У сьвятле гiстарычных фактаw

Што ж да прадуктаў, дык, як ведама, 1 кг цяляціны і сьвініны тут каштуе 3 руб., звычайнай ялавічыны - 2 руб., а «філе» - 2 руб. 96 к., бараніны - 1 руб. 90 к., гусяціны - 2 руб., звычайнай каўбасы - 3 руб., вяндліны - 3 руб. 70 к., яблыкаў - 1 руб. 50 к., таматаў - 5 руб., трускавак - 5 рублёў і г.д. Танна каштуюць толькі хлеб белы і чорны, бульба, бо, прыкладам, за 1 кг капусты трэба таксама заплаціць 1 руб. 50 к., а цыбулі - 1 рубель.

Як жа да такіх астранамічных цэнаў можа дапасавацца савецкае калгаснае сялянства ды ці толькі сялянства?!

Праўда, як у тым жа сваім дакладзе падкрэсьліваў Машэраў, «важнай крыніцай павышэння матэрыяльнага дабрабыту й культуры савецкіх людзей з'яўляюцца грамадскія фонды спажывання. У мінулым годзе ў нашай рэспубліцы яны перавысілі 2 міліярды рублёў і склалі ў разліку на душу насельніцтва ў сярэднім 223 рублі». Аднак жа з гэтых «грамадскіх фондаў спажывання» зусім мала скарыстоўвае калгаснае сялянства, бо, прыкладам, з гэтых фондаў аплочваюцца таксама «пуцёўкі ў санаторыі», а да апошніх маюць доступ звычайна кіраўнічыя партыйныя і савецкія працаўнікі, гэтак званая «творчая інтэлегенцыя» ды пару «герояў сацыялістычнай працы». Таксама праўда, што сем'і калгасьнікаў маюць свае прыватныя «соткі» (ад 0,25 да 0,50 га), але ж «соткі» гэтыя апрацоўваюцца не калгасамі і не дзяржавай, а потнай працай самога калгасьніка ды апрацоўваюцца ў вырваны ад калгаснае паншчыны вольны час. Ды паводле новага калгаснага «Ўставу» старшыням калгасаў цяпер дазваляецца «абразаць» гэтыя «прыватныя соткі» ў залежнасьці «ад працаздольнасці калгаснікаў».

Але справа ня толькі ў мізэрным становішчы сялянства ў СССР. Прыпомнім часы славутае калектывізацыі і тое, у які спосаб яна праводзілася. У гутарцы з Чэрчылем сваім часам Сталін прызнаўся, што тады было «раскулачаны» і высланы 1 млн. сялянскіх сем'яў, што таксама сьцьвярджаецца і ў сучасных савецкіх дасьледваньнях[92]. А колькі сялянскіх сем'яў сталі ахвярай штучнага голаду 1933-1934 гадоў на Ўкраіне ды ў іншых раёнах СССР? Абэцэдарскі тут можа запярэчыць, што «народ будаваў сацыялізм», а гэта вымагала ня толькі ахвяраў, але й зьнішчэньня «класавых ворагаў». Гэты савецкі штамп добра ведамы, толькі зь ягонай дапамогай цяжка апраўдаць звычайнае рабаўніцтва і генацыд. Бо для індустрыялізацыі СССР і ўмацаваньня ягонае ваеннае магутнасьці спатрэбілася «первоначальное накопление капитала». Адсюль наступ на сялянства й накіданьне яму даволі выгаднае для дзяржавы гэтае дзяржаўнае паншчыны. Супраціў сялянства быў зламаны сама брутальным чынам. Калісьці неабходны фактар «первоначального накопления капитала», спалучаны з рабаўніцтвам сялянства, стаўся трывалаю зьяваю.

Вось жа, перш чым аплакваць лёс беларускага сялянства часоў Вялікага Княства Літоўскага і бачыць у гэным лёсе суцэльнае «нявольніцтва», Абэцэдарскаму перадусім варта было б прасачыць сучасны лёс сялянства ў СССР і ў БССР. Тым болей што гэтае савецкае, лікам трэйцяе, «издание крепостничества» нейкім чынам зьвязанае таксама зь гісторыяй сялянства ў Расеі.

