Узмах крыла
На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Узмах крыла, Бураўкін Генадзь Мікалаевіч-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Название: Узмах крыла
Автор: Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Дата добавления: 16 январь 2020
Количество просмотров: 191
Узмах крыла читать книгу онлайн
Узмах крыла - читать бесплатно онлайн , автор Бураўкін Генадзь Мікалаевіч
Аснову новай паэтычнай кніжкі Генадзя Бураўкіна склалі вершы, напісаныя ў апоўнія гады, калі ён жыў у Нью-Йоркў, прадстаўляючы родную рэспубліку ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Туга па Радзіме, шчыры водгук на няпростыя падзеі ў Беларусі, шчымлівы роздум над трывожным сённяшнім днём — вось іх асноўныя.матывы. У зборнік увашлі таксама «чарнобыльская» нізка «Брагінская вясна - 1986», «Запісы з дальняй шуфляды», якія па цэнзурных прычынах не маглі быць, надрукаваны ў свой час, і новыя лірычныя радкі аб каханні.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Перейти на страницу:
Беларусі 90-х гадоў
Ты начулася ўдосталь прамоўцаў пустых,
У якіх наяднаны хлусня і хвала,
I чамусыхі даўно ўжо не слухаеш тых,
Каму таленты раздала.
А яны ж тваю сутнасць нясуць праз гады.
Свет па іх вызначаць тваё месца прывык.
Дзе ж стаіўся іх голас,
Заўжды малады?
I ў душы выспявае не просьба, а крык:
«На цябе неаднойчы вастрылі нажы,
Каб навекі цябе загубіць.
Беларусь,
Свае таленты беражы,
Калі хочаш свабоднаю быць!
У вар'яцкай яздзе, на сляпым віражы
I дарогу няцяжка згубіць.
Беларусь,
Свае таленты беражы,
Калі хочаш разумнаю быць!
Ты аглухла сягоння ад песень чужых,
А свае ўсе паспела забыць.
Беларусь,
Свае таленты беражы,
Калі хочаш славутаю быць!
Прагані з даляглядаў сваіх міражы
I пабудку паспей пратрубіць.
Беларусь,
Свае таленты беражы,
Калі хочаш магутнаю быць!
Сіратліва не стой ля суседскай мяжы
I не дай сваю памяць знябыць.
Беларусь,
Свае таленты беражы,
Калі хочаш шчасліваю быць!»
...I разбілася думка мая яшчэ раз
Аб каменную сценку людской глухаты.
I яхідна ўсміхнуўся знявераны час...
Ну няўжо не пачула і ты?
Прысніўся сон матулі...
Матулі зноў прысніўся дрэнны сон
Пра сына.
Пра каго ж яшчэ ёй сніцца?
Нібыта ходзіць па кватэры ён,
Ламаючы струхлелыя масніцы.
А ёй карціць яму дапамагчы,
Рвануцца напярэймы,
Ды не можна.
I сын, як здань, знікае уначы.
I сэрца маці тахкае трывожна.
Ёй не заснуць да раніцы цяпер,
Не вымаліць душэўнай раўнавагі.
I прадчуванне, як галодны звер,
Ламацца будзе ў сумныя развагі.
«Чаму масніцы?
Ад чаго яны
Рыпелі і ламаліся штохвілі,
Калі ў яго паркет і дываны —
Ні парахні,
Ні шашалю,
Ні цвілі?
Так доўга не званіў і не пісаў.
Мінулы год хварэлі ўнукі часта.
А можа, недзе прастудзіўся сам?
А можа, чым не дагадзіў начальству?..»
Як толькі сонца бліснула ў акне,
Яна спалох панесла да суседзяў,
Каб нехта ў дзіўным, недарэчным сне
I тайны сэнс, і тайны знак угледзеў.
Зноў прыгадала ўсе свае гады,
Усе свае сакрэты і прыкметы.
Калі ён быў худы і малады,
Дык на пабыўку прыязджаў штолета.
Гарэў у печы весела агонь.
Па хаце праплывалі кропу хвалі.
I ціха пад ягонаю нагой
Памытыя маснічыны спявалі...
Вярнулася вясёлая.
На ўслон
Прысела,
Перш чым корпацца ў гародзе.
«I праўду кажуць:
Глупства — гэты сон.
Чаго не навярзецца ў адзіноце...»
Палола, палівала цэлы дзень.
Курэй у хлеў загнала на змярканні.
Прылегла.
А жаданы сон не йдзе.
I сэрца распінаюць прадчуванні.
На вуліцы не ціхнуць галасы.
Пад коўдраю ніяк не прымасціцца...
I ўсё ў вачах стаіць далёкі сын.
I ўсё рыпяць старэнькія масніцы...
* * *
Ноч над лугамі, расою намоклымі,
Хмаркі рассоўвае.
Зноў і на сэрцы маім, і за вокнамі
Ціша бяссонная.
Нейкая птушка ніяк не ўгамоніцца,
Пырхае, ціўкае.
Можа, і ў птушкі старая бяссонніца
Роспачнасць ціхая.
Ці не хапае святла над разорамі,
Ветру мурожнага?
Ці і ў яе між зямлёю і зорамі
Столькі трывожнага?
Цьмяна заранка за вёскаю бліскае,
Птушку палохае.
Крылы слабыя. Надвор'е вятрыстае.
Доля нялёгкая.
I ўжо на выгане вырай збіраецца
Купкаю рэдкаю...
Вось і засні тут, чакаючы раніцу,
З гэткай суседкаю...
* * *
Ён вечна быў мне казкай,
Таемнай і прыгожай.
Ды ўсё часцей
З апаскай
Я ў родны лес прыходжу.
Мне злосны горкі роздум
Вярэдзяць штохвіліны
Разбураныя гнёзды,
Зламаныя галіны.
Засыпалі палянкі
I барсуковы сцежкі
Пагнутыя бляшанкі,
Старыя галавешкі...
Падораная Богам
Уся краса лясная
Ад варварства людскога
Зняможана канае.
Прыбраў сухое голле
I здзёртую кару я...
Няўжо і мне ніколі
Лес родны не даруе?
Вы за мяне,
За грэшніка,
Замоўце хоць бы слоўца,
Ласкавы ліст арэшніку,
Калючы куст ядлоўцу...
Перейти на страницу:
