Парастак

Выпісваю з Лучынавай кнігі, а там i задуманы i павольне — з крыху «шляхецкім» прысмакам.

Ды ў польскай школе, дзе ў двадцатых i на пачатку трыццатых гадоў былі i беларускія гадзіны, мы ў гэтым не надта разбіраліся.

Малы хлопчык увечары адзін выходзіў на ганак дома на лецішчы, стаяў i ціхенька, зачаравана любаваўся поўным месяцам, зоркамі, небам...

Краса прыроды глядзіць на самую сябе яшчэ аднымі шчырымі, наіўнымі вачыма.

Рэчка, што калісьці працякала каля нашага Загора, пакуль яе не асушыла Князева рыбная гаспадарка ў маёнтку Цэтра, называлася Свіслянка. Пра гэта мне, юнаку, расказваў дзед Кандрат Бабарыка, з гордасцю дадаючы: «Валоў у ёй сплаўлялі!..»

A ў Стэфана Жаромскага, у апавяданні «Puszcza jodłowa», на яго роднай Келеччыне, як мне адкрылася, ёсць rzeczka Świślana. Ці не з адной крыніцы гэтая назва, у якой нават чуецца штосьці віслянае, мо ад самой пані Віслы?..

На пахаванні сябравай удавы, у далёкім мястэчку, дванаццаць год таму назад, перад тым, як труна вось-вось апусціцца ў зямлю, іхняя дачка, настаўніца, чарнявая амаль красуня, раптам закрычала:

— Мама! Я не хацела гэтага! Я не хацела! I вось я помню колькі ўжо часу, i не ведаю, i ведаць не буду, пра што той адчайны, бездапаможны крык.

Што — патрэбна, каб i гэта ўспаміналася?..

Ba ўзаемным чытанні сябрамі новых рукапісаў ёсць i свой адмоўны бок. Прыслухоўваешся да розных заўваг i некаторыя з ix прымаеш, не да канца прадумаўшы.

Было ў мяне i такое.

Што мне да таго, што гэта ўжо чытана мною і, мяркуючы па рознасці паметак на палях, неаднойчы, — мне зноў захацелася пабыць з ім у гадзіны часовай апустошанасці душы, i я свайго дасягаю, іду ў святлейшае.

Усё той жа Уолт Уітман з яго «Лісцямі травы».

А гэта ж i добра, i важна, што ён — з тых нямногіх, хоць ix на свеце i многа, якіх за адзін раз не прачытаеш на ўсю глыбіню.

У сваіх найбліжэйшых — у даўнавата сталых дзяцей i ўжо дарослых унукаў — у кожнага паасобку ёсць сваё патаемнае, куды мне, бацьку i дзеду, няма i ніколі не будзе доступу. A ў мяне для ix — таксама ж ёсць толькі мае, i з тым маім i мне бывае цяжка, i іншага выйсця няма, як толькі цярпець.

Павяло на грэшнае, непамерна высокае параўнанне. Калі табе i пашчасціць на Сымона Кірынеяніна, які панясе твой крыж, дык жа твая маленькая галгофа — усё роўна толькі твая. З выпрабаваннем развітальнай самотнасцю, з горыччу паасобных успамінаў...

Мілан Кундэра, «Невыносимая лёгкость бытия».

У абедзвюх каханак героя гэтага рамана, не лічачы мноства іншых, не асноўных «сімпатыяў», не было схільнасці да мацярынства, як i ў самога героя да бацькоўства.

Прысутная на працягу ўсёй кнігі верная сучка з дурной клічкай «Карэнін», як быццам падзяляючы светапогляд гаспадара i чаргова-пазменнай гаспадыні, таксама ні разу не ашчанілася, бо ў архісучасным творы прагрэсіўнага чэшскага эмігранта пра гэта ані слова.

У чарзе на адну працэдуру, з дазволу маладжавай «хворай» прысеўшы каля яе, нечакана пачуў i родную мову i невядомую прымаўку:

— Калі ласка. Кожнай пачвары да пары.

А сама даволі паглядная.

Ці мне гэта ад радасці пачутага?

Ахнуў, пачуўшы пра смерць Алеся Пісьмянкова, хлапчыны слаўнага, таленавітага паэта...

