Час second-hand
![Час second-hand](/uploads/posts/books/185050/185050.jpg)
Час second-hand читать книгу онлайн
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту pbn.book@yandex.ru для удаления материала
З суседняга пакоя паклікалі: «Гафхар Кандзілаўна, да вас прыйшлі». Я чакаю, калі яна вернецца. У мяне ёсць час — і я ўзгадваю тое, што чула ў маскоўскіх кватэрах.
У маскоўскіх кватэрах
— Панаехалі тут… Добрая руская душа…
— Рускі народ зусім не добры. Гэта вялікая памылка. Хуткі на слязу, сентыментальны, але не добры. Зарэзалі дварнягу — і знялі на відэа. Увесь інтэрнэт падняўся. Суд Лінча хацелі зладзіць. А згарэлі на рынку сямнаццаць гастарбайтараў — іх гаспадар зачыняў на ноч у металічным вагончыку на ключ, разам з таварам — за іх заступіліся толькі праваабаронцы. Тыя, ад каго патрабуюць усіх абараняць. Агульны настрой быў такі: гэтыя загінулі — іншыя прыедуць. Безаблічныя, без’языкія… чужыя…
— Гэта рабы. Сучасныя рабы. Уся іх маёмасць — х…й і кеды. У іх на Радзіме яшчэ горш, чым у самім гнілым маскоўскім падвале.
— Трапіў мядзведзь у Маскву і перазімаваў. Карміўся гастарбайтарамі. Хто іх лічыць… Ха-ха-ха…
— Да распаду СССР у адзінай сям’і жылі… так нас вучылі на палітзанятках… Тады яны былі «госці сталіцы», а цяпер «чуркі», «хачы». Мне дзед распавядаў, як ён разам з узбекамі пад Сталінградам ваяваў. Верылі: браты навек!
— Вы мяне здзіўляеце… Яны самі аддзяліліся. Свабоды захацелі. Забыліся? Прыгадайце, як у дзевяностыя яны рэзалі рускіх. Рабавалі, гвалцілі. Гналі адусюль. Сярод ночы грукаюць у дзверы… Увальваюцца — хто з нажом, хто з аўтаматам: «Прэч з нашай зямлі, руская пачвара!» Пяць хвілінаў на зборы… І бясплатная дастаўка да бліжэйшай станцыі. Людзі выскоквалі з кватэр у тапках… Вось як яно было…
— Мы памятаем прыніжэнне нашых братоў і сясцёр! Смерць чуркам! Рускага Мішку цяжка абудзіць, але калі ён падымецца, крыві пусціць многа.
— Каўказу далі ў рыла рускім прыкладам. Цяпер — хто наступны?
— Ненавіджу голеныя галовы! Яны здольныя толькі на адно — бейсбольнымі бітамі ці малаткамі забіць да смерці дворніка-таджыка, які ім нічога не зрабіў. На дэманстрацыях гарлапаняць: «Расія — для рускіх, Масква — для масквічоў». Мая мама — украінка, бацька — малдаванін, бабуля па матчынай лініі — руская. А хто я? Па якім прынцыпе збіраюцца «чысціць» Расію ад нярускіх?
— Тры таджыкі замяняюць самазвал. Ха-ха-ха…
— А я сумую па Душанбэ. Я там вырасла. Вучыла фарсі. Мова паэтаў.
— Ці можаш прайсці па горадзе з плакатам «Люблю таджыкаў»?
— Імгненна ў зубы атрымаеш.
— У нас побач будоўля. «Хачы» шныпараць, як пацукі. Праз іх у краму ўвечары страшна ісці. За танны мабільнік могуць забіць…
— Аха-хах! Два разы мяне рабавалі — рускія, ва ўласным пад’ездзе ледзь не забілі — рускія. Як жа задзяўбаў мяне гэты народ-баганосец.
— А вы б хацелі, каб ваша дачка выйшла замуж за мігранта?
— Гэта мой родны горад. Мая сталіца. А яны прыехалі сюды са сваім шарыятам. На Курбан-Байрам рэжуць у мяне пад вокнамі бараноў. А чаму не на Чырвонай плошчы? Крыкі жывёлы, кроў фантанам… Выйдзеш у горад: там… і там… чырвоныя лужыны на асфальце… Я іду з дзіцём: «Мама, што гэта?» У гэты дзень горад «чарнее». Ужо не наш горад. Сотні тысяч з падвалаў вылазяць… Паліцыянты ў сцены ўціскаюцца, баяцца…
— Я сябрую з таджыкам. Яго завуць Саід. Прыгожы — як бог! У сябе дома ён быў лекарам, тут — на будоўлі працуе. Закаханая ў яго па вушы. Што рабіць? Калі сустракаемся, гуляем з ім па парках або выязджаем куды-небудзь за горад, каб нікога з маіх знаёмых не сустрэць. Баюся бацькоў. Бацька папярэдзіў: «Убачу з «чорным» — прыстрэлю абаіх». Хто мой бацька? Музыкант… скончыў кансерваторыю…
— Калі «чорны» ідзе з дзяўчынай… нашай! Такіх кастрыраваць трэба.
— За што іх ненавідзяць? За карыя вочы, за форму носа. Іх ненавідзяць проста так. У нас кожны абавязкова кагосьці ненавідзіць: суседзяў, мянтоў, алігархаў… дурных янкі… Ды каго заўгодна! Шмат нянавісці ў паветры… да чалавека нельга дакрануцца…
«…бунт народа, які я бачыла, напалохаў мяне на ўсё жыццё»
Час абеду. П’ём з Гафхар чай з таджыкскіх піялаў і працягваем размову
— Калі-небудзь я звар’яцею ад таго, што памятаю…
Дзевяноста другі год… Замест свабоды, якую мы ўсе чакалі, пачалася грамадзянская вайна. Кулябцы забівалі памірцаў, а памірцы — кулябцаў… Карацягінцы, гісарцы, гармцы — усе падзяліліся. На сцены дамоў павесілі плакаты: «Рускія, рукі прэч ад Таджыкістана!», «Камуністы — прэч адсюль у сваю Маскву!». Гэта ўжо быў не мой улюбёны Душанбэ… Па вуліцах горада хадзілі натоўпы з арматурай і з камянямі ў руках… Цалкам мірныя, ціхія людзі ператварыліся ў забойцаў. Яшчэ ўчора яны былі іншымі, спакойна чай пілі ў чайхане, а сёння ходзяць і жалезнымі прэнтамі распорваюць жываты жанчынам… Рабуюць крамы, кіёскі. Я пайшла на кірмаш… На акацыях віселі капелюшы і сукенкі, на зямлі ляжалі мёртвыя, усе ў адной гурме: людзі, жывёлы… (Маўчыць.) Помню… Прыгожая раніца. На нейкі час я забылася на вайну. Здалося, што ўсё будзе як раней. Вось яблыня красуе, і абрыкос… Ніякай вайны няма. Расчыніла акно і ўбачыла чорны натоўп. Яны ўсе ішлі моўчкі. Раптам адзін павярнуўся, і мы сустрэліся з ім позіркам… відаць — галота, погляд гэтага хлопца мне казаў: вось зараз я магу зайсці ў твой прыгожы дом і зрабіць усё што пажадаю, гэта мой час… Вось пра што мне сказалі ягоныя вочы… я жахнулася… адскочыла ад акна, зашморгнула шторы, адны, другія, пабегла і зачыніла дзверы на ўсе замкі і схавалася ў самым далёкім пакоі. У ягоных вачах быў азарт… Нешта сатанінскае ёсць у натоўпе. Я баюся гэта ўспамінаць… (Плача.)
Я бачыла, як у двары забівалі рускага хлопчыка. Ніхто не выйшаў, усе зачынілі вокны, я выскачыла ў хатнім халаце: «Пакіньце яго! Вы яго ўжо забілі!» Ён ляжаў нерухома… Сышлі. Але неўзабаве вярнуліся і сталі яго дабіваць, такія ж пацаны, як і ён. Хлопчыкі… гэта былі хлопчыкі… Я патэлефанавала ў міліцыю — яны паглядзелі, каго б’юць, і з’ехалі. (Маўчыць.) Нядаўна, калі ў Маскве ў адной кампаніі я пачула: «Я люблю Душанбэ. Які цікавы быў горад! Я сумую па гэтым горадзе», — як я была ўдзячная гэтаму рускаму чалавеку! Нічога, акрамя любові, нас не ўратуе. Таго, хто злосны моліцца, Алах не слухае. Алах вучыць: не трэба адчыняць дзверы, якія потым немагчыма зачыніць… (Паўза.) Забілі аднаго нашага сябра… Ён быў паэт. Таджыкі любяць вершы, у кожным доме ёсць кнігі з вершамі, хоць бы адна-дзве, у нас паэт — святы чалавек. Яго чапаць нельга. Забілі! Перад тым, як забіць, яму зламалі рукі… За тое, што ён пісаў… Праз нейкі час забілі другога сябра… На целе ніводнага падцёка, чыстае цела, білі ў рот… За тое, што ён казаў… Вясна. Так сонечна, так цёпла, а людзі забіваюць адзін аднаго… Хацелася пайсці ў горы.
Усе кудысьці з’язджалі. Ратаваліся. Нашыя сябры жылі ў Амерыцы. У Сан-Францыска. Клікалі да сябе. Знялі там маленькую кватэру. Так прыгожа! Ціхі акіян… Куды ні пойдзеш — усюды ён. Цэлымі днямі я сядзела на беразе і плакала, нічога рабіць не магла. Я прыехала з вайны, дзе чалавека маглі забіць за пакет малака… Ідзе ўздоўж берага стары, закасаныя калашыны, яркая футболка. Спыніўся каля мяне: «Што ў цябе здарылася?» — «У мяне на радзіме — вайна. Брат забівае брата». — «Заставайся тут». Ён казаў, што акіян і прыгажосць лечаць… Доўга мяне суцяшаў. А я плакала. На добрыя словы ў мяне была адна рэакцыя — слязамі душылася, ад добрых слоў я плакала мацней, чым дома ад стрэлаў. Ад крыві.
Але я не змагла жыць у Амерыцы. Рвалася ў Душанбэ, а калі дадому вяртацца небяспечна, то хачу бліжэй да хаты. Пераехалі ў Маскву… Сяджу ў гасцях у адной паэткі. Слухаю бясконцае бурчанне: Гарбачоў — балбатун… Ельцын — п’яніца… народ — быдла… Колькі разоў я ўжо гэта чула? Тысячу разоў! Гаспадыня хоча ўзяць і памыць маю талерку, а я не даю — я ўсё магу есці з адной талеркі. І рыбу, і пірожнае. Я прыехала з вайны… У другога пісьменніка поўны халадзільнік сыру і каўбасы — а таджыкі ўжо забыліся, што гэта такое, — і зноў увесь вечар я слухаю нудотнае бурчанне: улада дрэнная, дэмакраты падобныя да камуністаў… рускі капіталізм людажэрны… І ніхто нічога не робіць. Усе чакаюць, што вось-вось будзе рэвалюцыя. Не люблю я гэтых расчараваных на кухні. Я не з іх кампаніі. Бунт народа, які я бачыла, напалохаў мяне на ўсё астатняе жыццё, я ведаю, што такое свабода ў нявопытных руках. Балбатня заўсёды канчаецца крывёю. Вайна — гэта воўк, які можа прыйсці і да вашага дома… (Маўчыць.)