Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Здрасце, Вольга Марка╝на, -- сказа╝ развязна Жыхар.

Буфетчыца падхап╕лася.

-- Арцём, нават не прас╕! Я не прадам табе п╕ва! -- заверашчала яна.

Той з няв╕нным выглядам залыпа╝ вачам╕.

-- А я што, я х╕ба нешта гавару? Рэдбул дайце. Дзве.

-- Ат, Арцёмка, кал╕ цябе ╝жо ╝ арм╕ю забяруць? -- буфетчыца пакруц╕ла галавой ╕ рушыла да лядо╝н╕, ╝ якой стаял╕ бутэльк╕ ╕ бляшанк╕ з напоям╕.

-- Тая, слухай... -- пача╝ бы╝ Ц╕мка.

-- Ц╕шэй!... -- сыкнула я.

Але было позна.

Абодва яны рэзка развярнул╕ся ╕ ╝перыл╕ся проста на нас.

-- Оба-на, -- сказа╝ Жыхар, расплы╝шыся ва ╝смешцы.

-- Ну ╝сё, гамон, -- выдыхнула я.

Жыхар падхап╕╝ са стойк╕ бляшанк╕ з энергетыкам, як╕я буфетчыца прынесла з лядо╝н╕, ╕ ╝рачыста патрос ╕м╕ ╝ паветры.

-- Тая! Вып'еш з Захарам? Давай! Я праста╝ляюся!

Удва╕х яны нак╕равал╕ся да нашага стол╕ка.

-- Арцём, што вы там уздумал╕? - спытала з падазронам буфетчыца.

Жыхар аз╕рну╝ся, адорваючы яе з╕хатл╕вай усмешкай.

-- Ды мы н╕чога, Вольга Марка╝на. Гэта нашы сябры. Пра╝да, Тая?

Я ма╝чала. Буфетчыца паназ╕рала за нам╕ яшчэ з хв╕л╕нку, потым махнула рукой ╕ павярнулася да тэлеэкрана.

Лёня падцягну╝ да стала крэсла ╕ се╝ тварам да нас, трымаючы рук╕ ╝ к╕шэнях. Жыхар бразну╝ на стол бляшанк╕ ╕ заскака╝ на╝кол, блазнуючы, н╕бы дрэс╕раваная малпа. Напэ╝на, з боку гэта сапра╝ды выглядала, як сустрэча закадычных сябруко╝. Я адчула, што мяне пачынае трэсц╕. Ц╕мка спакойна пакла╝ далонь на маю руку, сказа╝шы поз╕ркам: 'Не бойся...'.

-- Так, што тут у нас, -- дзелав╕та сказа╝ Жыхар, з╕рну╝шы на нумар 'Овельскай пра╝ды', як╕ ляжа╝ перада мной. - А, б╕бл╕ятэка.

Схап╕╝шы газец╕ну, ён скамячы╝ яе ╕ шпурну╝ мне ╝ твар.

-- Не падкажаце, як прайсц╕...на порнасеанс! - ён загыгыка╝, задаволены сва╕м дасц╕пным жартам.

Лёня мо╝чк╕ наз╕ра╝ за яго кры╝лянням╕, твар яго застава╝ся абыякавым.

-- Тай, ты сумачку сваю до╝га з рэчк╕ выло╝л╕вала? - пац╕кав╕╝ся Жыхар. - Як там вадз╕чка? Не змерзла? Дай пагрэю.

Ён навал╕╝ся мне на плячо, абда╝шы мяне да╝к╕м пахам к╕слага п╕ва ╕ тытуню.

-- Лягчэй давай, -- прамов╕╝ Ц╕мка, ╕ ╝зя╝шы Жыхара за запясце, ск╕ну╝ яго руку з майго пляча.

-- Чаго? -Жыхар утароп╕╝ся на Ц╕мку, н╕быта за╝важы╝шы яго тольк╕ цяпер. Яго шырокая ф╕з╕яном╕я пачала нал╕вацца чырванню. - Ах ты...

-- Чакай, Жыхар, -- перапын╕╝ яго Лёня.

Ён п╕льна паглядзе╝ на Ц╕мку ╕ прамов╕╝ нягучна:

-- Ты, гэта. Давай так. Уста╝ ╕ з рэчам╕ на выхад. ╤ мы цябе не чапаем. Уразуме╝?

