Узмах крыла
На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Узмах крыла, Бураўкін Генадзь Мікалаевіч-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Название: Узмах крыла
Автор: Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Дата добавления: 16 январь 2020
Количество просмотров: 191
Узмах крыла читать книгу онлайн
Узмах крыла - читать бесплатно онлайн , автор Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Аснову новай паэтычнай кніжкі Генадзя Бураўкіна склалі вершы, напісаныя ў апоўнія гады, калі ён жыў у Нью-Йоркў, прадстаўляючы родную рэспубліку ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Туга па Радзіме, шчыры водгук на няпростыя падзеі ў Беларусі, шчымлівы роздум над трывожным сённяшнім днём — вось іх асноўныя.матывы. У зборнік увашлі таксама «чарнобыльская» нізка «Брагінская вясна - 1986», «Запісы з дальняй шуфляды», якія па цэнзурных прычынах не маглі быць, надрукаваны ў свой час, і новыя лірычныя радкі аб каханні.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Перейти на страницу:
Рахунак 904
З кожнаю бядою ўваскрасае
Душ людскіх самаахвярны фронт.
Сам сабою ўзнік галоўны самы
Наш народны, наш гаротны фонд.
Як і ў дні ваеннай небяспекі,
Да людзей на выручку пайшлі
Горкія дзіцячыя капейкі,
Кроўныя рабочыя рублі.
Папаўнялі шахты і арцелі
Гэту надзвычайную казну,
Быццам бы мы ўсе сплаціць хацелі
Страшную агульную віну.
Устарэлі ўсе арыенціры,
Да якіх прывык наш сонны дом.
Стаў рахунак дзевяцьсот чатыры
Грозным і няпісаным судом.
Мы яму навыперадкі неслі —
Гэтак шчыра, можа, ўпершыню —
Зберажэнні, прэміі і пенсіі,
Міласэрнасць, боль і дабрыню.
(Праўда, паспелі падсунуць пры гэтым
Подлыя «ўзносы» спалох і спадман:
Спеў салаўёў калыхалі газеты,
I супакоем свяціўся экран,
Страх журналісту вытрымку выеў,
Выбіў разважлівасці тармазы:
«Добра, што вецер дзьмуў не на Кк-у...»
Дзьмуў ён на Гомель і на Мазыр.
А на экране чыноўнік вучоны
Не затуманіў спагадаю твар —
Што яму вецер чарнобыльскі чорны! —
«Тэхнічны прагрэс патрабуе ахвяр...»)
Наша воля не дала прыгладзіць,
Апраўдаць нядбайніцтва і зло,
Каб нідзе дзяржаўнае бязладдзе
У бязлюддзе не перарасло.
Больш, чым грошы, хай штодзённа поўняць
Наш святы усенародны фонд
Дзелавітасць, вера, прынцыповасць,
Ясны розум і працоўны пот.
I дурная куля ў зорным ціры
Да мішэні хай не даляціць...
Па рахунку дзевяцьсот чатыры
Доўга-доўга нам яшчэ плаціць.
* * *
Памяці герояў-пажарнікаў
Год за годам сеяць нам і жаць,
На зямлі дагледжанай і добрай.
А яны глыбока ў ёй ляжаць —
Віцязі ў цяжкіх пажарных робах.
Мяккая вясновая трава
Ім не ўсцеле цесныя пасцелі.
Мы іх не паспелі ўратаваць.
Нас уратаваць яны паспелі.
У свінцовых трунах леглі ў жвір -
Шпаламі пад рэйкамі прагрэсу.
Збераглі нам Кіеў і Мазыр.
Збераглі нам Гомель і Адэсу.
Першародны жытні пах раллі
I ваду ў крыніцы прыдарожнай —
Столькі для нашчадкаў збераглі,
Што сягоння і злічыць няможна.
Ні шаленства смерчаў агнявых,
Ні бяссілле іх не збілі з тропу.
Быў бы ў іх, каб азірнуцца, міг —
За сабою ўбачылі б Еўропу.
Ды яны не ўгледзелі як след
Нават гібель позіркам юначым.
Гэта мы неспапялёны свет
Іх вачамі здзіўленымі бачым.
Гэта нам прыгадваць зноў і зноў
На асфальце ці на расцяробах,
Што падмуркам нашых спраў і сноў —
Віцязі ў цяжкіх пажарных робах...
1988
Ох, даўжэй пажыць бы пад Мілавіцай...
* * *
Так знаёмы ўрочышчы і палеткі,
А і яны складаюцца з таямніц:
Таямніца атама,
Таямніца клеткі,
Таямніца зернетка і крыніц.
У душы разгубленай праз напасці
Беражна пранесены,
Як абразы,
Таямніца вернасці,
Таямніца шчасця,
Таямніца ўсмешкі і слязы.
Як святое таінства на дасвецці
Скрозь дзірван бяспамяцтва прараслі
Таямніца вечнасці,
Таямніца смерці,
Таямніца неба і зямлі.
Ох, даўжэй пажыць бы пад Мілавіцай,
Каб паспець да лепшага свет змяніць,
На зямныя дзіўнасці надзівіцца,
Разгадаць хоць некалькі таямніц...
* * *
У Трускаўцы, як і раней, спяваюць
Каля бювета цеснай грамадой,
Нібы хваробы песняй адвяваюць
Ад душ, акропленых жывой вадой.
У паднябессе рвуцца падгалоскі.
Іх узнімаюць беражна басы.
Здаецца, з цэлай Украіны вёскі
Сюды свае прыслалі галасы.
Дзядзькі і цёткі зладжана спяваюць
Пра Галю, пра крыніцу пад вярбой —
I з твараў ператомленых змываюць
Заўсёдны клопат і нядаўні боль.
Вядзе свой рэй нястомны запявала.
Прыціхлі гамана і мітусня.
I песня ўсіх звяла і аб'яднала
I парадніла хоць бы на паўдня.
Як і заўсёды,
Так яна дарэчы —
Ці паліць сонца,
Ці ідуць дажджы...
I покуль людзі песняй душы лечаць,
Яшчэ не страшна ў гэтым свеце жыць.
* * *
Хоць ты ў Антарктыку бяжы,
Калі па ўсім вясновым краі
Ідуць кіслотныя дажджы,
Як быццам неба нас карае
За спляжаны бяздумна лес,
За гербіцыды і нітраты,
За ўвесь бязлітасны прагрэс,
Хоць ён зусім не вінаваты.
На дымным ядзерным крыжы
Прырода курчыцца пакутна.
Ідуць кіслотныя дажджы,
На сад выплёхваюць атруту.
Цьмянее незабудак сінь.
З лістоты піць не хочуць птушкі.
I кроплі чорныя на ўсім —
Нібыта д'яблавы вяснушкі.
Перейти на страницу:
