Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Так до╝жылася некаторы час, а потым Пачвара змян╕ла тактыку. Я адразу гэта адчула. Пам╕ж мной ╕ Пачварай усталявалася дз╕╝ная сувязь, ╕ цяпер я магла угадваць яе намеры ╕ чуць яе думк╕. Прычым мысл╕ла яна не словам╕ ╕ нават не вобразам╕, тут был╕ чыстыя эмоцы╕, ╕ яны таксама был╕ разбуральныя. 'Шчыт' ╕х амаль не стрымл╕ва╝, ╕ на мяне абрынал╕ся так╕я паток╕ нянав╕сц╕, што здавалася, зараз узарвуцца мазг╕. Урэшце я здагадался пастав╕ць яшчэ адз╕н бар'ер, цяпер ╕ ╝ думках. Спрацавала, адразу лягчэй стала дыхаць. Прырода Пачвары мне таксама стала зразумелая -- збольшага. То была безабл╕чная ╕снасць, роднасная чорным памерлым зоркам з глыб╕нь космасу. Каласальная зн╕шчальная с╕ла, што смокча святло сусвета╝ ╕ с╕лкуецца ╕м, пера╝твараючы яго спачатку ╝ цемру, а потым у н╕што. ╤ што самае брыдкае, Пачвара гэта была адначасова чалавекам. Альбо чалавек бы╝ Пачварай. Адз╕нае цэлае. Хаця, мажл╕ва, з цягам часу я ╕ Цемра таксама зл╕л╕ся бы ╝ адну ╕стоту. Не ведаю.

М╕ж тым Пачвара, к╕ну╝шы свае спробы дабрацца да мяне, адпа╝зла некуды ╝бок ╕ зац╕хла. Але яна была тут. Проста стаяла побач ╕ чакала, як кот п╕льнуе мыш. Яна таксама адчувала мяне ╕ ведала - трымаць абарону мне ╝сё цяжэй. С╕лы был╕ ╝жо на зыходзе. Не дз╕ва. Сёння я тольк╕ ╕ раблю, што бегаю ад ╕х. Заганял╕ да краю, г╕цл╕, а я ж дзя╝чынка... Цемра таксама пачынала слабець. Н╕бы заканчва╝ся зарад ╝ акумулятары. Не такое ╝жо недарэчнае пара╝нанне. Я н╕кол╕ яшчэ не карыстала яе так до╝га. Звычайна было так - каротк╕ в╕р у грудзях, выбл╕ск, удар, ╕ Цемра вярталася ╝ сваё гняздо╝е. На перазагрузку. Яе магчымасц╕ таксама не бязмежныя. Хутка я не змагу яго стрымл╕ваць... Не, не, Сястрычка, так нельга! Не здавайся! Патрывай яшчэ трошк╕. Ну, яшчэ трошачк╕... Усё. Святл╕вы кокан, як╕ атуля╝ мяне, раптам схлопну╝ся, скла╝ся, як парасон. Цемра, зно╝ сц╕сну╝шыся да памера╝ кропк╕, вярнулася ╝ сваё схов╕шча ля сонечнага спляцення. Я паспрабавала аднав╕ць у сва╕м уя╝ленн╕ вобраз шчыта -- Цемра неспакойна запульсавала, але не зрушылася з месца. Здаецца, цяпер сапра╝ды - ╝сё. Я яе выматала. ╤ кольк╕ часу ёй спатрэб╕цца, каб ачуняць?

Я паварушылася - кожны рух адгука╝ся тупым болем у цягл╕цах -- ╕ паспрабавала была пры╝зняцца на локцях, але адразу ж павал╕лася тварам ун╕з на абледзянелы ходн╕к. Цела зраб╕лся млявым, як ╝ анучнай ляльк╕, у галаве цяжка вухала, н╕бы дзесьц╕ працава╝ паравы молат. Я з з жахам усвядом╕ла, што не ╝ стане падняцца на ног╕. Ня╝жо пра╝да - гамон? Зраб╕╝шы над сабою выс╕лак, я ры╝ком аддзёрла сябе ад асфальта ╕ так-сяк паднялася на карачк╕. Рук╕ ╕ ног╕ трэсл╕ся, прад вачыма плыло. Ну ╕ в╕док у мяне, напэ╝на. Як с╕няк пад гастраномам. Прысягаю, н╕кол╕ не ╝ жыцц╕ не дакрануся да гэтага сранага чарн╕ла, кал╕, канечне, выжыву... Адчу╝шы ╝ роце саланаваты метал╕чны смак, я з аг╕дай сплюнула, ╕ на ходн╕к плюхну╝ся сл╕зк╕ чорны камяк, а потым з носу ╝ мяне цурком л╕нула кро╝. 'Бл╕н!..' я паспешл╕ва паднесла руку да твару -- далонь адразу ж напо╝н╕лася густым ╕ цёплым, ╕ скрозь пальцы на асфальт закапал╕ частыя кропл╕, плямячы бялясую наледзь. Л╕хтары згасл╕, ╕ ╝ мог╕лкавым святле, што ах╕нала мост, кро╝ здавалася чорнай.

-- Што, выдахлася?

Ён стая╝ проста нада мной. Узняць галаву ╝ мяне не было с╕лы - я бачыла тольк╕ яго ног╕ ╝ з╕мовых чарав╕ках ╕ джынсах, заляпаных ал╕вай. Адкуль ал╕ва? -- падумала я ня╝лад. Ня╝жо Пачварынку, матацыклетку сваю, спрабава╝ адрамантаваць? Дык безнадзейна. Яна ж у мяса, цяпер тольк╕ на лом здаваць...

-- Захар, не... -- прахрыпела я.

-- Ты так ╕ не навучылася ёю карыстацца. Дурн╕ца.

Ён з размаху ╝дары╝ мяне чарав╕ком пад рэбры. Уваччу ╝ мяне пацямнела, ╕ я кулём павал╕лася зваротна на ходн╕к. Наступныя некальк╕ хв╕л╕н я бездапаможна курчылася на асфальце, спрабуючы глынуць паветра. У грудзях усё гарэла, лёгк╕я быццам парал╕завала. Цяпер мяне апанава╝ сапра╝дны жах - зараз памру. Задыхнуся. Ён стая╝ нада мной, суну╝шы рук╕ ╝ к╕шэн╕, ╕ з сумным выглядам наз╕ра╝ за ма╕м╕ пакутам╕.

-- Ты як Агнешка мая, -- сказа╝ ён нарэшце. -- Ейны нора╝. Вечна ╝лезе, дзе не просяць, а потым скардз╕цца кабетам, што яе муж б'е.

Ён упёрся нагой мне ╝ плячо ╕ штуршком перакул╕╝ мяне на сп╕ну. Потым укленчы╝ побач ╕ сх╕л╕╝ся нада мной, набл╕з╕╝шы да мяне твар. Мяне абдала да╝к╕м смуродам перамарожанага мяса. Добра хоць, што брыдкая маска - скажонае падабенства мяне - зн╕кла, ╕ цяпер ён зно╝ выгляда╝, як прыпылены Лёня Захара╝. Прав╕льна, няма ╝жо сэнсу прык╕двацца 'сва╕м'.

-- Злезь з мяне. Збачэнец, -- прагаварыла я здушана. Патроху да мяне вярталася здольнасць дыхаць.

Ён пакруц╕╝ галавой.

-- Н-да, з дыпламатыяй у мяне за╝сёды бы╝ по╝ны швах. Ну да ладна.

Ён паднёс руку да майго твару, ╕ ╝ мяне перад вачам╕ бл╕снула лязо. Я разгледзела заточку ╝ яго кулаку. Завостраны з абодвух бако╝ х╕рург╕чны скальпель з ручкай, абматанай некальк╕м╕ слаям╕ ╕заляцыйнай стужк╕.

-- Каза╝ мне Кунцэв╕ч: 'Чтобы ╕звлеч Оккульту, необходз╕мо обездзьв╕жыць нос╕целя, то ест, посредн╕ка', -- прамов╕╝ ╤ншы, ╕м╕туючы ма╝ленне старога ведзьмака. Ня╝жо пан-чарнакн╕жн╕к луп╕╝ на такой ядранай трасянцы? Неймаверна. - Па-добраму не атрымалася, ну й халера яго бяры. Будзем р'об╕ць згодне ╕нструкц'╕.

Ён замахну╝ся заточкай, цаляючы мне ╝ твар, але я паспела зах╕л╕цца локцем, ╕ ╝дар прыйшо╝ся мне па руцэ, распаро╝шы рука╝ байк╕ ╕ сл╕згану╝шы па скуры. Болю я не адчула. Ён рагатну╝ ╕ зно╝ку занёс нада мной лязо. Гэтым разам мне паласнула па далон╕ ╕ пальцах. Халера, ды ён зараз пакро╕ць мяне на шматк╕!.. У пан╕цы я схап╕ла яго за руку ╕ паспрабавала адштурхнуць. Яго гэта жудасна развесял╕ла.

-- У-у-у, курв╕ска, -- прамов╕╝ ён, рагочучы.

Трымаючы яго за запясце (лязо было ╝жо на ╝зро╝н╕ ма╕х вачэй), свабоднай рукой я л╕хаманкава мацала на╝кол сябе. Нарэшце я натрап╕ла на штосьц╕ важкае - здаецца, аскепак раскрышанага асфальту, ╕ адразу схап╕ла яго. Цяпер тольк╕ не сх╕б╕ць!.. Я сабрала апошн╕я с╕лы ╕ з усяго маху стукнула ╤ншага ╝ вуха. Атрымалася. Ц╕ха вохну╝шы, ён выпусц╕╝ з рук заточку ╕ завал╕╝ся на бок. Я з г╕дл╕васцю адп╕хнула яго абмяклае цела. Потым я ╝пёрлася далоням╕ ╝ ходн╕к ╕ павольна, у некальк╕ захода╝, паднялася. Ног╕ трэсл╕ся, ╕ мяне моцна вадз╕ла ╝ бак╕. Не, у так╕м стане я далёка не ╝цяку. Кро╝ з носу сунялася, затое са свежых парэза╝ л╕лося цурком. 'Св╕шча, як з зарэзанай св╕нн╕', падумала я, прыц╕скаючы да жывата параненую руку. Тольк╕ б вену не зачап╕╝, гадзёныш. Ц╕кава, Цемра здолее зага╕ць гэтыя раны? Дарэчы, як яна там? Я прыслухалася да сябе. Сястрычка быццам трох╕ ачомалася. Я зно╝ адчувала павольны в╕р у грудзях. Занадта павольны. Усётк╕ бракуе энерг╕╕. Альбо яшчэ не паспела перазагруз╕цца. Дзе ж с╕лы ╝зяць? Думаць трэба было хутка, бо ╤ншы паспе╝ ужо апрытомнець. Лаючыся скрозь зубы, ён пры╝зня╝ся ╕ ста╝ на кален╕. З╕рну╝ на мяне. Па яго левай шчацэ спа╝за╝ струменьчык крыв╕. Добра ж я яму прыклала.

-- Ах ты, шлёндра. Пся крэв, -- працадз╕╝ ╤ншы.

Ён учап╕╝ся за агароджу моста ╕ ры╝ком падня╝ся на ног╕. Я адступ╕ла, х╕стаючыся. Зараз нак╕нецца. Што ж раб╕ць? Думай, думай!.. Цемра мае тую ж прыроду, што ╕ Пачвара. Значыць, яна таксама можа с╕лкавацца святлом. Але дзе яго ╝зяць? Тагасветнае ззянне, што ах╕нае мост, не гадз╕цца. Мёртвае яно, нетутэйшае. Трэба другое. Якое? Я прыкрыла вочы. ╤ ╝бачыла.

В╕дзеж па╝ста╝ прада мной, ярк╕, як выбл╕ск маланк╕. Край, атулены змрокам. Груды, ра╝н╕ны да самага далягляду, росныя травы ╕ неба, по╝нае зорак. Стужк╕ рэк ╕ ман╕сты азёра╝. Багны ╕ пушчы. Пал╕ з чорным╕ разорам╕ ╕ пашы, пярэстыя ад статка╝. Пахавальныя курганы ╕ ахо╝ныя вежы ╝ палях. Жалеза, уздыбленая зямля, попел ╕ кро╝. Зруйнаваныя палацы ╕ занядбаныя капл╕чк╕, дзе пад алтарам╕ жывуць вужак╕, а на хорах гняздуюцца совы. Мог╕лк╕, мог╕лк╕, костк╕ продка╝, што сплял╕ся з караням╕ пракаветных дрэ╝. Саламяныя стрэх╕, цагляныя кварталы, агародчык╕, жанчыны ╝ ярк╕х сукенках. На вяро╝ках сушыцца бял╕зна, раздз╕маючыся ╕ пляскаючы на ветры, як крылы лятучых караблё╝. Яблыневая квецень, геран╕ на падваконн╕ках, котк╕ ╝ фортках ╕ дзец╕ на арэлях. Усё гэта было саткана са святла. Яно было жывое, мяккае ╕ цёплае, як ад свечак у храме. Патаемнае святло, якое н╕кол╕ не згасае. С╕ла маёй зямл╕.