Мроi Багны (СИ)

Мне здалося тады, што Ян пачынае патроху ажываць. Але потым бы╝ новы дзень, Ян зно╝ ляжа╝ тварам да сцяны, а я была ╝ адча╕. Кал╕ Хлус╕к паведам╕╝, што ╕дзе ╝ лес зб╕раць стрэляныя г╕льзы, я напрас╕лася яму ╝ спадарожн╕к╕. Пра╝ду кажучы, мне проста хацелася збегчы. Апошн╕м часам я ╝сё часцей к╕дала Яна ╝ намёце аднаго. Надо╝га. Кожны раз, вяртаючыся, я чакала знайсц╕ яго мёртвым з капсулай у зубах. Часам я сама гатова была яго прыкончыць. Лепей так, чым наз╕раць за яго павольным згасаннем. Я ненав╕дзела сябе за так╕я думк╕. Але што я магла зраб╕ць? Надзе╕ ╝ мяне больш не засталося. ╤ с╕л таксама. Таму я махнула на ╝сё рукой ╕ пайшла ╝ лес зб╕раць г╕льзы.

Братчык╕ ╝зброены был╕ вельм╕ дрэнна, таму ╝ лагеры цан╕лася ╝сё, чым можна страляць, сячы ╕ калоць. У тым л╕ку стрэляныя г╕льзы. ╤х перапла╝лял╕ на балты для самаробных арбалета╝. Арбалеты был╕ не так╕я дзейсныя, як в╕нто╝к╕, але пры прав╕льным абыходжанн╕ б╕л╕ напавал. Аднак, як высветл╕лася, гэтым разам г╕льзы Памву не ц╕кав╕л╕. Ён шчыра схлус╕╝ Во╝чаку, што ╕дзе шукаць боепрыпасы. Насамрэч Памва ╕шо╝ б╕цца са сва╕м Цмокам. Ён ╕ мяне не вельм╕ хаце╝ браць у спадарожн╕к╕. "Герой за╝сёды змагаецца з цмокам сам-адз╕н", - сказа╝ ён сур'ёзна. А потым мы сустрэл╕ ваенны патруль ╕ да логава цмока так ╕ не дайшл╕. Заладз╕╝ся дзянёк, н╕чога не скажаш.

Зарасн╕к╕ хвойн╕ку скончыл╕ся, ╕ пачалося багн╕шча. Мы цягнул╕ся па зыбкай глебе, часам правальваючыся ╝ дрыгву ледзь не па пояс. Але пад пластом тван╕ ╝тойвалася цвёрдая сцяжынка, аб якой ведал╕ тольк╕ Братчык╕. Сцяжынка вяла ╝ лясны стан.

Шпег╕ ╕ Ахо╝н╕к╕ раб╕л╕ ╝сё, каб людз╕ баял╕ся, каб не асмельвал╕ся ╝зняць голас супраць улады. Але пасля расстрэлу плошчы раптам шуганула, ╕ пажар гэты бушуе аж дагэтуль. Ужо палова Прав╕нцы╕ ахоплена бунтам. Людз╕ бягуць у лясы ╕ далучаюцца да па╝станца╝. Наш лясны стан бы╝ далёка не адз╕ны.

Калег╕я Пра╝ды мус╕ла даць гэтаму нейкае тлумачэнне. Напачатку Ахо╝н╕к╕ ва ╝с╕м в╕навац╕л╕ Дуумв╕рат. Братчык╕, ма╝ля╝, ╕снуюць на грошы нягодн╕ка╝-эверонца╝ - як╕я, як вядома, спяць ╕ мрояць, як бы спал╕ць Царгорад ╕ станьчыць 'ойру-ойру' на ру╕нах Цытадэл╕. Цяпер, аднак, з Дуумв╕ратам заключана м╕рнае пагадненне, ╕ эверонца╝ моцна лаяць ужо нельга. Вось тады Ахо╝н╕к╕ ╕ ╝спомн╕л╕ пра змеепаклонн╕ка╝. Тых самых недавярка╝, як╕я збегл╕ ╝ Па╝ночную Багну ╝ першы год Уз'яднання, кал╕ М╕ка Ахм╕стрыньчык зраб╕╝ся Намесн╕кам. Ва ╝с╕м в╕наватыя змеепаклонн╕к╕, казал╕ Ахо╝н╕к╕. Ерас╕ ды бунты зараджаюцца ╝ Па╝ночнай Багне. Гэтыя фанатык╕, падобна балотным гадзюкам, выпа╝заюць з дрыгвы ╕ блукаюць па зямл╕, шыпячы ды нашэптваючы, сеючы ерась ╕ бянтэжачы добрых людзей...

