Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Стась таксама змян╕╝ся. Знешне ён застава╝ся ╝сё гэтк╕м жа, але ╝ яго паводз╕нах ╕ ста╝ленн╕ да жыцця адбыл╕ся ╕стотныя перамены. Раней Стас╕ка не чмыры╝ х╕ба тольк╕ лян╕вы, аднак цяпер яго не чапал╕, бо Стась пача╝ агрызацца, а найбольш знахабнелым мог нават даць у вуха. ╤ сп╕сванне на халяву з ╕м больш не праходз╕ла. Падчас пазапланавай самастойнай па ф╕з╕цы яго, як за╝жды, зак╕дал╕ цыдулкам╕, але гэтым разам Стась ╕ не падума╝ рашаць чужыя задачк╕. Ён спакойна, без м╕тусн╕ выконва╝ свае заданн╕, а цыдулк╕, як╕я дажджом сыпал╕ся яму на парту, ён акуратна складва╝ на кра╕ стала-- к канцу ╝рока атрыма╝ся цэлы стос. На перапынку Стась дэманстраты╝на вык╕ну╝ гэтыя паперк╕ ╝ сметн╕цу ╕ абвясц╕╝, што надалей сп╕сванне з'я╝ляецца платнай паслугай, тарыфы па дамо╝ленасц╕, магчыма заключэнне до╝гатэрм╕новых кантракта╝, аматары ж халявы могуць ро╝ным╕ радам╕ ╕сц╕... у лес. У адказ Стася назвал╕ "сволаччу апошняй" ╕ нават прыграз╕л╕ ╝чын╕ць яму "цёмную". Аднак б╕ць Стася н╕хто не наважы╝ся, бо ён цяпер сябрава╝ з Тол╕кам, а значыць з Ц╕мкам таксама, а Тол╕к ╕ Ц╕мка здольныя моцна адмяцел╕ць, кал╕ што, таму Стася цяпер лепш не кры╝дз╕ць. Не магу сказаць, што пасля гэтага Стас╕ка ╝ класе пачал╕ паважаць -- яго проста ц╕ха зненав╕дзел╕. Аднак чап╕цца да яго перастал╕, ╕ гэта было гало╝нае.

Я з ц╕кавасцю наз╕рала за гэтым╕ метмарфозам╕. Напэ╝на, гэта ╕ ёсць сталенне, разважала я, мы ╝се проста роб╕мся дарослым╕!.. Гэта было не зус╕м так. Мне, прынамс╕, да сапра╝днага сталення было яшчэ далёка, я па-ранейшаму заставалася дз╕цём, ╕стэрычным, не╝ра╝наважаным падлеткам са змрочным поглядам на жыццё. У гэтым сэнсе я мала чым адрозн╕валася ад Лён╕, х╕ба тольк╕ мая лютасць не была такой разбуральнай. Але ╝сё змян╕лася ╝ тую ноч, кал╕ вярнулася Цемра.

***

У той вечар я была разам з Ц╕мкам, ╕ мы зно╝ гулял╕ дапазна. Надвор'е ╝сталявалася мяккае ╕ не па-восеньску цёплае, ╕сц╕ дадому мне не хацелася. Мы двойчы абышл╕ вакол Старога Овельска, выйшл╕ да лесап╕льн╕, пастаял╕ на мастку, як╕ зва╝ся "Малым", потым, крочачы ╝здо╝ж набярэжнай, вярнул╕ся да Чортава моста. На мосце ╝жо запал╕л╕ся л╕хтары, Овелька ╝н╕зе здавалася чорнай, як нафта, на яе паверхн╕ дрыжел╕ ╕ ╕льсн╕л╕ся адб╕тк╕ электрычнага святла. Дзесьц╕ наперадзе, схаваныя цемрай, ляжал╕ ру╕ны сядз╕бы, а трох╕ далей уздыма╝ся ╝згорак, на як╕м кал╕сьц╕ месц╕╝ся бельведэр з балюстрадай, а пад узгоркам, паводле падання╝, у да╝н╕я часы знаходз╕лася логава Цмока.

-- Ты помн╕ш гэту легенду? -- спытала я, уз╕раючыся ╝ цемру. -- Ну, пра Авяльяна-Рыбака, як╕ заб╕╝ Цмока? Ведаеш, я раней смяялася з гэтай казачк╕, але цяпер я разумею -- там усё па-сур'ёзнаму!

-- Пра╝да? -- спыта╝ Ц╕мка трох╕ безуважл╕ва.

Я к╕╝нула.

-- Разумееш, я трох╕ цямлю ╝ Традыцы╕. Дык вось, у гэтай легендзе ап╕сваецца абрад ╤н╕цыяцы╕. Самы сапра╝дны! Ну хто бы╝ Авяльян да сустрэчы з Цмокам? Н╕хто, рыбачок марг╕нальны, жы╝ сабе, шчупако╝ ганя╝. А потым ён прыйшо╝ у логава Цмока, ╕накш кажучы, у ╤ншасвет, на тэрыторыю, якая прыналежыць Пачварам. Ён уступае ╝ б╕тву з Цмокам ╕ перамагае, ╕ пасля гэтага адбываецца яго пера╝васабленне. Ён ужо не марг╕нал, ён во╕н, герой-змеяборац. ╤ перамогшы Пачвару, ён адразу ж атрымл╕вае проф╕т -- бярэцца шлюбам з прыгажуняй, якая была кал╕сьц╕ паланянкай у пячоры Цмока...

-- Не змага╝ся ён з Цмокам, -- сказа╝ Ц╕мка.

-- Што? -- спытала я, трох╕ асалапе╝шы.

Ц╕мка пачуха╝ патыл╕цу.

-- Ну, я там не ╝сё памятаю... Але па-мойму, б╕твы не было, Цмок дрых сабе ╕ дрых, а ён яго ╝ сне замачы╝, трызубам закало╝. Не па-геройску зус╕м.

Я тольк╕ рукой махнула.

-- Ай, Ц╕мка, вечна ты ╝сё зганьб╕ш! А такая прыгожая легенда...

-- Ты прыгожая, -- сказа╝ ён раптам.

Мы стаял╕ на мосце ╝ бурштынавым святле л╕хтаро╝, ун╕зе шумела вада, а ╝ вышынях м╕ж зора╝ гуля╝ неспакойны восеньск╕ вецер, несучы з сабою водгулле дз╕восных, манатонных спева╝. Я зраб╕ла крок яму насустрач, пацягнулася да яго. Ягоная далонь легла на маё запясце, я адчула яго дыханне на сва╕х вуснах. Але я не здолела. Сцепану╝шыся, я рэзка адышлася.

-- Не. Я не магу. У мяне не атрымл╕ваецца... -- прагаварыла я.

Ён пац╕сну╝ плячыма.

-- Ну прабач. Гэта я паспяша╝ся.

Потым мы хутка разв╕тал╕ся ╕ пайшл╕ кожны ╝ свой бок -- ён у Стары Овельск, я да "блока╝". Настрой у мяне сапсава╝ся. Я адчувала, што зно╝ яго пакры╝дз╕ла, а ён зно╝ усё стрыва╝. Але што я магла зраб╕ць? Цалавацца я не ╝мела, ╕ наогул у гэтых справах я была, як бервяно. Што мне цяпер, цераз калена сябе ламаць?.. Каб трох╕ развеяцца, я надзела навушн╕к╕ ╕ ╝ключыла плэер на по╝ную моц. Я павольна крочыла ╝здо╝ж пустынных, цьмяна асветленых вул╕ц, у твар мне дзьму╝ цёплы зорны вецер, а ╝ вушах калац╕л╕ся паганск╕я рытмы Inkubus Sukkubus. Паступова засмучэнне маё прайшло. Нармальна з нам╕ ╝сё, вырашыла я, мы проста трох╕ паспяшал╕ся. Усё ╝ нас яшчэ будзе -- тольк╕ не сёння...

Не╝забаве мой настрой зно╝ рэзка пагорша╝, бо я зразумела, што дзесьц╕ пасеяла ключы ад кватэры. Я стаяла ╝ пад'ездзе перад зачыненым╕ дзвярыма ╕ разгублена корпалася ╝ к╕шэнях -- "л╕хтарык", плэер, папяровыя насо╝к╕, скрыначка мятнага дражэ, ╕ншая драбяза. Ключо╝ не было. На ╝сяк╕ выпадак я агледзела сумку. Ключо╝ не было ╕ там. Напэ╝на, я выпадкова вытрасла ╕х, кал╕ выцягвала з к╕шэн╕ навушн╕к╕ -- кал╕ тольк╕ я не згуб╕ла ╕х яшчэ раней, у Старым Овельску. ╤ што цяпер раб╕ць?.. Паразважа╝шы трох╕, я выцягнула маб╕льн╕к ╕ набрала мам╕н нумар. Абанент недасягальны. Цудо╝на проста. На любошчах, пэ╝на, са сва╕м Адамычам, вунь ╕ тэлефон адключыла, а што родная дачка та╝чэцца ╝ пад'ездзе пад дзвярыма, ёй начхаць. Зак╕паючы злосцю, я апусц╕лася на падлогу ╕ села, прых╕ну╝шыся сп╕най да дзвярэй. Н╕чога не зроб╕ш, прыйдзецца чакаць.

Праз па╝гадз╕ны ╝ мяне пачал╕ смылець плечы ╕ азадак, ╕ я адчула, што болей чакаць я не ╝ стане. Мама магла затрымацца аж да св╕танку, так што ╝ мяне заставал╕ся два варыянты -- альбо сядзець усю ноч у пад'ездзе, альбо кл╕каць на дапамогу суседзя╝. На нашай пляцо╝цы месц╕л╕ся яшчэ дзве кватэры. У адной жыл╕ алкашы, як╕я вельм╕ рэдка прыходз╕л╕ ╝ прытомнасць, а кватэра насупраць прыналежыла Ан╕с╕╕ ╬царко╝ленай. Яе я пабойвалася, бо мне здавалася, што ╝ яе не ╝се дома. Ан╕с╕я звала сябе "старой грэшн╕цай" (хаця насамрэч была яна зус╕м не старая), хадз╕ла ╝ до╝г╕х спадн╕цах ╕ наглуха завязаных хустках ╕ несупынна мал╕лася ╕ пасц╕лася. Мяне яна, напэ╝на, л╕чыла дз╕цём Сатаны ╕ кожны раз пры сустрэчы са мной пачынала жагнацца ╕ варушыць вуснам╕. Экзарцызмы чытала, няйнакш.

Пасля нядо╝г╕х разважання╝ я рашуча паднялася на ног╕ ╕ рушыла на трэц╕ паверх. Там жыл╕ людз╕ больш адэкватныя. Ну, у большасц╕ сваёй... Падня╝шыся на пляцо╝ку, я па чарзе пазван╕ла ╝ дзве кватэры, але бызвын╕кова, гаспадаро╝ ц╕ то не было дома, ц╕ то спал╕ ╝жо. Заставалася яшчэ адна кватэра, у якой жы╝ Валодзька-слесар з сям'ёй. Звяртацца да Валодзьк╕ мне не хацелася. Ён не бы╝ н╕ алкашом, н╕ дэбашырам, але я став╕лася да яго насцярожана, бо мне ён здава╝ся нейк╕м душным.

У Валодзьк╕ была жонка Зоя, ц╕хая, худзенькая жанчынка з вял╕зным╕ перапалоханым╕ вачыма. Казал╕, што Валодзька б'е яе смяротным боем, ╕ яна ╝жо некальк╕ разо╝ трапляла ╝ шп╕таль з пераламаным╕ рэбрам╕ ╕ кровацячэнням╕. Аднак Зоя ╝сё трывала ╕ ╝ м╕л╕цыю не звярталася, бо апроч Валодзьк╕ ╝ яе больш н╕кога не было, ╕ ╕сц╕ ёй не было куды. Зоя пакутавала на нешта "па жаночай частцы" ╕ ╝жо перанесла некальк╕ аперацый з х╕м╕ятэрап╕яй. Ясная рэч, што такая гн╕лая ды хворая яна н╕кому ╝ свеце не патрэбна, а Валодзька, хоць ╕ б'ецца, але з дому не выганяе.

Дачку сваю Наталку, таксама хворую, Валодзька кранальна люб╕╝. У Наталк╕ было штосьц╕ з галавой (я звала яе "а╝тысткай"), яна не разма╝ляла, тольк╕ ╝см╕халася, ╕ мела звычай час ад часу сыходз╕ць з дому. Звычайна яна не адыходз╕ла далёка, але аднойчы яе адлав╕л╕ ╝ Кунца╝цы ╝ пяц╕ к╕ламетрах ад Овельска, а друг╕ раз ажно пад Крушняй -- яна цягнулася ╝здо╝ж шашы, раскудлачаная ╕ ╝ адным басаножку, друг╕ згуб╕ла дзесьц╕ ╝ дарозе. За тыя ╝цёк╕ Валодзька яе н╕кол╕ не кара╝ (ну што возьмеш з ненрамальнай?), а вось Зою луп╕╝ жэстачайша -- за тое, што не дагледзела. Да мяне Валодзька таксама став╕╝ся добра, за╝сёды мне ветла ╝см╕ха╝ся ╕ здаро╝ка╝ся, але я адчувала да яго непрыязнасць. Мужык, як╕ б'е сваю жонку, не можа быць добрым чалавекам.