Узмах крыла
На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Узмах крыла, Бураўкін Генадзь Мікалаевіч-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Название: Узмах крыла
Автор: Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Дата добавления: 16 январь 2020
Количество просмотров: 191
Узмах крыла читать книгу онлайн
Узмах крыла - читать бесплатно онлайн , автор Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Аснову новай паэтычнай кніжкі Генадзя Бураўкіна склалі вершы, напісаныя ў апоўнія гады, калі ён жыў у Нью-Йоркў, прадстаўляючы родную рэспубліку ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Туга па Радзіме, шчыры водгук на няпростыя падзеі ў Беларусі, шчымлівы роздум над трывожным сённяшнім днём — вось іх асноўныя.матывы. У зборнік увашлі таксама «чарнобыльская» нізка «Брагінская вясна - 1986», «Запісы з дальняй шуфляды», якія па цэнзурных прычынах не маглі быць, надрукаваны ў свой час, і новыя лірычныя радкі аб каханні.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Перейти на страницу:
Сон
Страшны кашмар
Мяне мучыць да раніцы.
Жудасны сон
Зноў і зноў паўтараецца:
Быццам бы воля злавесная нейчая
Шэрых ваўкоў пасяліла з авечкамі.
I пад аўчынаю
Знікла адвечнае.
Што тут —
Ваўчынае?
Што тут —
Авечае?
Ходзяць ваўкі кучаравыя
Пашамі.
Выюць авечкі
З клыкастымі пашчамі.
Не заўважаюць
Ні сена,
Ні зайцаў
Б'юцца ілбамі,
Штоміг агрызаюцца.
Кожны лаўчыцца
Іншага зжэрці
I не шкадуе
Ні шкуры,
Ні шэрсці.
А праз выццё
I бляянне авечае
Ясна чуваць
Галасы чалавечыя:
«Што ж не ў засценках
Вы ўсе апынуліся —
Проста за сцэнай
Пераапрануліся?
Вымелі вон
Маніфесты з дакладамі,
Робіце шмон
З адрасамі дакладнымі.
Сталі шпікамі
З начнымі пагонямі.
Пад пінжакамі —
Мундзіры з пагонамі...»
Зграя гырчыць,
Не даруе,
Не каецца
I загрызае
Усіх,
Хто спаткаецца.
Поўсць разлятаецца,
Шкура крывяніцца...
Не надыходзіць
Жаданая раніца...
...Вые,
Скавыча,
У друзе качаецца...
Жудасны сон мой
Ніяк не канчаецца.
* * *
Што ж гэта такое
З Радзімай адбываецца?
Песні не спяваюцца.
Вершы не складаюцца.
Душы недалужныя
Не здалелі выстаяць —
Пад вятрамі сцюжнымі
Даастатку выстылі,
Хоць і не апальныя,
Хоць і не галодныя,
На чужыну дальнюю
Рвуцца, як бязродныя.
А за акіянам
Ласка невялікая
Для гасцей нязваных,
Сваякоў някліканых.
I сумленне ж мучае,
Што так лёгка кінулі
I бацькоў засмучаных,
I садкі з калінамі...
Покуль гэта ўцяміцца,
Покуль песня вернецца,
Колькі дум запляміцца,
Колькі душ зняверыцца!
Горка,
Як дзяціна
Ад хаты адбіваецца...
Што ж гэта з Радзімай
I з намі адбываецца?..
* * *
У раённай ранішняй гасцініцы
Першы промень шыбы залаціць.
I здаецца,
Вось акно расчыніцца
I гарласты певень заляціць,
Крыламі агністымі залопае,
Горда ўскіне
Звонкі свой кадык
I ўзнясе над соннаю Еўропаю
Першабытны пераможны крык...
Хай нічога ў свеце не адбудзецца,
Ды ўва мне,
Як вечнае святло,
Раптам
Дзіва дзіўнае абудзіцца,
Што дзіцячай яваю было.
Дзе яно,
Забытае,
Далёкае,
Даўняе,
Схаванае ў душы —
На палянах верасных галёкае
Ці маўчыць у цёмным шалашы?
Вабнае,
Наіўнае,
Няўлоўнае,
Да якога зноў не дабрысці,
Сёння, можа, самае галоўнае,
Самае патрэбнае ў жыцці?
Цяжка цісне скрухай беспрычыннаю
Сэрца, пасталелае даўно...
Свеціць сонца.
I акно расчынена.
Толькі пеўня штосьці не чутно...
* * *
Паўтараю,
Як словы замовы,
Шэпт з мінуўшчыны нашай сівой:
Хто не ведае матчынай мовы,
Той не любіць матулі сваёй.
Запісы з дальняй шуфляды
Пра паклёпнікаў
Яны чамусьці сталі рана старыцца,
Раптоўна прытаміліся крычаць.
Вусы пазбрылі,
Фрэнчы здзерлі «сталінцы».
Ды на душы —
Былых часоў пячаць.
Яны і сёння ўсё на «бацьку» крывяцца
Маўляў, без іх махаў ён тапаром.
А ці не ў іх чыгунныя чарніліцы
Сцякала з праржавелых пёраў кроў?
Ці ж не яны халоднымі вужакамі
Паўзлі к сябрам і ў сэрца, і ў пасцель?..
Іх,
Што былі у Берыі служакамі,
Я не забуду,
Як бы ні хацеў.
Хоць не мае бацькі ад іх загінулі,
Я не дарую ім ні кроплі слёз...
I на іх лягуць
Пліты надмагільныя,
Як іхні ж недапісаны данос...
1965
Перейти на страницу:
