Мроi Багны (СИ)

Памва-Хлус╕к не падобны да злога чарцяняц╕. Ён дз╕╝наваты. Многа хлус╕ць, але без злога намеру, яму проста падабаецца выдумляць розныя г╕сторыйк╕. Галава яго працуе не так, як у большасц╕ людзей. Часам яго можна прыняць за вар'ята. Але яму неяк удаецца выцягваць Яна з чорнага смутку, за што я вельм╕ яму ╝дзячная.

Падня╝шыся на ног╕, я выцягнула з-пад цыно╝к╕ дра╝ляны грабеньчык. Падышла да Яна. Ён не варухну╝ся, кал╕ я дакранулася грабеньчыкам да яго ╝скудлачаных валасо╝. У дзяц╕нстве, кал╕ мы яшчэ жыл╕ ╝ дзюнах, я часам саджала брата перад сабой ╕ ╝збро╕╝шыся грэбнем, ваявала з яго зблытаным╕ кудлам╕. Для хлапчука гэта было здзекам. Ён ны╝ ╕ вырыва╝ся. Часам я губляла цярпенне ╕ ╝знагароджвала яго по╝хай. Цяпер, як процьму гадо╝ таму, я расчэсвала брату валасы дра╝ляным грэбнем. Аддалены шум мора бы╝ чутны нават тут, сярод балот. Кал╕-небудзь мы вырвем сэрца Жалезнаму Цмоку. Кал╕-небудзь мы зно╝ выйдзем да Мора.

МРОЯ ТРЭЦЯЯ. ПОШАСЦЬ

Прыпавесць трэцяя. Пра Дары Творцы ╕ пра тое, як яны был╕ страчаны

Кал╕ Той, Хто Мро╕ць пажада╝ ачысц╕ць сусвет агнём, закл╕ка╝ ён ус╕х праведн╕ка╝, што заставал╕ся на зямл╕, ╕ загада╝ ╕м схавацца на по╝начы ╝ горадзе Аройн, што азначае 'З╕хатл╕вы'. ╤ пак╕ну╝ ён праведн╕кам два найвял╕кшыя дары - Мрою ╕ Ключ да Неба, сказа╝шы: 'Кал╕ стары свет зг╕не ╝ полым╕, жыццё на Зямл╕ будзе до╝жыцца яшчэ тысячу гадо╝. Кал╕ за гэты тэрм╕н вашыя нашчадк╕ не згубяць ма╕х даро╝, то пражывуць яшчэ тысячу тысяч стагоддзя╝, а сыны ╕х атрымаюць жыццё вечнае. Кал╕ ж Ключ высл╕зне з ╕х пальца╝, ╕ страчана будзе Мроя, то аддам я тое, што створана мной, у рук╕ Хаосу, чаго ён так да╝но прагне, ╕ той дзень для сыно╝ чалавечых стане апошн╕м'.

╤ адказал╕ яму праведн╕к╕: 'Мы захаваем твае дары ╕ ╝слав╕м ╕мя тваё сярод наступных пакалення╝'.

А Вандро╝н╕к, чыя сутнасць - няствораны Хаос, нябачна прысутн╕ча╝ там ╕ чу╝ словы Таго, Хто Мро╕ць.

Стагоддз╕ ляцел╕, н╕бы в╕хура, рухалася кола сузор'я╝ - Жнец, Калясн╕ца, Валасажары, Вял╕к╕ Змей.

Нашчадк╕ Праведн╕ка╝ пак╕нул╕ Аройн, дзе цяпер холад ╕ цемра, ╕ стал╕ жыць на Кантыненце сярод новых народа╝ ╕ будаваць каменныя гарады на берагах Па╝ночнага Мора ╕ на ╝скрайку базальтавых пустынь.

Горад, як╕ пабудавал╕ яны на Па╝ночным Захадзе, зва╝ся Л╕эндале, ╕ там захо╝валася Мроя, першы з даро╝ Творцы.

Горад, як╕ збудавал╕ на Па╝днёвым Усходзе, зва╝ся Царгорад, ╕ там захо╝ва╝ся Ключ да Неба, друг╕ дар Творцы.

У Л╕эндале ╕ Царгорадзе сядзел╕ княз╕, як╕я был╕ родным╕ братам╕, ╕ народы ╕х был╕ нашчадкам╕ Праведн╕ка╝, што прыйшл╕ з-за Па╝ночнага Мора.

А Вандро╝н╕к нябачна хадз╕╝ па зямл╕ ╕ жада╝ ператварыць у хаос усё, што было створана Тым, Хто Мро╕ць.

