Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Цёму Жыхарэ╝скага я ведаю. Прыдурак найрэдк╕, -- прагаварыла я.

-- То ж бо. Яблычак ад яблыньк╕, -- сказала яна, к╕ваючы. - А з Лёневай мац╕ я ╝сётк╕ паспрабавала пагаварыць, аднак яе гэта тольк╕ раз'юшыла. Яна адразу мяне зненав╕дзела. '╤ вы, ╕ вы туды ж! - сказала яна. - Я прас╕ла вас дапамагчы майму сыну, а вы зап╕сал╕ яго ╝ шаленцы. Наг╕ маёй тут болей не будзе!' Схап╕ла яна Лёню за руку ╕ пайшла. Больш я яе не бачыла.

Яна зама╝чала. Я сядзела ╕ круц╕ла ╝ руках сакав╕тую вяленую грушу. Выгляд яна мела апетытны, але есц╕ мне зус╕м расхацелася, ╕ я паклала яе зваротна на талерку.

-- А Лёня потым сам да мяне прыйшо╝, -- прамов╕ла Альжбета. -- Я тады па справах у суседнюю вёску хадз╕ла, вяртаюся ╝вечары, а ён на ганку пад дзвярыма сядз╕ць. З дому сышо╝, да Кунца╝к╕ дабра╝ся пешшу, так ╕ цягну╝ся ╝здо╝ж шашы. Сказа╝ мне: 'Цётка Альжбета, можна я ╝ цябе пабуду крышачку? Тут добра, а дома дыхаць няма чым'. Ну што тут зроб╕ш? Заста╝ся ён у мяне да ран╕цы. Я тады ноч не спала, на верандзе сядзела ╕ плакала. Н╕кол╕ са мной такога не было. Бацьку, брата хавала, ╕ то так не плакала. А ран╕цой бацька Лёне╝ прыеха╝, сына заб╕раць. Вельм╕ ветл╕ва сябе паводз╕╝, не лая╝ся, не крыча╝. Проста папярэдз╕╝ мяне, каб я да сям'╕ ягонай не ╝здумала лезц╕, каб у справы яго не ╝мешвалася, бо будзе горш. М╕л╕цыяй мне прыграз╕╝, пракуратурай -- у яго там, бач ты, 'знаёмыя', яны мяне ╝ вязн╕цы згнояць, варта яму тольк╕ слова мов╕ць. ╤ што я магла зраб╕ць? Сказала яму тольк╕: 'Аляксандр, вы сам╕ не ведаеце, што дзееце. Сёння ён ма╝чыць, а за╝тра возьмецца за нож, вось пабачыце. Вы ствараеце пачвару'.

-- А ён што? - спытала я.

-- Ён-то? З╕рну╝ на мяне з пагардай ╕ сказа╝ спакойна, вельм╕ спакойна: 'Шано╝ная, вы н╕чога не разумееце. Я бы╝ у 'гарачых кропках'. Баку, Сумга╕т. Па╝сюль я бачы╝ дзяцей. Дзяцей з вачам╕ вар'ята╝. Яны к╕дал╕ся з заточкам╕ на бэтээры, а ╕м стралял╕ ╝ сп╕ну, ╕ яны ляжал╕ мёртвыя ╝ лужынах крыв╕. Шано╝ная, вы бы кранул╕ся з розуму, кал╕ б пабачыл╕ хаця б палову з таго, што бачы╝ я. Але то была вайна. Мае ж дзец╕ г╕нуць у м╕рны час, ╕ я з гэтым не згодзен'. '╤ дзеля гэтага вы заб╕ваеце цяпер свайго сына?', спытала я. Ён тольк╕ галавой пах╕та╝ ╕ прамов╕╝: 'Не, вы не разумееце'. Пасля гэтага ён ветл╕ва са мной разв╕та╝ся ╕ сышо╝, ╕ Лёню з сабой забра╝. Я н╕чога не магла зраб╕ць. Проста стаяла на ганку ╕ глядзела, як яны садзяцца ╝ машыну. С╕н╕ Маскв╕ч. Праз некальк╕ месяца╝ Аляксандр заг╕ну╝, разб╕╝ся на мосце. Пасля гэтага з Лёнем мы больш не бачыл╕ся. А няда╝на мац╕ яго зно╝ да мяне звярнулася. Ды запозна ╝жо. Спра╝дз╕л╕ся мае словы. ╤ мая в╕на ╝ гэтым ёсць. Я адступ╕лася тады, махнула на ╝сё рукой. Дз╕ця гэта гаротнае к╕нула на вырак лёсу. А я ж ведала, з 'ксёнжк╕' ведала, што памерлае можа ╝васоб╕цца зно╝. ╤ не вар'яцтва тут, але апантанасць самая сапра╝дная...

