Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Файны коц╕к, -- сказала я, з╕рну╝шы на рудога ката, як╕ драма╝ на грубцы.

-- Не разгуб╕лася я, прамов╕ла заклён, ╕ пачварына адразу ж рассыпалася ╝ пыл. Чарнакн╕жн╕ка╝ работа. Яны да мяне нячысц╕ка прыслал╕, каб ён 'ксёнжку' сцягну╝, папярэдне мяне ╝ сне прыдушы╝шы. Але ж кунца╝скую ведзьму нячысц╕кам╕ не напалохаеш. Я закл╕кала стражн╕ка, як╕ цяпер ахо╝вае хату ад тагасветнай набрыдз╕. А на 'ксёнжку' наклала я заклён, ╕ цяпер н╕як╕ злодзей не тое што кн╕гу, нават аркуша з яе не вынесе - курчы нападуць. Спрацавал╕ мае чары, некаторы час тут было ц╕ха. Але яны вярнул╕ся. Чарнакн╕жн╕к╕ гэтыя. ╤ 'ксёнжку' яны атрымал╕, як ╕ хацел╕. Адз╕н чалавек выдабы╝ для ╕х тэксты Манускрыпта. Перах╕тры╝ мяне. ╤ што самае г╕дкае, гэта бы╝ мой крэ╝ны, чалавек, якога я ведала з дзяц╕нства ╕ давярала яму, як самой сабе. Не здагадвалася я, што ён адз╕н з ╕х. Сябар 'Унутранага Кола'.

-- Ён скра╝ кн╕гу?

-- Не. На кн╕зе заклён, яе немагчыма скрасц╕. Ён коп╕ю зраб╕╝, сфатаграфава╝ старонк╕, кал╕ мяне дома не было. Прагрэс, разумееш. Вось такога я не прадугледзела. Сх╕б╕ла.

Мы зама╝чал╕. Кароценьк╕ з╕мовы дзень ужо пачына╝ згасаць, за вокнам╕ шарэла. У старым пацьмянелым люстэрку я бачыла нашы смутныя адб╕тк╕ -- Альжбета ╝ вядзьмарск╕м убранн╕ ╕ я, апранутая ╝ чорнае. Ведзьма ╕ яе вучан╕ца.

-- Пан╕ Альжбета, -- прагаварыла я. - А можна мне з╕рнуць на тую 'ксёнжку'?

-- Можна, ясная рэч. Для таго я цябе ╕ пакл╕кала сюды. Тольк╕ давай спачатку гарбату дап'ем. Тра╝к╕ ╝ ёй добрыя, для здаро╝я карысныя. Ведаю, што кажу. Гэта табе не ба╝туха растваральная з крамы.

Я паслухмяна ╝зяла кубак, адп╕ла глыток. Смачна. Смачней нават за каву з ван╕ллю.

-- Тая, дзе Пячатка? - спытала яна раптам.

Я збянтэжылася. 'Пячаткай' Альжбета называла пляскаты кудмень з выявай зорк╕-пентакля, як╕ яна дала мне ╝ той дзень, кал╕ на мяне нак╕ну╝ся ╤ншы ╝ скверы. Я паспрабавала нас╕ць яго на шы╕, як медальён, але на наступны ж дзень зняла. Кал╕ на мне была Пячатка, я зус╕м не адчувала Цемру, дый сам кудмень выкл╕ка╝ у мяне невымо╝ную аг╕ду - ён бы╝ нейк╕ брыдк╕ навобмацак, халодны ╕ сл╕зкаваты, як здохлая рыб╕на, а зорка выглядала амаль жывой, ╕ мне здавалася, што яе промн╕ вось-вось пачнуць варушыцца, н╕бы шчупальцы.

-- Я яго дома пак╕нула, -- прызналася я.

--'Дома пак╕нула', -- па╝тарыла яна з папрокам. - Тая, ты разумееш, што гэта адз╕ная магчымасць цябе абаран╕ць? Тое, што здарылася ╝ скверы - тольк╕ пачатак. Яны ╝жо не спыняцца. Тым, што чакаюць каля Брамы, патрэбна твая Цемра. Гэта ключ, як╕ адчын╕ць для ╕х дзверы ╝ наш сусвет. А кал╕ яны пройдуць скрозь Браму, увесь свет заг╕не. Гэта будзе апошн╕ дзень жыцця на Зямл╕. Я хачу, каб ты гэта ╝свядом╕ла.

-- Ды я ╝сведамляю, -- адказала я, гледзячы сабе пад ног╕.

