Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Дадому я вярнулася а восьмай гадз╕не вечара. Адамкну╝шы дзверы, я ╝вайшла ╝ цёмны перадпакой ╕ пакл╕кала:

-- Мам?..

Н╕кога. Мама, напэ╝на, была на працы (часам яна працавала ╝ выходныя), альбо з Адамычам сва╕м. Ну ╕ добра, абыдуся без яе. Я выцягнула кававы млынок ╕ до╝га, з асалодай малола зерне. Кал╕ на пл╕це зак╕пе╝ кавярн╕к, я нал╕ла сабе по╝ны кубак кавы ╕ к╕нула туды два куб╕к╕ цукру. Патушы╝шы на кухн╕ святло, я з кубкам у руцэ села на падваконн╕к. Звонку гарэл╕ л╕хтары, ╕ ╝ся вул╕ца была як на далон╕. Я павольна цягнула салодкую, моцна завараную каву ╕ глядзела на м╕нако╝, як╕я спакойна крочыл╕ па ходн╕ку ╕ нават не здагадвал╕ся, што я наз╕раю за ╕м╕, схава╝шыся ╝ цемры. Кал╕ б яны даведал╕ся, як╕я прорвы на╝кол ╕х ╕ што за пачвары п╕льнуюць ╕х у цемрадз╕, яны бы звар'яцел╕ альбо сканал╕ ад жаху, ╕ тольк╕ ╕х няведанне было ╕м паратункам.

22. Наканаванасць

Наша гутарка з кунца╝скай ведзьмай адбылася ╝ нядзелю, увесь панядзелак я спрабавала асэнсаваць усё надоечы пачутае ╕ пабачанае, а ╝ а╝торак я прыйшла да высновы, што з Овельска трэба бегчы. Пасля ╝сёй той ╕нфармацы╕, якую вывал╕л╕ мне на галаву, я адчувала сябе загнанай у пастку. Л╕таральна. Абклал╕, дэманы, з ус╕х бако╝ - пачвары, чарнакн╕жн╕к╕, ╤стоты, ц╕ як ╕х там, ╤ншыя... Абрыдла, усё абрыдла! Альжбета цьмяна намякала на нейкую наканаванасць, ма╝ля╝, Акульта абрала мяне невыпадкова, усё гэта было прадвызначана, ╕ лёс мяне чакае незвычайны... Дзякуй, не трэба. Не падп╕свалася я гуляць у гэтыя гульн╕. Не жадаю. Хачу быць звычайнай. Жыць нармальным жыццём. Як нармальныя людз╕. Х╕ба я не маю на гэта права? Аднак ╝ Овельску жыцця мне не будзе, гэта я ╝жо зразумела.

Паслуха╝шы парады вядзьмарк╕, я ╝сётк╕ прымус╕ла сябе нас╕ць Пячатку. Я надзявала яе штодня ран╕цой, перад выхадам з кватэры. Дома я пачувалася ╝ бяспецы, а ╝ горадзе я магла сутыкнуцца з Пачварай -- на мосце, у скверы, у гаражах, ды дзе за╝годна. Вярну╝шыся дадому, я адразу ж здз╕рала з сябе кудмень, адчуваючы пры гэтым такую палёгку, быццам ск╕двала вярыг╕. Адчуванн╕ ад нашэння Пячатк╕ был╕ жудасныя - пракляты пентакль л╕таральна смакта╝ з мяне жыццё, я хадз╕ла, быццам наглыта╝шыся транкв╕л╕затара╝, млявая ╕ затарможаная, а ╝вечары, кал╕ я зн╕мала кудмень, на маёй скуры заставал╕ся барвовыя плямы, як ад апёку. Мажл╕ва, кудмень сапра╝ды абараня╝ мяне ад нападу ╤снасцей, але 'пабочка' ад яго была невыносная. ╤ кольк╕ я так пратрымаюся? Карацей кажучы, трэба ╝цякаць. Бегчы з Овельска куды далей. Няхай шукаюць, кал╕ здолеюць.

