Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Лёнева мама ╝ выхава╝чы працэс не ╝мешвалася, бо пасля смерц╕ старэйшага сына занурылася ╝ дэпрэс╕ю, увесь час глытала таблетк╕ ╕ рэгулярна клалася ╝ шп╕таль - лячыць нервы. Кал╕ ╝ Лён╕ адняло мову, яна ╝спомн╕ла, нарэшце, пра свае матчыны абавязк╕. Пераадоле╝шы сваю дэпрэс╕ю, яна павяла сына да бабк╕-шаптух╕ з сумежнай вёск╕ пад назвай Кунца╝ка, ╕ тая адпойвала яго 'свянцонай' вадз╕чкай ╕ нейк╕м╕ тра╝кам╕. Ад нематы Лёня вылечы╝ся, а бацька пача╝ луп╕ць яго нават мацней, бо яму здавалася, што Лёня с╕мулюе, каб пазбегнуць пакарання.

Гэтае "выхаванне" до╝жылася некальк╕ гадо╝, а потым Лёне╝ бацька заг╕ну╝. На Чортавым мосце яго с╕н╕ Маскв╕ч наляце╝ на фуру ╕ згарэ╝ дашчэнту. Падчас пахавання адста╝н╕ка несл╕ ╝ труне з зачыненым вечкам, бо цела было страшна абязвечана. Казал╕, аднак, што памёр ён ╕мгненна ╕ без пакут, бо за стырном яго напатка╝ абшырны ╕нсульт. К╕ро╝ца фуры выжы╝, ╕ на судзе яго апра╝дал╕.

Лёне╝ бацька за╝часна пайшо╝ з жыцця, аднак выхаванне ягонае не прайшло дарма ╕ дало свае вын╕к╕ -- Лёня зраб╕╝ся по╝ным адмарозкам. Яго я ненав╕дзела ╕ баялася да непрытомнасц╕, хаця, магчыма, ён ╕ заслуго╝ва╝ спачування. Ён прайшо╝ пекла, перш чым ператварыцца ╝ вылюдка.

8. Начальн╕к Апраметнай

З Ц╕мкам мы вучыл╕ся ╝ адным класе. У школу яго ╝зял╕ неахвотна, можна сказаць, з гвалтам ╕ скандалам. Наша дырэктарка была катэгарычна супраць. Перад пачаткам першага навучальнага года цёця Тоня, Ц╕мкава мама, мела вельм╕ непрыемную размову ╝ дырэктарск╕м каб╕неце.

-- Разумееце, я зус╕м не супраць ╕нтэграваных класа╝ ╕ безбар'ернага асяроддзя, -- казала дырэктарка, -- Але мы элементарна не маем умова╝ для навучання дзяцей з...асабл╕васцям╕. Ус╕м будзе лепш, кал╕ Ц╕мафей будзе вучыцца ╝ ╕нтэрнаце, побач з сабе падобным╕.

А цёця Тоня, ужо не ╝ стане стрымл╕вацца, тыцкала дырэктарцы пад нос стосам даведак ╕ крычала:

-- Як╕я так╕я 'асабл╕васц╕'?! Як╕ ╕нтэрнат?! Вось даведка! Вось заключэнне спецыял╕ста! Ён можа ╕ пав╕нен наведваць агульнаадукацыйную школу!..

У рэшце рэшт дырэктарка здалася, ╕ Ц╕мку прынял╕ ╝ першы клас. Аднак дырэктарка шчыра папярэдз╕ла цёцю Тоню, што яна аб гэтым яшчэ горка пашкадуе, бо дзец╕ ╝ гэтым узросце бязл╕тасныя, ╕ Ц╕мку папросту зацкуюць да смерц╕. Збольшага яна мела рацыю. Але тольк╕ збольшага.

