Мроi Багны (СИ)

- Адкуль ён у цябе? - спытала Нара.

- Мне да╝ яго чалавек на ╕мя Ангх╕. Тут, у Лемары, у першы дзень каранц╕ну. Дз╕╝на, пра╝да?

Ян не сказа╝ дзя╝чынцы, што незнаёмец адда╝ яму яшчэ ╕ капсулу з атрутай, якую адабрал╕ ╝ гарн╕зоне.

╤мправ╕заваная ╕мша заканчвалася. Верн╕к╕ паднял╕ся з ла╝ ╕ зацягнул╕ заключны г╕мн падзяк╕. "Зараз з храма пачнуць выходз╕ць людз╕, ╕ ╝се будуць к╕даць нам манетк╕, - падумала Нара. - ╤х прыцягне да сабе Талер..." Яна здрыганулася, адчу╝шы на сабе чыйсьц╕ поз╕рк. Падня╝шы вочы, Нара ╝бачыла перад сабой лютн╕ста. Таго самага, якога яна бачыла напярэдадн╕ вечарам у карчме. Цяпер яна магла разглядзець яго як след. То бы╝ юнак гадо╝ васемнаццац╕, высок╕ ╕ стан╕сты. Яго абл╕чча з да╝гаватым╕ вачыма ╕ вузк╕м╕ скулам╕ было вельм╕ бледным, але ╝сё ж так╕ прывабным. Юнак бы╝ апрануты ╝ фарс╕сты рамейск╕ каптан в╕шнёвага колеру, багата вышыты залатой н╕ткай, чырвоныя боц╕к╕ ╕ ╝сю тую ж пунсовую шапку з адваротам╕, упрыгожаную па╝л╕навым пяром. До╝гая пасма вугальна-чорных валасо╝ спадала яму на твар, закрываючы яго правае вока ╕ частку шчак╕. У руцэ ён трыма╝ лютню.

- Дабрыдзень, прынцэса, - сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

- Дабрыдзень, - ветл╕ва адказала Нара.

- Скажыце мне, навошта вы ста╕це на дзядз╕нцы, як жабрачка, ╕ прос╕це м╕ласц╕ну? - спыта╝ лютн╕ст. - Вы ж пав╕нны жыць у палацы, а вашы падданыя апускаць вочы долу ды сх╕ляцца ╝ паклоне, кал╕ вы праходз╕це м╕ма.

- Вы смеяцеся з мяне? Я ╕ ёсць жабрачка. Я вырасла ╝ прытулку, а бацьк╕ мае памерл╕.

Нара з╕рнула на Яна, быццам чакаючы ад яго падтрымк╕, але ён сядзе╝ нерухома, узня╝шы твар да неба, ╕, здавалася, не чу╝ ╕хняй гутарк╕. Юнак усм╕хну╝ся.

- Паспявайце для мяне, прынцэса. Баладу пра Айал-Гача. Так завуць яго ксайлахск╕я вершн╕к╕. Айал-Гач, ён жа Вандро╝н╕к. Злы вядзьмак, як╕ падманам захап╕╝ трыдзявятае царства ╕ зачарава╝ там ус╕х людзей, зраб╕╝шы ╕х сва╕м╕ паслугачам╕.

- Я не ведаю такой песн╕, - са здз╕╝леннем сказала Нара.

- Шкада, - юнак уздыхну╝.

- Я магу спець 'Сэрца, не плач', - сказала Нара.

Гэтую песеньку выхаванк╕ прытулку развучвал╕ на ╝роках музык╕, акампан╕руючы на лютн╕ ╕ клав╕кордзе.

- О, шэдэ╝р салоннай л╕рык╕, - узрадава╝ся юнак. - Давайце! Я гатовы.

- А вы нам заплац╕це за гэта? - спытала яна.

- Я ╝жо вам заплац╕╝. Два дн╕ таму.

Юнак прыц╕сну╝ да грудзей лютню ╕ крану╝ струны. Пал╕лася дал╕катная, маркотная мелодыя. Нара ╝здыхнула ╕ заспявала:

Был╕ ╝ жыцц╕ асалода ╕ шчасце

З тым, каго прагнула сэрца маё...

Верн╕к╕ адз╕н за друг╕м выходз╕л╕ з храма, але не спяшал╕ся разыходз╕цца па дамах. З усмешкам╕ на тварах стаял╕ яны вакол дзядз╕нца, слухаючы песню. На каменныя прыступк╕ са звонам падал╕ манеты. Нейк╕ малады чалавек у чорным пал╕то ╕ бардовым шал╕ку, абгорнутым вакол шы╕, працягну╝ дзя╝чынцы пару медных. Нара ╝зяла грошы ╕ к╕╝нула ╝ знак падзяк╕.

Сэрца, не плач, чуеш, лютня спявае -

Новага шчасця дзя╝чына чакае...

Юнак скончы╝ граць ╕ апусц╕╝ лютню.

- Выдатна, выдатна. Гэта было незабы╝на, - сказа╝ ён. - Кал╕ вы ╝зыдзеце на трон, прынцэса, я ╝жо не наважуся так дзёрзка прас╕ць у вас песню. Шчыра дзякую, што вы дазвол╕л╕ мне скарыстацца шанцам. Ваша Высокасць!..

Юнак паважл╕ва сх╕л╕╝ галаву ╕ дакрану╝ся да сваёй пунсовай шапк╕. Нара ╝ разгубленасц╕ паглядзела на Яна, а кал╕ яна зно╝ павярнулася да лютн╕ста, яго ╝жо не было. Н╕ Ян, ╕ н╕водз╕н з людзей, як╕я стаял╕ на дзядз╕нцы, не пачул╕ музыку лютн╕. ╤ н╕хто з в╕душчых так ╕ не разгледзе╝ дз╕╝нага лютн╕ста, хаця юнака, апранутага ╝ яскравы каптан ╕ шапку з пяром, цяжка было бы не за╝важыць. Адз╕н тольк╕ малады чалавек у чорным пал╕то, як╕ бы╝ паэтам, смутна здагадва╝ся, што хтосьц╕ гра╝ на лютн╕, а песенька пра параненае сэрца панны прызначалася зус╕м не для вушэй простага смяротнага.

Храм

Стомлены чытаннем, Вальдэмар Пелягрыюс задрама╝, не прачну╝шыся нават тады, кал╕ то╝стая кн╕га высл╕знула з яго рук ╕ з грукатам звал╕лася на падлогу. Яго абудз╕л╕ спевы. Чысты, серабрысты голас падн╕ма╝ся над храмавай плошчай. Голас дзя╝чынк╕ гадо╝ дванаццац╕. Суддзя салодка пазяхну╝, пацягну╝ся ╝ сва╕м мякк╕м крэсле ╕ з ц╕ка╝насцю ╝тароп╕╝ся за акно. Тут яго бляклыя вочы пашырэл╕ ад здз╕╝лення. Ускочы╝шы з крэсла, ён к╕ну╝ся да сакрэтн╕ка ╕ выцягну╝ з шуфляды дзве каляровыя м╕н╕яцюры (партрэт ╕ ╝ по╝ны рост), як╕я дастав╕ла яму спадарыня Сорэкс пасля свайго в╕з╕ту ╝ прытулак Асменя. Прыц╕сну╝шыся лбом да шыбы, суддзя глядзе╝ то на дзя╝чынку на дзядз╕нцы, то на м╕н╕яцюры. Так, сумнева╝ не было. Гэта дзяв╕ца Нара, с╕рата, узрост 12 гадо╝ 8 месяца╝. Яго выбранн╕ца! Выходз╕ць, яе паспел╕ прывезц╕ ╝ Лемар да таго, як зачын╕л╕ся вароты. Да канца не верачы ва ╝дачу, суддзя к╕ну╝ся да дзвярэй, на хаду нацягваючы бабровае футра ╕ шапку.

Спадар Пелягрыюс бы╝ ужо немалады ╕ давол╕ мажны, ╕ яму каштавала немалых выс╕лка╝, каб перабегчы храмавую плошчу ╕ ╝збегчы на прыступк╕ дзядз╕нца. Ён засопся, ╕ на твары яго бл╕шчал╕ кропл╕ поту.

- Прыв╕танне, ласачка мая! Хвала Вышняму, нарэшце я цябе знайшо╝, - сказа╝ ён, цяжка дыхаючы.

Дзя╝чынка адступ╕ла. Суддзя апусц╕╝ся на кук╕шк╕ ╕ працягну╝ да яе рук╕.

- Ну, ну, не бойся мяне, птушачка. Я Вальдэмар Пелягрыюс, твой прыёмны бацька.

- Пелягрыюс? - пачу╝ ён.

Нейк╕ сляпы жабрак, як╕ сядзе╝ на дзядз╕нцы, назва╝ суддзю па ╕мен╕. Спадар Пелягрыюс не звярну╝ на яго ╝ваг╕.

- Тут так╕ холад, рыбухна мая, а на табе ╝сяго тольк╕ гэта дрэннае пал╕цечка. ╤ ты, мус╕ць, згаладала. Хадзем хутчэй да мяне, ╕ ты сагрэешся ╕ паяс╕, як след, - шчабята╝ суддзя.

Дзя╝чынка адступ╕ла яшчэ на крок ╕ схавалася за сп╕ну сляпога, як╕ ╝жо падня╝ся на ног╕ ╕ зручней перахап╕╝ свой к╕й.

- Н╕куды я з вам╕ не пайду, - сказала яна. - Я не хачу, каб вы мяне ╝дачарал╕.

- Але... як жа гэта?

Суддзя адчу╝ разгубленасць. Ён не бы╝ гатовы да такога павароту падзей.

- Дзя╝чынка, ты паступаеш нядобра. Твая выхавацелька паабяцала спадарын╕ Сор... то бок мне, што...

- Мая выхавацелька памерла, ╕ цяпер я н╕ ад каго не залежу, - перапын╕ла яго дзя╝чынка. - А вы мне не бацька. Адчап╕цеся ад мяне.

Спадар Пелягрыюс з╕рну╝ на дзя╝чынку, потым на сляпога. Той стая╝, сц╕скаючы ╝ руках к╕й, ╕ выгляд ╝ яго бы╝ пагрозл╕вы.

- Халера... - прамармыта╝ суддзя, адыходзячы.

Ён н╕ разу ╝ жыцц╕ н╕ з к╕м не б╕╝ся. Ён увогуле адчува╝ аг╕ду да ф╕з╕чнага гвалту. Сляпы, вядома, не бы╝ сур'ёзным прац╕╝н╕кам, але ён мог учап╕цца яму ╝ рука╝ ╕ пашматаць кашто╝нае футра.

- Нара, хадзем адгэтуль, - ц╕ха сказа╝ сляпы.

Дзя╝чынка ╝зяла яго пад руку, ╕ яны паспешна рушыл╕ прэч ад храма. Суддзя ашалела глядзе╝ ╕м услед. 'Ах ты, поскудзь! - вылая╝ся ён у думках. - Божухна, ня╝жо ты дазвол╕ш?..' Пачу╝шы за сп╕ной нейкую валтузню, суддзя аз╕рну╝ся. Дзячок, бразгаючы ключам╕, дбайна замыка╝ дзверы храма. ╤ тут суддз╕ прыйшла да галавы адна ╕дэя. Ён ступ╕╝ да дзячка ╕ прыня╝ся нешта шаптаць яму на вуха.

***

Ян ╕ Нара адышл╕ ╝жо давол╕ далёка ад храма, кал╕ ╕х нагна╝ дзячок.

- Стойце! Чакайце! - крыча╝ ён.

Яны спын╕л╕ся. Дзячок злёгку засопся ад хуткага бегу.

- Рахманасць ╕ чалавекалюбства Вышняга не ведаюць межа╝, ╕ сягоння Ён закл╕кае вас ╝ аб╕цель сваю, каб здабыл╕ вы там прытулак, - сказа╝ ён.

- У як╕м сэнсе? - спыта╝ Ян

- Здаецца, ён прапано╝вае нам заначаваць у храме, - прашаптала дзя╝чынка.

- За як╕я так╕я заслуг╕? - хмыкну╝ Ян.

- Ц╕ ведаеце вы слова "м╕ласэрнасць"? - спыта╝ дзячок.

Ян пах╕та╝ галавой.

- Веда╝, ды забы╝ся. Хадзем, Нара.

- Ды пачакайце ж! - ускл╕кну╝ дзячок, к╕даючыся следам. - Вы, пэ╝на, не разумееце. Гэта мой уласны пачын. Афяра дзеля ратунку душы маёй грэшнай. Кожны дзень я аказваю пас╕льную дапамогу ╝с╕м пакры╝джаным лёсам - сляпым ╕ кульгавым, бязног╕м ╕ нямоглым, залатушным ╕ пракажоным. А таксама п'яным ╕ здурнелым. А з надыходам халадо╝ у нашым храме начуюць бяздомныя, атрымл╕ваючы ╕ прытулак, ╕ ежу.