ЕС 987 654 З20+1
Стэнаграма аднаго эксперымента
— Шэф, мы гатовы.
— Паехалі.
НАД ЗЯМЛЁЮ КРУЖУ ПАДРАНКАМ
ДЗЕ АРЭХАВЫЯ КУСТЫ
ТАК ПУСТЫЯ ЯК ПАД ФІРАНКАЙ
ВОКНЫ ВЫБІТЫЯ ПУСТЫЯ
ДЗЕ ЗВЯЛІСЯ СЛЯДЫ ЛАСІНЫЯ
ДЗЕ Ў ЛАГЧЫНАХ ДАКУЛЬ ВІДАЦЬ
ПАВУКАМІ ДЫМЫ НА АСІНАХ
ЯК НА ШЫБЕНІЦАХ ВІСЯЦЬ
ДЗЕ НА ЧОРНЫ ДЫВАН СУНІЧНІКА
ШТО Ў КУРОДЫМЕ СПАРАХНЕЎ
СЯДЗЕ ЗМОРАНАЯ СІНІЦА
I ЎЖО ЛАПКАЙ НЕ ЗВАРУХНЕ
ДЗЕ ПРАБІТЫ ЛЯСНЫЯ ШАТЫ
СКАМЯНЕЛЫМІ ВЕРШАЛІНАМІ
БЫЦЦАМ ПОМНІКАМІ ГЕРАСТРАТАМ
— Стоп, рабяты!.. З памерам нешта не тое. Праграмісты!.. Самусёў, у чым справа?
— Натхненне прапала. Паэтэса ўсё-ткі.
— Пашуткуй мне!.. Запускай, няхай хоць рыфму ў апошнім катрэне вымучае.
— Да якога слова?
— Вершалінамі.
ВЕРШЫ
ВЕРШАЦЦА
ВЕРШМАШЫНАМІ
— Стоп! Хто лексіку ўводзіў? Скуль такія адзінкі?
— Лексема в е р ш у заданні была:
"Э к а л а г і ч н ы в е р ш".
— А в е р ш м а ш ы н а скуль?
— Сама прыдумала.
— Гы-гы.
— Каму там смешна?
— Самусёву.
— Выбачайце, шэф. Анекдот успомніў. Расказаць?
— У аддзеле кадраў раскажаш. Запускай!
ПОЎНЫ ВЕРШАМІ I БЫЛІНАМІ
ЛЕС
ЛІСЦЁВЫ
ХВАЁВЫ
ЗМЕШАНЫ
ЛЕС
ТЫ ПОМСТАЮ БУДЗЕШ УСЦЕШАНЫ
СКРОЗЬ АРЭШНІКІ МЫ ЯК ВЕРШНІКІ
ПРАЛАМАЛІСЯ
— Чаму спынілася? Усё ж нармальна.
— Характар паказвае. Лірычнае я.
— Ты ў мяне дажартуешся!
— Думае яна, шэф.
— Яна думае! А ў цябе галава для чаго?
— Для перасадкі.
— Для лысіны ў цябе галава.
— Я не вінаваты, што лысы. Мяне ўраклі малога.
— Пайшла!..
НАС НІБЫТА ЎРАКЛІ
СУРОЧЫЛІ
I ЗЯМЛЯ
У ЗАВОДАХ I ФАБРЫКАХ
НА АРЭШЫНЕ
ЯБЛЫКАМ СТОЧАНЫМ
ЛЕДЗЬ ВІСІЦЬ
ПАСАДЗІ СВАЮ ЯБЛЫНЮ
— Ну што там, нарэшце!..
— Засаромелася. Яблык на арэшыну павесіла.
— Ёй усё адно: што арэх, што яблык. Абы круглы.
— I лысы.
— Гы...
— До выдурвацца!
— Шэф, сур'ёзна: не ідзе ў яе сёння гэты памер.
— А што за памер такі? Ямб? Харэй?
— Гекзаметр.
— Гы-гы.
— Каму там зноў смешна?
— Самусёву.
— Выбачайце, шэф. Гамера ўспомніў: вяртаецца Адысей з камандзіроўкі...
— Самусёў!
— А жонка...
— Самусёў!
— Што?
— Ты ў Грэцыі ў камандзіроўцы быў?
— Не.
— I не будзеш. I жонцы гэта перадай.
— Шэф, пашкадуйце... Паспрабуем накінуць пару стоп.
— Накінь. Толькі гэта апошняе, што ты ў мяне робіш.
ПОМСТА ЛЮДСКАЯ НІШТО
ПЕРАД ПОМСТАЙ ПРЫРОДЫ
СПРАТЫ ЛЮДСКІЯ НІШТО
ПЕРАД СПРАТАМІ ВЕЧНАСЦІ
СПРАТАМІ ВЕЧНАСЦІ СПРАТАМІ ВЕЧНАСЦІ
ЗНІКНУЦЬ У ВЕЧНАСЦІ СПРАТАХ
ЛЯСЫ I НАРОДЫ
БЕЗ ЧАЛАВЕЧНАСЦІ БЕЗ ЧАЛАВЕЧНАСЦІ
БЕЗ ЧАЛАВЕЧНАСЦІ БЕЗ ЧАЛАВЕЧНАСЦІ
БЕЗ ЧАЛАВЕЧНАСЦІ
— Самусёў! Доўга яна заікацца будзе?
— Заклініла яе на чалавечнасці. У, жа-ле-за!
— Эксперымент скончаны. Нікога не затрымліваю. Усе вольныя.
— Шэф...
— Прывітанне жонцы, Самусёў!
Перад сённяшнім днём
на далонях маіх,
як на плошчах,
піраміды гадоў.
Ім пара ўжо зрабіць пералік.
Быў
год-горад...
Калісь
я увайшоў у яго пераможцам,
адштурхнуўшы плячом —
непатрэбны вяртацца —
цягнік.
Я з'явіўся спазнаць
таямніцу
свайго існавання,
кругабегу твайго,—
горад,
ідал мой,
сфінкс,—
каб дапяць
ад асноў да высноў
і на зданях таемных,
на вежах каменных
маўчання,
на шляхоў
скрыжаваннях
развесіць
імклівыя ветразі слоў.
За наіўнасць
караюць...
Ты ў зрэнках
загадку затойваў,
калі я
трос цябе за грудкі
і крычаў:
— Разгадаў!
Знаў,
якая адплата
прыдумана лёсам за тое мне?..
Ці не знаў?
Ты маўчаў...
Бубны
плошчаў
маўчалі.
Маўчала
струна кантрабаса-праспекта.
На цымбалах
правулкаў і вулак
дарэмна
я граць спрабаваў!
Знаў ты
тое,
што прыйдзе
яна,
загадае:
— У пекла!
Горад!
Ідал мой!
Сфінкс!
У якіх пірамідах
яе
ты ад іншых хаваў?
Ніспаслаў яе
помсціць?
Што ж,
каці свае вуліцы глуха,
зледзянелым асфальтам
пад нагамі ў мяне
халадзей,
падстаўляй
сваё вуха каменнае,
радасна слухай
святкаванне надзеі —
і роспач:
не стала надзей.
Рукі
так
вырываюць!..
Я кожнай збалелай гадзінай,
што прайшла без яе —
катавамы мільёны разоў!
...За наіўнасць
караюць,
пасылаючы любых,
адзіных,
да цяжарных распусніц падобных
і да абразоў.
Нібыта ваўчо маладое,
ты мяне
прыручаў,
прывучаў
да бетону і шкла.
Я цябе зненавідзеў!
Каб потым успомніць
пра тое,
што на месцы тваім
шарачковая
вёска была.
Чуўся рокат мне твой:
"Упрагайся...
За працу бярыся..."
Я ўзіраўся ў цябе.
Абжываў,
як расхрыстаны дом.
I ў натоўпах тваіх
я знаёмыя ўбачыў
абрысы...
Ты з-пад маскі каменнай
смаргонскім глядзеў
мужыком.
Прыручыў ты
ваўчо.
I вучыў мяне
жыць непадробна.
А каб я
усвядоміў,
якія плаціць мне даўгі,
ты ў настаўнікі мне
крэўных сейбітаў даў,
хлебаробаў,
што пайшлі ад зямлі
малатарні каваць і плугі.
Даў таварышаў —
тых,
што праносяць
штандарамі словы,
не ламаючы
строй свой
у шэсці грымотных гадоў,
дзе ламаюцца звычкі,
ламаецца голас вясковы:
як метро —
прабіваецца
ў голасе гул гарадоў.
I рассыпаўся ў прах
слуп агню,
што вірыў паміж намі...
Мы сустрэліся нанава:
так
сустракаюцца бацька і сын.
Ты мяне абдымаў —
змазалелымі ў працы —
мастамі,
і дымамі заводаў
расчэсваў
мае валасы.
А каханую,
тую,
якая здавалася карай,
у абдымках якой
навальнічная
цемра
гула —
ты суцішыў,
суняў...
Мне не звыкнуцца з гэтай ахвярай!
Я хачу,
каб яна была той жа,
якою была!
Мне не трэба інакшай:
не выжыць мне ў гэткім расстанні...
На смяротных,
гаротных,
слабых нас —
з нябёс
для чаго
пасылаецца лёсам
пагібель такога кахання
і навошта жыве ў нас
нясцерпная
прага яго?!
Горад!
Бацька мой хросны!..
Я
сын твой.
Я
жылка жывая,
што адчайна пульсуе
на скроні каменнай тваёй.
Мне зямля твая,
горад —
атрутная, злая, чужая —
стала роднай зямлёй.
Скрозь бетон і асфальт
я ўрастаю ў яе
каранямі.
На атрутнай зямлі
не пускае ніхто карані.
Я ўзіраюся ў далеч:
што там, за наступнымі днямі?..
Дні заліты тваімі агнямі...
I слепяць
агні.
