Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Натуральна, Ц╕мка яго не бачы╝ ╕ не чу╝. ╤ не мог да╝мецца, чаму мне так не падабаецца гарышча. Насамрэч мне вельм╕ падаба╝ся Таемны Пакой, ╕ я была зус╕м не супраць там пагуляць. Але кожны раз, заз╕рну╝шы на гарышча ╕ ╝гледзе╝шы ╝ прыцемках бялясага Вусеня, я куляй ляцела прэч, уздрыгваючы ад аг╕ды. Пра Вусеня я Ц╕мку не расказвала. Усё ро╝на б не паверы╝. Сказа╝ бы, што я ╝сё выдумляю. Ц╕, яшчэ горш, пал╕чы╝ бы мяне вар'яткай. Таму я тлумачыла яму, што ╝бачыла на гарышчы вял╕знага пацука ц╕ павука, ╕ таму ╝цякла.

Усё гэта мяне засмучала. Я не разумела, чаму так атрымалася, што ╝ гэтым светлым, гасц╕нным доме гняздз╕цца тагасветная жудасць. Журбу-Дзядо╝н╕к, Г╕доту, якая выцягвала з цёц╕ Тон╕ жыццё, я часам бачыла, а часам не, але прысутнасць Вусеня адчувалася за╝сёды. Нават кал╕ мы сядзел╕ на кухн╕ за гарбатай, частуючыся цёц╕ Тон╕ным хатн╕м печывам ц╕ п╕ражкам╕ з начынкай, я чула, як Вусень варушыцца на гарышчы, шаргац╕ць ножкам╕-мацкам╕ ╕ глуха гыркае. 'Рррыыы-рл-рл!...Шшша-кххх!...' Гэтага гыркання ╕ шоргату не чу╝ н╕хто, апроч мяне. Тольк╕ руды кот, як╕ жы╝ у кветн╕ку, здавалася, штосьц╕ веда╝. Ён н╕кол╕ не заходз╕╝ у дом ╕ не набл╕жа╝ся да драб╕н, як╕я вял╕ на гарышча.

Але аднойчы я ╝сётк╕ яго прыц╕снула, гэтага Вусеня. То бок, не я, а...яна.

У той дзень гуляць у кветн╕к мы не выйшл╕, бо надвор'е было кепскае -- луп╕╝ абложны дождж, а з Овельк╕ парывам╕ налята╝ злосны, халодны вецер, абдз╕раючы пялёстк╕ з кветак. Нашы мамы, як за╝жды, гаман╕л╕ на кухн╕, а нас, малых, адправ╕л╕ гуляць у пакой. Настрой у мяне бы╝ няважны, гульня не ладз╕лася, ╕ ╝ рэшце рэшт мы з Ц╕мкам з-за чагосьц╕ пасварыл╕ся ╕ разышл╕ся па розных кутах. Ц╕мка засе╝ за тэтрыс, я гартала кн╕жку з малюнкам╕, а на гарышчы важда╝ся Вусень. Я чула, як ён там варочаецца, гыркае, шып╕ць ╕ грукоча мацкам╕ ╝ столь. Гэты грукат мяне раздражня╝. Я глядзела ╝ кн╕жку, не магла засяродз╕цца ╕ злавала ╝сё больш. ╤ раптам я падумала: "Сястра-Цемра! Сястра-Цемра, зраб╕ так, каб ён заторкну╝ся!".

╤ тады валтузня на гарышчы сц╕хла. Вусень сапра╝ды "заторкну╝ся". У пако╕ пахла сушаным╕ яблыкам╕ ╕ навальн╕цай, за акном шапаце╝ дождж, а з гарышча не данос╕лася ан╕ гуку. Можа, ён сышо╝?... Я к╕нула кн╕жку.

-- Ц╕мка, -- сказала я. -- Ц╕мка, а пайшл╕ ╝ Таемны Пакой!

Той падхап╕╝ся, узрадаваны, што я больш не злую, ╕ што мне нарэшце захацелася на гарышча.

-- Ага. Хадзем!

╤ мы навыперадк╕ к╕нул╕ся да выхаду, м╕нуючы кухню.

-- Мам, мы наверх! - крыкну╝ Ц╕мка.

Цёця Тоня расхвалявалася.

-- Куды?! Прыступк╕ ж ко╝зк╕я! Хаця б куртк╕ нак╕ньце...

Але мы ╝жо выбегл╕ на ганак, у вецер ╕ дождж, ╕ нак╕равал╕ся да змакрэлых драб╕н.

На гарышчы пахла пылам ╕ навальн╕цай. Вусеня не было. Ён ц╕ то зн╕к зус╕м, ц╕ то зашы╝ся кудысьц╕ пад дошк╕ ╕ сядзе╝ там ц╕хутка ╕ не рыпа╝ся. Я не ведала, што ╝чын╕ла Сястра-Цемра, але я зразумела, што Вусень яе ба╕цца.

Мы зачын╕л╕ на клямку дзверы ╝ Таемным Пако╕ ╕ запал╕л╕ святло. Дз╕восны пакойчык сапра╝ды нагадва╝ скарбонку альбо скрыначку для навагодн╕х падарунка╝. Спачатку мы проста валял╕ся на сенн╕ку, слухал╕, як дождж грукоча па даху ╕ разглядал╕ рознакаляровыя цукерачныя абгортк╕, як╕м╕ был╕ абклеены сцены ╕ столь. Я адчула павагу да Ц╕мкавага дзеда. Гэта ж трэба ╝мянц╕ць стольк╕ цукерак! Потым мы заз╕рнул╕ пад тапчан ╕ выцягнул╕ адтуль скрыначку м╕н╕яцюрных турыстычных шахмат. Паловы ф╕гур не хапала, але мы ╝сё ро╝на расстав╕л╕ ╕х на дошцы ╕ пачал╕ партыю. Гуляць у шахматы н╕хто з нас не ╝ме╝, ╕ прав╕лы мы выдумлял╕ на хаду, а кал╕ гульня стопарылася, адразу ж ╕х мянял╕. Кал╕ шахматы нам надакучыл╕, мы зно╝ палезл╕ пад тапчан ╕ знайшл╕ там цэлы арсенал: а╝тамат з надп╕сам "Зарн╕ца", чорны бляшаны ма╝зер, як╕ выглядо╝ амаль як сапра╝дны, два чырвоныя рэвальверы ╕ яшчэ адз╕н а╝тамат з дыскам атрутна-зялёнага колеру.

-- Файна! -- прамов╕ла я, разглядаючы а╝тамат "Зарн╕ца".

Ц╕мка з ма╝зерам у руцэ падкра╝ся да дзвярэй ╕ прыц╕сну╝ да ╕х вуха, прыслухваючыся.

-- Чуеш, Тая? -- сказа╝ ён напа╝голасу. -- Ён ужо тут. Зус╕м побач!

-- Хто? -- спытала я, зн╕якаве╝шы.

-- Урф╕н Джус, -- паведам╕╝ Ц╕мка. -- ╤ яго Непераможнае Войска. Яны фарс╕равал╕ Овельку ╕ цяпер бяруць штурмам гарышча.

-- Адыходз╕ць нам няма куды, -- сказала я, уск╕дваючы а╝тамат. -- Будзем б╕цца па-сапра╝днаму!

Вораг узя╝ пад кантроль амаль усё гарышча, за выключэннем Таемнага Пакоя. Мы адчайна адстрэльвал╕ся, забарыкадава╝шыся вал╕зкай. С╕лы был╕ няро╝ныя, але пасля цяжк╕х баё╝ нам удалося выб╕ць ворага з гарышча. У знак перамог╕ мы ╝знял╕ над грудай дошак Сцяг -- пунсовы п╕янерск╕ сцяжок, як╕ мы таксама выцягнул╕ з-пад тапчана. Тым часам вораг перашыхтава╝ся ╕ пайшо╝ у контрнаступленне. Тады мы адшукал╕ абрэзак ╕ржавай трубы ╕ зраб╕л╕ з яе базуку, а потым, пакла╝шы трубу на дра╝ляную скрыню, перараб╕л╕ яе ╝ кулямёт, а пасля ╝ га╝б╕цу. Перад цяжкай артылерыяй вораг пах╕сну╝ся ╕ пабег.

-- Ура, перамога! Перамога! -- крычала я, скачучы.

-- Перамога, -- пагадз╕╝ся Ц╕мка. -- Але гулял╕ мы няправ╕льна.

-- Чаму? -- здз╕в╕лася я.

-- Ну, у Урф╕на Джуса ж салдаты дра╝ляныя. Трэ было з агнямёта.

-- Позна, -- сказала я. -- Мы ╝жо перамагл╕.

Пакуль мы гулял╕, залева скончылася. Хмары разышл╕ся, праглянула сонейка, ╕ на вул╕цы пацяплела.

-- Дзец╕, спускайцеся! -- крыкнула цёця Тоня, выйша╝шы на ганак. -- Таечка, цябе мама кл╕ча. Вам пара дадому!

-- Добра, -- сказа╝ Ц╕мка ╕ пача╝ спускацца па ко╝зк╕х прыступках, чапляючыся за парэнчы.

Я рушыла за ╕м. Настрой у мяне бы╝ святочны. Мы перамагл╕ Непераможнае Войска. ╤ Вусеня таксама... Ну, быццам бы... Наконт апошняга я была ня╝пэ╝нена. Падчас гульн╕ я пра яго нават не ╝згадвала. А што, кал╕ ён вернецца?..

Я ╝жо пастав╕ла ног╕ на прыступку ╕ ╝зялася за парэнчы, як за сп╕най у мяне пачулася: 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...' Я абярнулася. Лепш бы я гэтага не раб╕ла. Вусень вярну╝ся. ╤ па╝ста╝ ва ╝сёй сваёй "прыгажосц╕". Раней я бачыла яго н╕бы скрозь густы вэлюм, размыта ╕ невыразна. Цяпер вэлюм зляце╝, ╕ я ╝бачыла, як ён выглядае насамрэч.

Вусень бы╝ не бледны, а с╕нявата-шэры, колеру нясвежай курынай тушк╕. Кал╕ б я была старэйшай, я б назвала гэты колер "трупным". Тое, што я прымала за каротк╕я ножк╕ або мацк╕, аказалася скрыва╝леным╕ абц╕нкам╕, як╕я сутаргава тузал╕ся, грукаючы па падлозе гарышча, ╕ на дошках заставал╕ся крывавыя плямы. Замест вачэй у Вусеня был╕ дзве круглявыя ям╕ны, напо╝неныя нейкай барвовай калатушай накшталт крывянога цеста, а там, дзе ╝ людзей знаходзяцца нос ╕ рот, зе╝рала глыбокая чорна-барвовая дз╕рка з ╕рваным╕ краям╕. У глыб╕н╕ дз╕рк╕ штосьц╕ варушылася -- пэ╝на, абц╕нак языка, ╕ адтуль данос╕лася аг╕днае гырканне ╕ шыпенне. 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...'

Не, я не закрычала. У мяне проста падагнул╕ся ног╕, ╕ я, страц╕╝шы ра╝навагу, з'ехала на азадку па мокрых прыступках ун╕з, ледзь не звал╕╝шыся Ц╕мку на галаву.

-- Дзец╕, асцярожна! Пазаб╕ваецеся, -- вохнула цёця Тоня.

-- Тая, ну куды ты ляц╕ш? Пад ног╕ глядз╕! -- дадала з прыкрасцю мама.

Усю дарогу дадому я ма╝чала. Ног╕ ╝ мяне усё яшчэ дрыжэл╕, сэрца шалёна тахкала. Мне было млосна, ╕ я баялася, што мяне зван╕туе. Мне хацелася хутчэй дахаты -- залезц╕ ╝ ложак, з галавой закруц╕цца ╝ ко╝дру ╕ заснуць. Проста заснуць. Але дамо╝ мы трап╕л╕ яшчэ няхутка. Па дарозе мама вырашыла зайсц╕ ╝ прадуктовыую крамку "за вуглом", бо ╝ нас скончылася малако ╕ хлеб. У краму мне не хацелася. Я прынялася румзаць ╕ ╝п╕рацца. Нарэшце мама раззлавалася ╕ пайшла ╝ крамку адна, пак╕ну╝шы мяне чакаць каля дзвярэй.