Мроi Багны (СИ)

Кароль Эверона ╝зня╝ галаву ╕ змрочна, спадылба з╕рну╝ на гаспадара рэз╕дэнцы╕, як╕ сядзе╝ акурат насупраць яго. Гай Дамар, Севаст* ╕ старшыня Савета Наглядчыка╝, выгляд ме╝ ганарл╕вы ╕ вел╕чны - зрэшты, як усе рамейцы. Чарнавалосы, высок╕ ╕ стан╕сты, апрануты, паводле традыцы╕, у пунсовы каптан з залатым гафтам, ён сядзе╝ у крэсле, пакла╝шы рук╕ на разныя падлакотн╕к╕, ╕ ягоны твар, аблямаваны фарс╕стай бародкай, захо╝ва╝ абыякавы выраз. Здавалася, Севаста наогул не ц╕кав╕ць, чым скончацца перамовы, аднак Орв╕к Магнус не мог не за╝важыць пагардл╕вую ╝хмылку ╝ куточках ягоных вусна╝. 'Смяюцца з нас, - падума╝ кароль Эверона. - Прайграюць жа, а смяюцца. Ненармальныя. Ох, дзядзюхна, не пратаргавацца б з гэтым пагадненнем...'

- Мяркую, што пытанне са спрэчным╕ тэрыторыям╕ вырашана, ╕ Па╝ночная Прав╕нцыя по╝насцю адыходз╕ць Эверону ╕ Антра╝му, - сказа╝ Севаст. На мове Дуумв╕рату ён гавары╝ шпарка ╕ амаль без акцэнта.

Стары Олаф Магнус пак╕ва╝ галавой.

- А што з мясцовым насельн╕цтвам, спадар Дамар? Дзевяць м╕льёна╝...

- Шэсць, пасля ╬з'яднання, - удакладн╕╝ Севаст.

- З як╕х ледзь не палова - недзеяздольныя прапойцы. Як╕м чынам мы вырашым гэтае пытанне?..

- Ах, дзядзюхна! - Орв╕к Магнус уск╕ну╝ рук╕ ╝ траг╕чным жэсце, ╕ ╝ святле жырандол╕ асляпляльна бл╕снул╕ дыямантавыя каменьчык╕, як╕м╕ был╕ ╝прыгожаны мочк╕ ягоных вушэй. - Дзядзюхна, х╕ба вы не ведаеце, як яны гэта робяць? Ус╕х у цягн╕к╕ ╕ на ╝сход! Там ╝ ╕х цэлыя паветы незаселеныя стаяць, пошасць выкас╕ла. Альбо ╝ пустыню, у шахты. На радов╕шчах за╝сёды вольнанаёмных бракуе, адны катаржн╕к╕. Так, спадар Дамар?

Кароль Эверона дзёрзка, з выкл╕кам утароп╕╝ся на Севаста, але той ╕ брывом не павё╝.

- Перасо╝ванне насельн╕цва - гэта засваенне новых зямель, Ваша Вял╕касць, - адказа╝ ён спакойна. - А што тычыцца самерытавых шахт, то вельм╕ мног╕я ╕мкнуцца трап╕ць туды ╝ якасц╕ вольнанаёмных. Адпрацава╝шы там ╝сяго адз╕н луструм, можна забяспечыць сябе бязбеднае ╕снаванне да канца жыцця.

Орв╕к Магнус падц╕сну╝ вусны. Не знайшо╝шыся, што запярэчыць, ён прыня╝ся мо╝чк╕ св╕драваць спадара Дамара поз╕ркам, пераб╕раючы ╝ думках усе зняважл╕выя мянушк╕, як╕м╕ ╝ Дуумв╕раце ╝знагароджвал╕ Па╝днё╝ца╝. 'Г╕цл╕. Варвары. Груганнё. Ненажэрная зграя'. Кал╕ б ягоныя думк╕ был╕ стрэлам╕, то Гай Дамар да╝но б ужо звал╕╝ся пад ножк╕ крэсла ╝ перадсмяротных курчах.

- Так╕м чынам... - дзелав╕та прагавары╝ Севаст.

Узя╝шы х╕м╕чны аловак, ён сх╕л╕╝ся над мапай ╕ адным размашыстым жэстам пракрэсл╕╝ л╕н╕ю новай мяжы, адсякаючы ад ╤мперы╕ Па╝ночную Прав╕нцыю. Олаф Магнус кашляну╝.

- Ваша Благароддзе, дазвольце мне... - ён узя╝ аловак з рук Па╝днё╝ца ╕ пракрэсл╕╝ яшчэ адну рысу, адступ╕╝шы на некальк╕ цаля╝ на па╝днёвы ╝сход.