Нявольнікі ў ВКЛ і Маскоўшчыне

Аднак зьвернемся да сацыяльнага становішча сялянства ў Вялікім Княстве і Маскоўшчыне ў ХVІ-ХVІІ стагодзьдзях[93]. Мы ўжо згадвалі пра нявольнікаў, якія ў Вялікім Княстве выступалі як «челядь невольная». Нявольнікамі ў Вялікім Княстве Літоўскім былі: нявольнікі з паходжаньня; палоненыя ў войнах; крымінальныя злачынцы, якім захоўвалася жыцьцё; асобы, якія ўступалі ў сужэнства зь нявольнікамі ці нявольніцамі, і дзеці апошніх. Законам забаранялася нявольніцтва ў сувязі з пазыкай грошай і запазычанасьцяй. Літоўскі Статут 1529 году ў гэтым выпадку ўстанаўляў наступную практыку. Даўжнік у кожным часе мог сплаціць свой доўг з адпаведнымі працэнтамі, і на гэтым разьвітацца з тым, у каго ён пазычыў грошы. Калі ж у яго на гэта не было сродкаў, дык сваю запазычанасьць ён мусіў адпрацоўваць. Каб усьцерагчыся розных махінацыяў на некарысьць даўжніка, Статут удакладняў, што пры поўным забясьпечаньні ўтрыманьня ён адпрацоўваў за год на суму 15 грошаў; бяз гэтага ўтрыманьня - 30 грошаў для мужчыны й 20 грошаў для жанчыны. Законам забараняўся таксама гэтак званы «вольны» самапродаж у нявольніцтва, г.зн. не з прычыны запазычанасьці, а ў сувязі зь нястачай сродкаў для пражыцьця. Ён дазваляўся толькі ў гады галадоўлі, але пасля галадоўлі гэты «самапрадажны нявольнік» (або дзеці) зноў станавіўся вольным чалавекам.

Фактычна нявольнікамі маглі стацца гэтак званыя «закупы», або найміты - зьбяднелыя сяляне, якія садзіліся на чужую зямлю й пры гэтым дзеля свае новае гаспадаркі ўбіраліся ў даўгі. Аднак нявольнікамі яны станавіліся толькі ў тым разе, калі, не сплаціўшы доўг і ня выканаўшы дамоўленых забавязаньняў, уцякалі з гэтае зямлі. Такія «закупы» таксама не пакідаліся законам на прыхамаць новых гаспадароў. Статут 1529 году ўдакладняў, што яны маглі адпрацоўваць з разьлікам 15 грошаў для мужчыны й 10 грошаў для жанчыны на год.

У Вялікім Княстве Літоўскім згаданае тут нявольніцтва, пачынаючы ад канца ХV стагодзьдзя пачынае зьнікаць. Трэба адзначыць, што праваслаўная царква ў нашым гаспадарстве адмовілася ад усялякіх формаў нявольніцтва яшчэ ў ХІV стагодзьдзі. Нявольнікі пачынаюць атрымліваць волю як шляхам «прыватнага» вызваленьня, гэтак і шляхам забясьпечаньня іх зямлёй, зразумела з адпаведнымі праўнымі абмежаваньнямі. Працэс скасаваньня нявольніцтва асабліва адлюстраваўся ў зямельнай валочнай рэформе вялікага князя Жыгімонта Аўгуста, якая пачала ўводзіцца ад 1557 году, крыху раней у падобнай рэформе, якую ўводзіла ягоная маці Бона. Калі зямельная рэформа Боны яшчэ згадвала пра «нявольную чэлядзь», дык рэформа Жыгімонта Аўгуста такой катэгорыі жыхарства ўжо ня ведае. Нявольнікі ў мінулым пераводзіліся ў адну з катэгорыяў сялянства, або прыдворных слугаў. Звычайна яны атрымлівалі надзел зямлі памерам ня менш за 3 моргі (адзін морг быў крыху меншы за адзін гэктар). Калі нявольніцкая сям'я была здольная апрацоўваць болей зямлі, яна магла атрымаць ня толькі 6 або 9 моргаў, але й цэлую валоку (у адной валоцы зьмяшчалася крыху больш за 21 гэктар). У апошнім выпадку адпаведна падвышаліся й падаткі. Гэты працэс скасаваньня нявольніцтва закрануў тады і прыватнаўласьніцкія гаспадаркі.

