Выбранае
На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Выбранае, Някляеў Уладзімір-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.
Название: Выбранае
Автор: Някляеў Уладзімір
Дата добавления: 16 январь 2020
Количество просмотров: 362
Выбранае читать книгу онлайн
Выбранае - читать бесплатно онлайн , автор Някляеў Уладзімір
У кнігу "Выбранае" Уладзіміра Някляева, творчасць якога з'яўляецца адной з найбольш яскравых старонак сучасна беларускай паэзіі, увайшлі вершы і паэмы з папярэдніх яго паэтычных зборнікаў, а таксама фантастычная аповесць "Вежа".
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Перейти на страницу:
* * *
Калі ваўкі збіраюцца у зграі
I глуха выюць, давяцца тугой,
Я вар'яцець паціху пачынаю,
Нібыта пазнаю, прыпамінаю
У іх выцці знаёмы голас.
Мой.
Мне жудасна.
Я чую, як звярэю.
Ратуюся чакаць, калі заднее
I знікне гэта ноч у небыццё...
I днём не ўспомню нават той падзеі,
Хоць шчэ пад языком і халадзее
Працяглае звярынае выццё.
* * *
Што за сумныя песні
спяваеш ты, Белая Русь!
Як зацішаны боль
яны ў сэрцы маім прарастаюць.
«Ой, ляцеў белы гусь...»
А куды ён ляцеў, белы гусь,
Калі ў небе тваім
толькі шэрыя гусі лятаюць?
З далячыняў сівых
наплывае самотны напеў,
Я прадоўжыць яго —
нават голас мне дай —
не бяруся...
Дык суцешыцца б тым,
што не толькі хацеў,
што паспеў
Прамільгнуць над табой,
праляцець над табой белым гусем...
НОЧ У ХАТЫНІ
Звон біўся ў звон.
Звон ападаў з нябёс.
Раскрыжаванае —
Лямантавала неба.
Дзіцячы енк,
Пах спаленага хлеба
Віхор счарнелы да яго узнёс.
Яму ў адказ
Зямля лямантавала,
Той лямант плыў ракой без берагоў!
Арэса здань, найстрашнага з багоў,
Людской крывёй на зорах праступала.
ВЕТЭРАН
Слава бокам абышла.
Па заявах, па даведках.
Не шукала — не знайшла,
Не хапіла славе сведкаў.
I каму сказаць з людзей,
Што за справы баявыя
Толькі раны балявыя
Прыпаяны да грудзей?..
* * *
Хтось затвор на вінтоўцы намацаў.
А птушкам
Збірацца ў дарогу.
Птушкі могуць вяртацца.
Кулі вяртацца
не могуць.
I нікуды не дзецца
Ад хвіліны,
ў якую
Ім сустрэцца:
Птушцы і кулі.
Неба ўскрыкне!..
I на воблака белае-белае
Кроў птушыная пырсне
Брусніцамі спелымі.
Куля болю не знае...
Шмат чародаў птушыных
Сакавік загайдае
На халодных галінах.
Ды гарачай рукою
Зноў намацае нехта затвор.
I няма нам спакою...
Бы чакаем мы стрэлу.
Ва ўпор.
РАМЯСТВО
Яму звязалі рукі за спіпой.
Надзелі пацеркі.
— Ідзі! — I з аўтаматаў
Услед яму паласанулі каты,
Забаўленыя катаўскай гульбой.
— Бягом! — Ён бег.
— Хутчэй! — Ён бег хутчэй.
Стралялі каты,
Каты рагаталі,
I справа,
Злева снайперы збівалі
Шкляныя пацеркі
З яго плячэй.
Дзінь! — пацерка.
Крычалі каты: — Брава!
Ад сумнага жыцця, відаць, яны
Такую вось вясёлую забаву
Прыдумалі ў вясёлы час вайны.
Дзінь! —
пацерка.
Агонь шкляны ўразаўся
У твар,
У вочы...
Потым вокрык:
— Стой!
О, вывучка рамесная, праслаўся!
Ён не загінуў. Ён сляпым застаўся.
Бо каты добра зналі рамяство.
У ВРЭСЦКАЙ КРЭПАСЦІ
Абаронца
Ты такую цану хіба ведаеш, свет,
Даражэй за цану перамогі?
Я гляджу на яго, на жывы манумент.
Манумент да сцяны прыпадае
I стогне.
Кроў
Кроў — гэта кроў.
Інакш пра кроў не скажаш.
Не параўнаць яе ні з захадам барвовым
Ні з барвай царскай,
Ні с пунсовай краскай.
Непараўнальную,
Жывую кожнай кропляй —
Нават з крывёю
Кроў не параўнаць.
* * *
Туліцца бэз да зруба,
Росны, світальны.
Ты прашапчы мне: «Любы» —
На развітанне.
Незбудаваны дом наш
Поўніцца золкам.
Блізка мяне ўспомніш —
Буду далёка.
Вочы твае, дзе ранне
Вечар знясіле,
Будуць балець чаканнем
На небасхіле...
* * *
Ну, вось і ноч. I ціха, як ніколі.
Ды пошум дня у думках не аціх.
Пакутн ы гуд — непадуладны волі,
Забыцца на яго — напружвае мой слых
Мацней, мацней... Дарма прасіць: «Даволі!»
О, галасы людзей, і злых і дарагіх!
Наканавана мне бясконца слухаць іх —
I не уратаваць сябе ад гэткай долі!
...А пойдзе ноч на дзень —
і ранак сінявокі
Угледзецца ў акно — няма маіх турбот.
Здзіўлюся толькі, што над хатай невысока
Бязгучна праляціць аглухлы самалёт.
Перейти на страницу:
