Chor zapomnianych glosow

Wyszli na zewnątrz i zobaczyli wrak Accipitera w oddali. Był w większości zasłonięty przez inne wzniesienia i budynki. By go dostrzec, trzeba było wiedzieć, gdzie szukać.

– Niech Allahowi będą dzięki – odezwał się nawigator, gdy ruszyli ku statkowi.

Przez kilka godzin maszerowali w ciszy, leniwie się rozglądając. Dopiero gdy zbliżyli się do zniszczonego okrętu, Dija Udin westchnął i szturchnął towarzysza.

– Ty – powiedział.

– Czego chcesz?

– Wyobraź sobie, co by było, gdyby z pokładu nagle wychynęły nasze poprzednie wersje.

– Wolę sobie tego nie wyobrażać.

– Ale to możliwe, nie?

– Z pewnością nie w tym miejscu w czasoprzestrzeni.

Håkon przypuszczał, że znaleźli się na Drake-Omikron znacznie później niż poprzednim razem. Budynki były pokryte grubszą warstwą pyłu i ziemi, podobnie jak Accipiter. A oprócz tego nigdzie po drodze nie zauważył płetwy.

Nagle się zatrzymał.

– Co jest? – spytał niechętnie Dija Udin. Znajdowali się już kilkadziesiąt metrów od wraku.

– Tunele nie były zasypane.

Muzułmanin obrócił się w kierunku, z którego przyszli.

– No rzeczywiście – odparł, po czym wzruszył ramionami. – I co z tego?

– To, że albo ktoś je odkopał i mamy przesrane, bo pewnie nadal gdzieś tu jest… albo przyszłość uległa zmianie.

– Cóż… sprawdźmy – powiedział nawigator, a potem wskazał mu wyrwę w poszyciu, którą wcześniej dostali się na pokład.

5

Przez kilka godzin szukali pojedynczego panelu, który dałoby się uruchomić, ale żaden nie działał. Nawet kwarcowo-neutrinowe zegary zatrzymały się już jakiś czas temu.

Wrócili na mostek, by podjąć ostatnią próbę z awaryjnymi systemami, ale skończyła się ona niepowodzeniem. Lindberg opadł ciężko na podłogę, zmęczony i zrezygnowany.

– Dlaczego ostatnio nie było tu nigdzie konchy? – zapytał Dija Udin.

– Nie wiem.

– Przecież Hallford był na swoim stanowisku, tak?

Skandynaw skinął głową. Nie miał ochoty na dalsze rozważania.

– Więc powinna gdzieś tutaj być, przynajmniej wtedy.

– Może gdzieś ją zostawił po tym, jak ostatnim razem go widzieliśmy.

– Może – odparł Alhassan, a potem zmrużył oczy. – Ale równie dobrze może być tak, że znając przyszłość, ukrył ją gdzieś dla nas.

Håkon odgiął się do tyłu, a potem położył się na pochyłej powierzchni.

– Mam tego dosyć – odezwał się. – Rozważań przecinających czas i przestrzeń, zawiłości temporalnych, i wszystkiego, co się z tym wiąże. Głowa mnie od tego boli.

– Ale uratować swoją królewnę by się chciało, co?

– Zamilknij, Alhassan.

Dija Udin zaczął snuć się po mostku i na chybił-trafił włączać wszystko, co tylko dało się przycisnąć. Żaden z systemów ani drgnął.

– Musiały minąć miliardy lat – powiedział.

– Gdyby minęły miliardy, ta gwiazda na niebie dawno… zresztą, myśl sobie, co chcesz. Na tym etapie gówno mnie to już interesuje.

– Taki jesteś opryskliwy, a ja mam pomysł.

Håkon obrócił się i spojrzał na niego, nie podnosząc głowy.

– Jeśli ten padalec z wypalonymi na twarzy dziurami gdzieś schował konchę, to pewnie w komorze dekompresyjnej w maszynowni. W swoim legowisku. Pamiętasz, jak tam coś dłubał?

– O czym ty mówisz? – zapytał Lindberg, siadając.

– W maszynowni jest niewielka komora do przechowywania obcych substancji, próbek i tak dalej. Największa na statku. W środku panuje próżnia.

Håkon wrócił myślami do ich ostatniej wizyty w tamtym miejscu. Rzeczywiście, Gideon wydawał się czymś zajęty. Ale czy to możliwe, że przygotowywał dla nich wiadomość w butelce?

– I milczysz – rzekł muzułmanin. – Intelekt Alhassana powalił cię na łopatki. Teraz pozostaje ci tylko pokornie leżeć i kwiczeć, podczas gdy ja…

– Idziemy.

Astrochemik uzmysłowił sobie, że przyjaciel musi mieć rację.

– O, jaki rezolutny.

– Czas wracać do domu – odparł Lindberg, nie przyjmując już innej możliwości.

Gdy dotarli do maszynowni, przekonali się, że Dija Udin się nie pomylił. Komora znajdowała się w zamkniętej szafce, która ledwo przetrwała zderzenie z ziemią. Musieli zdemontować uszkodzone drzwiczki, ale zabrało im to tylko chwilę. Pojemnik zdawał się być nieuszkodzony, być może panowała tam wciąż próżnia.

Otworzywszy go, ujrzeli przesyłkę z przeszłości. Obok konchy leżały dwie baterie.

– Sukinsyn pomyślał też o tym – powiedział z uznaniem Dija Udin.

Zabrali znaleziska i wrócili z nimi na mostek. Umieścili jedną z baterii w datapadzie, a potem podpięli go do głównego komputera. Baza danych natychmiast odżyła. Na ekranie pojawiły się ciągi numeryczne, stanowiące ostatnie tchnienie Accipitera.

– I? – zapytał Alhassan, widząc enigmatyczne informacje. – Mów, zmieniło się coś?

– Poczekaj chwilę.

Lindberg widział wiadomość od Ellyse. Nadal tam była, podobnie jak poprzednio. Tym razem jednak nie musiał obawiać się o to, że przyjaciel ją dostrzeże, w porę zablokował odpowiedni algorytm. Sama jej obecność kazała mu sądzić, że nic się zmieniło. Mimo to szukał dalej.

– Co jest w tym takiego trudnego? – zapytał nerwowo muzułmanin. – Przecież rzekomo rozumiesz ten elektroniczny język.

– Rozumiem, ale…

Håkon urwał. Oderwał wzrok od datapada, a potem spojrzał na swojego towarzysza.

– By…

– Co „by”?

– Byli… byliśmy tutaj.

– No byliśmy, byliśmy. Zarówno w niedalekiej, jak i dalekiej przeszłości.

– Nie… cho-chodzi mi o moment… katastrofy.

– Co ty pieprzysz?

– My…

– Weź się, kurwa, w garść! – krzyknął Alhassan, łapiąc przyjaciela za ramiona i potrząsając nim. Ten natychmiast odtrącił jego ręce i posłał mu długie, wrogie spojrzenie. – Mówiłeś, że nie było po nas śladu!

– Bo nie było… przynajmniej w zapisach z mostka i innych stanowisk na całym pokładzie.

Teraz, gdy Håkon miał więcej danych z systemu, wiedział, dlaczego tak było.

– Moje ciało leżało w kostnicy – odezwał się, czując jak oplatają go ciarki.

– Co?

– Leżałem martwy w trumnie, kiedy Accipiter spadał.

Dija Udin milczał.

– Ty zaś siedziałeś w celi na najniższym pokładzie.

Przez kilka chwil, które ciągnęły się w nieskończoność, patrzyli na siebie bez słowa. W końcu Alhassan pokręcił głową, jakby to, co usłyszał, było zupełną bzdurą.

– Nie… to niemożliwe – powiedział. – Jest jakaś zmiana… względem… no wiesz?

– Nie ma – odparł Lindberg. – Wszystko wygląda dokładnie tak, jak poprzednio. Oprócz tego, że teraz mamy więcej informacji.

– Ale…

– Nie zmieniliśmy przyszłości.

Håkon uzmysłowił sobie, że wedle wszelkiego prawdopodobieństwa patrzy w oczy człowieka, który go zabije. Wiadomość od Nozomi mówiła, że Alhassan „wszystkich wymordował” – i Lindberg przypuszczał, że on także znalazł się w tej grupie. Gdyby Ellyse miała czas, zapewne dodałaby stosowną informację.

– Niczego nie zmienimy. Udowodniliśmy, że to niemożliwe. Teoria samo-spójności Nowikowa trzyma się kupy. To koniec, Alhassan.

– Nie godzę się na to.

– Możesz się nie godzić ile chcesz, wszystko to się już wydarzyło. I wydarzy się ponownie.

Lindberg podniósł konchę i ruszył w kierunku korytarza.

– Dokąd idziesz?

– Wracam do domu.

– Ale skoro mówisz, że nie można tego zmienić…

– To idę na pewną śmierć, tak – odparł Skandynaw. – Ale jaką mam alternatywę? Błąkać się po tunelach, licząc na to, że nie spotkam Diamentowych? Dziękuję, wolę półtora miesiąca z Ellyse.

– Jak założysz to na ryj, nie będziesz w stanie się do niej nawet odezwać.

– Jakoś sobie poradzę.

– Nie, Lindberg, nie poradzisz. Nie da się tego kontrolować. Sam widziałeś, jakie zmiany spowodowało to na…

– Na pewno istnieje jakaś możliwość – uciął Skandynaw. – Jak nie znajdę żadnej drogi, to sobie ją utoruję.

– Zwariowałeś, człowieku…

Możliwe, odparł w duchu astrochemik. Szczególnie, że miał zamiar zabrać ze sobą Alhassana.