Лухта.

Не ведаю, ц╕ веры╝ хто-небудзь у гэтыя байк╕. Злашчасныя змеепаклонн╕к╕ ╝жо сам╕ амаль што стал╕ легендай. Н╕хто не веда╝, што дзеецца сярод па╝ночных балот. Некаторыя людз╕, даведзеныя да адчаю, сыходз╕л╕ ╝ Багну, але адтуль яшчэ н╕хто не вярта╝ся. Мажл╕ва, Па╝ночная Багна ╝вогуле бязлюдная, ╕ там няма н╕чога, акрамя тарфяных палё╝ ды г╕блых прорва╝. Цяпер мы сам╕ прыпадобн╕л╕ся да змеепаклонн╕ка╝, хаваючыся ╝ лясах ╕ на балотах. З той тольк╕ розн╕цай, што Багна недасягальная, а да лагера мяцежн╕ка╝ дабрацца не так ужо складана. Нас вельм╕ лёгка было зн╕шчыць.

Наперадзе замаячыл╕ ня╝клюдныя наз╕ральныя вышк╕, так-сяк зб╕тыя са старых дошак ╕ танклявых, выгнутых ствало╝ балотных дрэ╝. Скрозь мро╕ва, якое ╝зн╕малася над багн╕шчам, праступ╕л╕ абрысы нацягнутых тэнта╝. Пацягнула дымам вогн╕шча╝. Лагер Братчыка╝.

Лясны стан размяшча╝ся на сухой выспе пасярод балот. У нашым 'войску' нал╕чвалася каля дзвюх соцень чалавек, узброеных хто чым: крэмневым╕ стрэльбам╕, трафейным╕ в╕нто╝кам╕, сякерам╕ ╕ шаблям╕, зробленым╕ са звычайных сялянск╕х кос. Узначальва╝ гэтае 'войска' Стах Во╝чак. Сташак. Якую ролю тут выконва╝ Вэл Йорхас, я дакладна не ведала. Ясна было, што сам ён не з Братчыка╝. У лагеры ён з'я╝ля╝ся тольк╕ час ад часу, нядо╝га гутары╝ са Сташакам ╕ зн╕ка╝ зно╝. Памва сказа╝ аднойчы, што Йорхас тут ад кантрабандыста╝. Прадста╝н╕к ╕ перагаворшчык. Неяк так. ╤ гэта важна. У кантрабандыста╝ Братчык╕ куплял╕ зброю ╕ боепрыпасы. Кал╕ было чым заплац╕ць, вядома.

Кал╕ мы вярнул╕ся ╝ лагер, Памва адразу ж пабег да Во╝чака - дакладваць аб станов╕шчы спра╝. Ну ╕ трафеям╕ пахвал╕цца. Я нак╕равалася да паходнага намёта, як╕ размяшча╝ся ╝ глыб╕н╕ лагера. Мой дом цяпер тут. Ля ╝ваходу стаяла бодня з вадой, у якой плава╝ дра╝ляны ко╝ш. Я за╝важыла кро╝ у сябе пад пазногцям╕. Зачарпну╝шы вады, я змыла кро╝ з пальца╝ ╕ ╝вайшла ╝ намёт. Вокна╝ тут не было, але нацягнутая ткан╕на прасвечвала, ╕ ╝ намёце было давол╕ светла. На зямлю был╕ к╕нуты цыно╝к╕, сплеценыя з трыснягу. На цыно╝цы, адвярну╝шыся тварам да сценк╕, ляжа╝ Ян. Кал╕ я ╝вайшла, ён зварухну╝ся ╕ пры╝зня╝ся на локц╕.

- Л╕та? - спыта╝ ён напа╝голасу.

- Так, - адказала я.

У прыцемку я разглядзела яго шэрае абл╕чча. Палатняная павязка закрывае вочы. Яго цёмна-русыя валасы, кал╕сьц╕ коратка абрэзаныя, адрасл╕ ╕ спадаюць на лоб зблытаным╕ пасмам╕. Ён нервуецца, кал╕ ╝ намёт заходзяць старонн╕я. Не хоча, каб яго бачыл╕. Няда╝на ён спыта╝ мяне, ц╕ вельм╕ моцна абязвечана яго абл╕чча. Не, не вельм╕. Кат пашкадава╝. Я адчувала страшэнную стомленасць. Зня╝шы в╕нто╝ку з пляча, я павал╕лася тварам ун╕з на цыно╝к╕. З-пад локця з╕рнула на брата.

- Ты як? - спытала я. - Вады хочаш?

- Кал╕ я захачу вады, то пайду ╕ вазьму, - адказа╝ Ян. У ягоным голасе чулася ╝партасць. Ён часам дава╝ мне зразумець, што не так╕ ╝жо ён бездапаможны ╕ можа сам аб сабе паклапац╕цца.

- Дык што ╝ вас там? - Ян пры╝зня╝ся ╕ се╝, абхап╕╝шы кален╕ рукам╕. - Атрымалася з генератарам?

- Не, - адказала я.

Я расказала яму ╝сё, ута╕╝шы тольк╕ тое, што я ва ╝пор застрэл╕ла жа╝нера. Кал╕сьц╕ Ян не здоле╝ стрэл╕ць чалавеку ╝ твар. Я здолела.

- Во╝чак ведае? Пра патрульных? - спыта╝ Ян, кал╕ я скончыла свой аповед.

Я мо╝чк╕ к╕╝нула. Потым, спахап╕╝шыся, што Ян не бачыць, вымав╕ла ╝слых:

- Ведае. Хлус╕к пайшо╝ адчытвацца.

Ян за╝см╕ха╝ся.

- Дарма я яму сказа╝. Ён жа цяпер не супако╕цца. Ёлуп сельск╕.

Але ╝смешка яго хутка згасла. Ян апусц╕╝ галаву на рук╕ ╕ замо╝к. Я глядзела на яго, ╕ сэрца маё сц╕скалася. Ад майго брата заста╝ся тольк╕ цень. Ён ста╝ вельм╕ замкнутым. З ╕м часта здарал╕ся прыступы нейкай тужл╕вай абыякавасц╕, кал╕ ён дн╕ напралёт ляжа╝ тварам да сцяны, не рэагуючы н╕ на словы, н╕ на дотык╕. Расштурхаць яго мог тольк╕ Памва-Хлус╕к. Я не ведала, як гэта ╝ яго атрымо╝валася. Памва проста гутары╝ з ╕м. Расказва╝ г╕сторы╕ са свайго жыцця, палова з як╕х, несумне╝на, был╕ выдуманым╕. Аднойчы я бачыла, як Хлус╕к схап╕╝ Яна за руку ╕ прыня╝ся нешта крэсл╕ць пальцам на ягонай далон╕. Памва спрабава╝ ап╕саць нейкую пачварыну, якую ён быцам бы бачы╝ на балотах, але яму бракавала сло╝, ╕ тады ён паспрабава╝ 'намаляваць' гэтую ╕стоту на далон╕ Яна. ╤ так кожны раз. Памва-Хлус╕к расказвае. Ян ма╝чыць. Здаецца, слухае. Часам ён прос╕ць Хлус╕ка заторкнуцца ╕ сысц╕. Але той не адступаецца. Цягне яго з гэтай ямы. Не ведаю, дзеля чаго.

╤мя яго Памва, а Хлус╕к - гэта не прозв╕шча, а мянушка. З адной старой казк╕. Усе яе ведаюць. У цёмным-цёмным лесе жыл╕ два злыя черцяняц╕, Хлус╕к ╕ Злыдзень. Яны хавал╕ся ╝ гушчары каля лясной дарог╕, падп╕льно╝ваючы самотных вандро╝н╕ка╝. ╤ кал╕ на дарозе паказва╝ся чалавек, пешы альбо конны, Хлус╕к ╕ Злыдзень выскоквал╕ з зарасн╕ка╝ ╕ палохал╕ небараку аж да смерц╕. Але аднойчы ╕м сустрэ╝ся чалавек, як╕ не спалоха╝ся. Гэты смяльчак схап╕╝ Злыдзеня за ка╝тун ╕ павалок яго да ляснога в╕ру, зб╕раючыся ╝тап╕ць. ╤ тады Хлус╕к выкана╝ тры жаданн╕ бясстрашнага вандро╝ца, каб вызвал╕ць свайго сябрука. Ужо не памятаю, чаго сабе запатрабава╝ той смяльчак. Здаецца, новыя боты, каня ╕ прынцэсу сабе за жонку. Мараль казк╕: пераадолей свой страх, ╕ зроб╕шся каралём.