Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Аднак маё радаснае ╝зрушэнне вельм╕ хутка пачало згасаць. У самоце я крочыла цераз зацярушаны снегам сквер. Над пустыннай алеяй нав╕сала вецце старада╝н╕х дрэ╝, абцяжараных амелам╕ ╕ варон╕ным╕ гнёздам╕, ун╕зе расхаджвал╕, крумкаючы, вял╕зныя груганы. На╝кол не было н╕ душы, ╕ я засталася сам-насам са сва╕м╕ думкам╕ ╕ сва╕м сумленнем. Гэта што ж атрымл╕ваецца? Я так лёгка здрадз╕ла спадару На╝мысн╕ку, выраклася сва╕х ╕дэала╝, нават Кастуся ╝жо гатова прызнаць 'польск╕м карн╕кам'. ╤ дзеля чаго? Дзеля кн╕жк╕, якую, магчыма, н╕кол╕ не надрукуюць? Зус╕м не факт, што спадарам з рэдакцы╕ спадабаюцца мае аповеды... Найстрой у мяне канчаткова сапсава╝ся, ╕ я адчула аг╕ду да сябе. 'Але што я такога зраб╕ла? -- падумала я, быццам спрабуючы апра╝дацца. - Я проста хацела, каб мяне за╝важыл╕. Гэтыя аповеды -- усё, што ╝ мяне ёсць. На мяне тут ус╕м начхаць, а мне таксама хочацца прызнання...' Тут я рэзка спын╕лася, адчу╝шы што я ╝ скверы не адна. Следам за мной хтосьц╕ крочы╝. Цемра ╝ва мне варухнулася ╕ трывожна ╝ск╕нулася, н╕бы ганчак, як╕ ╝чу╝ драпежн╕ка. Небяспечнага драпежн╕ка.

-- Тая, -- пачула я.

Я павольна абярнулася. Лёня, халера б яго. Ён стая╝ на друг╕м канцы але╕, метрах у пяц╕дзесяц╕ ад мяне. Як за╝сёды - скуранка наросхрыст, рук╕ ╝ к╕шэнях. Тольк╕ гэтым разам без Пачварынк╕. Спяклася Пачварынка. Ну добра, няхай тольк╕ паспрабуе набл╕з╕цца...

-- Прыв╕танне, -- прагавары╝ ён.

Адказаць я не паспела. Груганы, як╕я сядзел╕ на снезе, раптам узнял╕ся на крыло ╕ прынял╕ся з ашалелым╕ крыкам╕ нас╕цца ╝ мяне над галавой. На снег пасыпалася пер'е. Я ╕нстынкты╝на ╝зняла вочы ╕ ╝тароп╕лася на птушак, спрабуючы зразумець, што ╕х так напалохала. Потым штосьц╕ штурхнула мяне ╝ грудз╕ -- з такой с╕лай, што мяне падк╕нула ╝ паветра ╕ шпурнула ╝ снег, н╕бы анучную ляльку. Ударам з мяне выб╕ла дыханне, я ляжала, распласта╝шыся, на сп╕не ╕ намагалася глынуць паветра. Штосьц╕ набл╕з╕лася да мяне -- бясформеннае, шэрае. Я пазнала яго. Мара. Прыв╕д з ма╕х дз╕цячых мроя╝, як╕ прыходз╕╝ уначы, каб высмактаць з мяне душу. Тады я лёгка магла яго прагнаць, проста прымус╕╝шы сябе прачнуцца. Але цяпер гэта бы╝ не сон. Мара сх╕л╕лася нада мной ╕ прыпала да ма╕х вусна╝, абда╝шы мяне смуродам тухл╕ны ╕ перамарожанага мяса. У мяне заняло дух, у вушах зашумела, н╕бы мяне з галавой накрыла хваляй. "Ш-ш-ш-а-а-а-х-х-х!..." Гэта хваля падхап╕ла мяне, закруц╕ла ╕ пацягнула ╝ грымл╕вы в╕р. Я ╝бачыла перад сабой вял╕кае чорнае сонца -- асяродак цемрадз╕ ╝ самым цэнтры г╕ганцкай касм╕чнай варонк╕. Чорнае сонца раб╕лася ╝сё большае, я ляцела проста да яго, падхопленая м╕жзорным в╕храм, ╕ не адчувала жаху -- тольк╕ пакорл╕вую абыякавасць.

"Тая! Тая! Та╕са!", кл╕ка╝ мяне хтосьц╕. Голас данос╕╝ся аднекуль вельм╕ здалёк. Я зразумела, што па-ранейшаму ляжу на сп╕не, тварам да неба. Чыесьц╕ рук╕ схап╕л╕ мяне за ка╝нер, ры╝ком прымус╕╝шы сесц╕. Чорнае сонца зн╕кла, замест яго ╝ мяне перад вачам╕ па╝стала зорка з пяццю няро╝ным╕ промням╕, як╕я варушыл╕ся, як мацк╕ медузы, а з яе сярэдз╕ны б╕ла асляпляльнае зелянявае святло. Потым в╕дзеж прапа╝. Я сядзела на снезе, млявая ╕ аглушаная, н╕бы пасля до╝гага сну. Снег на╝кол бы╝ усеяны абламаным╕ гал╕нам╕ дрэ╝ ╕ мёртвым╕ груганам╕ -- птушыныя цельцы был╕ страшна знявечаны, ╕х быццам спляскала, ператвары╝шы ╝ скрыва╝леныя камяк╕ пер'я ╕ раструшчаных костак. Я магла тольк╕ здагадвацца, што за смяротны в╕хор прайшо╝ся над верхав╕нам╕ дрэ╝, н╕шчачы ╝сё жывое. Побач з сабой я ╝бачыла жанчыну, апранутую ╝ просты кажух, до╝гую спадн╕цу ╕ квятчастую хустку -- напачатку я нават прыняла яе за цыганку. Укленчы╝шы, яна адной рукой прытрымл╕вала мяне за плечы, другой прыц╕скала да майго лба штосьц╕ халоднае ╕ пляскатае.

-- Лёня... -- прагаварыла я.

-- Ц╕шэй, ц╕шэй. Няма яго тут. Усё добра, -- сказала жанчына.

Яна адняла руку ад майго твару, ╕ я ╝бачыла ╝ яе далон╕ круглявы медальён з дз╕╝най выявай -- перакручаны пентакль ╕ вока з вузкай вертыкальнай зрэнкай. Я ╝жо бачыла гэты знак -- на кораку бутэльк╕, у якой пан Н╕чыпар кал╕сьц╕ запячата╝ Цемру.

-- Дапамажыце мне. Кал╕ ласка, -- прашаптала я.

-- Дзец╕ вы гаротныя. Што ж гэта роб╕цца?.. -- уздыхнула жанчына.

Яна абняла мяне ╕ прытул╕ла да сябе. Ад яе кажуха пахла а╝чынай.

-- А хто вы? Адкуль вы мяне ведаеце? -- пыталася я.

-- Цётка Альжбета я, з Кунца╝к╕. Не бойся, дз╕ця, не бойся. Добра ╝сё будзе. Талакою справ╕мся, -- гаварыла яна, ╕ я разумела, што яна ╝сё ведае -- ╕ пра Цемру, ╕ пра Пачвару, што хаваецца пад Чортавым мостам, ╕ пра людзей, як╕я зраб╕л╕ся пачварам╕, але я больш не адчувала страху, таму што я ёй верыла.