I адразу падумалася: як гэта добра, што я ў свой час... Падумалася, што пра тое ёсць у мяне запіс, але, пагартаўшы ўважліва «З людзьмі і сам-насам», не знайшоў такога. I тады прыгадалася і, узяўшы з шафы Алесеву кнігу «Я не памру, пакуль люблю », канчаткова ўспомніў, як на прысланую ім кнігу з цёплым аўтографам, у шчырасць якога ў суме верыцца неяк па-новаму, я пазваніў маладому сябру дахаты (быў выходны) i сказаў сваё ўражанне i ад кнігі, i ад чытанага раней.

Як быццам у прадчуванні яго, так крыўдна заўчаснай, смерці, зборнік выдадзены ў прыгожым афармленні. I захацелася прытрымаць яго на стале, каб перагледзець яшчэ раз...

Добрыя апавядальнікі адзін за адным узяліся пісаць эпапеі. Думаецца, што кожнаму з ix употай маячылі наперадзе два чатырохтомнікі: «Вайна i мір» i «Ціхі Дон», да ix яны даволі прыкметна прымерваліся кожны сваёю чатырохтомнасцю — толькі так. З першымі тамамі штосьці атрымалася, а потым праца — ад першага ды адноснага поспеху — перайшла ў таропка-павярхоўнае дапісванне працягаў.

Гэта мне зноў чамусьці прыгадалася. Можа, у пэўнай меры i таму, што ў бальніцы я з пераменнай цікавасцю адолеў багаты том фінскай сучаснай навелы, a ўчора, ужо тыдзень дома, дакончыў прыемнае перачытванне апавяданняў Шукшына.

Праз чвэртку стагоддзя пасля першага знаёмства захацелася паглядзець «Старапольскую энцыклапедыю» Зыгмунта Глогера, зноў чытаючы выбарачна ды з цікавасцю.

I такое высокае, мудрае, па-народнаму простае, што, як i назву выдання, запісваю ў перакладзе:

«Да людзей — па розум, да маці — па сэрца».

ФрансуаМарыяк, «Клубокзмей».Смерць Мары.

«Больно! Больно! Боже мой, ведь я же маленькая!» — крычала ў пакутах французскае дзеўчанятка.

Плачу — тое ўяўляючы, a ўспамінаючы сваё:

Беларуская бабуля, зняможаная жыццём i нечаканай немаччу, таксама ж магла б, каб з мовай была, паскардзіцца:

«Я ж такая старая, безабаронная, я столькі перажыла! Божа мой добры, за што?!»

...Як гэта можна было — не ведаць такога пісьменніка?

Зрэшты, гэта ўжо ў думках пазнейшых.

Першая ўнучка ў хаце, змалку квелая. Бабуля ўсіх пацяшае: «Бог дасць, перарасце».

I праўда — зірнеш цяпер — баба, як печ. Так гаворыцца пра мажную ды цёплую.

Нагадаў ёй днямі пра гэта, а яна, немаладзенькая, зарагатала ў адказ па тэлефоне.

Кніга ўспамінаў Міхася Ганчарыка i кніжка ўспамінаў пра яго. Пра ix нядаўнюю прэзентацыю мне расказваў Радзім Гарэцкі, цёпла ўспамінаючы бацькавага сябра, чалавека з падобным лесам сталінскага пакутніка, які ўсё ж змог нямала зрабіць у айчыннай батаніцы, як Гаўрыла Гарэцкі ў геалогіі.

Кнігі гэтыя перад ад'ездам сюды, у Крынічнае, я паспеў з цікавасцю прачытаць, зноў жа шкадуючы, што i гэты ўсё «не спяшаўся» расказаць пра перажытае, добра напісаўшы пра першую палавіну жыцця, асабліва, як i большасць успамінальнікаў, пра маленства, другую палавіну панёс з сабою...

...Калі ўжо пра кнігі, дык варта сказаць пра томік партугальскіх апавяданняў, што хораша дапоўнілі мае ўспаміны пра наведванне гэтай чароўнай, саснова-пальмавай, верасовай прыакіянскай краіны.

...З павагай ды асабістай удзячнасцю да аўтара пачаў культурную кнігу Кастуся Цвіркі «Край легенд», дачытаў да палавіны i ўспомніліся лермантаўскія радкі:

I тады быў свой «сацрэалізм», — шкрэбалі летапісцы «тое, што трэба», толькі i толькі пра войны, сечы, крывавую тузаніну за ўладу з чужынцамі i сваімі, аж моташна ад гэтай подлай аднастайнасці...