ я паляцела плазам на ходн╕к, абдз╕раючы далон╕. Я ведала, што будзе далей. Пачвара - шэрая Мара з ма╕х жахл╕вых сно╝ - схоп╕ць мяне, закруц╕ць у штопар, пацягне да чорнага сонца, раздз╕раючы на атамы. Як тады, у школьным скверыку. ╤ Альжбеты побач няма, ╕ абярэг да╝но згуб╕╝ся... Не, не гэтым разам. Давай, Сястрычка. Твой выхад. Я адпусц╕ла яе.

Яна ах╕нула мяне, н╕бы кокан. Я ляжала тварам ун╕з, заплюшчы╝шы вочы ╕ сц╕скаючы кулак╕, навокал гуло, як ╝ транфарматарнай будцы. Пахла азонам. Цемра ╝ва мне змян╕лася. Яна не была ╝жо Цемрай у по╝ным сэнсе слова. ╤снасць, якую ведзьмак╕ звал╕ Акультай, пачала выпраменьваць святло. Яно мела колер нагрэтага дабяла металу ╕ было ярчэйшае за тагасветнае ззянне - я бачыла яго нават скрозь стуленыя павек╕. Здавалася, быццам я апынулася ╝нутры шаравой маланк╕. Я чула - хутчэй адчувала -- як звонку разлютавана к╕даецца Пачвара. Ейны вобраз па╝става╝ у мяне прад вачам╕, як мроя - да╝гаватая шэрая туша, падобная да хтан╕чнага цмока, што круц╕лася, по╝зала на╝кол, вышукваючы слабое месца. Але яна н╕чога не магла зраб╕ць. Я стварыла ╝ сва╕м уя╝ленн╕ вобраз выгнутага шчыта, быццам зробленага з маланак, як╕ шчыльна ах╕на╝ мяне з ус╕х бако╝. Засяродз╕╝шыся на гэтым в╕дзежы, я ╝весь час трымала яго перад сва╕м унутраным зрокам. Абарона атрымалася моцная. Пачвара не магла нават набл╕з╕цца да мяне. Кал╕ яна дакраналася паверхн╕ 'шчыта', чу╝ся аглушальны трэск, як ад электрычнага разраду, ╕ тады Пачвара з выццём адлятала ╝бок. 'Не дастанеш. Я ╝ дом╕ку. Трымай! Трымай! Трымай!', па╝тарала я пра сябе.