Бастан кешкен, кµз кµрген (СИ)

Вопрос весь в том,

196

Каким своим ликом

Завтра твоя суженная

Повернётся к тебе?

Люди испокон веков

Свои горячие и бурные

Мимолётные увлечения

Путает с любовью,

Потому что

И такая страсть

Порою тоже сыплет

Искрами.

Но не каждому

Суждено понять,

Что в нашем людском

Столь забывчивом мире

Любовь – наивысший пик,

Подняться на который

Дано лишь немногим

Счастливцам.

И, возможно, увы,

Из десятков тысяч

Только двоим

Удаётся держаться

На острой грани

Этого удивительного,

Пленительно – волнующего

Праздник счастья,

Праздника вечного

Неустанного восхищения.

Близкость лишь телесная,

Без близкости духа –

Неизмеримая печаль.

Вот почему на свете

Так много людей одиноких,

Страдающих от бескорылости

Своих половин.

У них никогда не бывает

Неповторимых взлётов,

Необъяснимых праздников,

Полностью лишённые

Этой радостью судьбы,

Они несчастны,

И улыбаясь в глаза,

Часто тайком

Утирают горькие слёзы.

И на любом перекрёстке

197

Жизненного пути

Всегда встречает тебя

Неумолимый вопрос:

Стала ли супруга

Чутким другом

Твоей души,

Другом твоих

Сокровенных побуждений?

Ощущает ли она

Твоих вдохновенные полёты,

Твои радости у муки

Своим седьмым чувством?

Если же нет,

То все твои устремления.

Как попытки

Разжечь огонь

На льдине

В ветреный день

И это значит,

Что ты находишься

От судьбоносной цели

Слишком далеко,

Далеко…

Вот так недоступна,

Вот как трудна,

Вот как таинственна

Это многогранная,

Избирательно – своенравная

Любовь.

Чингисхан

Забавно.

Я никогда не придавал

Значения стихам.

А поэты меня раздражали,

И я всегда их

С усердием казнил.

Но в том стишке

Есть разумное зерно,

Которое можно было бы,

Принять во внимание.

К сожалению, это

Для меня

Уже слишком поздно.

А на женщин

Я всегда имел

198

Свои неизменные взгляды.

В раннем детстве

Я от отца своего

Услышал такую притчу:

Когда всевышний решил

Сотворить женщину

Из ребра мужчины,

Не долго калебался

Насчёт того,

Какой ей

Дать Характер

В это время к Богу

Приползла Змея

И попросила

Изменить её

Природное назначение.

Всевышний ей ответил:

«Нет, ты будешь

И вперёд продолжать

Ползать на брюхе.

Но в данный момент

Я в размышлении

Над созданием

Нового, многоликого

И непредсказуемого существа.

Мне, пожалуй, понадобятся

Особенности твоего нрава...»

И Бог, собрав,

В одном сосуде

Лучи горящего солнца,

Свежесть родника,

Красоту и нежность цветка,

Щедрость осени,

Влюбчивость мотылька,

Верность лебедя,

Изменчивость хамелеона,

Непостоянство ветра

Плаксивость облака,

Покорность коровы,

Упрямость осла,

Болтливость сороки,

И хитрость лисы,

Добавил туда

Ещё самую малость –

Ярость, коварство

И злопамятность змеи.

199

Усердно и тщательно перемешав

Все собранные своиства,

Всевышний и сотворил

Прекраснейшую женщину.

И торжественно передавая

Это творение

В руки мужчине,

Бог посоветовал ему:

«Будь благоразумен

И крайне осторожен –

В ней твоё счастье

И неизмеримая печаль,

В ней опора

И в ней же

Твоё разрушение.

Если ты не сумеешь

Управлять своей женщиной,

То в её действиях

Непременно возьмут верх

Отрицательные черты.

И ещё запомни:

Мужское преимущество –

Всегда в его силе

И в помыслах властвования.

Их потеря –

Твоё окончательное порожение

Перед женщиной!»

И я до сих пор

По отношению к женщинам

Придерживаюсь

Этих правил.

Көңілде пайда болған сұрақ:

Осы автордың өз жары Ақеркедей ме екен? Ал, осы сұрақты қойып

отырған өзімдікі ше?

Мен ол туралы айтқан сияқтымын: «Жіберіп алған қателігім» деген

тақырыпты қараңыз. Ол – баларымның анасы. Кемшілігі – күндердің

күнінде тұйыққа тірелгенде, ақыл – кеңес қоса алмайтындығы. Оған

себеп – оқымағандығы, басты себеп - өз қатесін мойындамаушылық.

Ондай жан еш уақытта да...

Дүние жүзінде белгілі Мұхтар Омарханұлы Әуезовтың алғашқы әйелі

Абайдың Мағауиясының қызы Кәмилә еді. Тарихи жағдайларға

байланысты ма, Мұхтар Александр Фадеевтің балдызы Валентинаға

үйленеді. Бұл – екінші әйелі. Бір естелігімде Мұхтар Кәмиләнің

наласына қалдым ба дегені де бар – ды. Кәмиләні өте жақсы көретін

200

айтқанымда. Сол Мұхтар Москвада операция үстінде қайтыс болып,

Алматыға алып келгенде, туыстары Мұхтардың денесін өз үйінін

есігінің алдына қоюды айтады. Мұхтар сол өзі тұрған үйін

салдырғанда, келешек музей бола ме дегені бар екен. Осыны

Валентина айтқанда: «Что вы говорите, я ночью боюсь выходить» -

депті ғой. Ақыры сол үй музей де болды. Директоры Валентинадан

туған Ләйлә болды; Ләйлә Дінмұхамед Қонаевтің келіні еді, Асқар

Қанаевтің әйелі. Мұхтармен қоштасарда Абай атындағы опера

театорында табыт басында Валентина мен Мұхтардың үшінші әйелі

Фатима(Ілияс Жансүгіровтың әйелі) қатар отырғанын көзім көрді.

31/XII – 2001. 06 08

8/XII – 2001. 03 сағ. 58 мин. Шымкент қаласы.

Мухаммед – ақылды,

Мишель Нострадамус – данышпан

Мұхаммед пайғамбарымыз да, әйгілі көрінкел Мишель

Нострадамустың өзі де көздері жұмылып кеткенде, кенеттен ой сап

ете қалса керек. Сол келген ойларын біріншісі ояу кезінде

жанындағыларға түгін қалдырмай айтады екен. Жанындағылар да

құйма құлақ жандар ұмытпай, жадында сақтайды екен. Мұхаммед

пайғамбарымыз дүниеден өткен соң, сол айтылғандардың негізігде

«Құран Кәрім» құрастырылғандығын оқығаным бар еді(Құранның

жазылу тарихынан).

Сол сияқты Мишель Нострадамус та ойында қалғандарын өз

қолымен қағаз бетіне(өлең түрінде,әрине, жұмбақтап жазылған)

түсіргендігін «Мишель Нострадамус» кітабынан оқып едім.

Нострадамус болашақты данышпандықпен болжағандай

болса, олары іске асуда. Маған да бір әдет пайда болып, түн

мезгілінде ұйқым ашылып кетіп, көзімді жұмсам, түрлі ой көз

алдымды шарлайтынға айналғаныма біраз уақыт болды. Сол кезде

сол ойымды жазып тастасам жаздым, жазбасам ертеңіне айрылып

қаламын. Сол әдет тағы келді. Мен қазір Шымкент облысының

кардио орталық ауруханасының реанимация бөлмесінде жатырмын.

Бұл жерге келемін деген үш ұйқтасам, түсіме де енбес еді. 28 – 29 –

30/XII – 2001 күндері денсаулығым болмай, әр күнде денемнің

қысылғандығы(приступ) болды. Соны анықтауға орталық

диагностикалық жайға келсем, жүрек ауруы деп тауып, маған

«Крупноочаговый инфаркт миокарда задней стенки, острая стадия»

деп диагноз қойып, бет қаратпай осы жерге алып келіп жатқызғанына

төртінші күн болды.

Әшейінде мың қиял адам, енді ойламағанда қайда

оймақшысың болды – ау. Ұйқы келмей, тағы да әдетке бастым. Бірақ

мен ақылды да емеспін, данышпан да емеспін. Оған, оқушым,

201

сіздерден кешірім сұраймын. «Бастан кешкен, көз көрген» деп

аталатын жинақ төрт бөлімді еді. Мынау соған жалғас бірдеңе болар.

Мен болсам, асқазаным екен ғой деп ойлағанмын.

Бұған дұшар болғандығымды осы биылғы жаз бойы

ауырғандығым, жанұяда болған жағдайлардың жиынтығынан ғой деп

қорыттым.

Өмірге келгенің анық болса, одан өту де айдай анық. Бұл -

өмірдің заңы. Оған реніш те, уайым да жоқ. Тек сол өмірмен