21. Iншы

Кунца╝ка -- вёска ╝ некальк╕х к╕ламетрах ад Овельска, да якой можна дайсц╕ пешшу менш чым за гадз╕ну, альбо, кал╕ не маеш н╕ часу, н╕ ахвоты да шпацыру, дабрацца на адным з рэйсавых а╝тобуса╝, як╕я аб'язджаюць навакольныя вёск╕ ╕ мястэчк╕ ╕ некальк╕ разо╝ на дзень спыняюцца ╝ Овельску каля чыгуначнага вакзала. Дарога ад мястэчка да Кунца╝к╕ заняла ╝ мяне хв╕л╕н дваццаць, б╕лет на а╝тобус я куп╕ла ╝ к╕ро╝цы, заплац╕╝шы нейк╕я пару тысяч. А╝тобус бы╝ напалову пусты, ╕ ╝ Кунца╝цы, апроч мяне, больш н╕хто не выйша╝. Вёсачка складалася ╝сяго з адной вул╕цы, што цягнулася ╝здо╝ж пустыннага, засыпанага снегам поля ╕ ╝п╕ралася ╝ бярозавы гаёк, за як╕м пачыналася балота. На╝кол размяшчал╕ся дачныя ╝частк╕, дзе ╝з╕мку н╕хто не жы╝, дый сама вёска, нягледзячы на выходны дзень, выглядала нежылой. Кал╕ я ╕шла ╝здо╝ж вул╕цы м╕ма прысадз╕стых дамко╝ з верандам╕ ╕ фарбаваным╕ плоц╕кам╕, мне не сустрэлася ан╕ душы, ╕ тольк╕ аднойчы дзесьц╕ ╝далечын╕ бразнул╕ весн╕чк╕, ды сабака на чы╕мсьц╕ падворку забраха╝ бы╝ ╕ адразу ж замо╝к.

Кунца╝ская ведзьма жыла трох╕ наводшыбе ад вёск╕, на самым ускрайку лесу. Каб дабрацца да яе жытла, мне давялося перасячы невял╕к╕ выган, ╕дучы па вузкай, пратаптанай у снезе сцяжынцы, а потым перайсц╕ па абледзянелай кладачцы плытк╕ ра╝чук з галечным дном. Дом ведзьмы знешне н╕чым не адрозн╕ва╝ся ад ╕ншых кунца╝ск╕х хат - трохутны дах з ком╕нам, вокны з разн'ым╕ акан╕цам╕, каменны ганак, веранда, зашклёная ромбападобным╕ шыбам╕, н╕зк╕ фарбаваны плоц╕к ╕ весн╕чк╕. Усё як у людзей. Проста пасярод двара расла камлюкаватая старая л╕па, побач з якой стаяла пах╕леная дра╝ляная лавачка, уся зацярушаная снегам. Напэ╝на, тут вельм╕ прыгожа ╝летку, кал╕ на╝кол цв╕туць лугав╕ны ╕ бярозавы гай по╝н╕цца птушыным пошчакам, але цяпер, стоячы сярод змярцвелых палё╝ пад св╕нцовым студзеньск╕м небам, я раптам адчула такую шчымл╕вую самоту, што захацелася збегчы.

-- Пан╕ Альжбета! -- пакл╕кала я.

Не чакаючы адказу, я штурхнула весн╕чк╕ ╕ ╝вашла на падворак. З-за павец╕ выкац╕лася нешта каламутна-шэрае ╕, не выдаючы н╕ гуку, к╕нулася мне напярэймы. Я спын╕лася. Шэрае мо╝чк╕ скакала ╕ круц╕лася вакол мяне, не пак╕даючы на снезе слядо╝, ╕ несупынна змянялася, клуб╕лася, як воблака дыму, ╕ ╝ гэтым зыбк╕м ╕ зменл╕вым час ад часу вымалё╝вал╕ся ╝стойл╕выя формы -- то круглае, н╕бы рыб╕на, вока, то пасмы по╝сц╕, то каротк╕я, як у медузы, мацк╕ з шэрагам╕ завостраных круко╝ ц╕ к╕пцюро╝.

Дзверы хаты адчын╕л╕ся, ╕ на парозе з'яв╕лася вядзьмарка Альжбета. Выгляд яна мела каларытны, як за╝жды - до╝гая ва╝няная спадн╕ца барвовага адцення, чорная кофта, калматая футравая кам╕зэлька ╕ чырвоная хустка, завязаная на паляшуцк╕ манер. Я злав╕ла сябе на думцы, што мне чарто╝ск╕ падабаецца стыль яе адзення. Чарто╝ск╕. Хацела бы я выглядаць гэтак жа!..

-- Дабрыдзень, Тая. Малайчына, што прыйшла, -- сказала Альжбета. - Не стой там, замерзнеш. ╤дз╕ ╝ хату!

-- А можна? - спытала я, з асцярогай з╕рну╝шы на шэрае.

Ведзьма ╝см╕хнулася, бл╕сну╝шы метал╕чным╕ каронкам╕.

-- Бачыш яго? Не бойся, гэта стражн╕к. Цябе ён не кране.