Першы дзень у школе запомн╕╝ся мне тлумам ╕ м╕туснёй - белы к╕пень банта╝ ╕ фартухо╝, мора кветак, як на ха╝турах, расхваляваныя мамы ╝ святочных строях ╕ гордыя таты ╝ строг╕х гарн╕турах. З ас╕плых, быццам заб╕тых пылам калонак вывяргал╕ся парадныя маршы, на школьным ганку стаяла дра╝ляная кафедра з м╕крафонам, упрыгожаная г╕рляндам╕ кветак, а над уваходам в╕се╝ кумачовы транспарант: 'Добро пожаловать! 1 сентября'. Ужо ╝ сам╕м гэтым транспаранце та╕лася хлусня, бо насамрэч было не першае верасня, а трыццаць першае жн╕╝ня.

Нас, першаклашак, пашыхтавал╕ на ╝рачыстую л╕нейку, маршы змо╝кл╕, на кафедру ╝зышла дырэктарка ╝ чорным п╕нжаку, абвязаным бл╕скучай барвовай стужкай, ╕ пачала прама╝ляць у м╕крафон. Што яна прама╝ляе, зразумець было цяжка, бо калонк╕ жудасна с╕пел╕ ╕ трашчал╕, ╕ я не магла дачакацца, кал╕ яна скончыць, бо надвор'е стаяла пахмурнае ╕ давол╕ халоднае, ╕ я ледзь не зг╕бела ╝ сва╕х гольф╕ках ╕ лёгенькай вятро╝цы.

Нарэшце л╕нейка скончылася, ╕ нас павял╕ ╝ клас на першы ╝рок. На якую тэму бы╝ урок, я не запомн╕ла, бо ╝ школе смярдзела фарбай ╕ ацэтонам, ╕ ╝ мяне забалела галава ╕ зраб╕лася млосна. Кал╕ празв╕не╝ званок ╕ нас адпусц╕л╕ дадому, я ╝здыхнула з палёгкай.

Цёця Тоня была вясёлая ╕ ╝зрушаная. З нагоды свята яна зраб╕ла ╝ цырульн╕ пышную прычоску ╕ апранула светлы гарн╕турчык у палоску, у як╕м яна фарс╕ла кал╕сьц╕ на ╝ласным выпускным вечары. Мая мама была ╝ жакеце ╕ вузк╕х джынсах, як╕я ёй ц╕снул╕ ╝ тал╕╕ ╕ сцёгнах, ╕ таму настрой у яе бы╝ к╕слы.

-- Ну што, Бронька, замкну╝ся круг, -- сказала цёця Тоня, кал╕ мы выходз╕л╕ са школьнага будынка. - Дзец╕, а хадзем у кавярню! Гэты дзень трэба адзначыць.

-- Мне трэба худзець, -- прамов╕ла мама.

Цёця Тоня махнула рукой.

-- Анягож. Ад кубачка кавы не раста╝сцееш. Не к╕сн╕, Бронька, хадзем!

Мы пайшл╕ ╝ летнюю кавярню, што размяшчалася ╝ маля╝н╕чым скверыку на беразе Овельк╕, непадалёк ад Чортава Моста. Овелька за мостам трох╕ выг╕налася, запавольваючы плынь, ╕ бераг тут бы╝ ро╝ны ╕ пляскаты, парослы мякк╕м мурогам. Тут размяшча╝ся гарадск╕ пляж - упадабанае месца адпачынку местачко╝ца╝. Пра╝да, пасярод пляжа до╝г╕ час стаяла бляшаная шыльда з пагрозл╕вым надп╕сам 'Здесь не купаться', але на яе н╕хто не зважа╝, ╕ тут купал╕ся - з чэрвеня ╕ аж да восен╕. У рэшце рэшт шыльду хтосьц╕ выкруц╕╝ ╕ аднёс у зарасн╕к╕ верба╝, каб не мазол╕ла вочы.

Нашы мамы ╝ладкавал╕ся за пластыкавым стол╕кам пад тэнтам, узя╝шы па ф╕л╕жанцы кавы. Нам з Ц╕мкам куп╕л╕ па мароз╕ву з трох каляровых шарыка╝ у вафельным ражку ╕ адпусц╕л╕ гуляць на Овельку. Мы ╝сётк╕ был╕ ╝жо першакласн╕кам╕, дарослым╕ людзьм╕, ╕ магл╕ гуляць без нагляду. Настрой у мяне бы╝ паганы. Галава ╝сё яшчэ пабольвала, я стам╕лася ╕ змерзла, ╕ нават мароз╕ва мяне не цешыла. Ц╕мку ╝ школе н╕быта спадабалася, я ж вырашыла, што школа - найрэдкае паскудства, ╕ думка аб тым, што гэта прыйдзецца трываць яшчэ адз╕наццаць год, была невыноснай.

Крочачы ╝здо╝ж берага, мы не╝забаве апынул╕ся пад Чортавым Мостам. Тут панава╝ прыцемак, пад апорам╕ моста глуха плёскала вада, пахла волкасцю, гн╕лым багав╕ннем - ╕ мярцвячынай. Я адчула, што мяне зно╝ пачынае нудз╕ць. Пачвара была тут, ╕ яна крычала -- скрушныя, працяглыя енк╕ несл╕ся над каламутнай вадой, рэхам адб╕ваючыся пад бэлькам╕ моста. Я затрэсла галавой ╕ зац╕снула вушы далоням╕.

-- Тая, ты што? - спыта╝ Ц╕мка, трох╕ суме╝шыся.

-- Ня╝жо ты не чуеш? - прагаварыла я.

Ён прыслуха╝ся.

-- Што?... Вада шум╕ць?

Я застагнала.

-- Чорт... Кал╕ б хто веда╝, як мне ╝сё гэта абрыдла! Кал╕ ╝жо гэта скончыцца?..

-- Каб нешта скончыць, варта зразумець, як гэта пачалося, -- пачула я.

Узня╝шы вочы, я ╝бачыла побач з сабой незнаёмага дзядзьку. Ён стая╝ ля самай вады, закла╝шы рук╕ за сп╕ну, ╕ п╕льна ╝з╕ра╝ся ╝ бурл╕выя в╕ры, н╕бы спрабуючы разгледзець штосьц╕ на дне.

Дзядзька бы╝ пэ╝на не з тутэйшых. Высок╕ ╕ стан╕сты, з вузк╕м смуглявым абл╕ччам, чорным╕ ╕ бл╕скучым╕, н╕бы наваксаваным╕, валасам╕ ╕ фарс╕стай бародкай. Апрануты ён бы╝, як ан╕матар на гарадск╕м фэсце - шляхецк╕ жупан пунсовага колеру з бл╕скучым╕ зашп╕лькам╕, падперазаны шырок╕м залац╕стым пасам, ╕ скураныя чырвоныя боты.

-- Прыв╕танне, Тая, -- сказа╝ ён, з╕рну╝шы на мяне.

Вочы ╝ яго был╕ чорныя, як ╕рга, ╕ х╕травата прымружаныя.

-- Дабрыдзень... -- прамов╕ла я разгублена.

-- Тая, хто гэта? - спыта╝ Ц╕мка, з падазронам паглядзе╝шы на незнаёмца.

-- Я? Пан Н╕чыпар, -- проста прамов╕╝ той ╕ ╝хмыльну╝ся.

-- А мы х╕ба знаёмыя? - спытала я. - Адкуль вы мяне ведаеце?

-- Я ╝с╕х тут ведаю. Як родных, -- паведам╕╝ пан Н╕чыпар.

Ц╕мка ╝зя╝ мне за руку ╕ сказа╝ напа╝голасу:

-- Тая, гэта круцель нейк╕. Хадзем адгэтуль!

-- Пачакай, -- шапнула я ╕ павярнулася да пана Н╕чыпара. Гэты дзядзька мяне за╕нтрыгава╝.

- А я вас тут раней не бачыла, -- сказала я, звяртаючыся да пана Н╕чыпара. -- Вы ж не з тутэйшых?

Не ведаю, што я сказала смешнага, але пан Н╕чыпар раптам ад душы зарагата╝, трасучы бародкай.

-- Ды тутэйшы я, тутэйшы! - прагавары╝ ён, адсмяя╝шыся. -- Я тутэйшым бы╝, кал╕ яшчэ мост не збудавал╕.

-- Тая, не разма╝ляй з ╕м... -- сказа╝ Ц╕мка, цягнучы мяне за рука╝.