Гавары╝ Лёня за╝сёды ц╕ха, ╕ голас у яго бы╝ нейк╕ бясколерны, без усяк╕х эмоцый. Казал╕, што кал╕сьц╕ ён увогуле не мог вымав╕ць ан╕ слова, ды адна бабка з вёск╕ яго адратавала. Ой, дарма!..

-- Гэта з якой раптам радасц╕? - спакойна спыта╝ Ц╕мка.

-- Ты што, не зразуме╝? - ра╝ну╝ Жыхар. -- Вал╕ адгэтуль!

-- Ц╕ха, я сказа╝, -- к╕ну╝ Лёня, ╕ Жыхар адразу ж суме╝ся ╕ адступ╕╝.

Лёня выцягну╝ руку з к╕шэн╕, ╕ я сцепанулася, убачы╝шы ╝ яго руцэ штосьц╕ накштат заточк╕. Звычайны х╕рург╕чны скальпель з тронкам, абматаным дзеля зручнасц╕ с╕няй ╕заляцыйнай стужкай. Падступная зброя - яе лёгка схаваць у далон╕, а каротк╕м лязом можна пакро╕ць чалавеку твар на лахманы, альбо перарэзаць глотку.

-- А я цябе ведаю, -- прагавары╝ Лёня, разглядаючы заточку. -- Ты Неруш Ц╕мфей, з Ша╝чэнк╕. З мамачкай жывеш. Нумар дома не памятаю. Але знойдзем.

Ц╕мка пац╕сну╝ плячыма.

-- ╤ што? Я таксама цябе ведаю. Ты што сказаць-то хаце╝, Захар?

-- Дзе ты жывеш, я ╝ курсе, -- па╝тары╝ Лёня. - ╤ кал╕ мамачка твая са змены вяртаецца, я таксама ╝ курсе. Ля дзвярэй яе сустрэну. ╤ куртку тваю, усю скрыва╝леную, ёй пакажу. Вось здз╕в╕цца.

Жыхар хмыкну╝.

-- Лёня, аблажаешся, - сказа╝ спакойна Ц╕мка. -- Гэта часам не ты ╝ сарц╕ры школьным веша╝ся? Тады яшчэ машына з дурк╕ прыязджала. Потым з таго ржала ╝ся школа, бо Захар нават павес╕цца толкам не можа. Сц╕зорыкам яшчэ палохае, бл╕н. Чыкац╕ла недароблены.

Тут варта было б нап╕саць 'запанавала мог╕лкавая ц╕шыня', але ц╕шын╕ не атрымалася, бо над стойкай ро╝ тэлев╕зар. Там пачалася рэкламная па╝за, ╕ мужык у п╕нжаку прапано╝ва╝ ун╕версальную нарэзку са зменным╕ лёзам╕ - патэлефануй зараз ╕ атрымай зн╕жку!

-- Ты што сказа╝? - спыта╝ Лёня. Ён уск╕ну╝ руку ╕ прыц╕сну╝ скальпель да Ц╕мкавай шчак╕. - А хочаш, я табе зараз вока выражу? Хочаш?

-- Прыбяры нож, прыдурак, -- сказа╝ Ц╕мка . - У вар'ятню захаце╝?

-- Гэй, вы што там роб╕це? - крыкнула буфетчыца.

Западозры╝шы нядобрае, яна прыц╕шыла гучнасць тэлев╕зара ╕ перах╕л╕лася цераз стойку.

-- Захар, давай не тут, -- прагугняв╕╝ Жыхар.

Лёня трыма╝ лязо ла Ц╕мкавага твару, ╕ рука яго дрыжэла. Ён выгляда╝ па-ранейшаму абыякавым, але абл╕чча яго збялела, ╕ я адчувала, што ён ледзьве стрымл╕ваецца, каб не ╝садз╕ць скальпель Ц╕мку ╝ вока.

-- Так, Арцём! Я званю ╝ м╕л╕цыю! - абвясц╕ла буфетчыца.

-- Ладна, -- прагавары╝ Лёня.

Ён схава╝ заточку ╝ к╕шэнь ╕ падня╝ся на ног╕. ╤ раптам, з размаху, засадз╕╝ кулаком Ц╕мку ╝ нос.

-- Жыв╕ пакуль што, -- сказа╝ Лёня.-- Кал╕ сустрэну без сведак, я цябе кончу. Жыхар, пайшл╕!

Ён нак╕рава╝ся да выхаду, а Жыхар таропка, на па╝сагнутых, паклыпа╝ следам.

Потым Ц╕мка сядзе╝ на прыступках кавярн╕, ╝ яго з носа л╕лася кро╝, а я зав╕халася побач, падаючы яму насо╝к╕ ╕ папяровыя сурвэтк╕.

-- ╤ да╝но яны цябе дастаюць? - пац╕кав╕╝ся Ц╕мка, зац╕скаючы нос сурвэткай.

-- Да╝но, -- прызналася я. - Абрыдла ╝жо.

-- ╤ ты ма╝чала. Тая, чаму ты ма╝чала? Я б з ╕м╕ пагутары╝.

-- ╤ як бы ты з ╕м╕ пагутары╝? Як?! - крыкнула я з прыкрасцю. - Ты ╕х бачы╝, яны ж на галаву шыбанутыя, абодва. Яны ж сло╝ не разумеюць.

Ц╕мка ╝цягну╝ носам паветра ╕ зак╕ну╝ галаву, каб спын╕ць кро╝.

-- Значыць, трэба разма╝ляць так, каб нават яны зразумел╕.

-- Ц╕мка, я цябе прашу, -- сказала я ╝мольна. - Я неяк сама разбяруся. Не звязвайся з ╕м╕! Абяцаеш?

-- Ну добра, добра. Абяцаю. Не хвалюйся, -- адказа╝ Ц╕мка.

Крывацёк не╝забаве суня╝ся, але Ц╕мкава куртка ╕ швэдар был╕ пазал╕ваныя крывёй, ╕ ╝ так╕м выглядзе ён не хаце╝ вяртацца дадому, каб не перапалохаць цёцю Тоню. Тады я павяла яго да сабе ╝ 'блок╕'. Ён чака╝ на кухн╕, пакуль я адшаро╝вала ╝ ваннай яго скрыва╝леную вопратку. Потым мне захацелася пачаставаць яго кавай. Франц-Адамыч надоечы ╝пёр маме падарунак - кольк╕ ╝паковак араматызаванага кававага зерня з водарам╕ ван╕л╕, цынамону ╕ шакаладу. Але спачатку зерне трэба было змалоць, ╕ я, паразважа╝шы, прыгадала, што дзесьц╕ на шафе мус╕ць быць кававы млынок, як╕м не карыстал╕ся, напэ╝на, ужо гадо╝ дзесяць.

Прыстав╕╝шы да шафы зэдл╕к, я пачала шукаць млынок. За╝важыла я яго амаль адразу, пам╕ж паб╕тай вазай ╕ г╕рляндай. Пацягну╝шыся за млынком, я зачап╕ла локцем маленькую шкляную бутэлечку, якая пакац╕лася да краю шафы, бахнулася на падлогу ╕ разляцелася на аскепк╕. Мне здалося, што пад столлю пранёсся лёгк╕ паве╝, ад якога загайдал╕ся н╕тк╕ павуц╕ння, ╕ ╝ пако╕ запахла азонам, як пасля навальн╕цы. Але я не надала гэтаму значэння. Вык╕дваючы аскепк╕ ╝ сметнцу, я за╝важыла на корку бутэлечк╕ дз╕╝ны знак, н╕быта выдрапаны кончыкам ╕голк╕ -- стыл╕заваная пентаграма з няро╝ным╕ промням╕, а ╝сярэдз╕не штосьц╕ накшталт вока з вузкай кац╕най зрэнкай. Мне чамусьц╕ здалося, што гэты знак я кал╕сьц╕ надрапала сама, падчас дз╕цячай гульн╕, тольк╕ я н╕як не магла прыгадаць, што гэта была за гульня.

Я выцерла пыл з млынка ╕ до╝га малола каву, змешваючы зерне з розным╕ водарам╕. Як выяв╕лася, гэта надзвычай прыемны занятак - малоць кававае зерне на ручным млынку. Потым я зварыла по╝ны рондл╕к кавы, ╕ мы п╕л╕ яе з печывам ╕ кавалачкам╕ сыру. За вокнам╕ пачало шарэць, але святло я не ╝ключала. Замест гэтага я запал╕ла тонкую васковую свечку, якую мама прынесла з царквы. М╕гце╝ чырванаваты агеньчык, кватэра по╝н╕лася водарам╕ гарачага воску, кавы, ван╕л╕, цынамону ╕ шакаладу, ╕ мне было так добра ╕ спакойна, як не было ╝жо вельм╕ да╝но. ╤ ╝ наступным, кожны раз, кал╕ надарал╕ся нягоды, я проста малола зерне на ручным млынку ╕ варыла каву. ╤ тады ╝сё прыходз╕ла да ладу.*