╤ пайшо╝ Вандро╝н╕к на Па╝ночны Захад, увайшо╝ у стольны Л╕эндале, падня╝ся ╝ княжы палац ╕, падступ╕╝шыся да князя, пача╝ нашэптваць: 'Брат твой па╝ста╝ супраць цябе ╕ пажада╝ к╕раваць адз╕на╝ладна ╝с╕м Кантынентам - ╕ святлом, ╕ цемрай, ╕ ╝сяк╕м стварэннем бачным ╕ нябачным'.

Але князь по╝начы адвярну╝ся ад Вандро╝н╕ка, сказа╝шы: '╤дз╕ прэч!'

╤ тады адправ╕╝ся Вандро╝н╕к на Па╝днёвы ╬сход, увайшо╝ у стольны Царгорад, ╕ падня╝шыся ╝ палац да князя, ста╝ нашэптваць: 'Брат твой па╝ста╝ супраць цябе'.

╤ князь по╝дня пачу╝ Вандро╝н╕ка, ╕ праверы╝шы яго ╕лжывым прамовам, пайшо╝ вайной супраць брата.

Сабра╝ князь по╝дня народ свой, ╕ пакл╕ка╝ дэмана╝ разбурэння, ╕ Паляндру-Мораву Дзеву, ╕ Падземных, як╕я жывуць у цёмных гротах ╕ с╕лкуюцца мярцвячынай.

На берагах рак╕ Вужалк╕ войска Па╝днёвага ╬сходу сустрэлася з войскам Па╝ночнага Захаду, ╕ браты сышл╕ся ╝ лютай бойцы. ╤ князь по╝начы адступ╕╝, ╕ тады Сонца пацьмянела ╕ схавалася за чорным╕ хмарам╕, Кантынент пагруз╕╝ся ╝ цемру, ╕ прыйшл╕ халады, зямля пакрылася лёдам, а мора замерзла да самага дна.

╤ пакуль на Кантыненце ╕шла вайна пам╕ж князям╕-братам╕, Вандро╝н╕к нябачна ╝вайшо╝ у белакаменны Царгорад ╕ забра╝ адтуль дар Творцы - Ключ да Неба. ╤ аднёс ён выкрадзены Ключ на Край Зямл╕, ╕ зак╕ну╝ яго ╝ Чысцец, на бераг Рудз╕цы, дзе блукаюць душы грэшн╕ка╝, ╕ калматы М'ану, гаспадар крывавай рак╕, дзень ╕ ноч грызе ╕х чорныя сэрцы.* Так нашчадк╕ Праведн╕ка╝ страц╕л╕ Ключ, а потым ╕ Мрою.

А Вандро╝н╕к увасоб╕╝ся ╝ людзях Царгорада, сказ╕╝шы ╕х абл╕чча ╕ запячата╝шы ╕х сэрцы, ╕ ста╝ ён панаваць над ╕х думкам╕.

╤ тады Балтас-Светлы, першы з Бл╕знят, як╕ бы╝ апекуном Па╝ночнага Захаду, ╕ чые спадарожн╕к╕ - Сум ╕ Летуценн╕, адвярну╝ся ад сыно╝ чалавечых, сказа╝шы: 'Для ╕х няма паратунку'.

Але Э╝ф╕мас-Радасны, друг╕ з Бл╕знят, як╕ бы╝ ахо╝н╕кам Па╝днёвага ╬сходу ╕ чые спадарожн╕к╕ - Весялосць ╕ Славалюбства, не адступ╕╝ся, сказа╝шы: 'Перах╕тры╝ нас Вандро╝н╕к, але я х╕трэйшы. Я знайду сродак вызвал╕ць свой народ ╕ вярнуць дары Творцы ╝ свет зямны'.

Але будзе так альбо не, ведае тольк╕ Той, Хто Мро╕ць.

'Збор легенд ╕ паданя╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ (раней Карале╝ства Семгален), складзены Дам'янам Рос╕цам, прафесарам кафедры культур малодшых народа╝ Ун╕верс╕тэта Славеснасц╕ ╝ В╕льску, Рамейская ╤мперыя, год 999 ад Усёспалення'

------------------------------

* Вобраз, натхнёны Калевалай, дзе Мана (Туон╕) - кра╕на памерлых.

Кронпрынц

- Суцэль в╕давочна, што Дуумв╕рат зац╕ка╝лены ва ╝сталяванн╕ м╕ру,- сказа╝ Олаф Магнус. - Нават кал╕ за гэты м╕р давядзецца заплац╕ць дарагую цану. Будзем шчырыя - чалавек я ╝жо немалады, ╕ мне бы не хацелася пак╕даць сва╕м нашчадкам кра╕ну, якая знаходз╕цца ╝ стане вайны.