Гай Дамар пах╕та╝ галавой.

- Гэта цалкам выключана, Ваша Вял╕касць.

- Але ахо╝ная зона... - запярэчы╝ Олаф Магнус.

- Дзядзюхна, майце м╕ласэрнасць!.. - выкл╕кну╝ Орв╕к Магнус, заломваючы рук╕.

Юны Кронпрынц мучы╝ся на краёчку крэсла. Ён слаба цям╕╝ у гульнях, як╕м╕ заба╝лял╕ся дарослыя мужы, ╕ яму было сумна ╕ нудна, як на ╝року геаметры╕. Зрэшты, ён бы╝ бы шчасл╕вы апынуцца зараз у сва╕м класным пако╕, а не ╝ кампан╕╕ гэтых шано╝ных спадаро╝, як╕я ╝ яго на вачах кро╕л╕ мапу сусвету. Кронпрынц з тугой успам╕на╝ свайго наста╝н╕ка - пажылога, ув╕шнага Юл╕уса Дэменцу ╝ пудраным парыку ╕ чорным гарн╕туры, як╕ за╝заята скака╝ каля дошк╕, тыцкаючы ╝казкай у карту Кантынента альбо дэманструючы нядбайнаму вучню мадэл╕ шматгранн╕ка╝. 'Тэарэму вывучу, - паабяца╝ сабе Кронпрынц. - ╤ сачыненне ╝ мяне недап╕санае ляжыць...' Яго рассеяны поз╕рк упа╝ на важкую п╕рам╕дку, складзеную са св╕нцовых глобул, якая стаяла на кра╕ стала. Кронпрынц акуратна зня╝ з п╕рам╕дк╕ адну з глобул, пакруц╕╝ яе ╝ пальцах, потым паднёс да вуха ╕ патрос. Унутры пачулася шамаценне, н╕бы там бы╝ насыпаны буйны пясок.

- Асцярожна, Ваша Мосць, - сказа╝ Гай Дамар, адарва╝шыся ад мапы. - Гэта тхо'ос. Неапрацаваны самерыт. Надзвычай атрутная рэч. Кал╕ яго часц╕нка трап╕ць у ваду ц╕ ╝ глебу, усю акругу прыйдзецца эвакуяваць.

- Прашу прабачэння. Не веда╝, - адказа╝ Кронпрынц, крыху змян╕╝шыся з твару. Ён спешна прыштукава╝ глобулу зваротна да п╕рам╕дк╕ ╕ старанна абцёр далон╕ аб штаны. Пасля гэтага канфузу Кронпрынц некаторы час сядзе╝ мо╝чк╕, прыслухваючыся да гутарк╕ дарослых.

- Застаецца яшчэ адна загваздка, спадар Дамар, - гавары╝ Олаф Магнус. - Так званыя 'Братчык╕'...

- Праект Тайнай Канцыляры╕, - перапын╕╝ яго Севаст. - ╤х дзейнасць з самага пачатку кантралявалася праз нашых агента╝. Узброеныя групо╝к╕ будуць зл╕кв╕даваныя адразу ж пасля выканання сваёй м╕с╕╕.

- То добра, - адказа╝ Олаф Магнус, ухвальна к╕ваючы. - Нацыянал-адраджэнцы мне тут непатрэбны...

Кронпрынц зно╝ засумава╝. Ёрзаючы на крэсле, ён агляда╝ гасцё╝ню, ╝ якой адбывалася а╝дыенцыя. Рэз╕дэнцыя, пабудаваная ╝ традыцыйным рамейск╕м стыл╕, з пункту гледжання эверонца╝ была ╝васабленнем бузгусто╝насц╕ - гэткае нагрувашчанне размаляваных круглявых вежак, пакручастых калон ╕ зубчастых сцен. Што тычыцца гасцё╝н╕, то яна ╝я╝ляла сабой вел╕чэзную залу з н╕зк╕м╕ скляпенням╕, прысадз╕стым╕ калонам╕ ╕ голым╕ - н╕ дывано╝, н╕ габелена╝ - сценам╕, упрыгожаным╕ каляровым арнаментам. Мармуровы стол, за як╕м сабрал╕ся ха╝русн╕к╕, бы╝ асветлены газавай жырандоляй, рэшта залы гублялася ╝ апраметнай цемрадз╕. Кронпрынц асцярожна, бачком сасл╕зну╝ з крэсла. Перакана╝шыся, што на яго н╕хто не звяртае ╝ваг╕, ён падышо╝ да сцяны ╕ прыня╝ся разглядваць узоры, намаляваныя па╝зверх тынко╝к╕. То бы╝ вычварны расл╕нны арнамент - л╕сце, кветк╕, лозы ╕ спелыя плады. Па лозах, у парушэнне ╝с╕х закона╝ прыроды, скакал╕ ╕львы ╕ гепарды, побач гарэз╕л╕ зус╕м ужо фантастычныя пачвары - птушк╕ з чалавечым╕ тварам╕, крылатыя ва╝к╕ з хвастам╕ цмока╝ ╕ бяскрылыя цмок╕ з сабачым╕ галовам╕. 'А н╕штавата', падума╝ Кронпрынц. Адвярну╝шыся ад сцяны, ён к╕ну╝ поз╕рк у чарн╕льную цемрадзь, куды ╝бягала галерэя калон. Цемрадзь ваб╕ла ╕ зачаро╝вала. 'Куды дарога прывядзе...та-да-да-дам...далёка', м╕льганул╕ ╝ яго радк╕ па╝забытага хрэстаматыйнага верша. Перш чым зраб╕ць крок у нязведанае, ён яшчэ раз з╕рну╝ на мармуровы стол у коле святла - сх╕л╕╝шыся над мапай, ха╝русн╕к╕ люта спрачал╕ся, выдз╕раючы аловак адз╕н у другога з рук. На Кронпрынца па-ранейшаму н╕хто не зважа╝. Спадчынн╕к прастола ╝см╕хну╝ся ╕ павярну╝ся тварам да цемры.

Ён адважна крочы╝ наперад, аксам╕тавая цемрадзь ах╕нала яго, у паветры лунал╕ застаялыя пах╕ сандалу ╕ м╕рры, абрысы каменных калон смутна бялел╕ ╝ змроку, н╕бы костк╕ вел╕кана╝. Узрушаныя галасы спрачальн╕ка╝ гучал╕ ╝сё ц╕шэй, ╕ не╝забаве кола святла засталося далёка ззаду. Зала сапра╝ды аказалася нейкай бясконцай. 'Але ж кал╕-небудзь пав╕нна яна скончыцца, - дума╝ за╕нтрыгаваны Кронпрынц. - Нават Абшар Цемры мае пачатак ╕ канец. Пачынаецца ён за Па╝ночным Морам, а заканчваецца...' Кронпрынц раптам знерухоме╝. Яму ╝ твар павеяла смуродам гн╕лога мяса, як╕ бы╝ мацнейшы за водары сандалу ╕ м╕рры, а потым наперадзе пачулася глухое гырканне, ╕ пара святл╕вых зялёных вачэй ╝тароп╕лася на яго з цямноцця.

- Прашу прабачэння, - прамармыта╝ спадчынн╕к прастола. Ён адчу╝, што ╝ яго змакрэл╕ далон╕. Кронпрынц хутка аз╕рну╝ся, чакаючы ╝бачыць у сябе за сп╕най выратавальнае кола святла, але святло зн╕кла, нават галасо╝ не было чуваць, ╕ тады ён з жахам усвядом╕╝, што заблука╝. Наперадзе зно╝ хтосьц╕ загырка╝, ╕ зялёныя вочы пачал╕ ╕мкл╕ва набл╕жацца. Кронпрынц павярну╝ся ╕ ╝сляпую, на╝здагад пабег.

Кольк╕ часу до╝жыл╕ся гэтыя ашалелыя ╝цёк╕ ╝ цемры, Кронпрынц не мог сказаць. Ён бег, выцягну╝шы перад сабою рук╕, сэрца яго шалёна калац╕лася, прад вачыма ╝спыхвал╕ чырванаватыя плямы, а цоканне яго ╝ласных абцаса╝ аб мармуровую падлогу гучала аглушальна, як кананада. Нарэшце яму падалося, быццам дзесьц╕ збоку зам╕льгацела святло, ╕ ён адразу ж памкну╝ся туды. Кронпрынц не памыл╕╝ся. Не╝забаве цемра пачала рассейвацца, ╕ ён ужо мог адрозн╕ць абрысы калон ╕ скляпення╝. 'Нарэшце, - падума╝ ён з палёгкай. - Ну, нарэшце!' Уварва╝шыся ╝ кола святла, Кронпрынц спын╕╝ся ╕ замёр, выро╝н╕ваючы дыханне, як вучы╝ яго трэнер па фехтаванн╕. Трох╕ адсопшыся, ён з не╝разуменнем агледзе╝ся па баках, спрабуючы сцям╕ць, куды ён трап╕╝ ╕ дзе падзел╕ся ягоныя бацька ╕ стрыечны брат. Ён апыну╝ся ╝ пустой н╕шы, альбо капл╕чцы, асветленай лампадай, якая зв╕сала з н╕зкай стол╕. Проста перад ╕м была глухая сцяна, упрыгожаная каляровай фрэскай.