Мне не падабалася, кал╕ мяне за штосьц╕ ╝п╕каюць, хоць я ╕ разумела, што вядзьмарка мае рацыю.

-- Ты як Лёня, дал╕бог. Такая ж упартая, -- сказала яна з уздыхам. - Але яго ╝жо не ╝ратаваць, а табе я яшчэ спадзяюся дапамагчы. Трымай пры сабе Пячатку, трымай увесь час! А з чарнакн╕жн╕кам╕ я ╝жо сама буду разб╕рацца. Знайду сродак вык╕нуць ╕х з мястэчка раз ╕ наза╝жды. Ты абяцаеш мне, Тая? Абяцаеш нас╕ць абярог?

-- Абяцаю, -- прамов╕ла я напа╝голасу.

-- Вось ╕ сла╝на, -- Альжбета ╝см╕хнулася. - А цяпер, дз╕ця, давай-тка прыбяром са стала. 'Ксёнжку' будзем глядзець. Пабачыш, што гэта за халера. Прычына ╝сяго, што тут адбываецца.

***

"Я хачу кавы!" Гэта думка рапто╝на прыйшла мне ╝ галаву, кал╕ мяне трэсла ╝ бразгатл╕вым прыгарадным а╝тобус╕ку па дарозе з Кунца╝к╕ ╝ Овельск. Я сядзела каля акна, прыц╕сну╝шыся лбом да шкла, у салоне было занадта горача ╕ смярдзела бенз╕нам, а я думала тольк╕ пра тое, каб хутчэй вярнуцца дадому ╕ зварыць сабе кавы, бо ╝сё, што мне патрэбна цяпер -- гэта кубачак кавы, моцнай, чорнай, без малака ╕ вяршко╝, але салодкай-салодкай...

Пасля гутарк╕ з кунца╝скай ведзьмай перада мной адчын╕л╕ся так╕я бездан╕, што займала дух. Страх да╝но прайшо╝, тое, што я адчувала цяпер, было хутчэй захапленнем ц╕ зачараванасцю. Уражанне было такое, быццам я ╝сё жыццё прасядзела на дне цёмнай, балоц╕стай лагчыны, а цяпер я ╝першыню ╝знялася па сх╕ле ╝верх ╕ ╝бачыла перад сабой магутны ╕ бязмежны ак╕ян, як╕ ╝весь час бы╝ побач, зус╕м побач, а я нават не здагадвалася аб яго ╕снаванн╕.

Знадворку ╝жо зус╕м сцямнела, ╕ ╝ салоне а╝тобуса запал╕л╕ся лямпачк╕. Я заплюшчыла вочы, ╕ перада мной зно╝ зам╕льгацел╕ пажо╝клыя старонк╕. Манускрыпт Твардо╝скага. "Ксёнжка" мела фармат невял╕кага сло╝н╕ка. Вокладка выглядала давол╕ сц╕пла -- пераплёт з гладкай карычневай скуры, без надп╕са╝ ╕ ╝прыгожання╝. Жа╝тлявыя старонк╕ был╕ сп╕саны мудрагел╕стай арабскай вяззю, а прамежк╕ пам╕ж радкам╕ спярэшчаны дз╕╝ным╕ знакам╕, падобным╕ на фантастычных казурак з зав╕тушкам╕. Той самы глагал╕чны тайнап╕с, нап╕саны, магчыма, рукой самога пана Твардо╝скага. Пам╕ж старонкам╕ кн╕г╕ был╕ ╝кладзены аркушы паперы з рукап╕сным╕ тэкстам╕ -- на рускай мове, але нап╕саным╕ на старасвецк╕ лад, цераз "яц╕" ╕ "еры". Стройны кал╕граф╕чны шрыфт, радк╕ ра╝нютк╕я, як пад л╕нейку -- пан Славам╕р. У спадара Авельчанк╕ почырк бы╝ няважны -- размашысты ╕ неразборл╕вы, радк╕ па╝зл╕ ╝гору, ╕ на аркушах часцяком сустракал╕ся чарн╕льныя плямы. Халера, гэтыя людз╕ сапра╝ды ╕снавал╕! Мяне нават дрыжык╕ брал╕, кал╕ я дакраналася да гэтых аркуша╝ -- адчуванне было такое, быццам я за руку здаро╝калася ╕ з панам Славам╕рам, ╕ са спадаром перакладчыкам. Хацела б я ведаць, як╕ почырк бы╝ у Яромк╕!.. Мел╕ся ╝ кн╕зе ╕ малюнк╕ -- акультныя с╕мвалы, значэнне як╕х я не разумела, ╕ чорна-белыя гравюры з выявам╕ жудасных пачвар, як╕я по╝зал╕ па зямл╕ ╕ пад зямлёй, хадз╕л╕ па дне ак╕яна ╕ лунал╕ ╝ нябёсах сярод зорак ╕ хвастатых камет. Знайшла я ╝ кн╕зе ╕ майго Бледнага Вусеня. Выява на гравюры была не вельм╕ падобна на арыг╕нал -- белая туша, прада╝гаватая ╕ важкая, як у с╕вуча, уся ╝ наплывах чорнай крыв╕. Вусень сядзе╝ у ледзяной пячоры, аброслай до╝г╕м╕ чорным╕ ледзяшам╕ -- напэ╝на, таксама замёрзлая кро╝. Побач з Вусенем была выява чалавека ╝ до╝г╕м балахоне з каптуром -- жрэц альбо святар. Ён стая╝ сп╕най да гледачо╝ ╕ узн╕ма╝ рук╕ над галавой ц╕ то ╝ жаху, ц╕ то ╝ захапленн╕. Ф╕гура чалавека ╝ пара╝нанн╕ з тушай выглядала зус╕м маленькай, ╕ мяркуючы па малюнку, Вусень бы╝ памерам прыкладна з пяц╕павярхов╕к. Пачвара, якую я кал╕сьц╕ бачыла на гарышчы, была значна меншая. Кал╕ я сказала пра тое Альжбеце, яна патлумачыла, што там, на гарышчы, была проста здань, адб╕так у прасторы. Прадбачанне. ╤ вядома, гэта бы╝ вельм╕ нядобры знак... "Бл╕н, Лёню так шкада, -- падумала я раптам. -- Жудасць, як шкада, хоць ён ╕ адмарозак". Цяпер мне стала зразумелай прырода ягонага вар'яцтва. Апантанасць. Дзве душы ╝ адным целе. Гэта як на комп загруз╕ць новую верс╕ю бра╝зера, а старую не знесц╕. У вын╕ку дзве прог╕ ╝ступяць у канфл╕кт, ╕ ╝ся с╕стэма пачне зба╕ць ╕ глючыць. Ну, неяк так. Ц╕кава, кал╕ менав╕та ╝сё гэта з ╕м пачалося? Па ма╕х наз╕раннях, 'глючыла' яго ╝жо тры гады, хаця, мажл╕ва, ╤ншы пача╝ камун╕кваць з ╕м нават раней... Халера, ня╝жо тут сапра╝ды н╕чога нельга зраб╕ць?

А╝тобус спын╕╝ся каля чыгуначнага вакзала, я сышла ╕ адразу нак╕равалася да набярэжнай. Каб патрап╕ць дадому ╝ "Блок╕", я мус╕ла перайсц╕ Овельку па Чортавым мосце. Там, ун╕зе, зе╝рала Брама - павольны в╕р ледзяной касм╕чнай цемрадз╕, якая засмоктвала святло Сонца ╕ зорак, вывяргаючы з сябе мог╕лкавае ззянне. На мосце к╕шма к╕шэл╕ дробныя ╕снасц╕ - тагасветная брыдота з рангу 'найн╕жэйшых', накшталт нашых прусако╝ ц╕ чашуйн╕ц. Уся гэта жамяра па╝зла ╕ па╝зла скрозь раскол╕ны ╝ прасторы, ёй не патрэбна была Цемра, каб увасоб╕цца. З ╤ншасвету, з таго боку Брамы, данос╕л╕ся галасы. Несупынны дакучл╕вы шэпт, як╕ кл╕ка╝ ╕ патрабава╝, зводзячы з розуму. Пазбав╕ць ад гэтага магла тольк╕ Пячатка -- кудмень з пентаклем ╕ вокам. Кал╕ яго зац╕снуць у далон╕, галасы ╤ншасвету адразу ж зма╝кал╕, н╕бы выключаны рэпрадуктар. Як патлумачыла мне Альжбета, выява пяц╕канцовай зорк╕ мела чыста дэкараты╝нае значэнне - апцыянальны цюн╕нг, так бы мов╕ць. Найгало╝ным элементам тут бы╝ Ключ - руна з пяццю рыскам╕, якая рамяшчалася ╝ 'воку' ╝ самым цэнтры пентакля. Без Ключа абярог не спрацуе. Менав╕та Руна-Ключ замыкала "шлюзы", каналы пам╕ж чалавекам ╕ ╤ншасветам, ╕ абараняла ад нападу ╤снасцей. Карысная рэч, карацей кажучы, шкада тольк╕, што Цемру ╝ва мне гэты ключык таксама "замыка╝", што мне зус╕м не падабалася...