-- Гэта ╤стота, -- прагаварыла я. - ╤ дзядя Саша...ну, у сэнсе, Аляксандар...не выпадкова заг╕ну╝. Яго заб╕ла ╤стота.

Вядзьмарка ╝важл╕ва з╕рнула на мяне, усм╕хнулася.

-- Што, Строгава начыталася? Спадар На╝мысн╕к пастара╝ся, дай Бог яму здаро╝я. А я ж усё зраб╕ла, каб тыя справаздачы не патрап╕л╕ людзям ╝ рук╕. Усё ро╝на дакапа╝ся. Дарма ён у гэта ╝лаз╕ць, ой дарма... Сапра╝ды, пан Кунцэв╕ч называ╝ гэта '╤стотай'. Але тое, з чым мы маем справу цяпер, паскудней шматкроць.

-- Паскудней? - перапытала я. -- Але што можа быць горш за ╤стоту?

Альжбета ╝зяла са стала чайную лыжачку, пакруц╕ла яе ╝ пальцах, паклала па╝зверх кубка. Здавалася, ёй не вельм╕ хочацца гаварыць на гэтую тэму.

-- У М╕нску ╝сё па-св╕нску. А ╝ Воршы яшчэ горшэ...-- прамов╕ла яна быццам пра сябе. -- Тая, кал╕ будзеш 'ксёнжку' глядзець, звярн╕ ╝вагу на адну прыпавесць. Гэта г╕сторыя пра чара╝н╕ка, як╕ трыма╝ у сва╕м доме жывога вас╕л╕ска. Потым чара╝н╕к памёр, ╕ ╝ той жа дзень вас╕л╕ск здох, ╕ пахавал╕ ╕х ╝ адной маг╕ле. А кал╕ праз сто гадо╝ маг╕лу тую адчын╕л╕, то знайшл╕ ╝ ёй страхалюдз╕ну - напалову чалавека, напалову вас╕л╕ска. Вядзьмак ╕ прыхадзень з ╤ншасвету зл╕л╕ся ╝ адз╕нае цэлае, зраб╕л╕ся адной ╕стотай.

Я зма╝чала, не зус╕м разумеючы, куды яна х╕л╕ць. Альжбета глядзела на мяне, падпёршы шчаку далонню, усм╕халася куточкам╕ вусна╝.

-- Што, не здагадалася? - спытала яна нарэшце. - Добра, скажу на╝прост. Яромка гэта. Загадчык лесап╕льн╕. Служка ╕ вучань чарнакн╕жн╕ка, як╕ перасягну╝ свайго наста╝н╕ка. Ён ╕ ёсць Пачвара.

Я не бачыла выразу свайго твару, але напэ╝на, у мяне адв╕сла ск╕в╕ца. Вось гэта паварот.

-- Але яго заб╕л╕, -- прамов╕ла я ня╝лад.

Яна к╕╝нула.

-- Пра╝ду кажаш. Жонка ягоная, прабабка мая, ╕ заб╕ла. За карчомкай абухом стукнула. ╤ ма╝чала ╝сё жыццё, тольк╕ перад смерцю прызналася. Аб ╝чынку сва╕м не шкадавала н╕ хв╕л╕ны. Гэта, ма╝ля╝, была годная справа, бо не чалавек ён бы╝, а шатан. ╤ тое пра╝да. Пасля таго ахвяравання Яромка Ляпец бы╝ ужо не зус╕м чалавекам. З ╕м адбыл╕ся пэ╝ныя змены, як╕я Агнешка, жонка яго, не магла не за╝важыць. Ён ╕ раней бы╝ тым яшчэ паганцам, але цяпер ён пача╝ ператварацца ╝ пачвару, у л╕таральным сэнсе слова. Як у той прыпавесц╕ пра ведзьмака ╕ вас╕л╕ска. ╤ пан Кунцэв╕ч гэта разуме╝. Як думаеш, чаму ён раптам к╕ну╝ свае занятк╕ чорнай маг╕яй ╕ ╝цёк?

-- Раская╝ся? - выказала я меркаванне.

Яна выдала каротк╕ смяшок.

-- Ды чорта з два! Ён проста ╝бачы╝, што справа ягонага жыцця пайшла прахам. Пана можна зразумець, у нейк╕м сэнсе. Ён жа ╝сяго сябе прысвяц╕╝ служэнню нячысц╕кам, а ╝ вын╕ку тыя, хто ста╕ць каля Брамы, абрал╕ не яго, а халопа Яромку, мройцу ╕ паскудн╕ка, як╕х свет не бачы╝. Яны, ╤снасц╕ гэтыя, прынял╕ ахвяру з рук Яромк╕ Ляпца ╕ зраб╕л╕ яго сваёй даверанай асобай, а пана Кунцэв╕ча проста сп╕сал╕ з рахунка╝. Дарма тольк╕ душу д'яблу прада╝. Абяцал╕ яму сусветнае панаванне, а ╝ вын╕ку атрыма╝ ён скулля з макам. ╤ '╬нутранае Кола' ╕хняе пасля гэтага развал╕лася. Шкада тольк╕, не наза╝жды.

Яна рэзка паднялася з-за стала ╕ рушыла да камоды, якая стаяла пам╕ж ложкам ╕ акном. Пакорпа╝шыся ╝ шуфлядзе, яна выцягнула адтуль прастакутны кавалачак кардону ╕ мо╝чк╕ працягнула яго мне. Я асцярожна ╝зяла яго ╝ рук╕. Гэта была чорна-белая глянцавая в╕з╕то╝ка, давол╕ стылёвая - надп╕с строг╕м гатычным шрыфтам: 'Внутренн╕й Кругъ', ╕ ╝н╕зе дробным╕ л╕таркам╕: 'Inner Circle'. ╤ ╝сё. Н╕як╕х ╕мёна╝, адрасо╝ ц╕ нумаро╝ тэлефона╝ на в╕з╕то╝цы не значылася.

-- Бачыш, "прыгажосць" якая? -- сказала Альжбета. - Зав╕тал╕ да мяне няда╝на. Увайшл╕ без запрашэння, в╕з╕то╝ку на стол к╕нул╕ -- мы, ма╝ля╝, людз╕ сур'ёзныя, паны, не халопы.

-- "Унутранае Кола"? -- спытала я, разглядваючы картку.

-- Але. Чарнакн╕жн╕к╕. 'Ксёнжку' патрабавал╕. ╤ супрацо╝н╕цтва прапано╝вал╕. Вельм╕ настойл╕ва прапано╝вал╕. На ╝заемавыгодных, бач ты, умовах.

-- А вы што? - пац╕кав╕лася я.

-- Папрас╕ла даць мне дзень на разважанн╕. Яны пагадз╕л╕ся -- думайце, кажуць, тольк╕ з адказам не зацягвайце. Пасля гэтага яны, нарэшце, прыбрал╕ся, ╕ я зачын╕ла за ╕м╕ дзверы.

-- А потым што?

Ведзьма ╝хмыльнулася.

-- Я напусц╕ла на ╕х дзевяць л╕хаманак, каб не сумавал╕. Два дн╕ не было аб ╕х н╕ слыху н╕ дыху, а на трэц╕ дзень вярнул╕ся. Дакладней, на трэцюю ноч. Раззлаваныя, як чэрц╕, ╕шл╕ з паходням╕, пал╕ць мяне зб╕рал╕ся, няйначай. А я ╕м сцяжынк╕ зблытала ╕ ╝ балота ╕х завяла. Яшчэ тры дн╕ яны там сно╝дал╕ся, пакуль я ╕м выйсц╕ не дазвол╕ла. Выйшл╕ яны каля шашы, а там спын╕лася перад ╕м╕ белая маршрутка, к╕ро╝ца ╝ фуражцы дзверы адчын╕╝ - сядайце, панове. Пасел╕ яны ╝ машыну, ╕ панесла ╕х ажно да В╕цебска без прыпынку, а ╝жо пад самым горадам ператварылася маршрутка ╝ гн╕лую калоду, к╕ро╝ца -- ╝ жмут саломы, а чарнакн╕жн╕ка╝ раск╕дала па дарозе, як тое смецце. Хай ведаюць, што такое кунца╝ская ведзьма!

Альжбета ц╕хенька засмяялася.

-- Яны заг╕нул╕? -- спытала я.

-- Ды не. Я ╝ жыцц╕ н╕кога не заб╕вала, ╕х таксама пашкадавала. Але хутка зразумела, што дарма. ╤ тыдня не м╕нула, як прачнулася я сярод ночы ад страшнага гвалту ды грукату. Запал╕ла я святло ╕ бачу - к╕даецца па хаце пачварына - чорная, калматая, на до╝г╕х казл╕ных нагах, а на карку ╝ яе сядз╕ць кот, грызе яе ды рве к╕пцюрам╕.