Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

А я так на яго гляну╝ ды кажу: 'Ты, дзядуля, не енчы, я з малалеткам╕ не сплю, не аматар. А Наталку тваю, па ходу, ужо без мяне адымел╕. Што, татачка, не веда╝? Нечаканчык, да?' А ён, значыць, рот разяв╕╝, зорыць на мяне, морда чырвоная. А потым так╕: 'Ах ты, ё-маё, сука такая!' ╕ як папрэ на мяне, б╕ць сабра╝ся, значыцца. А я так╕ ╝х╕л╕╝ся ╕ -- раз з усёй дуры яму ╝ тарэц! А потым кажу: ты, дзядзя, на каго наеха╝, на каго наеха╝? Ты ведаеш, хто мой бацька? Ён цябе ╝ камеры з уркам╕ зачын╕ць, яны з цябе дзя╝чынку зробяць. Ну, ён як пра прэс-хату пачу╝, адразу ж адвя╝. Наталку сваю за руку схап╕╝ ды пайшо╝. Мацяры╝ся ╝сю дарогу. Эх, шкада, цябе не было!..

Ён ц╕ха заржа╝ ╕ зно╝ паднёс бутэльку да вусна╝ - ╕ раптам папярхну╝ся, сустрэ╝шыся поз╕ркам з Захарам. Вочы ╝ яго был╕ белыя ад злосц╕, твар сказ╕╝ся. Ён к╕ну╝ манц╕ро╝ку Жыхару пад ног╕ ╕ прагырка╝ хрыпла:

-- Жыхар, ты заторкнуцца можаш? Трындз╕ш ╕ трындз╕ш. Задзя╝ба╝ ужо. ╤ без цябе моташна.

Жыхар напружы╝ся ╕ павольна пастав╕╝ л╕тро╝ку на падлогу.

-- Не, а я што? Я ж н╕чога...

Жыхар не дамов╕╝.

Ля ╝ваходу ╝ прыцемках стаял╕ трое. Жыхар ус╕х ╕х веда╝. Першы - Стас╕к - фраерок, якога ён некальк╕ разо╝ разводз╕╝ на бабк╕, друг╕ - Ц╕мка Неруш, якому яны няда╝на дал╕ ╝ нос у тутэйшай забягала╝цы, трэц╕ - Тол╕к, малалетка з 'барака╝', чый бацька працава╝ на лесап╕льн╕ ╕ бы╝ кончаным лузерам. ╤хн╕ выгляд Жыхару не спадаба╝ся. Тол╕к сц╕ска╝ у руцэ штосьц╕ накшталт бейсбольнай б╕ты. Зрэшты, Жыхар адразу зразуме╝, што гэта не б╕та, а ножка ад савецкага стол╕ка пад тэлев╕зар. Дома ╝ Жыхара бы╝ гэтк╕ жа, ён сам да яго прыгляда╝ся. Ножк╕ ╝ стол╕ка сапра╝ды был╕ м╕равыя -- з цэльнага дрэва, гладк╕я, шырок╕я зверху, звужаныя ╝н╕зе, такую рэч вельм╕ зручна трымаць у далон╕. У Стас╕ка ╝ руцэ бы╝ газавы ключ, ╕ ён зня╝ акуляры, быццам падрыхтава╝шыся да калатнечы. Ц╕мка трыма╝ левую руку ╝ к╕шэн╕ куртк╕, што Жыхару таксама не спадабалася.

-- Здрасце, -- прагавары╝ Тол╕к, ╕ ╝тра╕х яны нак╕равал╕ся ╝ гараж.

Жыхар спачатку асалапе╝ ад такога нахабства, потым падхап╕╝ся ╕ з пагрозл╕вым выглядам рушы╝ ╕м насустрач.

-- Так, што яшчэ за схадняк фраеро╝? А ну...

Жыхар фразу не скончы╝, таму што Тол╕к узмахну╝ "б╕тай" ╕ з усёй с╕лы трэсну╝ яму па галёнцы. Жыхар войкну╝ ╕ м╕мавол╕ схап╕╝ся за выцятае месца. Ён пачу╝, як Тол╕к крычыць: "Стас╕к, сволач, што ста╕ш? Давай!" Жыхар адчу╝, як па хрыбце яму засвяц╕л╕ чымсьц╕ цяжк╕м. Потым на яго з ус╕х бако╝ пасыпал╕ся ╝дары. Яго б╕л╕ па нагах, пад дых, та╝кл╕ у плечы.

