У сьвятле гiстарычных фактаw

Далей Абэцэдарскі пералічвае прыклады, як вуніяцкія епіскапы й мітрапаліты прыгняталі народ шляхам «бязьлітаснага ліхвярства» дый іншых грашовых махінацыяў, спраўлялі над гэтым народам «крывавыя расправы» ды нават «гвалцілі» дзяўчатаў. Вось вам, высноўвае Абэцэдарскі, і «народная беларуская рэлігія» і ейная «высокая маральнасьць»! Зразумела, паслугоўваючыся падборам толькі адмоўных фактаў, галяпаваць можна і нават далёка. Аднак у такім выпадку прыгледзімся да «маральнасьці» праваслаўнае царквы ў Маскоўшчыне. Вышэй мы згадвалі пра «бязьлітаснае ліхвярства», якое практыкавалася Іосіфа-Валакаламскім манастыром, а таксама пра тыя высокія штрафы, якія гэтым манастыром зьдзіраліся зь сялянаў за тое, што яны фактычна выступалі супраць падобных «ростовщических операций» або «сено сгноили». Раздаўшы ў 1591 годзе сялянам 742 рублі прымусовага крэдыту, манастыр у 1592 годзе атрымаў 709 рублёў гадавых, а ў наступныя гады «и во веки» кажны год разьлічваў атрымліваць па 600 рублёў прыбытку. Праўда, у сувязі з забурэньнямі сялянства, у 1595 годзе гэты манастыр змушаны быў значна панізіць працэнтную плату, але затое пачаў больш зьвяртацца да штрафаў.

Зразумела, Іосіфа-Валакаламскі манастыр ня быў выняткам. Да таго ж даходзіла яшчэ больш «бязьлітаснае ліхвярства», якое звалася «кабалой» і якое прыводзіла да ўзьнікненьня «кабальнае службы» й «кабальных халопаў». За непаслушэнства і «бунтарства» манастырская і царкоўная адміністрацыя мела права зьбіваць сялянаў кіямі ды бізунамі ды пасьля кідаць іх у турмы. І гэта датычыла ня толькі канца ХVІ стагодзьдзя, але практыкавалася й раней. Прыкладам, згадваны Максім Грэк, абвінавачаны ў зьнявазе «русских чудотворцев», у часе суду над ім гаварыў, што «как им чудотворцами быти», калі яны былі ня толькі «бязьлітаснымі ліхвярамі», але й «имели села», «слуги держали и судили, и кнутьем били»[110]. Тут Максім Грэк, які якраз выступаў супраць падобных зьяваў і царкоўнага багацьця, меў на ўвеце ня толькі гэтых «русских чудотворцев», якія ў ХVІ стагодзьдзі раптоўна пачалі зьяўляцца й кананізавацца, але й праваслаўную царкву Маскоўшчыны наагул, ейныя багацьці дый экспляатацыю сялянства й нявольнікаў. Таксама, ведамы за часамі Івана Жахлівага «всесильный» пратапоп Сыльвэстар, які быў прыхільнікам ліквідацыі царкоўных і манастырскіх земляў, тым часам сам займаўся гэтым «бязьлітасным ліхвярствам». Пры сваіх дварох ён трымаў ня толькі цэлую армію «наёмнае службы», але і гандляроў, якія рабілі для яго розныя грашовыя махінацыі.

Дарэчы, што можна сказаць пра езуіцкі прататып маскоўскае праваслаўнае царквы - Іосіфа Валоцкага, ідэалёгія якога афіцыйна была прынятая гэтай царквой? Іосіф Валоцкі, ігумен Валакаламскага манастыра, быў заўзятым абаронцам разбудовы царкоўнага й манастырскага багацьця ўсякімі магчымымі спосабамі, у тым ліку і бязьлітаснай экспляатацыяй народу. З гэтае прычыны сучасьнікам ён быў названы амаральным тыпам і шкурнікам. «Хрысьціянская маральнасьць» у яго зводзілася вылучна да разбудаваньня матэрыяльнае магутнасьці царквы, бо, як ён цьвердзіў, калі царква зьбяднее матэрыяльна, дык ня будзе каму яе ўзначаліць. Ад зьбяднелае царквы адхінецца баярская знаць. Для Іосіфа Валоцкага, усе іншыя вернікі царквы - гэта «халопы», пакліканыя Богам служыць царкве, сваім гаспадаром і «божественному» цару. Прыкладам, паводле ягонае «маралі», «государь волен в холопе» ды «хотя не по правде казнит, а суда с ним нет». Фактычна, за таго ж «халопа» гэтага «государя» Іосіф Валоцкі ўважаў і царкву ў цэлым. «Еретиков» ды іншых, хто не падпарадкаваўся «государю» й царкве або бунтаваў супраць іх, ён проста заклікаў спальваць ды вешаць, або аддаваць на іншыя катаваньні[111]. Ці ж гэтая ідэалёгія не нагадвае «інквізіцыю»?!

Як ужо згадвалася, гэтая фактычна антыхрысьціянская й антыгуманная ідэалёгія Іосіфа Валоцкага стала ідэйным багацьцем праваслаўнае царквы ў Маскоўскай дзяржаве, а сам ён быў залічаны да «сьвятых».

Чаму ж Абэцэдарскі ўхіляецца падаваць такія факты? Дарэчы, як ужо казалася вышэй, ён нават ня згадвае пра трагічную долю старавераў, якія за драбнюсенькія рэлігійныя разыходжаньні бязьлітасна зьнішчаліся, выганяліся з краю або мусілі шукаць прытулку на прасторах Сібіры ці Беларусі.

У сувязі з гэтым кранёмся таксама тэорыі «Масква - трэйці Рым», якая кавалася тым жа «прававерным» маскоўскім праваслаўем у хаўрусе зь вялікакнязеўскай і царскай уладай. Зразумела, што тымі часамі ўсе веравызнаньні й цэрквы імкнуліся да «ўнівэрсальнасьці», «вылучнасьці» й «прававернасьці» ды ўзаемна бэсьцілі адна адну. Але ідэалёгія тэорыі «Масква - трэйці Рым» была нечым апрычоным. Найперш яна лучыла ў адно цэлае царкву й дзяржаву ды ставіла над імі «боговенчанного царя», цара-аўтакрата, ці «самодержца», падпарадкоўваючы гэтым сама царкву дзяржаве і цару ды прышчапляючы і царкве вялікадзяржаўніцкую ідэалёгію: «И да весть твоя держава, благочестивый царю, яко вся царства православныя христианския веры снидошася в твое едино царство: един ты во всей поднебесней христианом царь». І гэтая формула паўтаралася ня толькі пскоўскім старцам Філафеем і Іосіфам Валоцкім, але яна складала аснову ўсіх маскоўскіх летапісаў ХVІ-ХVІІ стагодзьдзяў, у тым ліку «Хронографа» 1512 і 1538 гадоў, «Степенной книги», «Домостроя», «Царственной книги», «Великих Четьи-Миней» і г.д. Ідэалёгія, зьмешчаная ў гэтай і падобных да яе формулах, не такая ўжо сьціплая. Спасылаючыся на маскоўскае «наиболее высшее христианство и большее православие», якое «благочестием всех одоле», царква й дзяржава ды «един во всей поднебесней христианом царь» імкнуліся завалодаць цэлым сьветам, як хрысьціянскім, так і нехрысьціянскім. Вось чаму маскоўская дзяржаўная й рэлігійная думка мінае Кіеў і нават Канстантынопаль ды хапаецца за рымскага імпэратара Аўгуста, «владевшего всей вселенной», а таксама за рымскага біскупа першых хрысьціянскіх часоў Сыльвэстра. Як ведама, Іван Жахлівы ўжо свабодна маніпуляваў гэтымі ідэямі, падносячы іх у ўльтыматыўнай форме заходнеэўрапейскім манархам, а найперш Жыгімонту Аўгусту й Сцяпану Батуру.

Другі бок тэорыі «Масква - трэйці Рым» палягаў у тым, што, зрабіўшы з маскоўскага праваслаўя гэтак званую «найбольшую дасканаласьць», тэорыя гэтая ня толькі «зялезнай заслонаю» адмежавала Маскоўшчыну ад усяго іншага сьвету, і першым чынам ад прагрэсыўнае Эўропы, але і замарозіла духовае й культурнае разьвіцьцё ў самой Маскоўскай дзяржаве. Усякая свабодная думка, якая прыходзіла ў Маскоўшчыну з Захаду, у тым ліку й з Вялікага Княства Літоўскага, прыймалася там, як звычайная «ересь». З гэтае прычыны, прыкладам, мусілі ўцякаць з Маскоўшчыны ў Беларусь друкары Іван Фёдараў і Пётра Мсьціславец. Цяжка даць веры, але за «дзяржаўную здраду» ўважаўся ў Маскоўшчыне выезд у іншыя краіны, тым больш у краіны Эўропы. У Заходняй жа Эўропе, у тым ліку і ў Вялікім Княстве Літоўскім, гэта было звычайнаю, натуральнаю зьяваю. Больш за тое, людзям Захаду, якія траплялі ў Маскоўшчыну або з сваёй ініцыятывы, або на запросіны, звычайна забараняўся зварот назад, бо ўжо тады Маскоўшчына хварэла на «шпіёнаманію» ды асабліва баялася раскрыцьця праўды пра «ідылію» жыцьця ў Маскоўскай дзяржаве.

«Імкненьне» беларусаў да «ўзьяднаньня з Расеяй»

У разьдзеле «Беларусы і Расія» Абэцэдарскі вяртаецца да гэтак званага «вызвольнага змаганьня» беларускага народу «за аб'яднанне з Расіяй». Тут ізноў ён гаворыць пра нацыянальнае, рэлігійнае й сацыяльнае «прыгнечанне» ды цьвердзіць, што ад часу ўзьнікненьня Вялікага Княства Літоўскага гэты беларускі народ не пакідаў надзеі й змаганьня на шляху да злучэньня з Маскоўшчынай-Расеяй. У сувязі з гэтым прафэсар згадвае, прыкладам, пра змову князёў 1481 году, якая быццам «ставіла мэтай далучыць да Расіі ўсходнія беларускія землі па Беразіну»; пра «паўстанне беларускіх і ўкраінскіх феадалаў пад кіраўніцтвам князя Міхаіла Глінскага ў 1507 г.», якое, паводле Абэцэдарскага, «таксама было накіравана на далучэнне беларускіх зямель да Расіі»; пра «пераход пад уладу вялікага князя маскоўскага» фэўдалаў Вялікага Княства Літоўскага, што былі «незадаволеныя засіллем літоўскай феадальнай знаці» (б.66-67); пра «сялянскія і гарадскія паўстанні канца ХVІ - першай паловы ХVІІ стагодзьдзя», што таксама быццам «мелі канкрэтную мэту - з'яднанне з Расіяй» (б.68); нарэшце, пра «масавы» выхад сельскага й гарадзкога жыхарства ды шляхты Княства ў Маскоўшчыну пад час вайны 1654-1667 гадоў, у якім, паводле таго ж Абэцэдарскага, таксама «з асаблівай сілай выявілася імкненне беларусаў да з'яднання з Расіяй» (б.69).