Мроi Багны (СИ)

Зачап╕╝шы цела памерлага адмысловым круком з до╝г╕м дзяржальнам, коранеры ╝кладвал╕ яго на пахавальныя драбы, запрэжаныя парай чорных яка╝. Кал╕ воз бы╝ запо╝нены даверху, я'к╕ валакл╕ яго да до╝гай траншэ╕, выкапанай ля гарадскога вала. Целы памерлых ск╕двал╕ ╝ траншэю ╕ засыпал╕ ╕х вапнай ды едк╕м абеззаражвальным парашком. Я не жада╝, каб Карын ляжала там, ╝ агульнай маг╕ле пад адкрытым небам. Я вырашы╝ пахаваць яе ╝ садзе побач з нашым домам.

Я адшука╝ пад ганкам рыдлё╝ку ╕ ╝зя╝ся за працу. Стаяла з╕ма, ╕ змёрзлая зямля была цвёрдай, як камень. Праз некальк╕ гадз╕н маг╕ла была гатова. Я апусц╕╝ туды цела Карын, загорнутае ╝ прасц╕ну, ╕ зак╕да╝ маг╕лу зямлёй. Я ╝жо не адчува╝ н╕ гора, н╕ скрух╕. Мяне нудз╕ла ад стомленасц╕. У тупым здранцвенн╕ стая╝ я над свежай маг╕лай, успам╕наючы наша былое жыццё.

Гэтым летам Карын стала маёй жонкай. Яе бацьк╕ не адразу згадз╕л╕ся на гэты шлюб (жан╕х з мяне бы╝ незайздросны), але бачачы ╝сю моц нашага кахання, саступ╕л╕. Л╕шн╕х грошай у мяне не вадз╕лася, але, прынамс╕, у мяне бы╝ стары асабняк з невял╕к╕м садам, як╕ даста╝ся мне ад нябожчыка бацьк╕. Цяпер дом гэты ста╝ ╕ домам Карын.

Я бы╝ паэтам - не вельм╕ ╝далым. Песн╕, як╕я я склада╝, дрэнна прадавал╕ся. Заказчык╕ л╕чыл╕ ╕х зал╕шне змрочным╕ ╕ непрыдатным╕ для спева╝ пад лютню ╝ свецк╕х салонах. ╤ншыя паэты нажыл╕ сабе багацце, складаючы песн╕ аб каханн╕ сала╝я ╕ ружы, аб журботным сэрцы пак╕нутай панны ╕ аб в╕цяз╕, як╕ засну╝ у садзе вядзьмарк╕. Мае вершы был╕ зус╕м ╕ншым╕. Я п╕са╝ пра шэпты ветру ╝ верхав╕нах мог╕лкавых к╕парыса╝. Пра блукаючыя агеньчык╕, што ╝начы загараюцца пад скляпенням╕ зак╕нутых храма╝. Пра Мораву Дзеву з юным абл╕ччам ╕ с╕вым╕ валасам, якая цёмным╕ начам╕ блукае па спусцелых вул╕цах, нячутна ╝ваходз╕ць у дамы ╕ дакранаецца кашчавай рукой да твара╝ людзей, як╕я спяць, а наза╝тра яны прачынаюцца з крывавым╕ стыгматам╕ на запясцях. Па дз╕╝най ╕рон╕╕, мае самыя цёмныя фантаз╕╕ цяпер увасоб╕л╕ся ╝ жыццё.

Меркавалася, што мораву язву прынесла ╝ горад заезджая манашка, якая спын╕лася ╝ мясцовай гасц╕н╕цы. Яна была першай, каго забрала хвароба. Вестка аб пошасц╕ распа╝сюдз╕лася з хуткасцю маланк╕. З горада ╝ л╕хаманкавай спешцы збегл╕ ╝сё, хто тольк╕ мог збегчы. Я за╝сёды ╝стрымл╕ва╝ся ад крытык╕ ╝лад, але змушаны прызнаць: першым╕ збегл╕ чальцы Гарадской Рады са сва╕м╕ сем'ям╕. За ╕м╕ рушыла турэмнае начальства, а таксама мясцовы Кл╕р амаль у по╝ным складзе - пры Храме Вышняга застал╕ся тольк╕ дзячок ды алтарны служка.

Зрэшты, безуладдзе было нядо╝г╕м. Не╝забаве ╝ горад прыйшл╕ коранеры ╕ адмыслова навучаныя жа╝неры сан╕тарнага атрада. Вестка аб пошасц╕ дайшла да нас з Карын занадта позна, ╕ мы не паспел╕ збегчы. У першы дзень каранц╕ну горад бы╝ ахоплены пан╕кай. Ашалелы нато╝п штурмава╝ зачыненыя вароты, спрабуючы вырвацца з зачумленага гарада. Жа╝неры стралял╕ ╝ паветра з в╕нтовак ╕ разганял╕ нато╝п а╝таматычным╕ хлыстам╕. Я за╝сёды з пагардай став╕╝ся да гэтых стражн╕ка╝, але цяпер ╕х прысутнасць была цалкам апра╝дана. Звар'яцелыя, даведзеныя да роспачы людз╕ папросту здратавал╕ б адно аднаго да смерц╕.

Нам было абяцана, што з дня на дзень са стал╕цы прыбудзе паветраны карабель з грузам сываратк╕ супраць моравай язвы. Карын так ╕ не дачакалася яго. Шмат хто не дачака╝ся. Не ведаю, як до╝га прастая╝ я над маг╕лай Карын. Зно╝ пайшо╝ снег. Сняжынк╕ ц╕ха апускал╕ся на свежую маг╕лу, ах╕наючы яе белым саванам. Па шчоках ма╕х бегл╕ слёзы - пэ╝на, ад рэзкага ветру. Потым я адвярну╝ся ╕ пайшо╝ прэч, без мэты, не разб╕раючы дарог╕.

Вул╕цы горада был╕ пустынныя. Людз╕ хавал╕ся ╝ дамах, быццам у спадзеве, што родныя сцены абароняць ╕х ад пошасц╕. На вул╕цах уздо╝ж дамо╝ ляжал╕ целы, загорнутыя ╝ рыззё. Коранеры працавал╕ ╕ ╝дзень ╕ ╝ночы, але ╝сё ро╝на не паспявал╕ своечасова прыб╕раць трупы. Праходзячы м╕ма Храма Вышняга, я пачу╝ спе╝. Звонк╕, чысты голас падн╕ма╝ся да неба, зацягнутага снегавым╕ хмарам╕. На дзядз╕нцы храма стая╝ невял╕к╕ нато╝п. Здз╕╝лены, я падышо╝ да храма, жадаючы паглядзець, каму гэта ╝здумалася спяваць у зачумленым горадзе.

Кал╕сьц╕ гэта бы╝ храм М╕тры ╬се╝ладара, але з усталяваннем новага Закона яго перабудавал╕ ╝ храм Адз╕нага Вышняга. З алтаро╝ знял╕ выявы салярных знака╝, замазал╕ рун╕чныя надп╕сы на сценах, а ╕гольчатыя шп╕л╕ замян╕л╕ на круглявыя мака╝к╕. Над цэнтральным алтаром залатой смальтай бы╝ выкладзены Знак Усёв╕душчага Вока - ╕ншых выя╝ Вышняга ╝ храме не было.

Был╕ ╝ жыцц╕ асалода ╕ шчасце

З тым, каго прагнула сэрца маё.

Быццам смуга, растала каханне,

Хуткай крын╕чкай прэч уцякло...

Шчыра кажучы, гэтая песня н╕кол╕ мне не падабалася. Яна была ╝ модзе года па╝тара таму, ╕ яе часта спявал╕ ╝ заможных дамах пад музыку лютн╕. Прац╕сну╝шыся скрозь нато╝п, я ╝бачы╝ на дзядз╕нцы храма дзя╝чынку-жабрачку ╝ шэрым клец╕стым пал╕цечку, як╕я носяць выхаванк╕ прытулка╝. З ёю побач бы╝ сляпы ╝ пашматанай футравай куртцы. Я убачы╝ западз╕ны пустых вачн╕ц. Ён сядзе╝ на камянях дзядз╕нца, прывал╕╝шыся сп╕ной да сцяны храма ╕ пакла╝шы к╕й сабе на кален╕, яго нерухомае абл╕чча было ╝знята да неба, як ва ╝с╕х нев╕душчых. Дзя╝чынка стаяла ╕ спявала.

Беднае сэрца паранена здрадай,

Раны смыляць ╕ сплываюць крывёй.

Дзе вы, мае летуценн╕ ╕ мары?

Дзе той адз╕ны, што з розуму звё╝?

Дурнаватая, на╕╝ная песенька, якая за╝сёды выкл╕кала ╝ мяне смех. Але, як н╕ дз╕╝на, я бы╝ рады чуць яе цяпер, сярод смутку ╕ адчаю.

Сэрца, не плач, чуеш - лютня спявае,

Новага шчасця дзя╝чына чакае!...

Дзя╝чынка ╕ сляпы на камянях дзядз╕нца. Людз╕ слухал╕ ╕ ╝см╕хал╕ся, к╕даючы ╕м пад ног╕ манетк╕. Памаца╝шы ╝ к╕шэнях, я адшука╝ пару медных ╕ працягну╝ ╕х дзя╝чынцы. Потым я вярну╝ся дадому. Увечары на ма╕х запясцях з'яв╕л╕ся барвовыя стыгматы. Я веда╝, што жыць мне заставалася зус╕м нядо╝га.

Не╝забаве я адчу╝ млоснасць ╕ слабасць ва ╝с╕м целе. На мяне хвалям╕ накатвала л╕хаманка. Я лёг на ложак, у як╕м напярэдадн╕ пам╕рала Карын, ╕ ста╝ чакаць смерц╕. У пако╕ зраб╕лася горача, так горача, што немагчыма было ╝здыхнуць. Я веда╝, што гэта ╝сяго тольк╕ ╕люз╕я - у печы не пал╕л╕ з учорашняга дня.

Сабра╝шы рэштк╕ с╕л, я ╝ста╝ з пасцел╕, падышо╝ да акна ╕ штурхну╝ раму, жадаючы глынуць халоднага паветра. Перада мною бы╝ зацярушаны снегам сад, цёмныя ствалы дрэ╝ ╕ маг╕ла Карын пад дрэвам╕. Над маг╕лай я за╝важы╝ нечы скурчаны цень. Гнюснае стварэнне, чорнае на фоне снега, сядзела над маг╕лай Карын. Убачы╝шы мяне ╝ акне, ╕стота загыркала, ╕ ╝ цемры бл╕снул╕ яе фасфарычныя вочы.

Я не асабл╕ва веры╝ у г╕сторы╕ пра гуля╝. Я н╕кол╕ не бачы╝ ╕х на ╝ласныя вочы - тольк╕ ╕х выявы на гравюрах ╕ каляровых м╕н╕яцюрах з кн╕г. Яны н╕быта жыл╕ далёка на по╝дн╕, у мёртвых гарадах па той бок базальтавай пустын╕. Але кал╕ верыць легендам, часам яны з'я╝лял╕ся ╕ ╝ нашых краях - на палях б╕тва╝, на зак╕нутых мог╕лках ╕ ╝ гарадах, дзе лютуе пошасць. Моравай язвы яны не баял╕ся. Невыпадкова ╝ некаторых казках Морава Дзе╝ка, якая сее пошасць, ╕ Алл╕л, каралева гуля╝, дзева-пачвара з абл╕ччам, паедзеным чарвякам╕, з'я╝ляюцца родным╕ сёстрам╕.

Легенды не хлус╕л╕. Пачвары-пажыральн╕к╕ мярцвячыны наведал╕ся ╕ ╝ наш зачумлены горад. Я з праклёнам╕ адх╕сну╝ся ад акна. Схап╕╝шы кам╕нныя абцуг╕, як╕я трап╕л╕ся мне пад руку, я к╕ну╝ся на вул╕цу. Лютасць надавала мне с╕лы. Гуль усё яшчэ бы╝ тут. Я замахну╝ся на яго абцугам╕, жадаючы адагнаць ад маг╕лы Карын. Пачвара прыпала да зямл╕, глуха рыкаючы.