Літоўскі Статут 1588 году наагул скасаваў і забараніў усялякія формы нявольніцтва.

Цяпер зазірнем у гісторыю нявольніцтва ў Маскоўшчыне, якое там звалася «халопствам». Там існавалі тыя ж катэгорыі нявольнікаў, як і ў Вялікім Княстве Літоўскім. Аднак да іх яшчэ дадаваліся: катэгорыя «самапрадажных» і «купленых» халопаў, якая афармлялася адпаведнымі дакумэнтамі й рэгістрацыяй у адпаведных установах, і катэгорыя «службовых», або «дабравольных» халопаў - цівуны, ключнікі дый іншыя, - якая дакумэнтальна не афармлялася, а ўважалася за халопаў паводле традыцыі. Як згадвалася вышэй, у Княстве гэтыя катэгорыі нявольніцтва забараняліся законам. Праўда, шэрагам законаў (Судзебнік 1550 г., «указы» 1555, 1556, 1558 і 1560 гадоў) у Маскоўшчыне гэтыя апошнія катэгорыі нявольніцтва крыху абмяжоўваліся. Было забаронена ўважаць за нявольнікаў згаданых «службовых» халопаў; было забаронена няволіць (пераводзіць у «поўныя халопы») гэтак званых «детей боярских» (г.зн. у абставінах нашай краіны - шляхту) да 15-гадовага веку, а таксама тых, хто ў дадзены момант быў патрэбны для вайсковае службы; наагул было забаронена рознымі махінацыямі і з ужываньнем сілы пераводзіць вольных людзей у халопы. Аднак у часе разгулу «апрычніны» (свайго роду «яжоўшчыны», калі зьвярнуцца да гісторыі СССР 1930-х гадоў) гэтыя законы фактычна ня мелі якое-колечы сілы.

Катэгорыя даўжнікоў у Маскоўшчыне звалася «кабальнымі людзьмі». «Кабальныя людзі» фактычна ўважаліся за вольных, бо мелі права стаць вольнымі пасьля выплаты ці адпрацаваньня свайго доўгу. Але яны звычайна маглі адпрацоўваць толькі працэнты - несьці «кабальную службу», або «служити за рост», а сам доўг мусіў сплачвацца імі самостойна. Працэнты («рост») былі даволі высокія - ад 25 да 30 ад пазычанае сумы. Гэта спрычынялася да таго, што даўжнікы фактычна «закабаляліся» на ўсё жыцьцё зь пераходам «кабалы» і на дзяцей. Гэта - патэнцыйныя халопы. У сувязі з гэтым Б.Д.Грэкаў пісаў у сваёй працы (б.125): «легко сделать вывод о трудности, доходящей порою до невозможности, для кабального человека погашения долга». Тут ён падае адзін з частых прыкладаў, узяты зь сярэдзіны ХVІ стагодзьдзя. Пазычыўшы ў манастыры 2 рублі грошай (каля 130-160 рублёў у пераводэе на валюту канца ХІХ стагодзьдзя), сялянская сям'я зь 5-ці працаздольных чалавек на 13-м годзе гэтае «службы за рост» здолела сплаціць усяго толькі 60% свайго доўгу. Адным словам, «служылая кабала» фактычна ператваралася ў звычайную паншчыну. Вось чаму вальмі часта «кабальныя людзі» проста пераводзіліся ў катэгорыю «поўных халопаў». Падобнае халопства забаранялася ўказам 1558 году, пры гэтым перавод кабальнага чалавека ў поўныя халопы забараняўся нават зь ягонае згоды. Аднак, паводле гэтага ўказу, да выплаты доўгу даўжнік «головой» перадаваўся грашадаўцу, г.зн. у тую ж няволю.