Wilk z Wall Street

Ale nie, nie chciałem jej tego robić. Była matką moich dzieci. To wszystko - nic dodać, nic ująć.

Adwokat złagodził cios, tłumacząc mi, że w sprawach takich jak ta na współpracę szli wszyscy, że gdybym zażądał procesu i przegrał, dostałbym trzydzieści lat. Nawet gdybym podczas procesu przyznał się do winy i dostał lat sześć czy siedem, musiałbym wciągnąć w to Księżnę, a tego zrobić nie mogłem.

Dlatego zgodziłem się na współpracę.

Danny’ego też oskarżono; on też poszedł na współpracę, podobnie jak chłopcy z Biltmore i Monroe Parker. Dostał rok i osiem miesięcy, pozostali wyrok w zawieszeniu. Następny był Zepsuty Chińczyk. On też dogadał się z prokuraturą i skazano go na osiem lat. Potem skazano Steve’a Maddena, bezwzględnego Szewca, i Elliota Lavigne’a, światowej klasy degenerata, którzy przyznali się do winy. Elliot dostał trzy lata, Steve trzy i pół roku. Jako ostatni przed sądem stanął Dennis Gaito, nasz Kucharz. Uznano go za winnego. Niestety, sędzia posłał go za kratki aż na dziesięć lat.

Andy Greene, alias Wigwam, wyszedł z tego suchą stopą. Kenny Greene, alias Pustak, też, ale najwyraźniej bardzo swędziały go ręce, bo wiele lat później został oskarżony o machlojki giełdowe, które nie miały nic wspólnego ze Stratton Oakmont. Podobnie jak pozostali członkowie klanu, poszedł na współpracę i odsiedział rok w więzieniu.

Gdzieś po drodze Księżna i ja znowu się zakochaliśmy, sęk w tym, że nie w sobie. Ja omal się nie zaręczyłem, ale w ostatniej chwili uciekłem sprzed ołtarza. Natomiast ona wyszła za mąż i jest mężatką po dziś dzień. Mieszka w Kalifornii, kilka kilometrów ode mnie. Po kilku burzliwych latach w końcu zakopaliśmy topór wojenny. Teraz jesteśmy ze sobą w bardzo dobrych stosunkach - częściowo dlatego, że Nadine jest wspaniałą kobietą, częściowo dlatego, że jej mąż jest wspaniałym facetem. Opiekujemy się wspólnie dziećmi i widuję je niemal codziennie.

Od chwili, kiedy stanąłem przed sądem, do chwili, kiedy poszedłem siedzieć - dostałem rok i dziesięć miesięcy federalnego obozu karnego - miało upłynąć ponad pięć lat. Nigdy bym nie pomyślał, że lata te będą równie szalone jak te poprzednie.

Podziękowania

Serdeczne podziękowania składam mojemu agentowi literackiemu Joelowi Gotlerowi, który przeczytawszy trzy pierwsze strony brudnopisu, kazał mi wszystko rzucić i zostać pełnoetatowym pisarzem. Joel był moim trenerem, doradcą, psychiatrą, ale przede wszystkim prawdziwym przyjacielem. Bez niego książka ta nigdy by nie powstała. (Dlatego jeśli nie ma w niej waszego nazwiska, miejcie pretensje do niego, nie do mnie!).

Chciałbym również podziękować Irwynowi Applebaumowi, mojemu wydawcy, który wierzył we mnie od samego początku. To jego głos ostatecznie przeważył.

Niezmierne dzięki Danielle Perez, mojej redaktorce, która pracując za trzech, z tysiącdwustustronicowego wydruku stworzyła pięćsetstronicową książkę. Danielle jest prawdziwą damą, ma swój styl i wdzięk. Przez ostatnie dziewięć miesięcy najczęściej słyszałem od niej pięć słów: „Nie chciałabym oglądać twojej wątroby”.

Wielkie podziękowania Alexandrze Milchan, mojemu człowiekowi orkiestrze. Gdyby każdy autor miał szczęście z takim pracować, na świecie byłoby mniej pisarzy przymierających głodem. Alexandra jest twarda, miła, błyskotliwa i obdarzona zarówno urodą, jak i pięknem duchowym. Jest nieodrodną córką swojego ojca.

Dziękuję również moim dobrym przyjaciołom: Scottowi Lambertowi, Krisowi Mesnerowi, Johnniemu Marine’owi, Michaelowi Peragine’owi, Kirze Randazzo, Marcowi Glazierowi, Faye Greene, Beth Gotler, Johnowi Macalusowi oraz wszystkim kelnerkom i kelnerom z restauracji i kafejek, w których pisałem tę książkę, dziewczynom z Chaya, Skybar i Coffee Bean, i Joemu z Il Boccaccio.

Na koniec chciałbym podziękować mojej byłej żonie, Księżnej brooklyńskiego Bay Ridge. Wciąż jest wspaniała, chociaż rozkazuje mi, jakbym nadal był jej mężem.