Выбранае
На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Выбранае, Някляеў Уладзімір-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Название: Выбранае
Автор: Някляеў Уладзімір
Дата добавления: 16 январь 2020
Количество просмотров: 374
Выбранае читать книгу онлайн
Выбранае - читать бесплатно онлайн , автор Някляеў Уладзімір
У кнігу "Выбранае" Уладзіміра Някляева, творчасць якога з'яўляецца адной з найбольш яскравых старонак сучасна беларускай паэзіі, увайшлі вершы і паэмы з папярэдніх яго паэтычных зборнікаў, а таксама фантастычная аповесць "Вежа".
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Перейти на страницу:
ЛІСТОЎКА
Колькі слоў пра любоў і дабро
Асвятлялі паперу!..
У бяссіллі адкіну пяро —
Сам сабе ўжо не веру.
Невыносна. Гранада была —
Зноў Гранада.
З усяго, што зямля прыняла,
Выспяваюць снарады.
Для чаго ж нам ламацца ў душу,
Міласэрны мой брат?..
Невыносна!
I ўсё-ткі пішу
Спісы болю і страт.
Праз мяне напралом
Гром! —
і куляй прабіта лістоўка:
"Больш адным, хто з пяром —
Менш адным, хто з вінтоўкай".
ПАШТОЎКА З САРАЕВА
Ля каменя, які апавяшчае,
Што тут якраз, на гэтым самым месцы,
Быў некалі забіты Фердынанд,
Той самы Фердынанд, той самы герцаг,
Дакладней, эрц... Чаму, дарэчы, эрц?..
(Даведацца.) Ля каменя таго
Стаіць ружовашчокая аўстрыйка —
Спакусніца, аўстрыйская багіня,
Што стала алімпійскай чэмпіёнкай,
Якую для рэкламнага праспекта
Фатаграфуе клышаногі швед,
Стараючыся, каб відзён быў надпіс
На камені, які апавяшчае,
Што некалі на гэтым самым месцы
Забіты быў...
Да каменя ідзе
Ссівелы немец, герцага равеснік,
З ім жонка маладая, у якой
Дзве пары лыж.
Яна глядзіць на шведа —
Швед на яе.
Смяецца чэмпіёнка,
Іскрыцца снег ля каменя таго,
Дзе некалі... які апавяшчае...
На момант немец прыпыняе жонку
I кажа ёй: "Nicht er der letzte war" [8].
ГОНКА
Секунда да старту — і ўжо не адменіцца старт.
Не пройдзе хтось іншы тваю алімпійскую гонку.
Падзеляць прызы, медалямі насыпяць скарбонкі,
Ды ўсё гэта — потым,
А зараз — азарт.
Секунда да старту.
Цябе не бяруць у разлік.
Табе не прарочаць высокае месца прызёра,
Дзесятку замкні — і не ўчуеш ні слова дакору,
Прывыклі, што ты — у сярэдніх,
А ты — не прывык.
Секунда да старту...
А жэраб цябе пасярод
I зараз паставіў, каб месца адразу ты ведаў;
I пойдуць па гонцы,
нібы ганаровы эскорт,
Два фіны наперадзе,
Ззаду — два шведы.
Яны фаварыты...
Як здорава фіны пайшлі!
Ажно закружыла
па следзе іх
след над лыжнёю!
I шведаў, гатовых рвануцца,
ты бачыш спіною:
Абодва — прызёры,
Абодва — лыжні каралі.
Ды толькі карона
Адна
на дзесятак галоў
Дастойных яе...
І секунда да старту.
Спакойна.
Дзесятку замкнуць — гэта вельмі, канечне,
прыстойна,
Але паспрабуем
На моц
Каралёў!
Як шчодра — за так! — мы секунды жыцця
раздаём.
На фінішы лёсу
камусьці секунды не хопіць,
На фінішы гонкі,
Як шведы тандэм свой раскоцяць,
I выцягнуць фіны
Пад'ём.
Хто першы — той першы,
Хоць губы кусай да крыві.
Спадзеўка ва ўсіх
на сябе, на лыжню і на ўдачу.
Дастаць толькі 6 фінаў.
А потым, як кажуць, пабачым.
Дастань толькі фінаў —
Хоць жылы парві!
Цяпер — ці ніколі. Такая секундзе цана.
Цяпер — ці ніколі. Няма што адкласці
на потым.
Да фінішу доўгія вёрсты
работы,
работы,
работы,
Да старту —
Бясслаўя і славы —
секунда адна.
ТРАКАЙ
Я помню, што песня была. Не помню якая.
На захадзе тлелі чырвоныя вежы Тракая.
Азёры Тракая чаўны калыхалі —
такая
Знаёмая песня гучала...
Не помню якая.
Быў жнівеньскі вечар, Азяблы ля возера.
Росны,
I пахла травою і рыбаю, мокрымі вёсламі.
На вежу Тракая скацілася з воблака поўня.
Усе дэкарацыі помню. А дзеі — не помню.
Так дзіўна не помню, што нельга на гэта
забыцца.
Нібыта былое яшчэ толькі думае збыцца —
I можна ў ім нешта
змяніць, перайначыць, падправіць,
Бы ў п'есе, якую збіраюцца нанава ставіць.
Мінулага памяць, як сталь ліставая
пад прэсам:
Пружыніць — а гнецца... I вось перапісана
п'еса,
I той, хто ў старой пастаноўцы быў проста
ў масоўцы,
Стаць прагне героем у новай яе пастаноўцы.
Ды я не пра тое... А песня — пра раці
князёвы.
Мелодыя вольная, непаланёныя словы.
Саб'ецца пагоня. I вершнікі коней напояць.
Гісторыя — тое, што некаму выгадна помніць.
Што гоніць пагоню з Тракая да Крэўскага
замка...
Гісторыя з намі таргуецца, быццам цыганка.
Стамлёнаму Вітаўту не дачакацца кароны.
Законы гісторыі — гэта адчаю законы.
Я зноў не аб тым... Абрываецца думка.
Сам-насам
Я ў сённяшнім часе з мінулым
і будучым часам.
Іду па канаце. Дзве прорвы з бакоў,
дзве лавіны.
Бірута і Кейстут!.. Спяём і паплачам,
літвіны!
Спяём і паплачам, напоўніўшы келіхі брагай,
Спяём, і паплачам, і вып'ем да дна за адвагу,
За продкаў адвагу, яшчэ за адвагу нашчадкаў,
Мы — кладкі між імі, над плынню гісторыі
кладкі.
Імя нам — кагорты: мільёны, мільёны,
мільёны...
Каб нас не забылі, пакінем нашчадкам імёны,
Пакінем імёны! — адно на мільён дастаткова,
Каб выспела ніва,
дзе будзе пасеена слова,— а
Слова
Кладзецца на слова, як колас на колас
Кладуцца, каб выстаяць вецер,
і голас на голас,
I вусны на вусны,
I рукі злятаюць на рукі...
Не, песню не помню.
Мелодыя...
музыка...
гукі...
Перейти на страницу:
