Dolina ?mierci

– Chciałbym cię jeszcze o coś zapytać – zwrócił się do niej Jupe. Sięgnął do przepastnej kieszeni koszuli i wydobył z niej dwa niedopałki. – Czy wiesz może, kto pali takie papierosy?

– Nie – odparła zdziwiona dziewczyna.

Rozczarowany Jupiter schował niedopałki do kieszeni.

Między starymi ciężarówkami i dżipami chłopcy zauważyli lśniącego, nowego, czerwonego forda pikapa.

– Należy do wodza – powiedziała Mary. – To dobry człowiek i najlepszy strzelec w wiosce. Kupuje nam nowe ubrania, narzędzia i części do samochodów.

– Skąd bierze na to pieniądze? – spytał Jupiter.

Mary wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Sądzę, że z dorywczej pracy w Diamond Lake. To nie moja sprawa. – Poklepała zderzak zdezelowanego, zardzewiałego forda. – Ta stara półciężarówka również jest własnością Wodza. Chce ją wam wypożyczyć. Dbajcie o nią. Macie ją zostawić koło stacji straży leśnej w Diamond Lake.

Chłopcy upchnęli swoje rzeczy z tyłu samochodu i wsiedli do kabiny. Zauważyli, że brakuje pasów bezpieczeństwa. Pete zajął miejsce za kierownicą. Znał się na mechanice i był najlepszym kierowcą śród Trzech Detektywów.

– Jedźcie przez cały czas naszą drogą na północ, aż do miejsca, gdzie łączy się ona z dwupasmowym traktem do zwózki drewna. Wtedy skręćcie na zachód. Trakt doprowadzi was do szosy. Skręćcie w prawo i kierujcie się już prosto na Diamond Lake.

Podziękowali dziewczynie, a Mary uśmiechnęła się i pomachała wszystkim na do widzenia, przez cały czas wpatrując się w Boba. Pete uruchomił silnik, strzeliła rura wydechowa, w całej wiosce rozszczekały się psy. Chłopcy odjechali, wzniecając za sobą tumany pyłu.

– Nareszcie cztery koła! – zawołał z satysfakcją Pete.

– Tak – mruknął Jupe. – Jakaś rekompensata za tolerowanie tej obrzydliwej popularności, jaką cieszy się Bob.

– Przykro mi, chłopaki – radośnie powiedział najprzystojniejszy z Trzech Detektywów. – Trzeba korzystać z tego, co Bozia dała.

Jupe i Pete popukali się w czoło.

Bob zagłębił się w fotelu i rozmyślał o Mary. Pete pochylił się do przodu i skoncentrował na prowadzeniu samochodu po wąskiej drodze, kierując nim tak, by nie wpaść w koleiny.

– Wódz chyba nas nie lubi – zauważył Pete.

– Ale za to szaman darzy nas sympatią – powiedział Jupe. – Dopilnował, żebyśmy dostali samochód. Widzieliście wyraz jego twarzy, kiedy Daniel przekazał mu treść wiadomości, którą otrzymał? Ten człowiek zrozumiał jej sens i wyraźnie był strapiony.

– Podejrzewasz, że coś złego się stało z wujkiem Daniela?

– Miesiąc poza domem bez żadnej informacji… To dość długo – stwierdził Jupe. – Ciekawi mnie też, dlaczego ci Indianie chorują. Mogli po prostu złapać wirusa, zastanawiam się jednak… – Pierwszy Detektyw zamyślił się, skubiąc dolną wargę. Był to jego zwykły odruch, kiedy coś głęboko rozważał.

Chłopcy przejechali kilka kilometrów i droga zaczęła się wznosić. Wjeżdżali na stromą pochyłość. Wczesnopopołudniowe słońce świeciło jasno, w rozgrzanym powietrzu mocniej pachniały sosny.

Kiedy dotarli na szczyt wzgórza, głośno strzelił gaźnik. Ruszyli w dół stromizny, samochód szybko nabierał prędkości.

Pete wcisnął hamulce. Stara półciężarówka zwolniła. Chłopiec zdjął nogę z pedału i wóz znowu jechał coraz szybciej, mijając ze świstem krzaki i drzewa.

Pete ponownie przyhamował. Pojazd zwolnił na moment. Nagle odpadł pedał hamulca. Pete uderzył stopą o podłogę. Półciężarówka pomknęła w dół. Oderwany pedał leżał bezużyteczny na podłodze pikapa.

– Nie do wiary! – Pete z wrażenia nie mógł złapać tchu. – Wysiadły nam hamulce!