Мроi Багны (СИ)

- Ачмурэць ушчэнт. Ненав╕джу Па╝днё╝ца╝, - прас╕пе╝ Кронпрынц напа╝голасу. Так гавары╝ яго стрыечны брат Орв╕к Магнус у любой незразумелай с╕туацы╕.

Трох╕ паразважа╝шы, ён працягну╝ руку да лампады ╕ прыня╝ся яе торгаць ╕ разгойдваць, спрабуючы зняць з крука, да якога яна мацавалася. Так ц╕ ╕накш яму прыйдзецца выб╕рацца з гэтай чортавай залы, але, прынамс╕, ╕сц╕ ён цяпер будзе не ╝ по╝най цемры. Адчап╕╝шы лампаду, Кронпрынц рушы╝ бы╝ да выхаду з капл╕чк╕, але знерухоме╝, пачу╝шы ╝ сябе за сп╕най прыц╕шаны шоргат ╕ бразганне. Ён гатовы бы╝ паклясц╕ся, што гэтыя гук╕ сыходз╕л╕ ад сцяны, на якой была намалявана фрэска. За╕нтрыгаваны, Кронпрынц вярну╝ся ╝ капл╕чку ╕ паднёсшы лампаду да сцяны, ста╝ засяроджана яе вывучаць у спадзеве выглядзець як╕я патаемныя дзверы альбо схованку. Н╕як╕х дзвярэй ён так ╕ не ╝гледзе╝, аднак яго зац╕кав╕ла сама фрэска. Яна была непадобная да тых, што ён ужо бачы╝ на сценах гасцё╝н╕. Расл╕нны ╝зор тут адсутн╕ча╝, фонам служыл╕ чорны пясок ╕ аскепк╕ базальту - в╕давочна, то была пустыня Дромас. На пяску сярод раскрышанага базальту стаяла неап╕сальна аг╕дная пачварына, якую не ╝бачыш ╕ ╝ жахл╕вым сне - штосьц╕ накшталт двухногай х╕меры з лускаватым тулавам, змя╕ным хвастом ╕ дзьвюма парам╕ перапончатых крылля╝, як у кажано╝. Галавы ╝ пачвары таксама было дзве. Адна з ╕х нагадвала галаву канюка-сцярвятн╕ка з голай шыяй, другая ╝я╝ляла сабой ашчэранае рыла, аддалена падобнае да выродл╕вага чалавечага твару без вусна╝ ╕ вушэй, з н╕зк╕м скошаным ╕лбом ╕ вузк╕м╕ шчыл╕нкам╕ вачэй, як╕я размяшчал╕ся на шчоках на адным узро╝н╕ з ноздрам╕.

- Халэмус, - прамармыта╝ спадчынн╕к прастола. Ён бы╝ не з тых, каго можна напалохаць страшным╕ карц╕нкам╕, але тут яму зраб╕лася н╕якавата. Набл╕з╕╝шы лампаду да фрэск╕, ён убачы╝, што пачвара была ╝ ашыйн╕ку - ён ляжа╝ у х╕меры на плячах, акурат там, дзе ейная шыя раздвойвалася. Ад ашыйн╕ка цягну╝ся важк╕ залаты ланцуг, ╕ побач з х╕мерай хтосьц╕ стая╝. Узня╝шы лампаду, Кронпрынц разгледзе╝ спачатку белую кашчавую руку, якая трымала ланцуг, потым край шырокага рукава, абрысы чорнай сутаны ╕ каптур, насунуты н╕зка на твар. Кронпрынца перасмыкнула, лампада, якую ён трыма╝ у руцэ, зах╕сталася, ╕ па сценах капл╕чк╕ заскакал╕ цен╕. У нейк╕ момант яму падалося, быццам х╕мера на фрэсцы паварушылася ╕ пераступ╕ла з наг╕ на нагу, ╕ ён выразна пачу╝, як пад яе капытам╕ захрабусце╝ базальтавы пясок. А потым - в╕давочна, гэта была проста гульня ╝я╝лення - невядомы ╝ чорнай сутане ╝зня╝ галаву, ╕ з-пад каптура на Кронпрынца ╝тароп╕лася пара базальтава-чорных вачэй. 'Яны-ы-ы-ы...чака-а-а-а-юць...' пачу╝ Кронпрынц ц╕х╕, бясколерны голас, як╕, як яму здалося, прагуча╝ проста ╝ ягонай галаве.

- Мамачк╕... - пралепята╝ Кронпрынц дрыготк╕м голасам.

Лампада высл╕знула з яго аслабелых пальца╝, бразнулася на каменную падлогу ╕ згасла.

Кронпрынц не веда╝, як╕м чынам яму ╝далося выбрацца з цёмнай залы ╕ дасягнуць выратвальнай выспачк╕ святла, дзе пад жырандоляй трое ха╝русн╕ка╝ ладз╕л╕ сакрэтныя перамовы. Адз╕нае, што яму запомн╕лася, была шалёная гонка ╝ апраметнай цемрадз╕, кал╕ ён бег, спатыкаючыся ╕ налятаючы на каменныя калоны, ╕ аднойчы ледзь не звярну╝ сабе шыю, натрап╕╝шы на нейк╕я сходы, як╕я вял╕ кудысьц╕ ╝н╕з. Ха╝русн╕к╕, захопленыя спрэчкай, часовай адсутнасц╕ Кронпрынца нават не за╝важыл╕. Што ж, так нават лепш. Спадчынн╕к прастола - збялелы, задыханы ╕ з адв╕слай ск╕в╕цай - ц╕хенька ╝се╝ся на крэсла ╕ ╝перы╝ вочы ╝ мапу, скрэмзаную х╕м╕чным ало╝кам. Мяркуючы па ╝с╕м, перамовы ╝жо набл╕жал╕ся да завяршэння. Абл╕чча Па╝днё╝ца заставалася непран╕кальным, стары Олаф Магнус неяк нядобра сс╕не╝, а пяшчотны твар Орв╕ка Магнуса бы╝ паб╕ты чырвоным╕ плямам╕. Пэ╝на, вын╕к╕ перамо╝ аказал╕ся не так╕м╕ спрыяльным╕, як чакалася.

- Што ж, шано╝нае спадарства, - сказа╝ Гай Дамар, падымаючыся з-за стала. - Я ╝сцешаны, што нам удалося дасягнуць згоды. Без перабольшання, сённяшняя дамова распачала новую эпоху ╝ г╕сторы╕ ╤мперы╕, ╕ Дуумв╕рату таксама.

Олаф Магнус ╕ Орв╕к Магнус пераглянул╕ся, ╕ кароль Антра╝ма ледзь за╝важна к╕╝ну╝. Валадары Дуумв╕рату паднял╕ся, ╕ ха╝русн╕к╕ пац╕снул╕ адз╕н аднаму рук╕.

- На бяседу не застанецеся? - прапанава╝ гаспадар рэз╕дэнцы╕.

Олаф Магнус пакруц╕╝ галавой.

- Не-не. Нас чакае паветраны карабель. Зараз самаходам у порт, ╕ да ранку ╝жо будзем у Геароце*.

Яны разв╕тал╕ся, ╕ паслужл╕вы лёкай праводз╕╝ гасцей да выхаду. Ужо апыну╝шыся за дзвярыма рэз╕дэнцы╕ ╕ сядаючы ╝ самаход, як╕ чака╝ ля параднага ╝ваходу, Орв╕к Магнус да╝ волю сва╕м пачуццям.

- Ведаеце, дзядзюхна, - прамов╕╝ ён з прыкрасцю, - у мяне адчуванне такое, быццам мы з вам╕ тольк╕ што пабывал╕ ╝ бардэл╕. ╤ што характэрна, не ╝ якасц╕ кл╕ента╝.

Аднак Олаф Магнус, стары спрактыкаваны пал╕тык ╕ дыпламат, тольк╕ засмяя╝ся ╕ паляпа╝ пляменн╕ка па плячы.

- Дарма, Орв╕к. Яшчэ пабачым, хто каго пайме╝. Руш! - загада╝ ён к╕ро╝цу, ╕ самаход, ра╝ну╝шы рухав╕ком, сарва╝ся з месца.