План уцёка╝ скла╝ся ╝ мяне давол╕ хутка. Перш-наперш я залезла ╝ Сец╕ва ╕ набрала ╝ пошукав╕ку 'Смаленск хостэлы'. С╕стэма выдала мне кучу старонак. Як выяв╕лася, хостэла╝ у Смаленску процьма. А ╝ нас, ╝ Овельску, ан╕воднага. Зрэшты, да нас ╕ турысты асабл╕ва не едуць... Я выбрала самы танны - балазе свабодныя месцы был╕. Перакантуюся там некаторы час, а потым паглядз╕м па абстав╕нах. Неяк выкручуся. Знайду працу -- кажуць, у Расее гэта не праблема. Пачну зарабляць грошы, здыму пакойчык, альбо палову пакойчыка з к╕м-небудзь за кампан╕ю. Адначасова буду шукаць бацьку. Ну, так. Чаму б ╕ не? Людз╕ ж неяк знаходзяць сва╕х зн╕клых сваяко╝, з як╕м╕ па дваццаць год не бачыл╕ся. Яшчэ перадача такая ёсць -- 'Чакай мяне'. Можна туды звярнуцца. Пра╝да, я нават прозв╕шча яго не ведаю, прозв╕шча ╝ мяне матул╕на -- Скавыш. А ╝ ма╕м пасведчанн╕ аб нараджэнн╕ ╝ графе "╕мя па бацьку" значыцца Вас╕лье╝на. Майго бацьку завуць Вас╕ль. Прынамс╕ адна зачэпка ёсць. А яшчэ дакладна вядома, што аднойчы ён прыязджа╝ ╝ Овельск на чырвоным "бумеры". А перад гэтым ён сядзе╝ у турме. Во, ужо цэлыя тры зачэпк╕. Непагана, можна пачынаць росшук╕. Але гэтым я займуся пазней. Цяпер самае гало╝нае -- ╝цячы з Овельска.

Употайк╕ ад мамы я сабрала рэчы ╝ дарогу. Узяла тольк╕ самае неабходнае - бял╕зна, кольк╕ ц╕шотак, швэдар, байка, пара штано╝, каб было ╝ што пераапрануцца, кавалак мыла, зубная шчотка, грабеньчык, в╕льготныя сурвэтк╕, ╕ншая драбяза. Паразважа╝шы, я дадала таксама пластыр, б╕нт ╕ бутэлечку ёду. На ╝сяк╕ выпадак. Скла╝шы рэчы ╝ вял╕кую спартовую сумку, я схавала яе ╝ сябе пад ложкам за кардонным╕ скрыням╕ з абуткам. Грошы вазьму ╝жо ╝ апошн╕ момант, вырашыла я, залезу да мамы ╝ нычку, кал╕ буду сыходз╕ць. Так, гэта, можна сказаць, крадзеж, але што зроб╕ш? Ехаць буду на папутках, каб зэканом╕ць на б╕летах. Вядома, падарожжы а╝таспынам рэч рызыко╝ная, асабл╕ва кал╕ едзеш сам-адз╕н, без кампан╕╕, але мне баяцца няма чаго, са мною Цемра, сястрычка мая, ╕ з ёю мы горы звернем!

Свае ╝цёк╕ я запланавала на сераду, вырашы╝шы не чакаць да выходных. Цягнуць сапра╝ды было не варта, бо ╝ наступную нядзелю ╝ Овельску чакал╕ся 'беспарадк╕'. У апошн╕я дн╕ ╝весь горад гудзе╝, як перагрэтая параварка, якую вось-вось ╕рване, ╕ пра 'беспарадк╕' не гавары╝ х╕ба тольк╕ лян╕вы. А ╝сё пачалося з таго, што мэр Овельска, Хлябцо╝ В╕ктар Аляксандрав╕ч, зачын╕╝ нашу старую лесап╕льню. Вось так рапто╝на, без дай прычыны. Пазней ён, пра╝да, патлумачы╝, што на п╕льн╕ адбы╝ся няшчасны выпадак, ╕ зараз там працуе следчая група. Тых следчых, аднак, н╕хто ╝ вочы не бачы╝, лесап╕льня ╝жо тыдзень стаяла зачыненая, праца╝н╕к╕ бадзял╕ся без працы, ╕ станов╕шча ╕х было малапрыемнае - быццам ╕ не звольненыя, а працы няма, ╕ грошай няма, ╕ што будзе далей, незразумела. З няшчасным выпадкам г╕сторыя таксама была нейкая каламутная, бо н╕хто не мог патлумачыць, што канкрэтна там адбылося. Тол╕к Валаткев╕ч, чый бацька працава╝ на п╕льн╕ брыгадз╕рам, як быццам штосьц╕ веда╝. Альбо ╝дава╝, што ведае. Прынамс╕, падчас вял╕кага перапынку ён зб╕ра╝ вакол сабе дзя╝чат-васьм╕класн╕ц ╕ яскрава, са смакам расказва╝ пра жудасны выпадак, як╕ здары╝ся ╝ дрэваапрацо╝чым цэху.

-- Там рабочаму аднаму чатыры пальцы п╕лой адцяпала, -- гавары╝ ён замаг╕льным голасам. -- Ну, тэхн╕ку бяспек╕ не ╝куры╝. Можна было прышыць, але пакуль 'хуткая' даехала, ╕х пацук╕ з'ел╕. Ну ды н╕чога, яму туды пальцы з ног перасадзяць, зможа нават на баяне граць.

-- Ачмурэць! - захоплена вохкал╕ дзя╝чынк╕, а Тол╕к расплыва╝ся ва ╝смешцы, вельм╕ задаволены атрыманым эфектам.

Пра╝да, не╝забаве ён змян╕╝ паказанн╕ ╕ прыня╝ся палохаць аднакласн╕ка╝ аповедам пра 'дошку, якая вылецела з п╕ларамы ╕ рабочаму аднаму галаву праб╕ла, наскрозь, мазг╕ на сценку пырснул╕ веерам, ён скана╝ на месцы. А дошку тую так ╕ не здолел╕ выняць, абп╕лавал╕ тольк╕ па контуры, каб у труну ╝лезла. Так ╕ пахаваюць яго з дошкай у галаве'. Потым мярцвяк з дошкай ператвары╝ся ╝ яго ╝ 'чатырох бамжо╝', як╕я 'на п╕льн╕ заначавал╕', а на ╕х 'груда бярвення абвал╕лася, раздушыла ╝с╕х, як асфальтным катком, ╕х потым з-пад бярвення па частках выкалупл╕вал╕'. Стась урэшце абуры╝ся ╕ сказа╝ на╝прост:

-- Талян, ды ты гон╕ш!

-- Ганю, -- прызна╝ся той. - Не было там н╕якага няшчаснага выпадку. Гэта Хлябцо╝, мэр наш, лесап╕льню вырашы╝ пры╝лашчыць. Ну, захацелася яму. Потым яе зруйнуюць ╕ пабудуюць гандлёвы цэнтр з парко╝кай, а рабацяг ус╕х на вул╕цу. Так мой бацька гаворыць, ╕ рабяты з лесап╕льн╕ таксама.

Вось гэта было падобна да пра╝ды. Не ведаю, адкуль узялася гэтая чутка пра гандлёвы цэнтр, але распа╝сюдз╕лася яна ╕мгненна, як пажар на тарфян╕шчы. Людз╕ захвалявал╕ся. Лесап╕льня - вядомая таксама як 'Овельск╕ дрэваапрацо╝чы камб╕нат ╕мя Пятра Машэрава' - была пабудавана яшчэ за царск╕м часам, ╕ на працягу сваёй до╝гай г╕сторы╕ яна працавала бесперабойна. Перажы╝шы дзве сусветныя вайны з рэвалюцыяй ╕ выстая╝шы пасля Гарбачо╝ск╕х рэформа╝, скасавання СССР ды некальк╕х эканам╕чных крыз╕са╝, п╕льня была, без перабольшання, увасабленнем стаб╕льнасц╕ ╕ непах╕снасц╕ быцця. А цяпер яе зачыняюць. Значыць, ледзь не палова горада застанецца без працы. Аф╕цыйна горада╝тваральным аб'ектам л╕чы╝ся Овельск╕ драб╕льны завод, аднак ён ужо ледзь л╕пе╝, палова цэха╝ была зачынена, а тыя, што яшчэ дзейн╕чал╕, працавал╕ няпо╝ны тыдзень. Горад трыма╝ся за кошт лесап╕льн╕. Што тычыцца мэра, то ён н╕чога не жада╝ тлумачыць. Расхваляваныя рабочыя на чале з брыгадз╕рам Пётрам Анатольев╕чам, Тол╕кавым бацькам, нак╕равал╕ся был╕ ╝ гарадскую адм╕н╕страцыю, але ╕х нават не пусц╕л╕ на парог - ма╝ля╝, для сустрэчы з мэрам трэба спачатку дазвол атрымаць. У вын╕ку ╝се трох╕ пашумел╕, паабурал╕ся ды разышл╕ся.