-- Тваю маць!.. -- вылая╝ся Жыхар.

Ён ня╝клюдна вароча╝ся, н╕бы мядзведзь, якога аблажыл╕ ганчак╕. Справа набывала небяспечны абарот. Самым непамысным было тое, што б╕л╕ яго двое мазгляко╝, як╕х пры ╕ншых абстав╕нах ён парва╝ бы на анучы...

Адз╕н з удара╝ прыйшо╝ся Жыхару па калене. З вачэй ╝ яго сыпанул╕ ╕скры, ╕ ён амаль выразна пачу╝, як храбуснула костка. Заенчы╝шы, ён павал╕╝ся на падлогу. Ад рэзкага болю яго пачало нудз╕ць, перад вачам╕ паплыл╕ зелянявыя плямы, у вушах шумела ╕ гуло. Потым хтосьц╕ з с╕лай засадз╕╝ чарав╕ком яму ╝ ск╕в╕цу, ╕ ╝сё зн╕кла.

Кал╕ Жыхар апрытомне╝, у гаражы было вельм╕ ц╕ха, тольк╕ трашчала лямпачка пад столлю. Дзверы был╕ шчыльна зачынены, ╕ ля дзвярэй, як вартавыя, стаял╕ Стас╕к з Тол╕кам. Захар сядзе╝ на перакуленай скрын╕, неяк ненатуральна выпраста╝шыся ╕ трымаючы рук╕ на каленях. Ён неадры╝на глядзе╝ на Ц╕мку, як╕ стая╝ насупраць, сц╕скаючы штосьц╕ ╝ выцягнутай руцэ. Прыгледзе╝шыся, Жыхар убачы╝, што гэта ствол. Валына. Пушка. Дула глядзела Захару проста ╝ твар.

Жыхар усведамля╝, што ён мус╕ць неадкладна ╝мяшацца. Ён паспрабава╝ бы╝ варухнуцца, але калена адразу ж праця╝ востры боль. Жыхар узвы╝, перад яго вачам╕ зно╝ заскакал╕ зелянявыя плямы.

-- Халера, ён мне нагу злама╝...здаецца... -- здушана прахрыпе╝ Жыхар.

-- Н╕чога, не здохнеш! - сказа╝ Тол╕к, падк╕дваючы на далон╕ 'б╕ту'.

Стась стая╝ побач, сц╕скаючы ╝ руцэ газавы ключ, ╕ выраз твару ╝ яго бы╝ двухсэнсо╝ны.

-- Карацей так, Захар, -- спакойна прамов╕╝ Ц╕мка, трымаючы яго на прыцэле. -- Гутару з табой ╝ апошн╕ раз. Потым разма╝ляць ужо не буду. Таму давай, уразумявай. Хочаш жыць - сядз╕ на сваёй тэрыторы╕, на маю не суйся. Та╕са мая. Даведаюся, што ты да яе лезеш - выб'ю мазг╕. Нацкуеш на яе Жыхара -- выб'ю мазг╕ вам абодвум. Будзеш яшчэ дакопвацца да мяне, ц╕ да кагосьц╕ з ╕х (ён к╕╝ну╝ у бок Стася ╕ Тол╕ка)...ну ты ведаеш. Выб'ю мазг╕. Спачатку табе, потым Жыхару. Ты ╝сё зразуме╝?

Захар ма╝ча╝.

Ц╕мка зраб╕╝ крок наперад ╕ прыц╕сну╝ ствол да Захарава лба, акурат пам╕ж вачэй.

-- Зразуме╝ ц╕ не?

Захар не зварухну╝ся.

-- Лухта. Ты не станеш, -- сказа╝ ён нягучна.

Ц╕мка ╝хмыльну╝ся.

-- Не, Захарчык, мне гэта як два балты пераслаць. Я ж пс╕х, забы╝ся? Талян пацвердз╕ць.

-- Ён мяне ледзь не замачы╝. Я потым месяц у рэан╕мацы╕ праваля╝ся, -- прагавары╝ Тол╕к не без гордасц╕. - Яго ╕нспектарка ад сан╕тара╝ адмазала.

-- Дык што, Захарчык? Так ц╕ не? - спыта╝ Ц╕мка.

Усе напружана ма╝чал╕. Ц╕мка чака╝, трымаючы палец на спуску. Жыхар зразуме╝, што засцерагальн╕к у валыны зняты.

-- Захар, ды скажы ты яму! - не вытрыма╝ ён. -- Ну яго на ф╕г! Бачыш, ён жа адмарожаны зус╕м!

-- Так ц╕ не? - па╝тары╝ Ц╕мка.

Захар прака╝тну╝ сл╕ну. Потым прагавары╝ невыразна:

-- Пайшо╝ к чорту.

Ц╕мка сх╕л╕╝ галаву, быццам прыслухваючыся.

-- Што? Я недачу╝. Па╝тары.

-- Зразуме╝! Ён сказа╝ - зразуме╝! - крыкну╝ Жыхар. -- Так, ён сказа╝!

Захар рэзка павярну╝ся да Жыхара ╕ працадз╕╝ напа╝голасу:

-- Сволач...

Ц╕мка апусц╕╝ валыну.

-- Ну малайца, Захарчык. Добра. Жыв╕. ╤ больш мне на дарозе не трапляйся. Убачу - ╝рою. А гэта табе авансам.

╤ ён раптам уск╕ну╝ руку ╕ нац╕сну╝ на спуск. Грымну╝ стрэл. Куля прайшла ╝ некальк╕х сантыметрах ад галавы Захара -- у яго нават варухнул╕ся валасы -- ╕ з в╕скам урэзалася ╝ падлогу. Потым зно╝ стала вельм╕ ц╕ха, так ц╕ха, што здавалася, н╕бы паветра зв╕н╕ць. Жыхару падалося, што ╝ яго змакрэл╕ штаны. Захар па-ранейшаму сядзе╝ на перакуленай скрын╕, трох╕ прыгорб╕╝шыся ╕ павярну╝шыся тварам да Ц╕мк╕. Выразу яго абл╕чча Жыхар не бачы╝.

Ц╕мка хвацка, па-ка╝бойску, суну╝ ствол за рамень ╕ махну╝ рукой Стасю ╕ Тол╕ку:

-- Хадзем!

Таропка, адз╕н за адным, яны высл╕знул╕ з гаража. Праз ╕мгненне дзверы зно╝ адчын╕л╕ся, ╕ ╝ гараж заз╕рну╝ Тол╕к.

-- Захар, ледзь не забы╝ся, -- сказа╝ Тол╕к. -- Кал╕ каму стуканёце пра ствол, мы ╝с╕м раскажам, што вы з Жыхарам гамасек╕.

-- Што-о-о-о?! -- заро╝ Жыхар, але Тол╕к, бразну╝шы дзвярыма, ужо джга╝ цераз пустку.

Побач бег Стась. Абодва яны шалёна рагатал╕. Адбегшы на бяспечную адлегласць, Стась павярну╝ся тварам да гаражо╝ ╕ паказа╝ ╕м сярэдн╕ палец.

-- На! Аглоблю ╝ рот! Вы*лядак!

-- Н╕што сабе! - ржа╝ Тол╕к. - Ну ты даеш, батан!

Праз некаторы час яны ╝трох сядзел╕ на лодачнай станцы╕. Стась ╕ Тол╕к дабрал╕ся туды першым╕, а Ц╕мку давялося пачакаць, бо хутка бегаць ён не мог. Так было дамо╝лена з самага пачатку - з гаражо╝ адразу ж бегчы, Ц╕мку не чакаць, бо ╝ яго ╝сётк╕ ствол, ╕ ён неяк разбярэцца. Было ╝жо зус╕м цёмна, ╕ Тол╕к уключы╝ свой к╕шэнны л╕хтарык. Яны з Ц╕мкам курыл╕. Стась, хоць ╕ не ╝хваля╝ такога, таксама пару разо╝ зацягну╝ся 'за кампан╕ю'. Настрой ва ╝с╕х бы╝ святочны.

-- А файна я прыдума╝, -- к╕сну╝ ад смеху Тол╕к. - Цяпер стоадсоткава не настучаць!

-- Талян, гэта бы╝ кантрольны ╝ галаву, -- рагата╝ Ц╕мка. - А што за лухту ты вёрз пра рэан╕мацыю?

-- Але ж эфектна атрымалася, не? - задаволена гавары╝ Тол╕к.

-- Вы вочы яго бачыл╕? - спыта╝ раптам Стась.

Тол╕к к╕╝ну╝.

-- Угу. Зомб╕. Зомб╕-зомб╕-зомб╕.