Новыя прыгоды Несцеркi
Новыя прыгоды Несцеркi читать книгу онлайн
Новыя прыгоды Несцеркі
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Несцерка. Ну, не! Апошняе слова будзе за мною. Слухай, стары дурань. Хацеў я цябе па-добраму ўгаварыць, хацеў, каб ты гонар свой успомніў. Ну дык ведай. Не збіраецца Пшэбыеўскі вянчацца з тваёй дачкою. Наняў ён татарына, каб адслужыў замест ксяндза, забярэ Кацярыну, пацешыцца ды і аддасць табе назад.
Кудрачок. Ды ты што?! Брэшаш, прыдумаў усё.
Несцерка. Сваімі вушамі чуў. А не верыш — праверыць лёгка. Бачыш — тройка едзе. Гэта татарын па Кацярыну. Вось мы яго спытаем.
Несцерка бярэ мяшок і становіцца ля дзвярэй. Уваходзіць кухар-татарын.
Кухар. Мая прывёз…
Несцерка накрывае яго мяшком, валіць і завязвае.
Несцерка. Бач ты, нехрысць, вочы ў сабакі пазычыў, а ну, што тут у яго. (Дастае адзенне ксяндза.) Бачыш? (З кішэні адзення дастае пісьмо і чытае.) «Той, хто перадасць гэтае пісьмо, адвязе вас па маіх справах. Пшэбыеўскі». Ага, гэта мне спатрэбіцца. Ну, што пан загадаў рабіць увечары?
Кухар. Мая твая не разумей.
Несцерка. Зараз зразумееш. (Бярэ нагайку і б’е.) Што пан загадаў рабіць увечары?
Кухар. Стой, стой, разумей, мая твая разумей!
Несцерка. Кажы, а то яшчэ ўсыплю.
Кухар. Вянчаць пана з Кацярынаю загадаў — я не хацеў, але пан загадаў — а яго спалохаўся.
Несцерка(б’е). Не палохайся пана, падпанак чортаў.
Кудрачок. О Божа! Я ж стары дурань — сам сваю дачку на гэткае аддаваў!
Несцерка. Паверыў?
Кудрачок. Прабач, што я, стары дурань, нарабіў бы! Але гэта так проста яму не сыдзе. Я да губернатара дайду — найду ўправу.
Несцерка. Э, кінь. Там, наверсе, яшчэ толькі лапці плятуцца, каб пайсці на людское гора паглядзець. I заўсёды хто-небудзь знойдзецца, каб гэтыя лапці паціху расплесці.
Кудрачок. Ды што ж, гэта яму ўсё так і сыдзе?
Несцерка. Не, брат, спускаць нельга. Толькі не жаліцца. Што, мы самі не знойдзем на панскі розум мужыцкай хітрасці?
Уваходзяць Бургамістр і вартаўнікі.
Бургамістр. А — вось ён. Хапайце яго — і ў мех, і завяжыце, каб больш не ўцёк.
Вартаўнікі запіхаюць Несцерку ў мех.
I нагайку прынясіце мне — я яму адразу ўсыплю.
Вартаўнікі выбягаюць.
Кудрачок. За што ж гэта вы добрага чалавека ў мех?
Бургамістр. Добрага? Ведаю я гэтага добрага. Але на гэты раз ад мяне не ўцячэ. За ўсё разлічуся — эй, нагайку нясіце!
Выбягае таксама следам за вартаўнікамі. Кудрачок хутка мяняе мяхі — з кухарам на сярэдзіну хаты, з Несцеркам — пад стол. Убягае Бургамістр.
(Б’е.) Вось табе, вось табе тры валасіны, вось табе тры валасіны!
Кухар. Разумей, мая ўсё разумей!
Бургамістр. Зразумееш у астрозе, з цябе скуру спушчу — усё зразумееш! Бургамістра не правядзеш!
Вартаўнікі забіраюць мех, усе выходзяць. Кудрачок выпускае Несцерку з мяха.
Несцерка. Вось як, братка. Відаць, намазоліў я тут вочы, трэба далей ісці.
Кудрачок. А як жа з Пшэбыеўскім?
Несцерка. Тут брат — разарвацца, а не паддацца. Адпраўляй Кацярыну насустрач Андрэю, а як звечарэе — прыходзь да касцёла. Будзе яму нявеста, ды з другога цеста. Папомні маё слова: што лапці сплятуць, таго боты не разблытаюць. Будзе вяселле!
Карціна восьмая
Злева — алтар касцёла. Амаль уся сцэна свабодная для танцаў. Пшэбыеўскі ў простым адзенні пад руку з нявестаю. Цёмна, гараць свечкі. За маладымі Кудрачок і некалькі лакеяў. Гучыць арган.
Манах(у адзенні ксяндза). Будзьце мужам і жонкаю, дзеці мае. Пацалуйцеся!
Пан падымае фату нявесты і здзіўлена адскоквае. Нявеста — гэта Малання, якая хапае яго і цалуе.
Пшэбыеўскі. То цо такое?! Хто то? Ты каго, нягоднік, мне падсунуў?
Кудрачок. Не ведаю, паночку. Вы маскарад зрабілі, а мы — кірмаш. Вось і атрымалася ўсё шыварат навыварат.
Пшэбыеўскі. Ага, акруціць мяне захацелі — не выйдзе — вянчання не было, то ж не ксёндз, то кухар мой, татарын Мустафа.
Манах. Пабойцеся Бога, пан Пшэбыеўскі, які ж я татарын?
Пшэбыеўскі. А-а-а, а ты адкуль узяўся, цябе хто клікаў?
Манах. Несцерка прывёз — вось па вашым пісьме. (Падае пісьмо.)
Пшэбыеўскі. «Той, хто перадасць гэтае пісьмо, адвязе вас па маіх справах», — а, дык гэта гэты прайдзісвет!
З’яўляецца Несцерка.
Несцерка. Я-я, паночку, — прабачце, што затрымаўся, пакуль праспаўся пасля вашае гарэлкі.
Пшэбыеўскі. Ды вы ўдвух — і ты. (Кідаецца да Кудрачка.) Ды я цябе за доўг у астрог!
Несцерка. Заплоцім паночку — толькі распіскаю. Ад вашае жонкі. Памятаеш, Малання, тысячу, што дамаўляліся?
Пшэбыеўскі. Якой жонкі?
Малання. А то не? А то не абяцаў, а то не вянчаліся?
Пшэбыеўскі. Ціха, ціха.
Малання. А то я не пры ўсіх правах!
Несцерка аддае распіску.
Несцерка. Вось і разлічыліся. Адным словам, каму вінен — усе прабачце.
Пшэбыеўскі. Ды што ж мне цяпер рабіць?!
Несцерка. Вяселле гуляць. Такая ўжо тут справа — глядзець трэба. На кірмашы і бык цельны. А купіў мыла — еш, хаця і не міла.
Пшэбыеўскі. Стойце! Гэта разбой! Лакеі — хапайце яго.
Несцерка. Ціха, ціха, паночку, — я таксама не адзін. Гэй, людзі.
Уваходзяць людзі. Шум. Крыкі. Вяселле. Прыбягаюць Кацярына і Андрэй.
Андрэй. Чакайце, дзе ксёндз — і нас таксама.
Агульны шум, крыкі, вянчаюць Кацярыну і Андрэя. Раптам убягае кухар Мустафа, падае ў ногі Пшэбыеўскаму і крычыць: «Мая твая разумей, разумей!» За ім бягуць вартаўнікі і Бургамістр з крыкам «Пярэварацень, пярэварацень!»
Несцерка. Гэй, ваша светласць, — давайце на вяселле. Пасля разберацеся, хто і ў што перавярнуўся. Гуляй, людцы, пакуль вяселле.
Пачынаюцца танцы, песні.
Маладыя хлопцы (акружаюць Маланню).
Малання.
Маладыя хлопцы (вакол Пшэбыеўскага).
Андрэй.
Кацярына.
Маладыя хлопцы (вакол Манаха).
