У сьвятле гiстарычных фактаw

Гэтае зачараванае кола пакінем для разьвязаньня прафэсару Абэцэдарскаму. З свайго боку зазначым, што этнічна моцны народ, які засноўвае сваю дзяржаву й на працягу стагодзьдзяў застаецца ейным гаспадаром, пэўна ж ня можа сядзець увесь час на моўных і культурных запазычаньнях паняволенага ім народу. Гэтага, як можам канстатаваць, ня здарылася ні ў ЗША й Кубінскай рэспубліцы, ні ў Канадзе й краінах Лацінскай Амэрыкі. Тым жа часам нібы «дзяржаўна-магутны» летувіскі народ нават не здабыўся на адзін-адзінюсенькі дакумэнт у роднай мове. І Польшча «квітнела лацінаю» - можа быць адказ, але толькі не разьвязаньне пытаньня, бо Польшча мела сваю высокую культуру, у тым ліку й моўную.

Далей, Абэцэдарскі кпіць з «фальсіфікатараў гісторыі Беларусі», якія сьцвярджаюць, што, прыкладам, Ягайла «ня ведаў літоўскай мовы й гаварыў толькі па-беларуску» (б.39-40). Ён пэўны ў тым, што вялікі князь Ягайла - «літовец па паходжанню» - мусіў быў знаць летувіскую мову. Ягайла, зразумела, знаў беларускую мову, і што ён карыстаўся гэтай мовай, пра гэта пісаў польскі гісторык Ян Длугаш. Дарэчы, у Ягайлы дзеці былі толькі ад князёўны «рускага роду» - Сонькі Гальшанскай. Зь імі, як і з сваёй жонкай, ён мог і гутарыць у беларускай мове. Праўда, той жа Длугаш пісаў, на што паклікаецца й прафэсар Абэцэдарскі, што, беручы ўдзел у хрышчэньні старажытных ліцьвіноў, Ягайла даносіў да іх слова Хрыстовае ў іхнай «роднай мове». З гэтага аднак не вынікае, што Ягайла прамаўляў да іх у летувіскай мове, бо Длугаш не падае прыкладаў гэтае мовы, як гэта ён робіць у выпадку беларускай мовы. Таксама ў акце Ягайлы з 1387 году пра хрышчэньне летапіснае Літвы старажытныя ліцьвіны выразна выступаюць, як апрычоны «народ»[47]. Так іх характарызуюць таксама ранейшыя й пазьнейшыя крыніцы. Больш за тое, у адным з дыпляматычных дакумэнтаў з 1420 году, які прыпісваецца Вітаўту, сьцьвярджаецца, што ліцьвіны й жамойты (жамойціны) - гэта адзін і той жа народ і маюць адну й тую ж мову. Але гэта быў дакумэнт, які ў спрэчках з крыжакамі бараніў правы Вялікага Княства Літоўскага датычна Жамойці. У іншых выпадках той жа Вітаўт выразна выдзяляў жамойтаў, называючы іх апрычоным «народам». Асобным «народам» называлі сябе й самі жамойты, пра што будзе гаворка ніжэй.

Адным словам, з усяго гэтага немагчыма зрабіць выснову, што старажытныя ліцьвіны - гэта балцкі народ ці нават двайняк жамойтаў ды што Ягайла абавязкова знаў летувіскую (жамойцкую) мову. Ведама, Ягайла мог знаць і жамойцкую мову, але чамусьці ў касьцёлах і манастырох Кракава ён пажадаў мець надпісы на фрэсках у беларускай мове. З засьцярогай да гэтае праблемы цяпер пачалі падыходзіць і ў БССР. Прыкладам, у аглядзе аднае з кнігаў А.Мальдзіса малады навуковец М.Ермаловіч пісаў:

«Справа ўся ў тым, што, як сведчаць летапісы і другія матэрыялы, у старажытныя часы пад Літвой разумелася не сучасная Літва, а заходняя частка сучаснай Беларусі, дзе жыло племя літва. Калі ў сярэдзіне ХІІІ ст. тут утварылася дзяржава, то яна стала называцца Вялікім княствам Літоўскім, бо яе першапачатковая сталіца - Навагрудак - знаходзілася на тэрыторыі старажытнай Літвы. Пазьней, у пачатку ХІV ст., калі цэнтр дзяржавы перамясьціўся ў Вільню, то і назоў «Літва» стаў пашырацца на ўсходнюю тэрыторыю сучаснай Літвы, якая да гэтага называлася Аўкштайціяй. Але і першапачатковая Літва па-ранейшаму насіла свой назоў, гэтак жа, як і яе насельніцтва, асіміляваўшыся ў беларусаў, называла сябе ліцьвінамі»[47а].

Аднак Абэцэдарскі не прызнае ніякіх засьцярогаў. Старадаўных ліцьвіноў-літву ён проста залічвае да сям'і балцкіх народаў і родніць іх з жамойтамі.

У лісьце-пасланьні вялікага князя Гедзіміна да францішканцаў і заходніх палітыкаў, якое датаванае 26 траўнем 1323 году, ёсьць даволі цікавая мясьціна. Запрашаючы ў Вялікае Княства Літоўскае прапаведнікаў каталіцкага веравызнаньня, Гедзімін выказвае пажаданьне, каб гэтыя прапаведнікі добра зналі польскую, земгальскую й рускую мовы, адпавядаючы тым, што пры ім і раней праводзяць і праводзілі місійную дзейнасьць у Вялікім Княстве[48]. Між іншага, у сваёй «Прускай кроніцы» Гедзімінаў сучасьнік Пётра Дузбурскі таксама адзначае, што пры выведах у Літве крыжакі пасылалі сюды людзей, якія володалі польскай мовай. Падобным мэтадам карысталіся й ліцьвіны, выкарыстоўваючы на прускай тэрыторыі тых асобаў, што зналі тую ж польскую мову[49].

За часамі Гедзімінавымі ў Вялікім Княстве Літоўскім было вельмі шмат уцекачоў зь Земгаліі, дый сам Гедзімін прэтэндаваў на гэтую частку Латвіі, у сувязі з чым тытулаваўся таксама «князем Земгаліі». Тым часам у Вялікім Княстве было таксама вельмі шмат палякаў, захопленых у Польшчы пры частых рабункавых набегах. Але ж палякі былі хрысьціянамі ды, бязумоўна, мелі й сваіх сьвятароў, што былі палоненыя разам з рэштай польскага жыхарства. Для іх былі непатрэбныя ні місіянэры, ні звычайныя сьвятары. Гедзімін быў зацікаўлены найперш хрышчэньнем самых ліцьвіноў і гэтых земгалаў, бо з Жамойцяй існавалі напружаныя дачыненьні. Падкупленая крыжакамі, Жамойць асабліва ўзбунтавалася тады супраць Вялікага Княства Літоўскага і палітыкі Гедзіміна правесьці хрысьціянізацыю паганскае часткі гаспадарства. Дарэчы, у самым тытуле Гедзімін нават не называўся «князем Жамойці», як гэта ўвойдзе ў звычай пасьля канчатковага далучэньня яе да Вялікага Княства. Такім парадкам, як вынікае, місіянэры прызначаліся для ліцьвіноў і земгалаў, і да ліцьвіноў яны маглі прамаўляць у польскай або «рускай», г.зн. беларускай, мовах, якія за тымі часамі шмат ня розьніліся між сабой.

У сувязі з гэтым вялікую каштоўнасьць набывае паведамленьне Хрысьціяна, крыжацкага сьвятара, які ад верасьня 1254 году быў каталіцкім біскупам Вялікага Княства (пры Міндоўгу). У сваіх успамінах ён сьведчыў, што «Літва, або Літванія, - гэта славянская краіна»[50]. У гэтым выпадку ня меньшую каштоўнасьць мае і канстатацыя ведамага гуманістага й пасьлейшага папы (Пій ІІ, 1458-1464) Энэя Сыльвія Пікаляміні. Свае весткі ён пачэрпнуў з гутарак зь Геранімам Праскім у часе Базэльскага сыноду (1432-1434). У сваю чаргу, з даручэньня Ягайлы й Вітаўта Геранім Праскі некалі браў удзел у хрышчэньні ліцьвіноў. Пікаляміні ў сваёй ведамай працы зусім выразна пісаў:

«Lituania et ipsa late patens regio Polonis ad orientem connexa est... Rara inter Lituanos opida, neque frequentes willae opes apud eos... Sermo gentis Sclavonicus est, latissima est enim haec lingua et in varias divisa sectas.» (г.зн.: Літва з сваімі шырокімі прасторамі мяжуецца з Польшчай ад усходу... Рэдкія ў ліцьвіноў гарады, таксама мала й вёсак... Мова народу - славянская. Гэтая мова вельмі пашыраная ды падзеленая на розныя разгаліненьні)[51].

Пра тое, што «мова ліцьвіноў - славянская» й што «ліцьвіны - славянскі народ» пісалі таксама Гартман Шэдэль у «Сусьветнай кроніцы» (1493), дырэктар Нюрнбэрскай Лаўрэнцеўскай гімназіі Ян Коклес Норык у геаграфічным нарысе «Дэкастыхон» (1511), Ян Багемскі ў працы «Звычаі ўсіх народаў» (1538), аўстрыйскі дыплямат Сігізмунд Гербэрштайн у ведамай «Гісторыі Маскоўшчыны» (1549), а таксама Мацей Стрыйкоўскі ў «Кроніцы польскай, літоўскай, жмудзкай і ўсяе Русі» (1582) ды Аляксандар Гваніні ў сваёй «Кроніцы Эўрапейскай Сарматыі» (1578)[52].

Ведамы польскі гісторык Ян Длугаш (1415-1480) фактычна таксама збліжаў мову ліцьвіноў з славянскай мовай. Праўда, захапіўшыся тэорыяй «рымлянскага паходжаньня», у мове ліцьвіноў Длугаш хацеў бачыць нейкі «жаргон» лацінскай мовы. Але і ён цьвердзіў, што, сутыкнуўшыся з славянскімі мовамі, гэтая мова ліцьвіноў «перайшла ў славянскую мову»[53].

Як згадвалася вышэй, вялікі князь Вітаўт моўна і нацыянальна ў адным з сваіх актаў радніў ліцьвіноў з жамойтамі. Аднак жа ў іншых актах Вітаўта гэтыя жамойты заўсёды завуцца апрычоным «народам». Ды той жа Вітаўт чамусьці сярод ліцьвіноў шукаў сьвятароў і біскупа для Жамойці, якія маглі б разумець жамойцкую мову. Паляк Эразм Вітэлі (Цёлак), які быў за дзяржаўнага сакратара за часамі княжаньня вялікага князя Аляксандра, у сваёй ведамай справаздачы для папы ў 1501 годзе сьведчыў: «Ліцьвіны захоўваюць собскую мову, але з тае прычыны, што рутэны засяляюць бадай палову княства, карыстаюцца іхнай мовай дзеля ейнае зграбнасьці й лёгкасьці»[54]. Што гэтым хацеў сказаць Вітэлі - няведама, бо тады і ўкраінцы карысталіся беларускай літаратурнай мовай. Быццам больш выразна выказаўся ў падобнай справаздачы 1568 году папскі нунцы ў Польшчы Юлі Рудж'еро. Ён пісаў, што мова ліцьвіноў нагадвае жамойцкую мову і мову прусаў[55]. Але, і найбольш праўдападобна, у гэтым выпадку Рудж'еро выходзіў з довадаў польскага гісторыка Кромэра, ведамая праца якога якраз выйшла ў тым жа 1568 годзе і ў якой яе аўтар да крайнасьці разьвіваў тэорыю пра «рымлянскае» паходжаньне ліцьвіноў. Як ведама, захапіўшыся апошняй тэорыяй, Міхал Цішкевіч ці Міхалён Ліцьвін, (г.зн. беларус у сучасным разуменьні) у сваёй працы, напісанай у 1550 годзе, прапанаваў увесьці лацінскую мову ў якасьці дзяржаўна-літаратурнай мовы Вялікага Княства Літоўскага[56].