Прама╝ляючы гэтыя словы, кароль Антра╝ма - каржакаваты стары з пран╕зл╕вым╕ ╕льдз╕ста-блак╕тным╕ вачам╕, шызым╕ бакенбардам╕ ╕ апаплекс╕чным колерам твару - шматзначна з╕рну╝ на юнага Кронпрынца, як╕ сядзе╝ праваруч яго.

- Ну што вы, та... Ваша Вял╕касць. К╕руйце цэлую вечнасць, - адказа╝ той ╕ неза╝важна памаца╝ свежую скулу ╝ сябе за вухам. Спадчынн╕ку прастола няда╝на спо╝н╕лася пятнаццаць гадо╝, ╕ яго пачал╕ пераследваць прышчы на скуры, як╕я выскоквал╕ ╝ самых в╕дочных месцах у самы непрыдатны час, прычыняючы Кронпрынцу невыносныя душэ╝ныя пакуты. Апроч таго, у гасцё╝н╕ было занадта горача, спадчынн╕к распары╝ся ╕ ╝змакрэ╝, яго г╕мназ╕сцк╕ парадны к╕цель з тонкай во╝ны аг╕дна кало╝ся скрозь кашулю, ╕ няшчасны Кронпрынц прагну╝ тольк╕ аднаго - каб гэтая а╝дыенцыя хутчэй скончылася.

- Маеш рацыю, сын мой, - прамов╕╝ кароль Антра╝ма. - У ма╕м узросце ╝жо пачынаеш задумвацца аб вечнасц╕. ╤ я шчыра жадаю адысц╕ ╝ яе са спакойным сэрцам, ведаючы, што мой народ запомн╕ць Олафа Магнуса як годнага ╕ мудрага валадара, як╕ прымножы╝ тэрыторы╕ Дуумв╕рату ╕ заключы╝ вечны м╕р з Па╝днёвай ╤мперыяй!

Ён ганарл╕ва ╝см╕хну╝ся ╕ расправ╕╝ плечы, бразну╝шы эпалетам╕. З нагоды вайны Яго Вял╕касць змян╕╝ цыв╕льную вопратку на беласнежны мундз╕р, як╕ дапа╝нял╕ срэбны корц╕к з касцяной дзяржальняй ╕ з╕хатл╕вы пазалочаны шлем з шышаком. На перамовы з Па╝днё╝цам╕ кароль з'яв╕╝ся ва ╝сё тым жа вая╝н╕чым убранн╕ - мундз╕ры з корц╕кам, храм╕раваных ботах, нагав╕цах з лампасам╕ ╕ шлеме, як╕ ён, пра╝да, не╝забаве зня╝, пакла╝шы на краёчак мапы, якая была разаслана на мармуровай стальн╕цы.

Леваруч Олафа Магнуса сядзе╝ Орв╕к Магнус, яго пляменн╕к ╕ кароль Эверона. Яго Вял╕касц╕ было ╝жо далёка за трыццаць, аднак выгляда╝ ён юнаком - хударлявы ╕ гнутк╕, з пяшчотным╕ рысам╕ твару, меланхал╕чным поз╕ркам прыгожых шэра-зялёных вачэй ╕ саламяным╕ валасам╕, як╕я моцна цярпел╕ ад брыльянц╕ну ╕ гарачых шчыпцо╝ для зав╕╝к╕. Орв╕к Магнус недалюбл╕ва╝ ваенную ╝н╕форму, але па прыкладзе дзядзьк╕ ён таксама апрану╝ся ╝ белы мундз╕р, у як╕м пачува╝ся вельм╕ ня╝тульна. Яго тонк╕я, до╝г╕я пальцы з адпал╕раваным╕ пазногцям╕ ляжал╕ на кра╕ стала ╕ рытм╕чна варушыл╕ся, як быццам ён найграва╝ на нябачным клавес╕не. Кароль Эверона за╝важна нервава╝ся, ╕ таму был╕ прычыны. Ён шчыра, ад усёй душы ненав╕дзе╝ Па╝днё╝ца╝ - за ╕х нечалавечую жорсткасць, хц╕васць ╕ крывадушнасць, варварск╕я законы ╕ шмат за што яшчэ. ╤ кал╕ ╝жо па збегу акал╕чнасцей яны, цыв╕л╕заваныя людз╕, змушаны дачыняцца з гэтым╕ дз╕кунам╕, то няхай гэтым займаецца ягоны дзядзька ╕ суправ╕цель, чалавек больш спрактыкаваны ╝ дыпламаты╕ ╕ не так╕ грэбл╕вы, як Орв╕к Магнус.