Wygrana

Wzruszył ramionami, spuścił wzrok i zaczął trącać czubkiem buta jeden z palików.

– Ja nie narzekam, Catherine. – Odchrząknął, zakłopotany, i spojrzał w kierunku linii drzew. – Jest wiele gorszych rzeczy niż przebywanie w towarzystwie kobiety takiej jak ty. – Zerknął na nią spod oka i odwrócił wzrok.

LuAnn zarumieniła się i przygryzła dolną wargę. Riggs wepchnął ręce w kieszenie i zapatrzył się w przestrzeń. Nieświadomie naśladowali parę nastolatków sondujących się nerwowo nawzajem na tej najważniejszej pierwszej randce.

LuAnn spojrzała na opalikowany teren.

– Czyli budynek będzie wyglądał dokładnie tak samo jak twój?

Riggs kiwnął głową.

– Mam teraz czas, bo odebrałaś mi to zlecenie na budowę ogrodzenia.

– Nie rzucałam słów na wiatr, mówiąc, że ci zapłacę.

– Wiem, że nie rzucałaś, ale ja z zasady nie przyjmuję zapłaty za niewykonaną usługę. Może to śmieszne, ale taki już jestem. Spokojna głowa, odkuję się na tym studiu.

Riggs znowu rozejrzał się po okolicy.

– Ze świecą szukać ładniejszego miejsca. Kiedy postawię ci już to studio, nie będziesz chciała go opuszczać.

– Perspektywa przyjemna, ale mało realistyczna.

Zerknął na nią.

– Wiem, dużo podróżujesz. Osoba z twoją pozycją…

– Nie o to chodzi. Ale owszem, często podróżuję. Aż za często.

– Wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu.

– Mówisz tak, jakbyś coś o tym wiedział. – Spojrzała na niego z nowym zainteresowaniem.

Uśmiechnął się skromnie.

– Ja? Ja właściwie nigdzie specjalnie nie bywam.

– Ale też lubisz wracać do domu. Szukasz tam spokoju? – powiedziała cicho, nie spuszczając z niego oczu.

Spoważniał i spojrzał na nią z uznaniem.

– Tak – mruknął w końcu.

– Zjesz ze mną śniadanie?

– Już jadłem, ale dziękuję za zaproszenie.

– To może kawy się napijesz? – Przestępowała z jednej zziębniętej nogi na drugą.

Riggs obserwował ją przez chwilę.

– Zaniosę cię – zdecydował. Ściągnął robocze rękawice, wepchnął je do kieszeni spodni, po czym odwrócił się i pochylił. -Wsiadaj.

– Słucham?

– Wskakuj na barana. – Poklepał się po plecach. – Wiem, że daleko mi do twojej klaczy, ale popuść wodze wyobraźni.

LuAnn nie ruszała się z miejsca.

– Raczej nie skorzystam.

Riggs odwrócił się do niej.

– No wsiadasz? Zapalenie płuc to nie żarty. Poza tym zapewniam cię, że na co dzień wożę tak miliarderów.

LuAnn roześmiała się, włożyła zwisającą z ramion kurtkę Riggsa i wspięła się na jego plecy, obejmując rękami szyję. Oplótł ramionami jej nagie uda.

– Na pewno dasz radę? To dosyć daleko, a ja nie jestem zbyt lekka.

– Postaram się, ale nie dobij mnie, jeśli padnę. Ruszyli.

W połowie drogi ścisnęła go boleśnie kolanami.

– Co robisz?

– Popuszczam wodze wyobraźni, jak mi radziłeś. Wio!

– Nie przeciągaj struny. – Wygiął plecy i uśmiechnął się.

Jackson, zaczajony między drzewami niedaleko stajni, spakował sprzęt podsłuchowy i ruszył przez las w drogę powrotną do samochodu, który zaparkował przy bocznej drodze. Przyglądał się z pewnym rozbawieniem, jak Riggs dźwiga LuAnn do domu. Plany, które widział w rękach Riggsa, świadczyły chyba, że ten będzie stawiał LuAnn jakiś budynek. A z jej stroju wywnioskował, że prawdopodobnie niebawem dojdzie do intymnego zbliżenia między LuAnn a przystojnym Riggsem. To dobrze, bo będzie miała okazję, by nakłonić go do zwierzeń. Za pomocą aparatury podsłuchowej zarejestrował też głos Riggsa. Takie nagranie mogło mu się w przyszłości przydać. Dotarł do samochodu i odjechał.

Siedzieli w kuchni. Riggs sączył kawę, LuAnn żuła tost posmarowany masłem. Skończywszy, wstała i podeszła do kuchennej lady.

Riggs przyglądał się jej taksująco, kiedy stojąc do niego plecami, nalewała sobie kawy. Nie mógł się powstrzymać. Nie przebrała się i przywierający do ciała szlafrok podsuwał mu myśli, których sam się wstydził. W końcu odwrócił wzrok.

– Kiedy kupię sobie następnego konia, nazwę go chyba twoim imieniem – odezwała się LuAnn.

– Wielkie dzięki. – Rozejrzał się. – Reszta jeszcze śpi?

Nie odpowiedziała od razu. Odstawiła dzbanek z kawą i przecierała przez chwilę szmatką blat lady.

– Sally ma wolne. Charlie wyjechał z Lisa na małe wakacje.

– Bez ciebie?

Usiadła z powrotem, omiotła kuchnię wzrokiem, a potem spojrzała na niego.

– Mam tu parę spraw do załatwienia. Być może czeka mnie wkrótce wyjazd do Europy. Jeśli dojdzie do skutku, spotkam się tam z nimi. Włochy są piękne o tej porze roku. Byłeś tam?

– Jakoś się nie złożyło.

– A w swoim poprzednim życiu? – spytała, patrząc mu w oczy.

– A więc znowu wracamy do tego poprzedniego życia. Nie było wcale takie ekscytujące.

– To może mi o nim opowiesz?

– To może quid pro quo!

– Nauczyłeś się tej sentencji od swojej żony prawniczki, jak mniemam.

– Niebezpiecznie jest mniemać. Ja wolę fakty.

– Ja również. Zasyp mnie nimi.

– Czemu tak cię interesuje, co robiłem przed osiedleniem się w Charlottesville?

„Bo staram się ocalić ci życie, i słabo mi się robi, ilekroć pomyślę, jak mało brakowało, żebyś już przeze mnie nie żył”.

– Jestem zwyczajnie ciekawa – powiedziała, siląc się na spokojny ton.

– To tak jak ja. I coś mi mówi, że twoje tajemnice są od moich o wiele bardziej zajmujące.

– Nie mam żadnych tajemnic – żachnęła się z udawanym zdziwieniem.

Odstawił filiżankę.

– Nie do wiary, że przechodzi ci to przez gardło.

– Jestem bogata. Są tacy, którzy nie przebierając w środkach, chcieliby uszczknąć z tego coś dla siebie. Co w tym tajemniczego?

– A więc uważasz, że tamten facet z hondy to potencjalny porywacz.

– Być może.

– Dziwny porywacz.

– Nie rozumiem.

– Trochę o tym myślałem. Gość wyglądał na profesora college’u. Wynajął sobie tutaj lokum i urządził je. Próbując cię jakoby porwać, nie nosił nawet maski. A kiedy się wtrąciłem, gdy cię ścigał, on, zamiast dać za wygraną, usiłował mnie wyprzedzić, chociaż nie miał już szans, by cię dogonić. Wiem z doświadczenia, że większość porywaczy nie pracuje w pojedynkę. Ze względu na trudności natury organizacyjnej.

– Wiesz z doświadczenia?

– Widzisz? Już zasypuję cię tajemnicami.

– Może chciał mnie nastraszyć, zanim podejmie właściwą próbę porwania.

– Nie sądzę. Po co miałby budzić twoją czujność. Porywacze wolą działać z zaskoczenia.

– Jeśli nie jest porywaczem, to kim?

– Miałem nadzieję, że ty mi to powiesz. Byliście z Charliem w chacie. Co tam znaleźliście?

– Nic.

– Nie wierzę.

Lu Ann wstała, piorunując go wzrokiem.

– Nie lubię, gdy zarzuca mi się kłamstwo.

– To przestań kłamać. – Odwróciła się do niego plecami. Wargi jej drżały. – Catherine, staram się ci pomóc. No dobrze, w moim poprzednim życiu miałem do czynienia z przestępcami. Mam przygotowanie i doświadczenie, które może się przydać, jeśli powiesz mi prawdę.

Wstał i położył rękę na jej ramieniu. Odwrócił ją twarzą do siebie.

– Widzę, że się boisz. Z drugiej strony wiem, że nerwy masz ze stali i nie brakuje ci odwagi. Stąd wniosek, że to coś naprawdę poważnego. Chcę ci pomóc. I pomogę, jeśli mi tylko pozwolisz. – Ujął ją pod brodę. – Gram z tobą w otwarte karty, Catherine. Uwierz mi.

Skrzywiła się lekko, kiedy znowu wypowiedział jej imię. To fałszywe imię. Uniosła rękę i pogłaskała go po palcach.

– Wiem, Matthew. Wiem. – Podniosła na niego wzrok i rozchyliła wargi. Patrzyli sobie prosto w oczy, stykały się ich palce, ciała płonęły. Spontaniczność tego odczucia zupełnie ich sparaliżowała. Ale nie na długo.

Riggs przełknął z trudem ślinę, opuścił dłonie na pośladki LuAnn i nagle przyciągnął ją do siebie. Jej ciepłe, miękkie piersi wypalały bliźniacze niewidzialne dziury w jego grubej flanelowej koszuli. Usta przywarły do ust, na podłogę opadł szlafrok. LuAnn jęknęła i zamknęła oczy, jak pijana kołysała głową, nastawiając szyję na gorące pocałunki Riggsa. Wczepiła się palcami w jego włosy, a kiedy porwał ją na ręce i wtulił twarz między jej piersi, oplotła rękami jego głowę, a nogami talię.

Kierowany jej gorączkowo szeptanymi wskazówkami, Riggs dopadł do małej gościnnej sypialni na parterze. Pchnął drzwi. LuAnn oderwała się od niego i rzuciła na wznak na łóżko, napinając niecierpliwie mięśnie długich nóg. Wyciągnęła do niego ręce.

– Cholera, Matthew, szybciej!

Riggs podświadomie wychwycił w jej głosie nagły nawrót akcentu z Georgii, ale był w tym momencie zbyt zamroczony pożądaniem, by przywiązywać do tego wagę.

Zrzucone z nóg ciężkie robocze buciory wylądowały z hukiem na dębowej podłodze. Za nimi poleciały spodnie. Nie tracąc czasu na rozpinanie guzików, zerwał z siebie koszulę, ściągnął bokserki i zatrzasnąwszy nogą drzwi, rzucił się na LuAnn.

Apartament Jacksona był wielki i przestronny, umeblowany replikami osiemnastowiecznych sprzętów. Stary dębowy parkiet pokrywały dywany ze scenami z wczesnego okresu kolonizowania Ameryki. Na ścianie wisiała płaskorzeźba przedstawiająca dziką kaczkę w locie. Drugą ścianę zdobiła kolekcja oprawnych w ramy portretów Wirgińczyków, którzy w przeszłości piastowali urząd prezydenta tego kraju.

Jackson siedział przy stole i wpatrywał się w mały ekran laptopa. Zajazd, w którym się zatrzymał, stał na uboczu, co gwarantowało mu większą swobodę ruchu bez rzucania się w oczy. Poprzedniego wieczoru wymeldował się jako Harry Conklin i zameldował znowu już pod innym nazwiskiem. Lubił takie manewry. Źle się czuł, grając zbyt długo jedną postać. Poza tym nie chciał się już więcej spotykać z Pembertonem, który znał go jako Conklina. Teraz miał na głowie baseballową czapeczkę. Nowy nos i lateksowe wory pod oczami zmieniły twarz nie do poznania. Na plecy opadały mu zebrane w koński ogon siwo-blond włosy. Obrazu dopełniały długa, pomarszczona szyja i krępa budowa ciała. Wyglądał jak podstarzały hippis. Bagaż leżał w kącie. Z zasady nie rozpakowywał się. Działalność, jaką prowadził, wiązała się czasami z koniecznością szybkiej zmiany miejsca pobytu.