Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

У той час я пачала бегчы ад рэча╕снасц╕. Усё на╝кол зраб╕лася нейк╕м шэрым ╕ безвыходным, а нашы аднос╕ны з мамай канчаткова разладз╕л╕ся. Сварак и скандала╝ не было -- мы проста адасоб╕л╕ся адна ад адной, пача╝шы жыць кожная сва╕м жыццём, ╕ нашы знос╕ны цяпер абмяжо╝вал╕ся цыдулкам╕ ды смс-паведамленням╕. Зрэшты, мама ╕ не абавязана была мяне люб╕ць. Я ж нарадз╕лася ад чалавека, як╕ яе ашука╝, а магчыма яшчэ ╕ згвалц╕╝. Я бы н╕завошта не здолела палюб╕ць дз╕ця, якое нарадз╕лася пасля згвалтавання, я бы задушыла яго, як тольк╕ б яно з'яв╕лася на свет, а мама мяне неяк трывае, хаця, магчыма, яе ван╕туе кожны раз, кал╕ яна мяне бачыць... Я люб╕ла паразважаць на гэтую тэму. Ад гэтых думак раб╕лася вельм╕ балюча, але ╝ той жа час адчувалася нейкая хварав╕тая асалода, быццам раскалупваеш засохлую ранку. Я чула краем вуха, што ╝ мамы закруц╕╝ся раман з Франц-Адамычам, загадчыкам аддзела оптавай базы, на якой яна працавала. Я н╕чога не мела супраць. Няхай роб╕ць, што хоча, я ╝ яе жыццё не ╝лажу. Вярталася яна позна ╝ночы, кал╕ я ╝жо спала. Часам я прачыналася ╕ чула, як яна важдаецца на кухн╕, запарваючы гарбату, а каля майго ложка на крэсле валялася яе адзенне, ад якога пахла цыгарэтам╕ ╕ салодк╕м в╕ном. Мне было ╝сё ро╝на. Я бы не засмуц╕лася, кал╕ б яна ╝вогуле з'ехала на кватэру да гэтага Адамыча ╕ засталася там назус╕м. Часы, кал╕ я канала ад жаху ╝ пустой кватэры ╕ мал╕лася, каб мама вярнулася дадому, беззваротна прайшл╕.

Цяпер амаль увесь свой вольны час я бав╕ла ╝ Сец╕ве. Спачатку я хадз╕ла ╝ местачковы камп'ютарны клуб, а потым мама куп╕ла па аб'яве ужываны но╝тбук, мы падключыл╕ яго да мадэма, ╕ я пачала зав╕саць ╝ ╕нтэрнэце ды глыбокай ночы. ╤нтэрнэт бы╝ не бясплатны, ╕ мама злавала, што я марную грошы, як╕я ёй так цяжка зарабляць. Яе прыдз╕рк╕ скончыл╕ся, кал╕ я знайшла сабе падпрацо╝ку, уладкава╝шыся фрылансерам ╝ адну прыватную кантору ╝сё з тых жа Уп╕рэв╕ча╝. Уп╕рэв╕цкая канторка займалася нарыхто╝кай ╕ продажам кансерва╝ з гародн╕ны, ╕ ад мяне патрабавалася размяшчаць аб'явы на камерцыйных сайтах. Не бог ведама як╕ заробак, дый работка глыбока не творчая, але на аплату ╕нтэрнэт-траф╕ку хапала.

У Сец╕ве я вяла свой уласны бложак, п╕шучы пад н╕кам Sister-Dark. Сястра-Цемра. У блогу я размяшчала 'гатычныя', як мне здавалася, апавяданн╕ ╝ласнага сачынення (хаця па-сутнасц╕ гэта была звычайная падлеткавая лухта пра адз╕ноту, каханне ╕ смерць), а таксама посц╕ла фотк╕ Овельска, зробленыя на маб╕льн╕к. Я рупл╕ва адшуквала ╝ нашым мястэчку ╝сё, што хоць неяк адпавядала тэрм╕ну 'готыка' - старыя мог╕лк╕, касцёл Святога Каз╕м╕ра, ру╕ны сядз╕бы Кунцэв╕ча╝, мемарыял ахвярам Першай Сусветнай у выглядзе катал╕цкай капл╕чк╕ з крыжом, ╕ натуральна, Чорта╝ мост. У мосце як так╕м не было н╕чога 'гатычнага', ён уя╝ля╝ сабой давол╕ стандартную канструкцыю з каменя ╕ металу. Аднак я прымудрылася зраб╕ць неблагую фотку - набярэжная, ахутаная смугой, ╕ смутныя абрысы моста ╝ тумане, падобнага на г╕ганцкага панурага маманта, як╕ ╝здума╝ перайсц╕ Овельку ╝брод ╕ захрас пам╕ж стромк╕м╕ берагам╕. Чытачы ╝хвал╕л╕, нап╕са╝шы ╝ каментах, што гэта 'гатычна'. Гэта было найлепшым кампл╕ментам, бо я проста са скуры вылузвалася, каб адпавядаць канан╕чнаму вобразу Гота, не тольк╕ вонкава, але ╕ духо╝на. Я прагна паглынала ╝сё, што мела дачыненне да Готык╕, простае ц╕ ╝скоснае -- глядзела анлайнавыя мульты пра мёртвую Ленор ╕ чорна-белыя ф╕льмы пра Носферату ╕ доктара Кал╕гары, чытала Яна Баршчэ╝скага, Эдгара По, Лотрэамона ╕ Старэйшую Эдду, ╕ ╝ зачараванн╕ гартала ╕нтэрнэт-старонк╕ з ал╕чбаваным╕ рэпрадукцыям╕ Дзюрэра, Брэйгеля, Фюзэл╕ ╕ прэрафаэл╕та╝. Усё гэта было Готыкай, ╕ я проста млела ад пачуцця са╝дзельнасц╕ - так, гэта маё, я таксама маю да гэтага дачыненне!

У Сец╕ве ╝ мяне было шмат в╕ртуальных фрэнда╝, як╕я чытал╕ ╕ каментавал╕ мой блог. У рэча╕снасц╕ кампан╕╕ па ╕нтарэсах я не мела. Так, у мяне бы╝ Ц╕мка, ╕ ён бы╝ сла╝ным хлопцам, з як╕м можна было пагуляць па гарадку ╕ пагутарыць "за жыццё". Аднак готыка яго не вельм╕ ц╕кав╕ла, а мне часам хацелася пагаварыць пра штосьц╕ ╝знёслае -- пра Носферату напрыклад, альбо паэз╕ю Лотрэамона. А пагаварыць не было з к╕м. Са мной ╝ адным класе вучыл╕ся два 'хардкоршык╕', як╕я слухал╕ Slipknot ╕ System of a Down, ╕ адз╕н 'панк' - ён хадз╕╝ у саколцы Offspring. Гэтая тройца ╝весь час тус╕ла разам, л╕чачы сабе крутым╕ нефармалам╕. У прынцыпе, яны был╕ не супраць узяць у сваю хе╝рачку ╕ мяне, ды я не йшла, прадчуваючы, што з тым╕ 'нефармалам╕' я сканаю ад нуды.

Ме╝ся ╝ нашым класе ╕ адз╕н 'х╕пстар', Стась Навасельчык. У класе яго звал╕ проста батанам ╕ злёгку цвял╕л╕ -- але тольк╕ злёгку, бо Стась сам па сабе бы╝ кашто╝ным кадрам, у якога за╝сёды можна сп╕саць лабараторку ц╕ кантрольную. Але я, разб╕раючыся ╝ стылях ╕ субкультурах, л╕чыла яго стоадсоткавым х╕пстарам, бо ён люб╕╝ брытанскую музыку, нас╕╝ акуляры ╕ апрана╝ся трох╕ нядбайна, але ва ╝сё брэндавае, прывезенае бацькам╕ з Беластоку. Пра ╕х вандро╝к╕ ╝ Польшчу на закупы я ведала дакладна, бо Стас╕к жы╝ са мной ╝ адным двары.

Пераважная ж большасць ма╕х аднакласн╕ка╝ был╕ звычайным╕ гопн╕кам╕ без зак╕дона╝ ╕ ╝знёслых памкнення╝. Так╕м бы╝ Тол╕к Валаткев╕ч, Ц╕мка╝ сябар. Знешнасць Тол╕к ме╝ невыразную (к╕рпаты нос ╕ бясколерныя валасы), захаплен╕ самыя банальныя (эр-эн-б╕ ╕ Чорны Бумер), апрана╝ся як лох (джынсы са спартовым╕ курткам╕), вучы╝ся сярэдне ╕ пасля дзявятага класа зб╕ра╝ся бы╝ к╕нуць школу ╕ пайсц╕ працаваць, але ягоныя бацьк╕ мел╕ ╕ншыя планы. Тол╕ка╝ бацька працава╝ на лесап╕льн╕, а мац╕, буфетчыца па прафес╕╕, сядзела дома ╕ займалася выхаваннем самога Тол╕ка, яго малодшага брата ╕ дзвюх сястрычак-бл╕знятак. Абодва ягоныя бацьк╕ не мел╕ вышэйшай адукацы╕, але спадзявал╕ся вывесц╕ свайго старэйшага ╝ людз╕, прапхну╝шы яго у педагаг╕чны ╝н╕верс╕тэт. Куды-куды, а ╝ педагаг╕чны Тол╕ка возьмуць, там прахадны бал маленьк╕, а на ф╕зкультурн╕ка ц╕ працав╕ка яго як-небудзь вывучаць. Шчыра кажучы, Тол╕ка ╝ рол╕ наста╝н╕ка, нават працав╕ка, я ╝я╝ляла слаба, ╕ мне здавалася, што кал╕ ён сапра╝ды папрэцца ╝ 'педуху', наша нацыянальная с╕стэма адукацы╕ канчаткова ляснецца.

У Ц╕мк╕ з Тол╕кам был╕ цудо╝ныя аднос╕ны, хаця кал╕сьц╕ яны ледзь не пазаб╕вал╕ адз╕н аднаго -- тады Тол╕к трап╕╝ у шп╕таль са страсеннем мозгу, а Ц╕мку пагражала выключэнне са школы. Але не╝забаве яны пам╕рыл╕ся ╕ зраб╕л╕ся найлепшым╕ сябрам╕, што асаб╕ста мне здавалася непасц╕жным. Я не разумела, як увогуле можна сябраваць з чалавекам, як╕ кал╕сьц╕ цябе аблая╝ альбо да╝ у лыч? Пэ╝на, чагосьц╕ я не разумела ╝ мужчынскай пс╕халог╕╕...

Зрэшты, мужчыны як з'ява мяне не ц╕кав╕л╕. Я ведала - тэарытычна - што ╝яляе сабой каханне пам╕ж мужчынам ╕ жанчынай, ╕ гэта здавалася мне найрэдк╕м паскудствам, як╕м займацца могуць х╕ба што прастытутк╕. Ну, ╕ мая мама са сва╕м Адамычам. Не, лепш я зраблюся асексуалкай ╕ буду жыць у самоце, але гэтай гадасцю займацца я не стану. Н╕кол╕ ╕ н╕ з к╕м. Але, ╕ з Ц╕мкам таксама. ╤ кал╕ аднойчы ён паспрабава╝ пацалаваць мяне ╝ скверыку ля школы, я адрэагавала адпаведна. Адштурхну╝шы яго, я прынялася церц╕ вусны рукавом, а потым разлютавана крыкнула, што гэта аг╕дна, брыдка, ╕ каб ён н╕кол╕ больш так не раб╕╝, н╕кол╕!.. Я схлус╕ла тады. Мне было зус╕м не брыдка.

Напэ╝на, любы на месцы Ц╕мк╕ пакры╝дз╕╝ся бы ╕ пасла╝ мяне далей. Але Ц╕мка стрыва╝. Больш ён да мяне не заляца╝ся ╕ трыма╝ся са мной, як з прыяцелем ц╕ сястрой. Мяне гэта задавальняла. Пазней я шкадавала, што накрычала на яго, але я так ╕ не перапрас╕ла. Прас╕ць прабачэння было для мяне невыносным. Нават у Ц╕мк╕. Я став╕лася да яго, як да малодшага брата (я сапра╝ды была на пару месяца╝ старэйшая), ╕ часам мне здавалася, што мы з ╕м -- с╕ямск╕я бл╕зняты, як╕х разрэзал╕ ╝ маленстве, раздзял╕╝шы на два асобныя арган╕змы. ╤ншы раз, перад тым як заснуць, я фантаз╕равала, што мы з ╕м ляжым на гарышчы, на тапчане у Таемным Пако╕, шчыльна абня╝шыся -- не як каханк╕, а як спарышы, злучы╝шыся ╝ адз╕ную ╕стоту, а па даху калоц╕ць дождж, на гарышчы цёмна, ╕ пахне пылам ╕ навальн╕цай. Фантаз╕╕-мары спакваля перацякал╕ ╝ мро╕, ╕ я ляжала, разглядаючы гэтыя зыбк╕я каляровыя вобразы, што, як на к╕наэкране, па╝ставал╕ на ╝нутранай паверхн╕ ма╕х павек, я разумела, што сплю, ╕ мне было вельм╕ прыемна ╝сведамляць, што я магу к╕раваць сва╕м╕ снам╕.