Усю дарогу да порта юны Кронпрынц драма╝, адк╕ну╝шыся на мякк╕м сядзенн╕. Тое, што адбылося ╝ рэз╕дэнцы╕, ужо здавалася яму дурным сном. Хутчэй за ╝сё, так яно ╕ было - ён проста занудз╕╝ся падчас а╝дыенцы╕ ╕ засну╝, ╕ прымро╕лася яму нейкая лухта... Аднак ён усё ро╝на адчува╝ смутную трывогу ╕ н╕як не мог пазбав╕цца адной неадчэпнай думк╕. Яму зно╝ ╕ зно╝ успам╕на╝ся яго наста╝н╕к Юл╕ус Дэменца са сва╕м╕ захапляльным╕ лекцыям╕ па пара╝нальнай м╕фалог╕╕. 'Вандро╝н╕к, - расказва╝ спадар Дэменца. - Вандро╝н╕к, альбо, як называюць яго ксайлахск╕я вершн╕к╕, Айал-гач. Прыхадзень з базальтавай пустын╕ як╕, паводле падання╝, некал╕ прыйшо╝ у Царгорад. Ён не мае свайго твару, ╝ яго м╕льёны ╝васаблення╝, таму на выявах ён звычайна па╝стае безабл╕чным ╕ захутаным у чорную хлам╕ду. Вандро╝н╕к гарцуе на двухгаловым цмоку, ╕ дзе ступае яго нага, там г╕не ╝сё жывое, ╕ зямля ператвараецца ╝ чорны базальт...' Спадчынн╕к прастола сцепану╝ся ╕ паматля╝ галавой, быццам адганяючы насланнё. Усё гэта, канечне, надзвычай ц╕кава. Вярну╝шыся ╝ Геарот, ён абавязкова распытае наста╝н╕ка пра гэтага Вандро╝н╕ка. Альбо самастойна перашуфлюе энцыклапеды╕ ╕ старыя хрон╕к╕. Але пра тое, што здарылася сёння ╝ рэз╕дэнцы╕, ён у любым выпадку н╕кому не раскажа. Н╕кому, н╕кол╕ ╕ н╕завошта.

----------------------------------

Севаст - дзяржа╝ная пасада ╝ Па╝днёвай ╤мперы╕, адпавядае Прэм'ер-М╕н╕стру.

Геарот - горад ╝ Эвероне, стал╕ца Дуумв╕рату.

Рудз╕ца

Сярод плыня╝ крывавай Рудз'╕цы,

Ля падножжа ╝цёса╝ жалезных,

Узвышаецца выспа, як чэрап,

На той выспе хац╕на крывая...

Рака крыв╕ павольна плыла сярод спадз╕стых бераго╝, агорнутых цемрай. Спакваля з цемрадз╕ выступ╕л╕ абрысы камянё╝, параск╕даных уздо╝ж берага. Чорныя звонку, яны был╕ пакрыты трэшчынам╕, з як╕х сачылася загусцелая кро╝.

З╕рну╝шы наперад, ён разгледзе╝ сп╕частыя скалы на супрацьлеглым беразе рак╕. ╤х завостраныя вяршын╕ ╝зн╕мал╕ся да чорнага неба, а проста над ╕м╕ цьмела месяцовае сонца - згустак чарнаты, аблямаваны чырванаватай каронай. Скалы был╕ жывыя. ╤х стромк╕я сцены был╕ спярэшчаны вачам╕ ╕ ратам╕, падобным╕ да до╝г╕х раскол╕н. Раты несупынна адчынял╕ся ╕ зачынял╕ся, ляскаючы зубам╕ ╕ вык╕дваючы язык╕ барвовага полымя.

Страшны М'ану сядз╕ць у запеччы,

Па Рудз╕цы раск╕ну╝ ён сетк╕,

Лов╕ць Ману грэшныя душы

Ды ╝ жалезны кацёл ╕х к╕дае...

Над барвовай плынню ╝здыма╝ся мост - рашэц╕стая арка, зробленая з выбеленых пазванко╝. Мост бы╝ перак╕нуты ад берага да сярэдз╕ны рак╕, дзе ╝звышалася каменная выспа. Пасярод выспы стая╝ высок╕ частакол, на калах в╕сел╕ рог╕ ╕ конск╕я чарапы, а ╝н╕зе ляжал╕ дз╕╝ныя каменныя стоды, разб╕тыя жорны ╕ счанелыя костк╕ ц╕ то людзей, ц╕ то жывёл. Ён узышо╝ на мост ╕ рушы╝ да выспы. Ун╕зе пад мостам струмен╕ла крывавая плынь.